Van Chinees, choco en chique taartjes

Of hoe vat je een middagje Max samen?

In de voormiddag had ik deliberaties, en ik moest maar langskomen wanneer ik klaar was. Max woont op een paar straten van de school en had toevallig een dagje vrij, ideaal dus.

We geraakten meteen aan de klets, bestelden een Chinese rijsttafel voor twee waar ze met gemak nog een keertje van kunnen eten, en kletsten intussen verder. Want kletsen, dat kunnen Max en ik allebei als de beste. Tekenen daarentegen, dat is vooral zijn ding. Wat ik niet wist, is dat hij blijkbaar ook een meester is in het zelf maken van choco. Ik kreeg namelijk een pot in handen gestopt, en zei daar geen nee tegen. Ik laat u nog wel weten of hij smaakt. EDIT: de choco is fantastisch, maar voor mij mocht hij nog donkerder zijn. De calorieën moet je er wel bij pakken, vrees ik.

In de loop van de middag kwamen vrouw- en kleine-zoonlief thuis, en mevrouw werd prompt weer de deur uit gestuurd, op jacht naar taartjes. Max had het in zijn hoofd gestoken dat er taartjes moesten zijn bij de koffie, en man, ook daar zei ik geen nee tegen, want de merengue was schitterend!

Intussen kwam ook de oudste zoon thuis, praatten we nog even, en installeerden een legale kopie van Paint Shop Pro op mijn PC. Ik kan niet zeggen hoe gelukkig ik daarmee ben! Niet dat ik het veel ga gebruiken, wellicht, maar als ik dan al eens aan een foto of een logo wil prutsen, kan ik het tenminste zelf.

Mijn middag Max was er dus vooral eentje van genieten en profiteren: middagmaal, taartjes én fijne software. Maar vooral: bijzonder fijn gezelschap, en dat maakt het einde van het schooljaar opeens weer een pak draaglijker.

Merci, Max!

Onverwacht fantastische dag in Puyenbroeck

Wolf had een tijd geleden fietsexamen op school, onder toezicht van de politie. Blijkbaar was hij daar de beste van de klas, en mocht hij naar de finale vandaag in Puyenbroeck. Ik had hem dus ingeschreven, maar ik vond dat ze wel heel erg weinig info hadden gegeven. We wisten enkel dat we er om negen uur moesten zijn, en dat het tot half twaalf ging duren, zijn praktische en theoretische test.

Bon, ik daar met de drie kinderen naartoe, met het idee om met de andere twee wat rond te lopen en te spelen. Bleek er bij aankomst vanalles te doen te zijn: we kregen elk een dagkaart voor Puyenbroeck, met daarin – normaal voor negen euro per persoon – een zwembadbeurt, ticket voor het treintje (hele dag), de minigolf, de fietsenverhuur, de roeivijver, petanque of krulbol en (in juli en augustus) het verkeerspark. Môh. Daarnaast had de politie zelf verschillende standen opgezet, was er om vijf uur een demonstratie van acrobatisch fietsen, en om half zes de prijsuitreiking. Wij vielen uit de lucht, en toen ik de organisatie erop aansprak, bleek dat de brief die wij gekregen hadden, eigenlijk nog een achterkant had moeten hebben, met alle uitleg. Juist ja.

We bleven even kijken naar Wolfs praktische proef, en terwijl hij daarna theoretisch examen aflegde, gingen wij drietjes op het treintje, het hele park door. Man, dat is daar groot!

Ik liet beide “kleintjes” nog even op de speeltuin, en daarna pikten we Wolf op, die meteen ook nog even op het klimrek wilde. En toen zat er niks anders op dan naar huis te rijden, daar te eten, het zwemgerief te pakken, en terug te rijden. Nog een chance dat we niet de andere kant van de provincie wonen, maar het is toch wel een klein half uur rijden. Maar bon, we hebben ons schitterend geamuseerd in het zwembad, stelden vast dat het toch nog net te koud was voor het buitenzwembad, haastten ons bij het afdrogen, speelden een half spelletje minigolf, huurden dan fietsen omdat mijn voet echt wel pijn begon te doen en het toch wel een eindje was naar het evenementeneiland, en waren net op tijd voor de prijsuitreiking.

Kobe pikte het prijzenpakket van Lucas op (die wist ook van niks en zat inmiddels op een familiefeest), Wolf was 47ste op 122, en wij zagen dat het inmiddels prachtig weer was, en dat we nog drie kwartier de fietsen hadden. En dus maakten we nog een prachtig fietstochtje over een stukje van het domein, met elk een aangepaste fiets en voor Merel een aanhangfiets aan de mijne.

Merel was dan ook compleet uitgeteld op het einde.

Maar wat hebben we hieruit geleerd? Dat, als er nog eens een mooie dag komt deze zomer en we verder niks te doen hebben, dat we ’s morgens al gaan vertrekken, vier van die dagkaarten gaan kopen, en onze picknick meenemen. En dat we er een ganse, prachtige dag van zullen maken, met een roeitochtje en een volledig spelletje minigolf erbij. Zeker weten.

Een stevig gevulde dag

Deze morgen was ik al paraat op school iets over half negen: klassenraden van zes en vijf. Tussendoor probeerde ik nog wat examens van de vierdes te verbeteren, die deadline ligt pas op zondagmiddag.

Enfin, stevig gedelibereerd, alle prijzen vastgelegd voor de proclamatie (en er stevig in gesnoeid), een broodje gegeten, verder gedelibereerd, en tegen vijf uur klaar om even naar de voetbal van de leraars tegen de zesdes te gaan kijken. Ik wilde echter nog wel even langs huis, want de kinderen waren intussen thuis, en vanavond ben ik er ook al niet… Tot mijn grote verbazing was het intussen buiten schitterend weer geworden, en ik ben heel even blijven hangen, en heb mijn fototoestel in de handen van een leerlinge gestoken. De match van de mannen heb ik daarentegen wel nog volledig gezien.

Het verslag, met de foto’s, vindt u zoals altijd op de website van de school, ik ga het geen twee keer schrijven :-p

Na de voetbal reed ik netjes terug naar school met een auto vol leerlingen, want -alweer een traditie- het was tijd voor de zowat enige barbecue op een jaar voor mij: die van de zesdes. Het was andermaal een zeer fijne, gezellige bedoening, vooral ook dankzij het weer waardoor we in de binnentuin zaten.

Verslag staat hier.

En toen… Toen heb ik me laten overhalen voor de start van een tweede traditie, na vorig jaar: de ‘I love Summer’ in jeugdhuis ’t Choseken. Toen was het na de proclamatie, nu dus na de barbecue. Omdat alle toenmalige vijfdes me toen gezien hebben, vonden ze dat ik nu ook moest komen. Ik heb dan maar Dawn opgebeld, omdat ik vreesde dat ik daar alleen ging staan, en die lag tam te wezen in haar zetel, maar zag het wel zitten als ik haar ophaalde. Enfin, ik dus op de fuif, en ik heb me andermaal echt goed geamuseerd, vooral dan met de leerlingen van vorig jaar die me toen hadden meegesleept. Het was nota bene drie uur tegen dat ik in mijn bed lag. Dansen zat er deze keer niet in wegens een nog steeds behoorlijk pijnlijke voet, maar dat mocht de pret niet drukken.

Soms slaagt ne mens er nog onverwacht in zich jong te voelen op zijn 44ste…

Taartdag

De traditie van de taartdag is ook dit jaar in ere gebleven, zo blijkt. Ik geef het toe: het is niet elke week gelukt, en ik had er eigenlijk zelf ook niks mee te maken, maar ik vond het wel fijn, zowel in de zesdes als in de vijfdes. Het heeft toch wel iets…

Ik ben ook vaak vergeten een fotootje te nemen, maar bij deze krijgt u ze alsnog. De laatste ‘samenvatting’ was van vorig semester, u krijgt nog de baksels van dit semester van me.

Confituur

Zaterdag liep ik op de markt met Kobe, en namen we behoorlijk wat aardbeien en kersen mee, met het idee: ik zie nog wel wat ik ermee doe, maar ze zien er wreed goed uit, en desnoods wordt het confituur. Ha ja, want ons ma haar “platte-omaatjesconfituur ” was legendarisch lekker (en ook altijd veel te slap), maar is dus helaas ook verleden tijd. Ik voorzag dus al de nodige pec om ze in te dikken.

Gisteren waren de kinderen zich op een bepaald moment aan het vervelen, en toen ik vroeg om aardbeien te snijden, zeiden ze alle drie volmondig ja. Op een ‘ik-en-een-gij’ waren de aardbeien gesneden en stond de confituur te pruttelen. En zocht ik krampachtig naar confituurpotten waarvan ik zeker was dat ik ze nog had, maar die ik dus aan geen kanten vond. Ik heb er uiteindelijk nog een paar opgeduikeld, en vandaag ben ik er zelfs nog gaan kopen. Want ja, die aardbeienconfituur gisteren was een schot in de roos, en dus heb ik vandaag ook de kersen in de potten gedraaid.

Van schaken en camerae obscurae

Eigenlijk heb ik nooit leren schaken. Ik ken vaag de spelregels, maar daar houdt het ook compleet mee op. Dammen, dat heb ik wel vaak gedaan als kind, maar da’s ook al minstens dertig jaar geleden.

Mijn pa daarentegen was vroeger een verwoed schaker, en was er ook niet echt slecht in, voor zover ik hoor. Wolf speelt zeer graag gezelschapsspelletjes, en dus leek het me ideaal dat ons pa Wolf zou leren schaken. Ik heb ooit vroeger nog zijn prachtige set meegetsjoept van thuis, blijkbaar met Romeinen en Galliërs, maar een bord had ik hier niet. Enfin, ik dacht van wel, maar het bleek een dambord te zijn.

Geen nood: the internet to the rescue! Ik zocht en vond een printbaar schaakbord, plakte het boeltje aan elkaar, en opgelost. Of nee, toch niet helemaal, want de stukken waren net te groot voor het uitgeprinte bord. Gelukkig had ik nog een ander set schaakstukken staan, simpele glazen stukken die mijn broer ooit ging weggooien wegens bijhorend bord kapot.

Ons pa bleef dus eten, en probeerde eerst nog de zelfgemaakte camera obscura uit.

Daarna nestelde hij zich met Wolf in de tuin, leerde hem (en en passant ook Kobe) de basis van het schaakspel, en ondertussen was er een fantastische fruitsla die Wolf in de voormiddag had gesneden, met versgedraaid ijs dat we net zelf hadden gemaakt.

Win win, noem ik dan zoiets.

Charlie’s Shame Fest

De aandachtige lezer zal zich misschien nog herinneren dat ik fan ben van Charlie Magazine. Het eenmalige bookzine van toen zijn er intussen drie geworden, en die heb ik echt van de eerste tot de laatste letter gelezen, zonder overdrijven. Jawel, ook het colofon, want daar stond een collega van me tussen.

Nu kwam Bart plots af met vier kaarten voor het Charlie Shame Fest, ofte een avond in Antwerpen met stand-up, en vooral ook interviews rond het thema “Schaamte”, niet toevallig ook het thema van het actuele bookzine. De datum bleek 16 juni, ook net de verjaardag van Gwen. Ik heb haar dus gevraagd of ze zin had om met mij naar Antwerpen te gaan, en nog twee vriendinnen mee uit te nodigen. En dus vertrokken we om kwart over zeven met zijn vieren in mijn auto: Gwen, Kristien, Eva en ik.

Eerst bleek er behoorlijk grappige stand-up te zijn in Huis Happaert van ene Soe Nsuki, daarna liet Katrijn Van Bouwel een aantal mensen vertellen over het schaamtelijkste moment uit hun leven, en na een korte pauze werden drie mensen geïnterviewd op zeer professionele manier: Eva Daeleman over haar burn-out, Dalilla Hermans over haar rant over racisme die viraal ging, en over de piepjonge Mister Gay Belgium en de vooroordelen rond zowel die titel als het homo zijn.

Echt interessant, en vooral ontwapenend eerlijk. En volgens de vriendinnen vooral heel erg voor herhaling vatbaar, want we hadden alle vier een zeer aangename avond.

Merci, Charlie!