Geplaatst op

Feestjes

Eigenlijk had ik mezelf vandaag in twee willen splitsen: er was vanavond namelijk, naast het personeelsfeestje van Wijs, ook een optreden van Patrick Riguelle bij ons op school. Ik hou van de muziek van Brel, en ik was er dus echt graag bij geweest… Ik moet het stellen met een kleine kleine troost: een verslag en een video van het eerste nummer. Bon, beter dan niks, zeker?

In de plaats daarvan zat ik met Bart en nog zo’n 70 anderen in de Art Cube, voor een toch wel zeer fijn feestje. Er was aperitief, er waren verschillende soorten hoofdgerecht (in buffetvorm), en er was een chocoladefontein met ongelofelijk veel keus aan dipdingen: verschillende soorten fruit, cake, soorten marshmallows, brownie… Slotsom: ik heb te veel gegeten :-p

Intussen werd er ook uitgebreid gespeecht en iedereen afzonderlijk bedankt, heb ik met een ganse pak mensen zitten kletsen, en werd er gedanst. Oh, en zelfs de limbo gedaan, al is dat niet meer aan mij besteed.

Tegen half één was Bart duidelijk aan het crashen, en ben ik maar mee naar huis gegaan, want de babysit moest ook nog naar huis gebracht worden. Maar bon, hoe jammer het ook was voor Brel, ik heb me geen moment verveeld.

Wijs: ’t was wijs.

Geplaatst op

Sloddervos

Ik heb mezelf altijd al een sloddervos gevonden, en wie me kent, zal dat beamen. Maar zoals ik qua babbelen mijn meerdere moet erkennen in mijn ma, moet ik qua slodderen mijn meerdere erkennen in mijn zoon. Nee, niet punctuele, zorgzame Wolf, maar wel mijn lieve varkentje Kobe.

Een paar weken geleden bereikte dat zijn hoogtepunt. Hij beweerde dat hij geen propere sokken meer had, terwijl ik er eigenlijk bijna geen in mijn wasmand liggen had. Tiens.

Onder en rond zijn bed lagen er maar vier paar. Er waren er dus nog heel wat onvindbaar. Tot ik om één of andere reden een schuif van zijn nachtkastje opentrok, en daar een hoop opgepropte vuile kousen vond. Juist ja. Ik heb me behoorlijk kwaad gemaakt, want hij heeft dat dus gewoon uit luiheid gedaan: zo moest hij ze niet in de wasmand gaan gooien.

Maar het kon dus nog erger. De dag erna staken we voor het eerst in lange tijd nog eens de haard aan. En begon er iets behoorlijk verbrand te ruiken, iets anders dan brandend hout. Wat odoratief gesnuffel rond de kachel leverde toen plots het volgende op:

IMG_3343

Kobe laat ook altijd zijn sokken rondslingeren in de woonkamer. Blijkbaar had hij op een bepaald moment geen zin om er eentje naar de wasmand te brengen, en had hij die op de verwarmingsplaat van de kachel verstopt achter de grote gietijzeren waterketel die er staat. Daar was die blijven zitten (zwart op zwart) en dus beginnen verbranden.

Voor u het vraagt: ja, hij is gestraft geweest. Want er zijn grenzen. Ook voor sloddervossen.

 

Geplaatst op

Schoolwebsite

In september ben ik in een opwelling begonnen met een schoolblog. Ik vond het zo jammer dat er zoveel gebeurde bij ons op school, en dat niemand daar eigenlijk iets van wist. Onze school kan wel wat PR gebruiken, want we krijgen eigenlijk nog heel vaak de reactie van mensen uit Mariakerke zelf: “Moh, is daar een school?” Ja dus. Crèche, kleuter, lager, en dus ook een atheneum met meer dan 600 leerlingen.

Intussen is dat schoolblog uitgegroeid van een onnozel wordpresssiteje tot een heuse website (nog steeds wordpress, dat wel) met alle extra info op onze eigen servers. Directie is volledig mee, mijn IT-collega is volledig mee (en heeft alles overgezet op de eigen servers, zonder hem was dat nooit gelukt) en intussen zijn ook de meeste collega’s mee: ze sturen me van elke activiteit wat informatie en een paar foto’s. Het resultaat is een haalbare website (ik ga ooit wel eens van theme veranderen) met vooral elke dag een nieuw postje over wat er op school gaande is. Ja, ik besef best dat je ziet dat het niet door een professional is gedaan, maar daar is geen budget voor. Ik doe dit ook gewoon allemaal achter mijn uren, ik word er niet voor betaald. Maar het trekt wel volk, het wordt gretig gelezen, en hopelijk geeft het nieuwe leerlingen inspiratie.

Enfin, ge moet zelf maar eens gaan kijken op www.kamariakerke.be, en zeg gerust wat ge ervan vindt. Het kan alleen maar verbeteren daardoor.

Geplaatst op

Pamperloos?

Die dochter van mij, dat is toch een karaktertje…

Gisteren verkondigde ze plots met grote stelligheid tegen Bart: “Papa, vanavond ga ik slapen zónder pamper, en dat zal lukken!” Ik geef het toe, mijn linkerwenkbrauw schoot ongeveer een halve meter de hoogte in. Mijn meisje, dat nog elke ochtend een kletsnatte pamper heeft, zomaar ineens zonder pamper? Ik zweeg, maar haalde al verse lakens en een vers slaapkleedje uit de kast en legde ze klaar, kwestie van niet midden in de nacht nog in die kast te moeten grabbelen.

Zo fier als een gieter ging ze slapen, vol zelfvertrouwen.

Rond half twaalf heeft Bart haar nog eventjes uit bed gevist en op het toilet gezet: beter voorkomen dan staan wassen.

En deze morgen? Toen kwam een klein blond geval, vrolijk springend en hupsend en met een grijns die de halve wereld meteen van hun ochtendhumeur zou afhelpen, in mijn bed gekropen. Droog.

En toen was niet alleen zij zo fier als een gieter.

Koppig mormel, dat kind van ons. Ze weet maar al te goed wat ze wil, zoveel is duidelijk, ja. Nu maar hopen dat dit blijft duren, want dan zijn we eindelijk definitief uit de pampers. Het wordt stilaan tijd, zo na elf jaar…

 

Geplaatst op

Broederliefde

Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoe Wolf voor zijn zusje zorgt. Of hoe hij eigenlijk in het algemeen buitensporig zorgzaam en verantwoordelijk is.

Zo komen ze zo goed als elke dag te voet naar huis na school. Ze worden door de juffen in een rij begeleid tot aan het begin van de woonwijk, en dan moeten ze geen enkele drukke straat meer over. Maar het valt op hoe Kobe altijd ergens ofwel een tiental meter voorop loopt, ofwel een eindje achterblijft. Merel loopt steevast aan de hand van Wolf, netjes langs de kant van de huizen, terwijl hij meestal ook nog in zijn vrije hand haar boekentasje draagt.

Intussen heeft Merel haar fietsje ontdekt. En dan bedoel ik niet de echte fiets met steunwieltjes, maar het evenwichtsfietsje zonder trappers dat ik vorig jaar heb gekocht om Kobe eindelijk te leren fietsen. Kobe kan intussen meer dan behoorlijk fietsen: het heeft wat overredingskracht gekost om hem weer aan het fietsen te zetten, maar zodra hij merkte dat de fiets die vorig jaar eigenlijk nog een ietsiepietsie te groot was, nu perfect past, zag hij het helemaal zitten. Enfin, het was goed weer vorige week, en dus gingen ze samen fietsen. Samen als in: ook Merel. Het was prachtig om zien: Kobe op zijn felgele fiets die vrolijk heen en weer crosste, Merel op het kleine groene wiebelfietsje op het voetpad, en Wolf die met een engelengeduld aan vier per uur naast haar op straat fietste op zijn grote blauwe fiets.

Ik geloof dat ze meer dan een half uur zijn weggebleven, en alle drie kwamen ze met glinsterende ogen en rode kaken terug. Ze hadden ook ergens in een boom geklommen, vertelde Merel, en Wolf had haar de hele tijd vastgehouden. Zalig, toch?