Een brief zoals ze die schrijven in de derde kleuterklas:
“Liefste papa, woensdag (geschreven als woef-dag) moet er een plastiekzak in mijn boekentas. Kusje, Kobe”. Toch geniaal?
Pierke
Op de school van de kinderen werken ze met talentendagen: doorheen het jaar zijn er zo’n vijftal dagen waarop de kinderen, los van klas of leeftijd, samen met een juf of meester iets doen rond een talent. Wolf zit bij de ‘Detectives’, Kobe doet mee aan een vogelproject.
Gisteren kreeg ik op de valreep de uitnodiging om, als reporter van Gentblogt en betrokken mama, mee te gaan naar een poppenvoorstelling van Pierke in het Huis van Alijn, ofte ’t Museetse. Ik heb wat met mijn planning geschoven, en ben meegegaan. Voor Gentblogt heb ik er de volgende twee artikels over geschreven:
* Primeur voor de pop van Daniël Termont
* Hij was er écht, de burgemeester
Ik heb uiteraard nog wel wat meer foto’s genomen van de kinderen, en Wolf trouwens ook.
Daarna zijn we, omdat het nog maar elf uur was, nog een koffietje (respectievelijk limonade) gaan drinken bij Simon Says. Ik heb het gevoel dat Wolf daar wel van genoot, zo van die mamatijd. Ik in elk geval wel!
365 – 22 mei
Extra dagje vrij
Elke school heeft twee halve dagen vrij, die ze zelf mogen besteden. Vaak wordt daar een brug mee gemaakt, maar aangezien de eerste mei dit jaar een woensdag was, was dat vrij nutteloos. En dus dachten ze bij ons: Pinksterdinsdag, dat moet kunnen! Eind mei, zo’n extra dagje, ideaal om buiten te lopen, of al aan de examens te werken.
Het is dus dat laatste geworden, dankzij het stralende zomerweer buiten…
Enfin, ik heb serieus wat werk nog verzet, pakken verbeterd, laatste loodjes gelegd, dat soort dingen.
En deze avond ben ik eindelijk met ons ma gaan eten. Het was eigenlijk nog voor haar verjaardag in 2011, jawel. Het was er gewoon nog nooit van gekomen: ofwel was Merel nog te klein, ofwel was het voor een van beiden te druk, ofwel was er iemand ziek… Enfin, je kent het wel.
Deze keer heb ik de koe bij de horens gevat, een datum vastgelegd, en meteen ook gereserveerd bij J.E.F., het kleine restaurantje van Flemish Foodie Jason Blanquaert. Een bespreking volgt nog apart, laat me het houden bij de verklaren dat het zeer gezellig en zeer lekker was, en al bij al voor een best redelijke prijs. We hebben de hele avond gekletst, en vooral veel gelachen, dat ook.
Mijn ma, da’s toch een geval apart, en ik zou ze écht niet kunnen missen. Γιά συ, μαμιτσα!
365 – 21 mei
Ze is er eindelijk, onze bouwvergunning!
Clics
Een vrije dag eind mei, een mens durft al eens op mooi weer hopen, nee?
Hier brandt intussen de verwarming vollen bak, zit ik met een wollen kleed aan, en is het buiten precies eind november of zo. Ook de kinderen vinden het vreselijk, en brengen elk uur dat het iet of wat doenbaar is, buiten in de tuin door.
Vandaag dus duidelijk niet. Moest ik hun schermtijd niet beperken, ze keken de hele dag tv of tokkelden op hun iPad. Wolf heeft dan maar zijn zak Clics bovengehaald, en is vanalles beginnen maken. Woensdag had ik vastgesteld in de winkel dat je bij drie dozen Kellogg’s een gratis doos Clics kreeg, en daar zaten bouwplannen bij, vandaar. Hij heeft er dan ook zelf, apetrots, foto’s van gemaakt. Maar ik moet toegeven, met die Clics wordt er hier ten huize zeer veel gespeeld.
365 – 20 mei
Gewoon een zondag
Het was een al bij al vrij zonnige dag, we konden buiten zitten, en er was taart. Bart had een klein appeltaartje en éclairs meegebracht, en ik had een aardbeienkaastaart (Weight Watchers, weetuwel) gemaakt. En we hadden niet echt iets te doen. Toen ik het voorstel opperde om mijn ouders uit te nodigen voor de koffie, sprong Kobe zowaar een gat in de lucht. En dus zaten mijn ouders hier rond half vier rustig taart te eten, en legde ik mijn ma de verbouwingsplannen voor.
Iets later kwam Wolf thuis van zijn laatste scoutsvergadering van het jaar. Ik denk wel dat hij zich geamuseerd heeft in de modderpoel die het scoutsdomein altijd is.
365 – 19 mei
Vroem
Onze dochter is geen slechte eter, verre van. Maar heel af en toe vindt ze het lastig om haar bordje leeg te eten, zelfs als er amper een volwaardige portie op ligt. Ik verdenk er haar van om het met opzet te doen, want het gebeurt nooit als papa er niet is. Want als ze zo zit te treuzelen, dan durft papa al eens van vliegtuigje te doen, of treintje, waarbij zij dan natuurlijk haar mondje stijf dichthoudt, tot hij ’tuut tuut’ of zoiets zegt.
Als je denkt dat ik overdrijf, bekijk dan maar eens het guitige sloebersnoetje dat ze trekt bij dat spelletje…
