Kobe was het proefkonijn op talentendag om zelfgemaakte verf uit te proberen. En de snoet die hij trekt, is omdat hij een snoepje ging krijgen.
Vooruitgang
Er is eindelijk weer schot in de zaak! Zichtbare vooruitgang dus, en dat was nodig, want gans die verbouwingen beginnen serieus op mijn zenuwen te werken. En dan bedoel ik niet de nieuwe bureau of de keukenvloer, want daarvan wisten we dat dat langer ging duren, dat was ook zo afgesproken. Maar de schilderwerken, die gingen vorige donderdag af zijn, ten laatste vrijdag. Intussen zijn we een week verder, en loopt er hier nog steeds een paar werkmannen rond. Daarvan krijg ik het op mijn heupen: beloof niks dat je niet kan waarmaken.
Soit, verbetering dus.
In de berging naast de keuken zijn er vorige vrijdag leggers en planken geïnstalleerd. Ik heb intussen nog een extra set gevraagd en gekregen, want ze mogen wat dichter op elkaar staan. In elk geval ziet het er goed uit. En is het een gerief.
Nu dus mogen we beginnen met alles uit de oude berging naar hier te halen (voorlopig toch) want die moet leeg zijn: daar komt een nieuwe deur, de oude deur wordt dichtgemetseld, en er komen gesloten kasten. Een deel van het gerief zal daar dus opnieuw naartoe mogen, zoals kaarsen, inpakpapier, vazen… Maar voorlopig wordt alles in de nieuwe berging gestouwd.
Intussen is ook de keuken zo goed als afgewerkt (behalve de vloer dus): alles is definitief geschilderd, de metaalplaten staan aan de zijkant en zijn al intensief gebruikt, en het ziet er eigenlijk wel goed uit.
Met gesloten berging, gesloten luik aan de pompsteen, en ledlicht aan:
Open berging (die intussen al redelijk vol staat) en licht uit.
Met het luik aan de pompsteen open, zodat we aan de stopcontacten en wat basisgerief kunnen. Ideaal voor als er volk komt: ge kunt alles wegsteken ^^
En nu dus met gesloten luik:
De ene witmetalen wand, waar Wolf al meteen de tafels voor Kobe heeft opgeschreven.
De andere wand zit momenteel nog even in het plastiek, maar ook dat komt goed. Eindelijk.
Intussen zijn ook de gordijnbakken geplaatst en geschilderd, en kan ik dit weekend mijn gordijnen terughangen. Kunnen de buren niet meer zwaaien als ze ’s avonds passeren.
Alleen het ene raamkozijn moet nog een laagje krijgen: dat was beschadigd door het vernieuwen van het glas. En dan zijn we er, geloof ik. Nog een week of vier wachten totdat de vloer droog genoeg is, en dan kan het definitief afgewerkt worden.
Boven, daar spreken we even niet over. Het gaat wel vooruit, maar het is nog allemaal veel te nat door al dat water dat we binnengekregen hebben. Er kan dus nog niks geschilderd worden. Intussen staat de sokkel voor de wasmachine er wel al, en is de plooideur geplaatst. Eigenlijk staat het min of meer schilderklaar, maar is de muur nog steeds kletsnat.
Kobes kamer is ook schilderklaar, en daar staat nonstop een bouwdroger te blazen. Hopelijk lukt het tegen eind volgende week om te schilderen, het vochtgehalte neemt gestaag af, gelukkig maar. Kobe kijkt ernaar uit om in zijn nieuwe kamer te zitten, en Wolf om eindelijk het rijk voor zich alleen te hebben, en alle rommel te kunnen opruimen. Alle speelgoed is namelijk uit de kasten hier beneden gehaald (die moesten ook leeg) en staat dus op hun kamer, zodat ze nog met moeite kunnen passeren.
Er komen nieuwe grote kasten bij, en dan zou er toch plaats genoeg moeten zijn. Hoop ik. En anders moeten ze maar gerief weggeven.
En avant!
365 – 23 januari 2014 – dinosaurus
Onvoorstelbaar wat een fantasie Kobe heeft! Uit een hoop karton heeft hij een dinofossiel gemaakt, zoals hij zelf zei: de beenderen zijn netjes uitgeknipt.
In de categorie: niet zo snugger
Mijn auto is tien jaar oud, en de vervanging is besteld.
De batterij is geen tien jaar oud, maar intussen ook al op respectabele leeftijd. Het feit dat ik meestal maar korte ritten doe, doet die batterij ook geen goed: ze krijgt niet de kans om op te laden. Ik zeg dus al weken dat ik ze dringend bij moet laden, want dat ik vodden ga krijgen. Regelmatig moet ik een keer of vier proberen voor de auto wil starten, en dan zeg ik met een bang hartje dat ik dríngend de batterij aan de lader moet leggen.
En jawel: deze namiddag had ik prijs. Op woensdag moet ik namelijk niet lesgeven – de voordelen van 4/5 te werken – en had ik de kinderen te voet naar school gebracht, zodat de auto al sinds dinsdagavond stil stond. Toen ik kwart voor twee Wolf naar zijn gitaarles wilde brengen, was een amechtig gesputter mijn deel. I had it coming, I know.
Bon, een half uur lader was voldoende om het ding weer aan de praat te krijgen, en Wolf kon nog twintig minuten van zijn les volgen.
Al een chance dat ik het niet voorhad toen ik moest gaan lesgeven. Maar laten we vooral hout vasthouden: het is nog niet eens begonnen met vriezen.
365 – 22 januari 2014 – Simon, aka. Giraf
Tandarts Saar
Een (half)jaarlijkse controle van de tanden, ik vind dat maar normaal, en de kinderen ook. Ik probeer een tandartsbezoek voor hen op dezelfde hoogte te krijgen als naar de huisarts of de kapper gaan: iets wat af en toe moet, misschien niet altijd even plezant is, maar ook totaal niks speciaals of ergs.
Gelukkig waren we alle vier snel goedgekeurd: niemand met gaatjes, en de kinderen kregen alle drie een complimentje over hun poetsen. Bij mij is er wat tandsteen weggehaald en werden de tanden gepolijst.
Toch waren er helaas een paar opmerkingen, en moet ik met beide jongens naar de orthodontist. Voor beugels is het uiteraard nog veel te vroeg, maar er zijn andere problemen.
Kobe heeft blijkbaar nog een infantiele slikreflex: bij het slikken duwt hij vrij hard zijn tong tegen zijn tanden, waardoor die op den duur naar buiten zouden beginnen staan. Een logopedist kan dat verhelpen, maar het voorschrift daarvoor moet van een orthodontist komen, niet een gewone tandarts. Zucht.
En Wolf? Die heeft nog zijn vier melkhoektanden, en die zitten intussen flink in de weg voor nieuwe snijtanden. Er zou dus een seriële extractie moeten komen: eerst die hoektanden eruit, en later, als zijn snijtanden er zijn en zijn nieuwe hoektanden geen plaats hebben, moeten die snijtanden er uit, of de eerste van de kiezen. Blijkbaar wil ze ook daarvoor de opinie van de orthodontist.
Enfin, eerst dinsdag naar de orthopedist, en dan een afspraak voor de orthodontist. Eén specialist per week is al welletjes.
365 – 21 januari 2014 – beetje vuil
Een keertje overgaan met de stofzuiger, en je krijgt precies een reclame voor een of ander kuisproduct.
Spring-loop-vlieg
En nee, ik heb het niet over een nieuw soort insect, het was gewoon weer dat soort dagje vandaag.
Om acht uur te voet de kinderen naar school gebracht, en me een beetje misrekend in de hoeveelheid hemelwater die er aanwezig was. Ik had gerekend op wat gemiezer, ik kwam kletsnat weer thuis. Hmrbl.
Onmiddellijk werd ik getackled door de schrijnwerker/schilder en de planner, nog voor ik een warme kop koffie kon nemen. Ik heb over een aantal punten mijn grieven gespuid, en ik denk dat de boodschap wel overkwam, ja. Koud, nat en zonder koffie = mij aanspreken op eigen risico.
Tegen kwart voor tien begaf ik me richting Kouter, om daar in het Paard van Troje een ontbijt te nuttigen, en vooral met een hoop Gentenaars van gedachten te wisselen over wat nu de vijf beste Aziatische restaurants zijn, waar je de beste frieten kan krijgen, en of sommige eigenaars niet een eigen lijst verdienen van ‘kwaaiste eigenaars van Gent’. Fijn gezelschap, goeie croissants, en heerlijke peterseliewortelsoep.
Ginder helaas moeten weglopen omdat ik eerst toezicht en daarna les had, maar bon, ik was al blij dat het bovenstaande gesprek op mijn vrije voormiddag viel.
Na school de kinderen gaan ophalen, een vieruurtje gegeven, en opnieuw in de auto geladen: Wolfs knie was opnieuw beginnen pijn doen zodra hij weer iets of wat begon te sporten, en dus lieten we een RX en een echo maken, op aanraden van de huisarts. We kwamen onmiddellijk aan de beurt, maar klantvriendelijk zou ik het niet noemen, nee. We werden er nog net niet letterlijk buitengegooid. Tsja, we hebben de foto’s, volgende week dinsdag gaan we naar de orthopedist ermee. Uiteraard kreeg ik als absolute leek en daarom ook meteen complete idioot, nitwit en incompetente huisvrouw niet te horen wat er te zien was geweest, en dus opende ik maar de brief gericht aan de huisarts. Conclusie: niks mis met het bot, maar blijkbaar ook totaal geen spoor van ontsteking of zwelling. Bizar.
Nu even het verdict van de orthopedist afwachten.
Thuisgekomen heb ik de kinderen weer aan tafel gezet, kwam Bart gelukkig ook thuis, en kon ik vertrekken naar het UZ, waar een van mijn beste en langste (ik spreek over dertig jaar, jawel) vriendinnen op revalidatie ligt na een hersenbloeding, en die ik samen met een andere vriendin van toen ging bezoeken.
Toen ik om half tien thuis kwam, was ik te lam om nog veel anders te doen dan in mijn zetel te ploffen. Ik vermoed dat dat niemand zal verbazen. Poeh.
365 – 20 januari 2014 – knieproblemen
Late nieuwjaar
Als uw schoonmoeder redelijk onverwacht op de lappen gaat naar Reims, dan wordt het nieuwjaren uitgesteld. Op zich totaal geen probleem, want we waren al net iets minder volgevreten dan twee weken geleden.
Er werden nieuwjaarsbrieven gelezen, cadeautjes uitgedeeld, en vooral lekker en veel gegeten.
