Acta Diurna de muliere ludenti
Is er dan al eens een concert te zingen op minder dan 500 m van mijn deur. Mijn favoriete Gloria van Vivaldi dan nog, die ik zeer graag zing. En die ik nog eens als tenor mocht zingen, want tegenwoordig ben ik naar de alten gevlogen.
Zit ik toch wel met die rug zeker!
Ik kan niet eens een kwartier rechtstaan, laat staan een concert zingen.
Balen! (Afgezien dan nog van het engagement dat ik weer eens niet kan nakomen).
Ik ging vandaag eens de tuin wat verder onder handen pakken (nog steeds niemand die een hek wil?), het hondenkot afbreken, en een hoop gerief naar het containterpark brengen.
Ik leeg dus mijn koffer uit, haal de buggy eruit en zet die in de garage. En die klapt natuurlijk open net als ik hem wil neerzetten. Ik moet nogal raar gegrabbeld hebben en een rare beweging gemaakt hebben, want het is in mijn rug geschoten. Alweer.
Ik hoop dat het snel betert, want ik loop compleet scheef, kan met moeite zitten, en kan al helemaal Merel niet oppakken of neerleggen. Vandaag en morgen is Bart nog thuis, maar als het niet betert, zit ik maandag met een probleem.
Nu dàt weer. Zucht.
Na een aantal perikelen met de politie moest mijn auto dringend gekeurd worden. Alleen had dat nogal wat voeten in de aarde. Ik had mijn vriendelijke doch zeer attente politieagent beloofd om alles snel in orde te brengen. Nu, dat ‘snel’ is niet zo snel gebleken. Eerst moest ik een nieuw gelijkvormigheidsattest aanvragen, en daarvoor naar de garage geraken. Dan moest ik een paar weken later (dat duurt blijkbaar lang om aan te vragen) opnieuw in diezelfde garage geraken om dat papier op te halen. En dan moest de auto nog gekeurd worden. En hing mijn politieman geregeld aan de lijn om te vragen hoe het nu zat. Gelukkig heeft die mens nogal wat geduld.
Tegenwoordig staan er webcams in de keuringscentra, en kan je zien hoe lang de wachtrijen zijn. In mijn geval is dat zeer interessant: ik woon op exact een kilometer van de keuring van Wondelgem. Om acht uur ’s morgens moet je al niet meer gaan. Vroeger was je dan een van de enigen, nu staan er al minstens twintig auto’s. En zo lang in de rij gaan staan is geen optie met een (halfzieke) baby. Ik keek dus de webcam na, en zuchtte. Ik moest dan maar eens een afspraak maken, en de kinderen ergens kwijt zien te spelen, dacht ik.
Tot ik vandaag rond een uur of drie per ongeluk op de webcam keek (dat venster stond nog open in mijn browser): geen kat! Enfin, twee auto’s of zo per rij! Merel was net in slaap gevallen, lag droog, warm en veilig. Ik heb me dus richting keuring gehaast, en in minder dan een half uur stond ik weer thuis! Die mannen begrepen het overigens zelf niet: de vrijdagnamiddag is doorgaans behoorlijk druk.
Enfin, ik blij dus. Nu nog een kopie van dat keuringsbewijs naar de politie krijgen. Want ja, ze volgen hun zaken goed op hier! Kudos voor de Gentse politie!
Vandaag bestaat het fenomeen twunch drie jaar, en overal ten lande worden er verjaardagstwunches gehouden. Sla de website er maar op na 🙂
Ik dacht eerst dat het niet ging lukken omdat Wolf bij het ontbijt plots lijkwit zag, en zich echt niet goed voelde. Een paar uur (en een toiletbezoek) later voelde hij zich prima, en heb ik hem toch naar school gebracht. En kon ik dus met ons Mereltje naar de Wok Away op de Korenmarkt. Ik had ze gisteren even verwittigd, want er hadden zich meer dan zestig mensen ingeschreven. Hoeveel het er uiteindelijk geweest zijn weet ik niet, maar alleszins een hele hoop. De Wok Away had dan ook extra ingrediënten ingeslagen en een paar extra mensen ingeschakeld :-p
In ieder geval heb ik er enorm van genoten. We zijn eerst met vier, en daarna met twee blijven plakken, en kregen van het personeel zelfs nog een stuk taart (die zij gekregen hadden van de hoofdzetel) bij onze koffie. Het heeft me deugd gedaan, en ik heb nog een paar extra mensen leren kennen. Altijd fijn!
Op naar tien jaar twunch!
We hebben een hondenprobleem. Onze Catullus is intussen al veertien jaar bij ons, en eigenlijk nog steeds een zeer patent beest, zeker voor een labrador. Die beesten worden doorgaans niet erg oud, de onze is al een uitzondering. En al helemaal omdat hij eigenlijk niks mankeert, tenzij een beetje doof aan het worden.
Tot nu.
Sinds een paar dagen verliest hij zijn urine. Het is niet dat hij opzettelijk plasjes in huis doet, integendeel. Maar hij laat overal druppeltjes vallen, en als hij ergens liggen slapen heeft, ligt er soms een klein plasje. Last lijkt hij er niet van te hebben. Hij niet.
Want je moet eens in een huis met drie kinderen voortdurend overal op je parket hondenurine liggen hebben. Waar de kinderen dan inlopen, want die kijken uiteraard niet voortdurend naar de grond. Ik loop dus hele dagen wél naar de grond te kijken, en overal druppeltjes op te vegen. En drie keer per dag de keuken en de hal te dweilen, waar hij tegenwoordig een groot deel van de dag doorbrengt. En hij snapt helemaal niet waarom hij plots niet meer bij ons in de woonkamer mag, en kijkt dan met zijn grote bruine droeve ogen me vragend aan.
Vanmiddag ga ik naar de dierenarts. Hopelijk is het iets eenvoudigs, maar gezien zijn leeftijd vrees ik ervoor. En dan weet ik echt nog niet wat we gaan doen. Want een incontinente hond in een gezin met kinderen, helaas, dat is geen optie.
Zie vorig jaar.
Iemand geïnteresseerd in oude stukken hek? Het is veertien jaar lang een hondenhok geweest, maar wordt niet langer gebruikt. Het hek op zich is nog prima, het deurtje is onderaan doorgeroest, maar als je er een klein plaatje op vijst/last, werkt het weer prima.
Je moet ze wel zelf komen halen, uiteraard. Als ik ze niet kwijt geraak, vliegen ze richting containerpark.
Het zijn in totaal dus drie stukken, waarvan een met deurtje.
Jawel, na bijna een jaar heb ik vandaag de stap gezet: ik ga opnieuw naar het koor! Ik heb het zo vreselijk hard gemist, blijkbaar heb ik er echt nood aan me ergens in te kunnen uiten, of het nu zingen, dansen of toneel is. Voor alles heb ik helaas geen tijd, en dan hou ik het op zingen. In een koor, wel te verstaan, of mijn stem zou het niet lang uithouden.
Ik had eigenlijk al eerder kunnen instappen, maar ze waren volop bezig met de halve finale van Het Koor van het Jaar, en daar kon ik toch niet aan meedoen. Merel kan me, door de borstvoeding, nog niet zo lang missen. En dan was het onzin om mee te gaan repeteren, want dan zou de geluidsbalans anders geklonken hebben dan op podium, en dat was ook weer niet de bedoeling.
Maar bon, gisteren dus weer de eerste repetitie. Mijn ademhaling is nog totaal knudde, en mijn van-het-blad-leestechnieken kunnen ook weer een opfrisbeurt gebruiken, maar verder ging het behoorlijk goed. Ik ben, wegens de klankkleur, noodgedwongen verhuisd van tenor naar alt, en gisteren beviel me dat wel. Mijn stem bleek het wel aan te kunnen. Hopelijk blijft het zo, en anders ga ik maar weer eens opnieuw naar de logopedist, eens luisteren wat hij zegt.
Volgende week is er meteen concert. Jawel. Het Requiem van Fauré door een ander koor, en dan de Gloria van Vivaldi, die ik nog rats van buiten ken van vroeger. Als tenor dan wel, dus ik mag nog een keertje tenoren. Iedereen is meer dan van harte welkom, het zal de moeite zijn. En een ideaal uur om daarna lekker op restaurant te gaan of uitgebreid te gaan aperitieven. Komen dus, alle info staat op de affiche.
Merels eerste wortelpuree. Ze worden zo snel groot, meneer.
Nandje, het zoontje van mijn jongste broer (Roeland is de naam, Delphine!) is twee geworden. Wat resulteerde in een fijn feestje met veel volk, heerlijke taart, massa’s cadeautjes voor het kleine feestvarken, veel lawaai en drukte, broodjes ’s avonds, en een moe maar fijn gevoel.
Meer moeten de familiefeestjes voor verjaardagen niet zijn, toch?