Roll-out van Elektra
Vorig jaar was er de roll-out van Orion, de auto van UGent Racing waar Wolf aan gewerkt had bij Mechanical Composites en waarvoor hij destijds de stoel had gemaakt uit carbon fiber.
Intussen zijn we een jaar verder, heeft hij dus een jaar meegedraaid bij Autonomous Control en ontelbare uren geklopt, ging zijn Bachelor proef over het kalibreren van de Lidar en de optische camera zodat die exact op hetzelfde moment hetzelfde beeld weergeven, en is hij verkozen in het bestuur van UGent Racing als Chief Autonomous. Right up his alley, zeggen we dan, al was hij liever Captain van het hele team geworden. Yup, hij is altijd al ambitieus geweest, onze Wolf.
Maar vandaag was er dus de Roll Out van de nieuwe auto, waarvan hij me zelfs de naam nog niet had willen verklappen. Ik stond dus tegen half acht in de Handelsbeurs, samen met blijkbaar zo’n 700 anderen, en keek vol trots naar de presentatie en uiteraard ook de auto zelf. En ja, het is een knap ding geworden. Elektra, heet ze.
Maandag waren ze nog foto’s gaan nemen met de auto overal in ’t stad:
Deze zomer gaan ze aan drie competities meedoen: Nederland, Hongarije en Duitsland. En nu maar hopen dat Wolfs tweede zit meevalt zodat hij mee kan.
Maar wat ik eigenlijk nog wijzer vond, was het nevenproject van UGent Racing: Hydra! Ze hebben de auto van twee jaar geleden, Artemis, omgebouwd naar een verbrandingsmotor. Vreemd, zegt u, en dat vonden we eerst ook, toen we het filmpje zagen en vooral ook het brullende geluid van de motor hoorden (een filmpje dat Wolf afgelopen nacht nog met een paar heeft gemaakt). Maar dit blijkt op aanvraag te zijn van ABC, de Anglo-Belgian Corporation die een van hun grootste sponsors is en op wiens terrein ze zitten, een bouwer van scheepsmotoren. Het is namelijk de bedoeling om hiervoor een waterstofmotor te ontwikkelen en verder uit te bouwen. Puur research dus, niet om mee te racen, maar wel voor praktisch gebruik in de industrie. Zalig, toch?
Enfin, leerrijke, fijne avond gehad en vooral bijzonder trots op mijn zoon die volgend jaar daar ook op dat podium zal staan met een hele uitleg rond de Autonomous control.
365 – 14 mei 2025 – Elektra
Cerberus
Al een paar jaar leg ik in het eerste jaar de Griekse goden uit aan de hand van Playmobil. Ik zet dan de sokkeltjes op tafel en laat alle leerlingen er eentje pakken, alsook een figuurtje en een van de andere voorwerpen.
Dit jaar had ik hen de goden op voorhand laten opzoeken en invullen, ze wisten er dus een pak meer van. Maar uiteraard vertel ik er hen het hele ontstaansverhaal bij, van Kronos die een orakel krijgt dat zijn zoon hem zal verslaan en dus maar voor het gemak al zijn kinderen opvreet. Maar goden zijn onsterfelijk, en Zeus slaagt erin zijn broers en zussen te bevrijden en de hegemonie over te nemen. Daarna verdeelt hij de drie gebieden – alles wat lucht ademt, alles wat in het water leeft en alles wat in de onderwereld zit – tussen de drie broers. Ha ja, want zussen tellen niet mee.
Alleen…
Playmobil is zo’n typisch bedrijf, weliswaar van Duitse oorsprong maar met een Amerikaanse insteek, dat niet aan dood en verderf en onderwereld en dergelijke voor kinderen doet. Er is dus ook geen figuurtje voor Hades, maar zonder hem krijg je die mythologie dus niet uitgelegd. Vorige jaren werd hij ‘gespeeld’ door een bloempotje of een sleutel of zo, maar dat slaat eigenlijk nergens op. Online had ik wel een afbeelding gevonden van iemand die hem zelf had gemaakt voor de volledigheid en die staat dan ook in mijn cursus.
Ik heb dit jaar een zalige kerel in mijn zesde die nogal een Lego aficionado is, maar die ook niet vies is van een Playmobilleke. Op mijn vraag heeft hij me een Hades samengesteld en vooral ook een Cerberus gemaakt, de driekoppige hond uit de onderwereld. Heel fijn was dat niet afgewerkt, dus heb ik aan Geraard – mijn GM van de Call of Cthulhu en notoir figurineschilder – of hij die kon bijwerken. Hij is dan aan de slag gegaan met putti en verschillende soorten verf en kwam tot een zeer fijn resultaat.
Hades was nu tenminste al aanwezig in de les. Nu nog het sokkeltje bijwerken, een troon en een kroon zoeken, en ik kan de afbeelding in de cursus ook aanpassen.
Maar dat spelen in de klas, dat blijft wel wijs natuurlijk!
365 – 13 mei 2025 – Playmobilles
Lectuur: “The Color Purple” van Alice Walker
Na al die hoogdravende lectuur vond ik het tijd om nog eens een klassieker uit de BBC-lijst te lezen. Man, was me dat een cultuurschok qua taal!
Vanuit het barokke Nederlands en Frans belandde ik prompt in gesproken Afro-Amerikaans Engels, met zeer weinig syntaxis, kromme grammatica en een beperkte woordenschat. Ik had het er in het begin dan ook wel wat moeilijk mee, ja. Maar al heel snel word je meegesleept in het verhaal en is het ook overduidelijk dat de vreemde, beperkte taal functioneel is, dat het een statement is waar het hoofdpersonage het ook zelf over heeft.
Celie, een arme, laaggeschoolde zwarte vrouw in Georgia, vertelt haar levensverhaal in een serie brieven, eerst aan God, daarna aan haar zus Nettie. Ze begint wanneer ze 14 is, misbruikt wordt door haar vader en haar twee kinderen van hem moet afstaan. Later wordt ze verkocht aan haar echtgenoot die haar al even genadeloos verkracht. Haar situatie is uitzichtloos, de enige die ze vertrouwt is haar zus Nettie, maar die is verhuisd en schrijft geen brieven, ondanks de belofte dat ze dat wel zal doen. Celie geeft niet op en blijft schrijven. Achteraf zal blijken dat Nettie wel degelijk terug schreef, maar dat Celies echtgenoot de brieven gewoon achterhield. Uit jaloezie? Uit rancune? Of gewoon omdat hij dat kon? Hij heeft niet bepaald een hoge dunk van zijn vrouw: “Who you think you is? You can’t curse nobody. Look at you. You black, you poor, you ugly, you a woman. Goddam, he say, you nothing at all.”
Maar Celie bouwt beetje bij beetje een eigenwaarde op, vooral dankzij haar vriendin en minnares Shug, die een succesvolle zangeres is. Ze slaagt erin om een iets beter leven voor zichzelf op te bouwen, maar eigenlijk blijft het uitzichtloos.
Walkers verhaal grijpt je bij de keel. De miserie, de uitzichtloosheid, het brutale geweld, de passiviteit waarmee de vrouwen dat ondergaan, de vanzelfsprekendheid waarmee de meisjes op hun veertiende zwanger worden – door eigen seksuele driften of verkrachting -, het harde bestaan, de armoede…
Het staat gigantisch ver van mijn bed, en toch word je erin meegesleept. Je kijkt doorheen het taalgebruik naar de emoties, maar ook het emotieloze van de personages. Ik was er eventjes niet goed van, en het bleef ook heel erg lang nazinderen. Het is niet voor gevoelige zieltjes, maar wel zeer realistisch. En ja, je snapt meteen waarom Walker voor dit boek de Pulitzerprijs kreeg.
Wow.
365 – 12 mei 2025 – woon-werkverkeer
Moederdag 2025
Wolf was, zoals quasi elk weekend, bij Arwen gaan slapen, maar was speciaal tegen negen uur teruggekeerd, mét cadeautjes. Jawel, hij had zich gisteren de moeite gegeven om nog een mandje samen te stellen, speciaal voor mij.
Ik was vroeg wakker en zag het echt niet zitten om in mijn bed te blijven liggen tot negen uur, maar ik mocht van Merel toch al in de zetel gaan liggen terwijl zij een en ander klaarzetten.
En dus was er om negen uur het traditionele moederdagontbijtje, met cadeautjes dus.
Koffiekoeken, vers fruit, een Danio – dat hoort zo – een iced coffee, een eitje, en dus die mand. Wat zat daar nu in?
Een legoset van een kleine orchidee, een set lampjes op batterijen voor buiten, een paarse nagellak, lipgloss en oogschaduw, theelichtjes met lavendelgeur, een los kaarsje, en snoep, redelijk wat snoep. Heerlijk toch?
En van Bart kreeg ik een prachtig rood boeket bloemen.
Maar vooral: ze waren alledrie thuis, en daar geniet ik gigantisch van. Dat Kobe al vrij snel weer richting scouts trok om te studeren en dat ook de andere twee richting hun kamer gingen voor hetzelfde doel, dat vond ik niet zo erg. Ik heb mijn kuikens zo graag thuis, weet je…
Maar als ik die drie bekijk, zo vandaag op moederdag, dan kan ik alleen maar trots zijn. Drie heerlijke, beleefde, leuke, slimme en zelfs mooie kinderen die goed met elkaar overeen komen, die doen wat ze moeten doen, die niet klagen wanneer ik hen iets vraag en die mijn leven zo veel mooier, zo veel voller maken.
Yup. Een fijne moederdag.
365 – 11 mei 2025 – mijn drie kanjers. Plus kat uiteraard.
Hogedrukreiniger
Onze hogedrukreiniger heb ik een paar jaar geleden uitgeleend – geen idee meer aan wie – en nooit teruggekregen. Hmpf. Ik heb dan die van ons pa meegetsjoept, maar daar ontbreekt een spuitstuk, zodat je amper een straal hebt van een vierkante centimeter, en dat werkt wel héél traag.
Ik gebruik het ding ook maar één keer per jaar, en om er daarvoor eentje te kopen… Mijn apotheker to the rescue: ik stuurde een berichtje naar Delphine of zij zo’n onding had, en jawel hoor. Ze kwam het zelfs brengen, gewoon te voet over ’t straat, alsof je een hondje uitlaat. Grappig zicht…
Soit, vandaag ging ik ermee aan de slag, want ons terras was eigenlijk meer groen dan grijs. Het is nog nooit zo erg geweest, maar het najaar en de winter zijn ook nog nooit zo nat geweest, denk ik. Er stond overal mos…
Het resultaat was dan ook zeer bevredigend. En de last voor de rug viel eigenlijk ook mee, los dan van het feit dat je de hele tijd gewoon recht staat.
De rest zal voor morgen zijn, maar ik heb meer gedaan dan wat op de foto staat.
EDIT: mijn allerliefste Wolf heeft het overgepakt en de rest afgespoten, het ziet er redelijk fantastisch uit nu.