Zonnige zondag
Oh man, hoe hard heb ik die zon gemist de voorbije dagen! Ik vind sneeuw wel eens leuk, maar dan liefst als ze ligt te schitteren in de zon. Die grijze, grauwe dagen van de voorbije week, daar wordt ne mens zo somber van.
Vandaag, bij het opstaan, viel de zon al door de ramen, en ik genoot van in het begin!
Tegen half twaalf ging ik ons pa halen, en zo rond een uur of vier sommeerde ik hem om op te ruimen, want ik wilde nog met hem een heel kort wandelingetje maken: in de Hulsemwegel (Bredewegel) in Zomergem lag er een cache die we al gevonden hadden, maar waarvan we de code niet hadden genoteerd.
Ideaal om samen met ons pa een 200 meter heen en 200 meter terug te wandelen. Hij loopt nog steeds niet zeker en durft niet met de auto te rijden, maar het betert. Langzaam, maar het betert. Eigenlijk beweegt hij momenteel gewoon te weinig, en dus is zo’n wandelingetje in de namiddagzon ideaal.
We hadden toen wel de extra code, maar misten toch nog altijd eentje, een relatief belangrijke. Ik wist dat we aan de brug van Meirlare moesten zijn, maar had niet echt een idee waar precies. Goh, zei ons pa, laat ons gewoon gaan zoeken, ’t is mooi weer en dan wandel ik nog een beetje extra.
Wij dus naar Meirlare brug om er te zoeken aan beide kanten van de vaart. Helaas, geen cache te vinden.
Het was er wel prachtig…
Ik gooide ons pa af en reed verder. Alwaar ik, bij het opdraaien van de Vaartstraat, prompt stopte, een klein beetje achteruit reed, uitstapte, en een snelle foto nam van ’t sas.
Vogeltjes
Elk jaar opnieuw hang ik met immens veel genoegen mijn mezenbollen en nootjesruif op, en geniet ik intens van de vogels die hier komen feesten. En dan heb ik het nog niet over de occasionele duiven die oppikken wat er op de grond is gevallen.
De afgelopen dagen heb ik dan ook de telelens uitgehaald, en heb ik er een aantal gefotografeerd. Er waren vinken en meesjes…
voor het eerst weer merels – ik heb er al drie tegelijk gezien, hoopgevend –
en jawel, ook weer een roodborstje. Daar word ik steevast goed gezind van.
Henry Van De Velde Design Awards
Bart vroeg me een tijd geleden of ik zin had om mee te gaan naar Brussel, naar de Henry Van De Velde Design Awards. Dat wordt immers georganiseerd door Flanders DC, en daar zit hij in de Raad van Bestuur van.
Ik zei absoluut niet nee: ik heb het wel voor design en volg dat zo’n beetje, al hebben we er eigenlijk zo goed als niks van in huis. Iets over vijf reden we dus richting Brussel, om iets over zes gewoon vlak voor de Bozar te kunnen parkeren. Er was een uitgebreide en blijkbaar vrij exclusieve pre-happening, een walking dinner voor alle laureaten en vroegere prijswinnaars. Een redelijk heterogeen en eclect publiek, geloof me, met een hoog m’as-tu-vu gehalte.
We raakten quasi onmiddellijk aan de praat met Joannes Vandermeulen van Namahn, een zeer beminnelijk en nieuwsgierig man, aangenaam gezelschap. En intussen werd er gegeten, en vooral genoten van het dessertenbuffet.
En toen waren er de awards. Kurt Van Eeghem ligt me nog altijd niet, maar die man beheerst wel zijn metier als presentator, hij doet het eigenlijk zelfs bijzonder makkelijk lijken. En de winnende ontwerpen, wel, sommige dingen zijn echt knap en andere… De gustibus et coloribus, zeker?
Voor de eindreceptie zijn we niet meer gebleven: Bart was aan het crashen en wilde zeer graag naar huis. Maar het was wel eens een belevenis, ja.
Katapult volgens Leonardo Da Vinci
Een hele tijd geleden zat Lorre met iets in de knoop qua werk, en Bart had hem toen goed kunnen helpen. Als bedanking had Lorre dan een cadeautje laten afleveren op kantoor met het bericht “Thanks for helping catapult the message across”: een zelfbouwpakket voor een heuse houten katapult zoals Leonardo Da Vinci die ontworpen had.
Sindsdien stond die doos al een hele tijd op mijn bureau stof te vangen. Zaterdag verveelde Kobe zich, en stak ik hem die doos in handen. Ik moest het blijkbaar geen twee keer zeggen: meteen ging hij aan het werk, geassisteerd door zijn bevallige zusje die tussendoor gewoon zat te lezen.
Er werd gepuzzeld, in elkaar gestoken, gelijmd, en vooral ook gewacht tot de lijm droog was. En toen werd er stevig geschoten. Dat ding werkt nogal!
Bedankt, Lorre!
Zomergemse caches
Tegen elf uur deze ochtend ging ik ons pa ophalen in Zomergem, zodat die hier kon komen eten. Als tegenprestatie sorteerde hij, zoals elke week, de kousen. Een prima deal, wat mij betreft!
Rond een uur of vier bracht ik hem terug – het is maar een kwartiertje rijden – en ging ik nog geocachen in Zomergem. Ik had nood aan uitwaaien, frisse lucht, een beetje beweging, en viel gelukkig net tussen de regenbuien in.
Het werden het Slockstraatje, de Rijversdreef, de kerk van Ronsele en de Eikendreef. En toen was het echt wel te veel aan het schemeren en begon het nog stevig te regenen ook om de bonus te vinden. Tsja.
Maar ik was wel netjes uitgewaaid en helemaal vrolijk.
Nieuwjaarsfeestje van Wijs, mét bloemen
Zoals elk jaar is er het nieuwjaarsfeest van Wijs: een fijne locatie, eten in overvloed – de laatste jaren vaak foodtruckprincipe – een goeie DJ, en om 19.00 uur speech van Bart en aansluitend een aantal ‘awards’ uitgereikt door de mensen zelf. Dikke fun, elke keer weer.
Vorig jaar was ik er niet bij, wegens te moe en te ziek, maar deze keer dus wel, in de gebouwen van Watt. Bart had – zoals altijd – een zeer drukke week, en dus ging ik wel twee boeketten bloemen halen. We hebben een prima bloemist hier op Wondelgem, da’s een gemak. Tegen half vijf had ik dus twee grote rood-witte – kwestie van in de Wijs-stijl te blijven – boeketten in huis. Toen ik om vijf uur Kobe ging afzetten op de muziekles, belde Bart me: of ik al om die bloemen was geweest? Euh, ja? Dju, want hij moest nog een derde boeket hebben. Bon, ik dan maar gebeld naar de bloemist dat ik nog zo’n derde boeket moest hebben, en of ze het klaar konden leggen. Helemaal in orde, boeket drie ook klaar.
Bart kwam tegen zessen thuis, kleedde zich om, nam bloemen en flessen champagne die hij zelf voorzien had, mee, en spoedde zich naar Watt. Ikzelf kleedde me ook rustig om, en was er netjes tegen zeven uur, zodat ik de speech nog kon meemaken.
Al een chance, want Bart deelde champagne uit aan zijn managementsteam en meest gewaardeerde medewerkers, deelde bloemen uit aan de vrouwelijke leden, en… aan mij. Jawel. Hij vermeldde er trouwens ook nog bij dat ik ze zelf gaan halen was, die bloemen, met algemeen gelach tot gevolg.
Tsja. Ik vond het ontzettend lief, en heb nu dus een mega boeket in roodwitte kleuren staan. Ik vind het helemaal niet erg!
En het feestje? Goh, op vrijdag is dat geen optie, eigenlijk, ruggewijs, en dus waren we beiden om elf uur thuis, lagen in de zetel onder een dekentje, en keken naar een True Detective. En dat, dat was meer dan wijs genoeg.
365 – 26 januari 2019 – zweefballetje
Lectuur: “The Gentlemen Bastards (Locke Lamora)” van Scott Lynch
Ik moet het toegeven, het is bijzonder lang geleden dat ik nog in zó’n immense leesrush heb gezeten. Ik ben The Lies of Locke Lamora van Scott Lynch beginnen lezen, en ik kon het boek niet meer wegleggen, zo ongelofelijk meeslepend.
Het is fantasy van de bovenste plank over gentlemen thieves in een imaginaire wereld (met een zweem van magie en veel alchemie). Denk Ocean’s Eleven (plot) meets Casanova, een setting in een soort zestiende-eeuws Venetië, met veel degengezwaai en wapperende capes.
Ik was metéén verkocht, en heb boek 1 uitgelezen op een paar dagen. Jawel, het was zo erg dat ik op zaterdagavond tot drie uur heb liggen lezen in mijn bed, en dat ik ook overdag hier in de zetel zat te lezen, iets waar ik anders geen tijd voor vrijmaak. Ik heb er dan maar meteen boek twee achter geplakt, over diezelfde dieven, maar dan grotendeels in een piratenwereld. Denk de vaart en de snedigheid van de Pirates of the Caribbean erbij.
Boek drie miste die vaart dan weer een beetje, omdat er meer nadruk werd gelegd op een liefdesintrige, maar het bleef steengoed, vond ik.
Resultaat: ik heb iets meer dan 20.000 bladzijden op tien dagen gelezen, en nu moet ik een beetje bekomen van die rush. Een boekenblues, als het ware. Er zit al jaren een vierde boek aan te komen, en ik hoop maar dat het er snel komt. Zàlige lectuur, echt waar.
365 – 22 januari 2019 – bizar sneeuwmannetje
