Acta Diurna de muliere ludenti
Wolf en Kobe mochten vanavond mee kijken naar een film, maar die duurde nogal lang.
Tijdens een van de reclamestukken zei ik dus tegen Kobe, terwijl ik zelf even richting computer verdween: “Ga al je pyjama eens aandoen?” Algemeen gegoefel en gegniffel bij de drie heren, en Kobe verdwijnt. Iets later staat hij voor mij als volgt:
Blijkbaar was mijn ‘eens’ nogal uitgesproken als ‘s’, en was hij dus al zijn pyjama’s gaan aandoen.
Zucht.
Mijn kinders lachen mij uit…
Ons pa kwam, zoals gewoonlijk, eten, en daarna gingen we van het mooie weer profiteren – kon dat gisteren nu zo niet zijn?? – door een wandeling te maken in de Groene Velden, hier wat verderop in Mariakerke. Daar ligt een geocachewandeling, maar helaas, we liepen vast bij punt vier, waar we de coördinaten niet meer vonden. Jammer, jammer. Hopelijk wordt het hersteld, zodat we de rest ook kunnen lopen. Gelukkig gaf een bevriende cacher me de eindcoördinaten, zodat we wel de stash konden vinden.
We hadden wel allebei enorm genoten, het is er echt heel mooi.
Bon, er was nog taart en koffie, en daarna ging ons pa naar huis.
Een paar uur later zagen we elkaar opnieuw: de balletvoorstelling van de school waarbij blijkbaar niet alleen Alexander en Marie-Julie dansen, maar ook een handvol leerlingen. Ik moet het toegeven, ik had er niet zo heel veel van verwacht, maar ik was zeer aangenaam verrast door het niveau van zowel choreografieën als dansers. Mooi, mooi!
Om nog even uit te waaien en mijn hoofd helder te krijgen, zocht ik in Aalter nog een paar caches. Ik heb het lastiger en lastiger met veel volk om me heen, ik heb dan echt even stilte nodig.
Jawel, ook Kobe gaat volgend jaar – zij het een jaartje te vroeg – naar het middelbaar, en mocht die overgang vieren. Waar Wolf nog koos voor zijn plechtige communie, kwam Kobe simpelweg met de uitspraak af: “Ik geloof niet in God” en dus kreeg hij een lentefeest.
Om twaalf uur stonden we in Volta, waar ze speciaal voor ons hadden opengedaan, en we boven aan één grote lange tafel zaten. Er waren hapjes, er waren asperges op een heel speciale wijze als voorgerecht, er was brasvark als hoofdgerecht, en iets met rabarber als dessert. Ik vond het superlekker, maar Bart had ervoor geopteerd om de kinderen hetzelfde te geven, en dat had iets minder succes.
Jammer ook dat het buiten zo koud en grauw was: dit feest leek totaal niet op het feest van Merel vorig jaar, en nochtans was het dezelfde locatie. Tsja…
De kinderen liepen nochtans regelmatig buiten en amuseerden zich best, maar boven zat de sfeer er precies niet zo goed in als anders. Niks aan te doen, zeker?
Om vier uur moesten zowel Sarah en Marne naar een optreden van K3, als Marie-Julie en Alexander zich gaan klaarmaken voor een balletoptreden ’s avonds, en dus vertrok meteen maar iedereen. Roeland kwam nog hier even zitten met Nand, en dat was eigenlijk nog ferm gezellig.
En ja, Kobe wordt groot…
Vorige week had ik ze eindelijk uit, de reeks ‘Malazan Book of the Fallen’ van Steven Erikson.
Ik had een goed jaar geleden op Facebook de vraag gesteld wat de mensen me zouden aanraden qua fantasy. Ik ben dan prompt de trilogie The Blade itself van Joe Abercrombie beginnen lezen, en daarna de hele reeks rond The Black Company, van Glenn Cook. Dat waren al tien stevige boeken, waar ik intens van genoten heb.
En toen kreeg ik de reeks Malazan Book of the Fallen aangeraden, met een duidelijke caveat: dat ik moest beseffen waar ik aan begon, want dat dat een stevige tijdsinvestering ging zijn. Ik keek even na, en jawel, 11216 pagina’s in van die kleine paperback edities. Maar bon, ik begon te lezen, en raakte er helemaal in meegesleept. Wat een taalgebruik! Wat een filosofische overpeinzingen! Wat een gigantische wereld, wat een plots, wat een meanderend verhaal dat dan toch weer samenkomt… Game of Thrones is er niks bij, en die heb ik nochtans ook graag gelezen.
Met andere woorden: lees je graag fantasy in het Engels, lees je veel, lees je snel, en heb je het ervoor over om een half jaartje aan het lezen te zijn of zo? Ga er dan voor: deze reeks is… overweldigend. Echt. Wow.
Soms zijn er hoedendagen. Eigenlijk zijn er tegenwoordig veel te weinig hoedendagen, vind ik persoonlijk, maar bon, ze zijn er wel. En ze helpen fantastisch tegen de zon die in je ogen zit. Dat vindt ook mijn dochter, heb ik al gemerkt: het hoedje dat ik in een opwelling heb gekocht, wordt veelvuldig gebruikt. En dan hebben we samen een hoedendag, jawel.
Ik was voor de kinderen blijkbaar te vroeg wakker – zo rond een uur of negen, terwijl ik in het weekend vaak tot tien uur slaap – maar toch stond alles al netjes klaar: koffiekoeken die Bart speciaal gaan halen was, verse gesneden mango, mangosap, en natuurlijk cadeautjes! Merel had een mooie kaart gemaakt en vooral ook drie heel erg leuke theelichthoudertjes uit cement. Kobe had heel veel werk gestoken in het kleuren van de envelop voor zijn kaart, en had daarnaast ook een heel fijne armband gemaakt: ik heb hem gisteren en vandaag al de hele dag aan. Simpel, maar knap.
Van Bart kreeg ik een miniprintertje met fotopapier om aan te sluiten op mijn gsm, voor van die kleine fotootjes. Heel lief, maar ik vrees dat ik dat niet ga gebruiken, mezelf kennende.
De dag kabbelde verder, en ons pa kwam toe met een prachtig potje begonia’s, omdat hij mij zo’n goeie moeder vond, zei hij. Ongelofelijk lief!
Na het eten gingen we dan ook nog even cachen in Sint-Amandsberg: daar lagen nog een paar onopgeloste exemplaren én eentje waar ik de vorige keer bijna een uur naar gezocht had, en die ik nu met twee extra paar ogen toch nog eens wilde bekijken. Merel vond trouwens het schattigste officiële geocacheke: ik wist niet dat ze die ijzeren doosjes ook in miniformaat hadden.
Enfin, we konden er effectief een aantal loggen, én vonden de snoodaard van de vorige keer binnen de paar seconden. En daar moet ne mens zo lang naar zoeken!
Toen waren er éclairs en andere taartjes met koffie, ging ons pa naar huis, verbeterde ik nog wat, en bracht Wolf naar De Haan.
Het was nog steeds aangenaam weer, en dus reed ik een klein beetje verder richting Bredene om aan Vosseslag iets meer te leren over de duinen, een beeld met gedicht te ontdekken, en alsnog vier extra caches te vinden, onder andere in Klemskerke.
Zingend reed ik in het schemerduister naar huis. Met toch een beetje weemoed in het hart, want het blijft moeilijk, de zoon daar achterlaten.
Om zes uur waren we uitgenodigd voor Alexanders communiefeest in Aalter: er waren maar liefst 120 genodigden, met een immense walking dinner, een groot springkasteel en heel veel plaats buiten. En vooral ook prachtig weer, enfin, toch tot laat op de avond, want toen begon het plots te regenen.
Er waren tal van hapjes, twee voorgerechten, een hoofdgerecht, en een ijslam als dessert. Kwam het wat traag op gang, er was meer dan voldoende eten, echt waar. Maar het duurde allemaal wel wat lang: het was half twaalf toen het dessert eraan kwam, en met kleine kinderen is dat misschien niet zo aan te raden: na het ijslam stroomde de zaal dan ook leeg.
Bart was al eerder vertrokken met Wolf: zijn rug had het opgegeven. Nochtans vond hij het best amusant, en Merel en Kobe amuseerden zich rot!
Delphine had me gevraagd of ik wat foto’s wou nemen van de avond, en dat heb ik dan ook gedaan: er waren er tegen de 200, en ik geef er hier een paar voor mij relevante mee.
Het is de moeite, dit jaar, met alle communie- en lentefeesten. Vorige week was er het feest van Liv, vandaag dat van Marne, overmorgen dat van Alexander, en volgende week dat van Kobe. Poeh.
Vandaag hadden we weer geen geluk met het weer: het was frisjes, en op een bepaald moment begon het zelfs te regenen. Maar we konden buiten aperitieven, en ook de kinderen hebben vrijwel de hele tijd buiten gezeten. Dik in orde.
Ook het eten was, zoals altijd bij Roeland, meer dan in orde. Het was allemaal eigenlijk zeer gezellig, tot Wolfs rug het welletjes vond, en ik met hem naar huis reed. Ik weet het, het is mijn familie, maar Bart was in een fijn gesprek, zo bleek, en mijn rug had er ook geen zin meer in. Enfin, een dik half uur na ons kwamen ook de anderen, thuis, daar niet van.
Fijne dag gehad, jawel.