Dagje zee

We hadden het al eventjes gepland voor vandaag: een dagje Cadzand! Maar de jongens hadden geen zin om al in de voormiddag te vertrekken, dus werd er eerst nog gespeeld met de lakens die moesten ververst worden. Of hoe je dus een Merel- of Kobewrap maakt.

We aten om twaalf uur, en zaten we om één uur (toch weer iets later dan gepland) in de auto, gepakt en gezakt: handdoeken, ligdingen, schopjes en ander zandspeelgoed, vliegers, strandtent, zonnecrème, enfin, u kent het wel. We vonden vrij vlot een parkeerplaats en in minder dan tien minuten stonden we met onze voeten in het warme zand, tussen de talloze andere mensen die op hetzelfde idee waren gekomen. Ik ben blij dat we niet voor Knokke hebben gekozen…

Er stond een stevige, strakke wind, ideaal vliegerweer, maar de combinatie met al dat zand maakte het niet altijd even aangenaam. Koud was het nochtans absoluut niet.

(En sorry voor de vele stofjes op de lens van mijn camera, het was me nog niet opgevallen op gewone foto’s)

Tegen half zes was er blijkbaar genoeg gezwommen (door de jongens) en verveeld op een handdoek gelegen (door Merel), terwijl ik bijna een half boek uit had, en serieus wat zonnecrème had gesmeerd. We waren ook op zoek gegaan naar een fossiele haaientand, waar we van afwisten door, jawel, het geocachen, en na een half uurtje zoeken en speuren had ik er effectief eentje beet.

IMG_5829

We ruimden op, wandelden naar de auto, pikten ietsje verderop nog een cache mee, en vonden het jammer dat we geen ijsjes hadden gevonden.

En toen, toen reden we door Retranchement, moesten we 100 meter afwijken van de route voor een cache, en lag daar, jawel, een frituur waar je ook ijsjes kon kopen! Dubbel score!

Iets verderop plukten we nog, met enige moeite, een cache, en gingen daarna vrolijk in de file staan. Jawel, nog maar eens, niet omdat er veel verkeer van de kust kwam, maar omdat er werken waren. Alweer.

Enfin, iets na achten konden we de voeten onder tafel steken, en nog iets later lag een proper gewassen Merel in een lekker vers bedje. Oef.

Zalige geocachetocht in Ertvelde

In het begin van de vakantie hadden we ongeveer 100 caches gevonden. Wolf vond dat dat op het einde van de vakantie 150 moest zijn, en ik dacht dat dat wel haalbaar was. In de Ardennen haalden we er net geen 20, en vandaag gingen we een tocht afwerken die we op 30 december waren begonnen: Goed ter Looveren in Ertvelde-Stoepe.

Toen waren we er eigenlijk à l’improviste aan begonnen en hadden we 6 van de 21 caches gevonden, tot het eigenlijk echt te donker werd om nog te zoeken. Vandaag was het prachtig weer, en stonden we rond drie uur in Ertvelde. De tocht is 8 kilometer, maar je moet natuurlijk ook nog wel tijd rekenen om de caches zelf te zoeken. Tsja. Ik had toch wel gedacht dat we vandaag rond gingen raken, maar helaas.

We begonnen met twee losse caches in Ertvelde zelf, en reden toen naar de slag die naar het beschermde Goed Ter Looveren leidt. Want dat is het mooie aan geocaching: je komt op plekjes waar je normaal gezien niet zou komen, en je leert bij. Het is namelijk de regel bij Geocaching.com dat je niet zomaar een cache verstopt om te verstoppen, maar dat er een meerwaarde is aan de locatie: een monument, een landschap, een uitzicht, een historiek…

Dit wist de legger te vertellen: ”

Dit rondje brengt u eerst naar 2 hoeves die het “Goed Ter Looveren” uitmaken, wat een beschermd monument is. Vervolgens komen ook het Ter Looveren bos en de Ter Looveren dreef aan bod. In het tweede deel van het rondje passeert u door de Stoepewijk om te eindigen bij de Stoepekapel, wat eveneens een beschermd monument is.

Het rondje is ongeveer 8 km lang en voert u hoofdzakelijk langs rustige dreven en baantjes. Het is best te voet of met de fiets te doen. Sommige stukken zijn niet toegankelijk met gemotoriseerde voertuigen. Er zijn geen speciale tools nodig om de caches te vinden. Gelieve uw eigen schrijfmateriaal mee te brengen. In sommige caches bevinden zich kaartjes met getallen die nodig zijn om de bonus cache locatie te kunnen bepalen. 

Het Goed Ter Looveren aan de Ter Looverendreef in Zelzate ontstond in de 13de eeuw als ontginningsdomein in een uitgestrekt heidegebied. In de 16de eeuw werd het de zetel van de heerlijkheid ‘Ter Looven’. Tussen 1625 en 1716 was de gevangenis van het Ambacht Assenede ondergebracht op het goed. Nu bestaat het domein uit twee hoeves binnen een gedeeltelijk bewaarde omwalling.

De hoeve die u eerst tegenkomt, met huisnummer 12, dateert van 1842 en is illustratief voor de 19e-eeuwse Meetjeslandse hoevebouw. De hoeve met huisnummer 10 is het eigenlijke “Goed Ter Looveren”, dat vanaf de 17e eeuw aangeduid werd als “huys van plaisance” en “’t kasteeltje”. In de 17de eeuw was de hoeve in handen van het adellijk geslacht Van Oyenbrugghe de Duras. Wellicht verwijst het wapen boven de poort in het poortgebouw (1636) naar deze familie. De grote bakstenen dwarsschuur dateert van 1801.

In 2005 werd het Goed Ter Looveren, met inbegrip van de walgrachten en de dreven, beschermd als monument.”

 

Wij begonnen dus enthousiast aan de tocht, die ons onder de warme zon langs een veldweg bracht, richting de boerderij. De kinderen hadden nog nooit door een maïsveld gelopen, stel je voor! Al heb ik hen wel op het hart gedrukt de maïs niet te beschadigen.

We kwamen weer op een iet of wat aangelegd stuk, liepen voorbij de boerderij, en verzeilden op onze tocht zowaar in het Looverenbos, waar we echt lang naar een cache hebben staan zoeken. Stomweg.

Daarna kwam een minder stukje langs de R4 in de blakke zon, maar wel met een leuke extra cache onder de voetgangersbrug aldaar. En plots stonden we weer temidden van de velden ^^

Tegen dat we weer in de buurt van de auto kwamen, was het al half zeven en waren we behoorlijk moe aan het worden, ondanks al het water en alle koekjes. We zijn dus nog niet helemaal rond geraakt: we moeten er nog vier doen, en dan de bonus, en eentje daarvan hebben we gezocht maar niet gevonden. Toch eens een tip vragen aan de legger…

Enfin, het was een prachtige dag met een hele namiddag wandelen zonder dat de kinderen dat ook maar een minuut erg vonden. Zalig, toch? En we zitten aan 138 caches, vandaag kwamen er 13 bij  ^^

Hedera

Op een van de larpreeksen waar ik aan meedoe, zijn ze gestart met een muziekgroep, Hedera. Het is allemaal zeer folky en middeleeuws, en eigenlijk best wel fun. Niet dat ik hen ooit horen spelen heb, want da’s blijkbaar net altijd tussen mijn spel heen gevallen. Maar er zijn dus gitaren, percussie, harp, fluitjes, soms doedelzakken, en vooral veel zang. Ik vond dat een super idee, en heb vandaag voor het eerst eens gerepeteerd. Meteen ook een belangrijke repetitie, want op 27 augustus hebben we een optreden. Ik speel dus viool, doe onnozel met castagnetten, en zing.

Ik heb me eigenlijk echt wel geamuseerd vandaag, daar in het verre Ledegem. Ook al was er een serieuze file in het naar huis rijden, en duurde de tocht dubbel zo lang. Maar bon, we zien wel wat ervan komt, van die Hedera.

Elftopia, dag twee

Meer van hetzelfde dus, alleen iets minder zon, en iets meer verhaal, gelukkig maar. We slaagden er ook in om een massa bezoekers te betrekken, tot algemene hilariteit. Alweer wilde Merel niet mee, en alweer zijn we gebleven tot na de vuurshow, die ik deels heb gefilmd. De jongens zijn ook nog even naar het laatste optreden gaan kijken, dat van Molotov Jukebox, gewoon omdat de zangeres de dame is die Tonks speelt in Harry Potter en Osha in Game of Thrones.

Ik heb ook deze keer nauwelijks foto’s genomen, maar ik heb er wel een paar van de ODC gepikt :-p Enjoy.

 

 

ODC op Elftopia

ODC is niet een dyslectische vorm van OCD, nee, het staat voor Oneiros Demo Crew, ofte een soort wandelend reclamebureau voor het larpen. Ze staan op allerhande evenementen, de betaling ervan gaat naar de organisatie, en we proberen mensen op die manier in contact te brengen met Larp.

Dit weekend is er voor het eerst Elftopia, een mini-Castlefest eigenlijk: een mooie locatie met stapels verklede mensen, kraampjes die cosplaygerief, larpgerief, mede, zelfs pokemongerief verkopen, verhalenvertellers, rondlopende faunen, een roofvogelshow, een gans “dorp” met steampunk, de Knights of Pendragon met een boogschietstand (onder andere), een zeemeermin die in de slotgracht zwom, een hele serie muziekgroepen, enfin, dat soort onzin dus. Het was gelukkig prachtig weer vandaag, en de vreemde vogels die wij gezien hebben, amai.

Wij stonden daar dus ook tussen, met een minilarp voor twintig man, compleet met spelkot, smidse, fighting pit die vooral voor externen bedoeld was, en natuurlijk ook een echt verhaal. Van dat verhaal is vandaag niet veel in huis gekomen, maar ik heb me echt wel geamuseerd, en ben precies redelijk verbrand ook. Merel wou niet mee en is bij Bart gebleven, maar de jongens en ik stonden al om negen uur op het terrein, en zijn  gebleven tot rond elf uur, tot na de vuurshow. Impressionant, overigens.

Een paar foto’s, maar ik heb er niet echt veel getrokken, daarvoor was ik zelf te veel bezig. Morgen probeer ik beter te doen.

Terugweg door Leuven

Op onze weg terug van de Ardennen wil het al wel eens lukken dat we in de file staan. Om dat te vermijden – er zijn werken op de E40 – wilden we dik voor de spits thuis zijn, ook al omdat we nog het ganse weekend weg zijn ook. Buiten was het toch mistig as hell, en veel was er dus niet te zien.

We ruimden op, kuisten, en waren om kwart over tien warempel al weg. GPS zei kwart voor twaalf in Leuven, dus meer dan tijd genoeg om uitgebreid te lunchen en te geocachen ginder in ’t stad. Helaas…

Hadden we maar de route via Eupen genomen, in plaats van Malmedy: anderhalf uur hebben we voor Verviers in de file gestaan. Gelukkig zijn er dan nog spelletjes en veel onnozeliteiten om te doen in de auto als ge u verveelt. Zoals foto’s trekken van elkaar…

Enfin, tegen kwart over twee waren we in Heverlee, en zijn we gewoon de afhaalPizzaHut daar binnengewaaid, en hebben gegeten in het middenbermparkje daar. Nog nooit een pizza zo snel zien verdwijnen, overigens.

IMG_5726

En daarna? Cachen, uiteraard. We reden naar het Begijnhof, en vonden er naast een mooie cache ook hele mooie straatjes en een kerk.

De spits indachtig pikten we enkel nog een cache op die we vorig jaar in handen hadden gehad, maar blijkbaar niet herkend. Na een bevestiging van de legger zijn we hem nu dus wél gaan loggen, yay!

Een klein beetje file op de ring zorgde nog voor twintig minuten extra, maar al bij al waren we om half vijf thuis, en was om vijf uur alles al netjes uitgepakt en op zijn plaats. We rule. Files niet.

Reinhardstein en natte voeten.

Ze hadden vooral in de namiddag regen voorspeld, dus wilden we van de voormiddag nog iets maken. Na al die jaren wilden we eigenlijk ook de binnenkant van Reinhardstein eens zien, en dus gingen we eindelijk eens voor een rondleiding, om half twaalf. Ze duurt een uur en een kwartier, volgens de brochure, en da’s ideaal om daarna nog snel te koken. Kwart voor één klaar, om één uur thuis, kwart over eten op tafel. Moet kunnen, want rijst koken en volauvent opwarmen. Strak plan.

Wij dus met de auto naar het kasteel, en ondertussen pikten we eerst nog een mysterycache op in het centrum van Robertville, eentje waarvan ik de meerwaarde absoluut niet inzie, maar bon. Daarna reden we verder tot aan een prachtige kapel, verscholen tussen het groen, waar je de gegevens kreeg voor een cache iets verderop. Daar hebben we lang staan zoeken tussen de tengels, maar niks gevonden. Wel een prachtige kapel, dat wel, en daarom mochten de kinderen er van mij zelfs een kaarsje branden. Ze vroegen goed weer voor de namiddag. Juist ja.

We liepen verder – de wandeling is bijna pittiger vanop de parking dan van aan de stuwdam, en zeker minder mooi – en kwamen aan het intussen redelijk vertrouwde kasteel. Een Nederlandstalige gids nam ons op sleeptouw, eerst naar een losse zijtoren en een heel mooi zicht op het kasteel, daarna door het kasteel zelf. Helaas was net de elektriciteit uitgevallen, en was het overal nogal donker, maar eigenlijk droeg dat wel bij tot de sfeer. Alleen jammer dat we nu ook de verzameling kruisbogen niet echt goed zagen.

Het harnas heeft een detail van een slang die een baby redt, en dat is blijkbaar het wapen van Milaan, en ook terug te vinden in het logo van Alfa Romeo. Ne mens leert al eens bij ^^

Lag het nu aan het gebrek aan licht, of aan de vele vragen? Feit is dat we pas rond waren met de rondleiding om kwart over één, en dat we alle vier behoorlijke honger hadden. Intussen was de frituur aan de kerk wél open, en dat maakte de beslissing vrij simpel natuurlijk.

Intussen was het beginnen regenen, en reden we gewoon naar het huisje terug, om daar allemaal rustig te chillen, filmpjes te kijken, te lezen, en dat soort onzin. Maar we moesten nog brood halen en vooral ook een geldautomaat zien te vinden, en dat leidde ons onvermijdelijk naar Waimes, in de gietende regen. Omdat ik toch echt nog iets wou gedaan hebben, besloten we alsnog een tweetal caches te zoeken. We hadden regenlaarzen en regenjassen, dus waarom niet? Een wandeling van een kwartiertje bracht ons midden in de bossen, waar we een grote cache vonden met zelfs twee Travel Bugs.

Mijn laarzen waren door een misverstand niet mee, en Allstars zijn misschien wel fijne schoenen, maar niet meteen waterdicht. Juist ja.

We deden nog een klein ommetje om een cache op te pikken die normaal gezien een prachtig uitzicht beloofde, maar helaas…

IMG_1892

Tegen dan was het half zeven, tijd om naar huis te gaan, op te warmen en te eten.

Maar eigenlijk feitelijk was het toch weer een goeie dag, ondanks het weer.

 

 

Geocachen doorheen het Ardeense landschap

Het duurt altijd even voor we op gang geraken, maar het is dan ook vakantie, we hebben geen zin om ons te haasten. Het was al tegen elven voor we het huis uit geraakten, en gingen meteen een eerste cache zoeken hier wat verderop aan het brugje. Nooit gezien dat er een wandelpaadje was naar boven, met zelfs een bankje bij!

We reden verder, en probeerden een cache te vinden met een prachtig uitzicht, zo beloofde de omschrijving ons. Alleen vonden we nu niet bepaald het paadje ernaartoe: we probeerden een paar mogelijkheden, maar moesten telkens op onze stappen terugkeren. Ik wilde echter niet opgeven, en reed een toertje met de auto. En jawel, plots zagen we een obscuur paadje! We parkeerden, deden een tochtje door de bossen, en kwamen bij een prachtig plekje uit, met uitzicht over het meer, en een allerschattigste cache.

We reden verder in de richting van de Hoge Venen, en stopten bij een cache aan een compleet verlaten Alpijnse skipiste, compleet met twee skiliften. Het uitzicht was adembenemend, en ik kan me voorstellen dat er inderdaad best wel fijn te skiën valt.

IMG_5640 IMG_5642

Dat is dus het fantastische aan geocachen: je komt op plekjes waar je anders nooit zou komen, en het zijn altijd bijzondere plekjes, want anders zou er geen geocache zitten.

De tocht ging verder, voorbij het Signal du Botrange. Vorig jaar hadden we er nog lang staan zoeken naar een geocache die niet te vinden bleek, nu zat hij op een ander plekje en hadden we hem binnen de paar minuten. De hoogste cache van België, voilà!

Kobe ging even op het trappetje staan, en nam een foto van de vrouwen.

IMG_5643

Vijf minuten later stonden we aan de Mont Rigi, waar we nu al het vierde jaar op rij gaan eten, maar voor het eerst konden we niet buiten zitten op het terras. Goh ja, we mochten wel hoor, maar het was net aan het druppelen en amper 12°, we zaten dus toch liever binnen. Vorige jaren liepen we duidelijk rond in echte zomerkleren. Tsja… Het eten was gelukkig wél nog altijd prima.

We wilden de standaard toer over de houten paadjes doen, en startten vol goeie moed, maar… Blijkbaar is er een stuk ingestort en dus ontoegankelijk, en zijn ze nu het hele houten parcours aan het afbreken en vervangen door steenslagpaadjes. Meh. Het waren juist die houten paadjes die zoveel charme hadden. De multicache en de aparte cache die er liggen, waren dus niet bereikbaar. Jammer, maar volgend jaar beter, zeker? We hebben toch een dik uur gewandeld in een poging er te geraken, maar tevergeefs. En toen begon het nog te regenen ook.

We hebben nog net de cache gezocht van een multi die we vorig jaar hebben gelopen, en waarvan we enkel nog het einde moesten doen, en zijn toen binnen gaan opwarmen met een warme choco, respectievelijk koude fristi.

We pikten nog een cache op aan een kruisbeeld, en eentje aan het vroegere stationnetje van Sourbrodt, waar nu nog een oud locomotiefje staat, en je de sporen kan zien van een draaipunt voor locomotiefs. Wijs.

Enfin, aan het meer van Robertville zochten we nog snel de cache van een gisteren opgelost SMS-raadsel, en waren tegen vijf uur terug in een snel opwarmend huisje. Mja, 12° buiten, dan heb je helaas ook verwarming nodig binnen. Gelukkig zorgen de lachsalvo’s en de slappe lach hier ook voor de nodige opwarming.

En uiteraard schijnt intussen weer de zon, maar blijft het frisjes. Benieuwd welk weer het morgen wordt, en wat we dus nog kunnen doen.

Onderweg naar de Ardennen

Het begint een traditie te worden, ons jaarlijkse vijfdaagse in het weekendhuis van Ellen en Jan. Het is nu al het vierde jaar op rij dat we hier mogen blijven, en het voelt intussen aan als een beetje thuiskomen. Heerlijk, gewoon. Bij deze nu al een dikke merci!

We stonden deze morgen op om acht uur, zochten alle spullen bijeen, en zaten om 10.15u in een redelijk volgeladen auto, vertrekkensklaar. Rond half twaalf waren we in Leuven om de sleutel van het huisje op te pikken, en toen zijn we maar naar het Ladeuzeplein gereden, om iets te eten in de stad en een regenjas voor Wolf te zoeken. Zijn vorige, ongelofelijk goeie regenjas van vorig jaar is hij kwijtgespeeld onderweg naar zijn kamp, wellicht op de trein of in het station of zo, hij zat helemaal bovenaan in zijn rugzak. Meh. Elk jaar minstens één nieuwe jas dus, duur affaire.

Enfin, we aten bij een lokale pizzeria voor 58 euro voor vier man, mét zakjes snoep bij de rekening, en het smaakte geweldig.

IMG_5564

Daarna liepen we nog wat rond in Leuven, van de ene kledingwinkel naar de andere, en hadden een paar keer pech, zoals een hele mooie regenjas in de JBC, helaas net niet meer in Wolfs maat. Maar uiteindelijk vonden we, of all places, in de Zara een regenjas die eigenlijk best nog wel voldeed aan de intussen ferm getemperde eisen. En 22 euro, tsja, dat moet dan maar zeker? En Kobe had intussen ook een Minecraft Tshirt gekregen…

Het weer deed intussen eigenlijk behoorlijk vervelend: het ene moment scheen de zon volop en was het echt warm, vijf minuten later begon het te regenen en koelde het serieus af. Om daarna bijzonder snel weer op te warmen, dus. Maar Wolf heeft nu tenminste een regenjas, net zoals Kobe.

Om drie uur zaten we opnieuw in de auto, en om vier uur stonden we in Luik, op de Place de la Cathédrale. Ik had niks voorbereid over Luik en dus ook niks opgezocht, maar we liepen wat rond, namen een kijkje in de kathedraal met de prachtige glasramen, en aten een ijsje. Het is intussen behoorlijk bevreemdend hoe ik altijd en overal zonder problemen de lokale Australian Ice Cream vind…

We bleven het spelletje van “jassen aan/jassen uit” volhouden, en wandelden tot aan de Maas. Daar liepen we even langs de kaai, om dan de voetgangersbrug terug naar de parking te nemen. Een goed uur waren we in Luik, en het deed ons besluiten dat we er beslist eens langer moeten komen.

En opnieuw gingen we de baan op, naar Waimes en vooral de Proxy Delhaize aldaar, om nog brood en beleg en zo te halen. Een en ander zorgde ervoor dat we iets over zessen de parking van het huisje opdraaiden, en dat tegen half zeven de bedden opgemaakt waren, Merel in haar pyjama rondliep, en we aan tafel konden.

Heel erg vertrouwd, en toch zo enorm vakantie ^^

(oh, en Wolf heeft maar liefst 64 pokémon gevangen vandaag. En gij nu.)

Zomerse zondag

De dag begon weliswaar met croissants, maar daarna vooral met opruimen en kuisen. Merel stofte af, Wolf stofzuigde (zoog stof, stofzoog?), Bart was al volop bezig in de keuken, en ik deed de was, dirigeerde, en kuiste de badkamers.

Tegen twaalven kwam Nelly toe, mijn pa was helaas een pak later. Bart had voor succulente hapjes gezorgd: zalm die langzaam gegaard was in een stevige bouillon, met lompviseitjes, zalmeitjes, en bolletjes Sauterne, afgewerkt met een streep mierikswortel. Machtig lekker!

IMG_5536

Hij had zich daarnaast ook beziggehouden met het snijden en bakken van verse frietjes, en die mochten er ook zijn! Hij had – terwijl ik ergens boven bezig was – ook al de mossels gekuist, zodat ik ze enkel nog maar te bereiden had. Niet dat daar veel werk aan is, maar mijn ‘recept’ oogst nog altijd veel lof: mosselgroenten, dan de mossels, water, peper en zout. Laten koken tot ze open zijn, dan behoorlijk veel dille erbij en lichte room, en voilà!

En als dessert had Bart verse ananas gesneden met muntsuiker: blijft een fantastische combinatie, thx Jamie Oliver!

Daarna moest er dringend neergelegen worden door de oudjes, ruimde Bart op, ging Kobe spelen met een vriendje dat was langs komen waaien, en vond Wolf dat plaat nummer drie en vier ook dringend in het oranje moesten. En wie ben ik om dat tegen te spreken?

En toen was er taart. Uiteraard.

Toen de grootouders weg waren, moest Merel dringend mediteren. En later, toen ze in bed lag, speelden we met zijn vieren nog Warhammer Quest. Veel te laat voor Kobe, maar wel heerlijk. Fijne dag. Serieus.