Voet – the end?

Daarstraks naar de orthopedist geweest, op de moto, mét mijn hooggehakte laarsjes aan. Hij moest lachen toen hij me zag binnenkomen, en knikte goedkeurend.

De voet deed het prima, zo goed als geen pijn meer, ondanks zijn getrek en geduw. Alleen het litteken zinde hem niet echt: te hard en te dik. Hij raadde me aan het te masseren met wat nivea of littekenzalf, en er eventueel zelfs een pleister op te plakken om er druk op te zetten.

Goh, wakker lig ik er niet van. Het is op mijn hiel en stoort me helemaal niet. Maar dat masseren is eigenlijk wel lekker, dus we zullen het maar doen zeker?

Enfin, ik heb geen nieuwe afspraak meer gemaakt. Dat is ook niet langer nodig. Gewoon nog wat opletten en niks forceren.

En weet je? Ik ga de grote vakantie tegemoet met opnieuw een voet! Yay!

Haar

Ik zat me eigenlijk al een tijdje af te vragen wat de beste manier is om je benen te ontharen.

Ik geef het toe, in de winter loop ik rond met oerbossen onder de knieën. Ik mag al blij zijn als een eekhoorn er niet gaat overwinteren.

Zodra de zon wat meer begint te schijnen, heb ook ik de behoefte om die benen glad te krijgen. Niet dat ik er ooit mee bloot loop (met mijn figuur doe je dat niet zo gauw), maar toch…

Zelf scheer ik mijn benen onder de douche, maar je hebt al snel opnieuw stoppeltjes, en echt glad zijn mijn benen ook niet, eerder alsof ik voortdurend kippevel heb. Heel af en toe ga ik ze epileren, maar dan moet ik wel eerst mijn moed samenrapen, een lang heet bad hebben genomen, en een Baileys naar binnen hebben gekapt. Nee, heren, bij ons doet dat niet minder pijn dan bij jullie, geloof me.

Waxen vind ik een heel gedoe, daar hou ik niet van. De pijn is trouwens nog net ietsje erger, maar je bent er wel sneller vanaf.

Uiteraard zijn er ook de ontharingscrèmes zoals Veet. Ik heb dat tot hiertoe nog niet willen gebruiken, omdat het niet echt gezond kan zijn. Aan de andere kant, sinds ik met een half oog naar Honderd Hete Vragen heb zitten kijken (ter mijner verdediging: het programma kwam na Lie to me, en ik zat nog in de zetel met mijn laptop te prutsen): het ziet er wel bijzonder gemakkelijk uit.

Nu is dus mijn vraag, lieve lezeressen (en eventuele lezers die als excuus de koersfiets aanvoeren en zo): hoe ontharen jullie je benen? Wat is de meest effectieve manier gebleken? Wat raad je me aan? Ik zal met gretigheid jullie commentaren lezen!

Brussels Girl Geek Dinner, editie 13

cole.png

Ik heb getwijfeld, ik geef het eerlijk toe, maar toch kon ik aan de lokroep van het BBGD niet weerstaan. Het alternatief was immers de première van de nieuwe Star Trek, samen met mijn liefste en een hoop andere geeks, en vooral een hoop Trekkies. Bijzonder verleidelijk.

Edoch, het vooruitzicht om in het gezelschap van 100 geeky girls en hun eventuele sacochen te luisteren naar een spreker van Maria Bingo en Murielle Scherre in eigen persoon, bleek toch net iets te aanlokkelijk. Zeker als je dat dan nog kadert in een schitterende (zij het ietwat kleine) ruimte met heerlijke hapjes. Dat laatste is zeker niet overdreven: de catering, waarvoor nogmaals dank aan Maria Bingo, deed menig trouwreceptie verbleken. Nog voor het evenement startte, had ik al gazpacho van tomaat binnen, verschillende glaasjes met een moderne tomate crevette, glaasjes met een scampislaatje, opgerolde dunne deeglapjes met zalm en geitenkaas of andere overheerlijke combinaties, en ik vergeet vast nog wel wat. Achteraf bleken dat effectief maar de hapjes te zijn geweest, want na beide sprekers volgden nog frietjes met zelfgemaakte tartaar, en kleine burgertjes: ovenbrood met sappig rundsvlees en een hoop verfijnde groenten, samengehouden door een prikkertje.

Maar uiteraard is dat de essentie niet van een BBGD. Clo had opnieuw ervoor gezorgd dat er twee interessante sprekers waren. Maria Bingo is een communitysite die zich richt op vrouwen, waar je uiteraard ook kan gokken. Maar het is meer dan de zoveelste goksite: je bouwt een wereld van vriendinnen uit, en je hoeft niet eens te spelen. Enfin, dat is toch wat ik ervan begrepen heb :-p We hebben trouwens ook live een spelletje bingo gespeeld, waarbij verschillende girls een leuke prijs hebben gewonnen. Helaas, ondergetekende had geen geluk :-p

Ik moet eerlijk toegeven: van Muriel Scherre heb ik niet veel gehoord. Ze sprak vrij stil en had zich neergezet, waardoor het geroezemoes in de tweede helft van de zaal steeds luider werd, ondanks mijn geshhht :-p De sfeer onder de dames zat er duidelijk goed in!

Na beide sprekers werd de kelder opengezet, waar zich een DJ en een dansruimte bevond, en je ook kon zitten aan een paar tafeltjes of in een gemakkelijke sofa. En toen had je nog meer core business van zo’n BGGD: het kletsen met mensen die je al kent, of net leert kennen. Ik heb een dik uur zitten praten met Cato, een bijzonder interessante carrièredame, over de combinatie van werken en moeder zijn, en de moeilijkheden die je ondervindt als ouder met de nieuwe media. Een echt geeky onderwerp :-p

Uiteraard heb ik verder ook gigantisch staan kletsen en lachen met the usual suspects, meisjes die ik buiten de BGGD veel te weinig zie, maar met wie het telkens weer enorm klikt. I guess you know who you are :-p Oh, en ondertussen hebben we heerlijke desserts staan verorberen. Wie vroeg weg was, was eraan voor de moeite :-p

Maar het meest sexy gevalletje van de avond kwam niet van Murielle Scherre (aka La Fille d’O), echter wel van Sony. Je moet misschien een geek zijn om dat te vinden, maar ik was, aan de reacties rondom te zien, echt niet als enige die mening toegedaan. De bevallige Ann van Sony had namelijk een nieuw speelgoedje in haar handen, en showde het maar wat graag. Klein, dun, wit, en ongelofelijk sexy: de nieuwe Sony Vaio. Voorlopig zelfs nog niet te krijgen in België, we kregen dus een primeur in handen. Ik zag het ding al meteen in mijn handtas zitten (ja, daar is het klein en licht genoeg voor), en mijn fantasie schoot meteen in werking. Ik mag dan misschien geen carrièrevrouw zijn die naar chique vergaderingen moet, ik zou echt wel weten waarvoor ik het zou gebruiken. (Toch raar dat ik in dat soort fantasieën er altijd uitzie als een half fotomodel, maar dat moet ook om de Vaio geen oneer aan te doen :-p) Er zaten een hoop handige features op, zoals Ann even demonstreerde, zoals een aparte knop om meteen je communitysites en mails en zo te openen. De besturing wordt wellicht even wennen, maar da’s normaal. Eigenlijk deed de Vaio me nog het meeste denken aan de PSP…
Toen ik even op het ding zat te prutsen, zag ik al meteen een hoop hoofden in mijn richting draaien, met een jaloerse glans in de ogen. En weet je wat nog het beste van alles is? Eén gelukkige girl geek maakt kans een exemplaar te winnen! Niet slecht qua sponsoring van Sony, meteen een cadeautje van 1000 euro!

Soit, een geek-by-proxy als ik valt niet echt in de doelgroep om te winnen, en ik gun het elke girl geek. Maar diep van binnen zal ik toch stikjaloers zijn. Om die volwaardige computer in zakformaat, die nu in de handtas van een blije dame zal zitten :-p

Over de goodie bag, waar alle andere bloggende ladies het over hebben, kan ik kort zijn: ze waren op 🙁 Blijkbaar hadden sommige sacochen het nodig gevonden ook een zak mee te nemen, zodat we met een paar dames op het einde beteuterd stonden te kijken. Ach ja, het gaat natuurlijk niet om die cadeautjes, maar ze zijn wel heel leuk natuurlijk.

Een dikke bedankt voor de enige echte Clo: ik heb me mijn keuze van die avond geen moment betreurd!

Onverwacht

Vandaag had ik onverwachts gedaan om 12.00u ipv. 12.55u, omdat mijn leerlingen toneel hadden en ik blijkbaar geen toezicht moest doen.

Geen probleem uiteraard, werk genoeg :-p
Tot mijn frank (euro?) viel dat ik dan misschien met Bart iets kon gaan eten in ’t stad. Een kwartier later gaf ik mijn liefste een zoen op de Sint-Michielsbrug en togen we naar de Wok-A-Way. Daar kregen we na een tiental minuten onze wokschotel van een vriendelijke jonge Kantonees met Antwerps accent. Een dikke vijf minuten later merkte die gast op dat hij Bart eigenlijk een gewone ‘Young Chicks’ had gegeven in plaats van eentje met zoetzure saus. Bart wuifde het weg, en wij aten rustig verder. Tot er plots een papieren zak met een portie take-away naast ons werd neergezet. De kok vond immers dat hij een fout had gemaakt en dat die rechtgezet moest worden. Bon, ik weet wat ik morgen met genoegen in de microgolf van school ga schuiven :-p

Daarna ben ik nog heel even wat boodschappen gaan doen (ik heb eindelijk eens iets gevonden voor Barts vaderdag dat ik kan betalen en hij nog niet heeft) en naar huis gereden.

En toen lag na vijf minuten mijn versgezette caffé latte over het aanrecht, de net gehaalde post en voor de helft in mijn onderliggende schuiven. Heb ik nog een kwartier mogen staan kuisen ook :-p

Merel

In het kleine tuintje hier achteraan mijn bureau, tussen de rhodondendrons, heeft zich een koppel merels genesteld. Ik durf niet goed gaan kijken, uit schrik ze weg te jagen.

Ik heb er dus ook geen idee van hoever ze staan: of het nog om broeden gaat, of dat er al kleine opengesperde bekjes te bespeuren zijn.

Al wat ik weet, is dat om de paar minuten vader merel pikzwart afsteekt tegen de heldergele muur en de diepblauwe lucht, met een kronkelend wormpje in zijn bek.

Ik geniet ervan, en vrees het moment dat er een kat komt kijken. Ik heb er voorlopig nog geen, en ben zelfs geneigd toch nog eventjes te wachten. Nog eventjes.

Foto’s

Een paar postjes geleden had ik het al over Larp.

Jaren geleden hadden Bart en ik een site met larpfoto’s, waarop we zoveel mogelijk probeerden te verzamelen. Het was een hels werk, want alles moest stuk per stuk naar een server worden geüpload. Om over de serverkosten nog maar te zwijgen

Intussen zijn er de geneugten en gemakken van sites als Flickr: onbeperkte storage op een pro-account, en makkelijk toegankelijk.

Daarom heb ik een tijd geleden besloten opnieuw een fotoarchief voor larpfoto’s op te starten: larparchief.be. Zelf ben ik een leek op webdesign, maar met een beetje elementaire kennis en een Dreamweaver ben ik er toch nog in geslaagd iets bruikbaars op poten te zetten. Ik weet het, het ziet er niet uit, maar bon, da’s dan ook niet mijn vakgebied :-p Ik wil het anders gerust wel eens in het Latijn zetten hoor :-p

Het belangrijkste is dat er opnieuw foto’s beschikbaar zijn, momenteel al meer dan 15.000 stuks, and counting. Ik geniet ervan, en ben oude analoge foto’s aan het inscannen van 1996. Nostalgie (en hilarische momenten) troef.

Dus, voor wie zich afvraagt hoe zo’n larp er nu eigenlijk uitziet: ga eens kijken op het larparchief. Zelf speel ik mee op Poort. Ga gerust kijken :-p

Rug

Ik HAAT mijn lijf. Hartsgrondig.

Is mijn voet eindelijk aan de beterhand en stilaan bruikbaar, doet mijn rug weer lastig.

Ik heb een aangeboren hernia, een gespleten tussenwervelschijf. Fijn hoor. Doorgaans heb ik er zelden last van, maar rondzeulen met een peuter van 15 kilo wil wel eens belastend zijn. Neem daar dan bij dat ik al zelf geen pluimgewicht ben, en mijn rug heeft nogal wat te verduren.

Gisterenvoormiddag is het er dan ook weer ‘ingeschoten’: ik zat op mijn bureaustoel en draaide me half om om iets van de grond op te rapen dat achter me lag. Hmpf. Gisteren heb ik me nog kunnen redden, vandaag is het alweer meer om zeep.

Ik hoop maar dat het snel weer betert. Me een beetje koest houden is de boodschap. En weinig aan mijn bureau (lees: computer) zitten. Yeah right.

Fijn dagje

Heh, ik heb een fijn dagje achter de rug.

Met Bart en de kinderen opgestaan rond zeven uur, maar rond half negen terug in slaap gevallen in de zetel, heerlijk in de zon. Intens genoten van dat slaapje, tot half elf. Wakker geschrokken, en dan maar snel in actie geschoten.

Tegen twaalf uur met de moto naar ’t stad gereden, en man, dat deed zo’n deugd! Ik heb eigenlijk nooit beseft hoe hard ik mijn moto heb gemist de voorbije twee jaar, en hoe handig hij wel kan zijn.

Om half één in de Wok-A-Way aangekomen op de Korenmarkt, en daar met een ganse hoop volk van op Twitter gegeten, onder andere mijn eigenste @netlash, maar ook @lamazone, @beatever, @boskabout, @defre, @wolfr, @colorlessgreen, nog een paar anderen, en last but not least @corneel. Het was vooral bijzonder gezellig, zelfs in die mate dat ik nog met boskabout, beate en corneel ben gaan koffie drinken/ijsje eten in de Damass ietsje verder. Daarna ben ik met Corneel zelfs nog richting de Max getrokken om op het terrasje in de zon verder te kletsen en een cappuccino te drinken. Voorwaar, een aangename bezigheid!

Dan de moto gaan stallen bij Netlash en daar mijn zware jas en helm afgegooid, en in de H&M twee broeken en een Tshirt gescoord. Me happy, want ik was dringend aan een paar nieuwe broeken toe.

Opnieuw richting Wondelgem getuft, en verder naar Evergem voor een bespreking met de aannemer. De verbouwingswerken in onze woonkamer zijn nog steeds gepland voor juni, en de offerte is aangepast. Nu nog even doornemen met Bart, en dan hopelijk groen licht geven. Ik ben echt wel enthousiast over het nieuwe design van de kast dat hij uitgewerkt heeft.

Wolf opgehaald, boodschappen gedaan, Kobe opgehaald, gegeten en kinderen in bed gestoken. En toen was de dag zo goed als om.

Geen klop gedaan voor school, maar bon. Dat zal hopelijk ooit nog wel eens lukken, het wegwerken van die verbeteringsachterstand. Als ik me maar eens deftig kon concentreren…

Moto

suzuki_ls650_savage

Man! Manmanmanmanman! Zalig!

Daarnet ben ik mijn moto gaan afhalen in de garage. Het ding had bijna twee jaar stilgestaan, en de batterij was een beetje dood. Motorbatterijen zijn nogal delicaat, vandaar. Twee weken geleden waren ze hem daarom komen ophalen. Hij was al klaar na een paar dagen, maar als die garage maar open is van 9.00u tot 18.30u is dat nogal moeilijk om hem op te halen. Ge moet daarvoor met twee zijn en zo.

Soit, daarstraks heeft Bart zich naar huis gehaast, zodat hij me nog netjes op tijd kon afdroppen aan de garage. De motor was netjes nagekeken, verse olie en filter en batterij, en stond te wachten 🙂

En ik? Ik denk dat ik grijnsde van mijn ene oor tot mijn andere, ondanks de rekening. Want twee zomers geleden kon ik niet rijden omdat ik zwanger was, en vorige zomer gooide mijn zere voet roet in het eten.

Ik stapte als vanouds op, startte, en liet de motor even brullen. En ik grijnsde zo mogelijk nog harder, denk ik. En toen ben ik in het heerlijke zonnetje naar huis gereden. Amper een paar kilometer, maar mijn dag kan niet meer stuk.

Een motor: het is hondsgevaarlijk, dat weet ik maar al te goed, maar… Ik denk dat ik tot het einde mijner dagen verliefd zal blijven op het gevoel.

En ooit, ooit hé, ooit koop ik mij een Harley. Zeker weten.

Voet – het licht aan het eind van de tunnel?

Jawel, het begint beter te gaan met mijn voet! Juicht en jubelt met mij!

Ik moet toegeven, de eerste dagen na de ‘plaaster’ deden raar, en vooral ook pijn. Niet de pijn van vroeger, wel een andere, meer normale pijn, zoals te verwachten na een operatie.

Beetje bij beetje ging het beter: ik had al een dagje (Clarks-) sandalen aangehad, en dat ging vrij vlot. Meestal hield ik het bij mijn MBTs, die waren (en zijn nog steeds) het comfortabelst.

Vrijdag moest ik, in het kader van de filmopnames op school, een hele dag bijzonder veel rondlopen, en dat zal ik geweten hebben: ’s avonds deed mijn voet gemeen zeer, ondanks de MBTs. Het was zelfs zo erg dat ik mijn drink met de meisjes heb moeten afzeggen, met spijt in het hart. Geruststellend vond ik dat eigenlijk niet.

Zaterdagmiddag moest ik dan naar Luik, een dagje larpen tot zondagmiddag. Ik was er wat bang voor, want dat houdt in dat ik behoorlijk wat rondloop op een oneffen terrein, af en toe even moet lopen zelfs, veel rechtsta, en eigenlijk mijn voet compleet verwaarloos :-p Bart had me dreigend aangekeken met een waarschuwend vingertje, en was er eigenlijk niet zo tuk op dat ik ging. Ik kan hem geen ongelijk geven.
Daarom heb ik ginder maar mijn MBTs ingeruild voor respectievelijk een combat en opnieuw mijn laars, kwestie van geen risico te lopen. Het was héérlijk! Ik heb het gevoel dat mijn voet plots doorhad dat verder protest geen zin meer had: hij heeft nauwelijks pijn gedaan! Ik heb op een bepaald moment zelfs even uitgeprobeerd wat ik nog overhield van mijn vroegere stafvechttechnieken versus een zwaard (LOL dat viel dik tegen) en ik heb toen me zonder meer geconcentreerd op mijn tegenstander, zonder te denken aan of rekening te houden met die voet. Dat zegt al bijzonder veel! Hehe het waren eerder de mensen die eromheen stonden, die me waarschuwden voorzichtig te zijn. Ik heb toch lieve vrienden he :-p

Enfin, het ging goed! In die mate zelfs, dat ik gisteren en vandaag voor het eerst in een jaar opnieuw gewone schoenen heb aangehad, mijn standaard laarzen zelfs, met een hak van (ja ik ben dat speciaal gaan opmeten) zes centimeter. Ik vond het zalig, opnieuw klakkend door de schoolgangen in plaats van te sneaken en leerlingen te verrassen. Mijn kuiten protesteerden ietwat, maar gaven snel toe.

Alleen dat autorijden met hakken aan deed weer bijzonder raar.

Maar, weet je? Ik heb opnieuw een voet! Yay!