Geplaatst op

Lemsip

Lemsip, daar zwoer ik vroeger bij, en met mij zowat half Twitter, zo bleek na een kleine discussie.

Lemsip, dat waren van die kleine zakjes die je moest oplossen in heet water: je kreeg dan een instant grog gevoel door 650 mg. paracetamol en de hoge dosis vitamine C die erin zat, en meteen ook een aangename smaak. Veel beter dan zo’n bruistablet van ’t een of het ander.

Ik had Bart woensdag er doen meebrengen, en vastgesteld dat het een nieuwe verpakking was, maar meer niet. Maar de smaak was ook niet hetzelfde.

En toen passeerde ik vandaag even langs de apotheker, en wist zij me te vertellen dat het nu enkel nog 500 mg paracetamol is (dus de standaard hoeveelheid van een Dafalgan), en meer niet. Tot zover de meerwaarde van die Lemsipjes. Ik ga het maar bij Dafalgan houden vanaf nu, vermoed ik. Blah.

Geplaatst op

Echt wel ziek nu

Waar ik dinsdag nog de hoop had gekoesterd om er op een paar dagen vanaf te zijn, mag ik die hoop nu wel laten varen: volgens de dokter heb ik een virale infectie van de bovenste luchtwegen, met wellicht op het randje af een griepvirus erbij. Ik voel me dus wel slecht, maar heb niet direct hoge koorts, of koude rillingen of zo. Met wat chance ben ik er maandag van af, anders moet ik haar opnieuw laten komen. Allez bon, fijn begin van de vakantie dus.

Wolf is vandaag ook thuis gebleven: die voelde zich ook al een paar dagen niet zo best, en vandaag dus al helemaal niet.

En Bart stond hier plots in de namiddag ook thuis: ook hij had de handdoek in de ring gegooid, en dat wil wat zeggen in zijn geval. Volgens de dokter was het bij hem eerder effectief griep. We zullen zien, zeker?

In elk geval: als het hier de komende dagen wat stiller is: we zijn allemaal nogal ziek. ’t Is maar dat u het weet.

Geplaatst op

Lord of the Rings outfits

Nu ja, min of meer toch.

Elk jaar maken de zesdejaars Humane Wetenschappen bij ons op school het jaarboek. Er komen, naast een hoop artikels, verslagen en foto’s, ook klasfoto’s in, telkens in een welbepaald thema. Dit jaar hebben ze gekozen voor films, en blijkbaar had de Latijn-Griekse als thema Lord of the Rings geloot. Begin dan maar eens voor vijf man (ja, ze zijn niet met veel) zoiets te vinden. Gelukkig hadden ze eraan gedacht dat een van hun leerkrachten larp speelde, en hadden ze dus gevraagd of ze van mij wat mochten lenen. Ik heb ze maar meteen bij me thuis doen komen om uit te kiezen.

De jongens waren niet mee, het waren enkel de drie meisjes (die trouwens beleefd het secretariaat hadden laten bellen om te vragen of het wel ok was, zo ziek en al. Van mij mochten ze, ik kon me dat uurtje wel rechthouden). Die keken zo ongeveer hun ogen uit: ze hadden gerekend op een vestje en een Tshirtje of zo, niet op complete outfits. Een van de dames was een vrouwelijke ridder, compleet met touwmaliën en zwaard en schild, een andere was a tavern wench, een echt hobbitvrouwtje eigenlijk, en de derde kreeg een elfen/jagerskostuum aangemeten. Voor de ene gast heb ik een tovenaarsoutfit meegegeven, en voor de ander wat generisch bontgedoe.

Ik ben benieuwd naar de uiteindelijke foto. En het verwondert me eigenlijk dat de klas die Gladiator heeft als thema, nog niet bij mij is gekomen…

Geplaatst op

Gesneuveld

En toen waren we allebei gesneuveld, Kobe en ik. Gisteren was ik nochtans nog steeds hard van plan om te gaan lesgeven vandaag, en dat bevestigde ik ook aan bezorgde leerlingen. Helaas…

Toen ik deze morgen opstond en een poging ondernam om blijgezind de badkamer binnen te stappen, vond mijn lijf van niet. Ik heb het nog geprobeerd, maar moest alras aan mezelf toegeven dat het toch niet ging gaan: koppijn, misselijkheid, en algemeen gevoel van onbehagen.

Ik heb dan maar school gebeld, de op stapel staande herhalingstoetsen doorgemaild met instructies om te kopiëren en af te nemen, en ben terug in bed gekropen. Bart heeft Wolf en Merel afgezet, Kobe lag te zieltogen in de zetel.

Meh.

Nu dat nog. Hopelijk is het maar een paar dagen, en sta ik er vrijdag weer. Al een chance dat ik op woensdag en donderdag niet moet lesgeven.

Geplaatst op

Niet Kobe, wel ik

Alle arrangementen die ik gemaakt had met mijn moeder om Kobe op te vangen, waren tevergeefs: deze morgen stond hij fluks op, vrolijk als altijd, koortsvrij, en met veel zin om naar school te gaan. Ik ging die ambitie uiteraard niet fnuiken, verre van.

Alleen…

In de loop van de voormiddag stak een gemene koppijn de, euh, welja, kop op. Zo eentje die ik te lijf ben gegaan met een geleende Dafalgan 1000, maar die daar enkel eens naar grijnslachte, en vrolijk verder deed met pijn doen. Eentje die ervoor zorgde dat ik zelfs een tijdlang, tijdens het lesgeven, een van mijn lenzen uitdeed omdat ik die niet meer kon verdragen. Eentje die maakte dat ik tijdens de middagpauze op mijn eentje in mijn stille lokaal ging zitten, weg van alle lawaai. Eentje die de nodige rare versprekingen tijdens het lesgeven opleverde, wat dan weer voor enige hilariteit zorgde.

Vooral ook eentje waardoor ik bij het thuiskomen quasi onmiddellijk de gordijnen dichttrok en ging liggen in de zetel, met een kussen op mijn kop. Eentje waar ik gewoon misselijk van werd.

Ik hoop maar dat dit morgen beter is, want dit, dit is een gemeen soort koppijn. En ik heb morgen een pak toetsen af te nemen.

(Oh, en Kobe had weer koorts toen ik hem in bed legde. Ook dat nog.)