Geplaatst op

Koffie voor het goede doel!

Zoals elke school doet ook onze school af en toe een actie voor het goede doel. Wij werken al jaren samen met een school in Rwanda, en nu verkopen we koffie voor dat project.

Niet zomaar koffie, maar góeie koffie, bio, met eerlijke prijs, en ingevoerd via een klein bedrijfje dat niks anders doet. Ik heb er zelf ook al besteld, en ja, hij is goed. Ideaal dus voor een moederdagcadeautje of zo, of om mee te nemen als je bij vrienden gaat eten.

De school in Mariakerke heeft sinds 2009 een VVOB Scholenband met Saint-Mary’s High School in Kiruhura. Hierbij werken leerlingen en leerkrachten samen om elkaar op didactisch en sociaal vlak als evenwaardige partners te ondersteunen en te stimuleren. Met de aankoop van deze koffie help je dus ook ons project een duurzaam karakter te geven. Door de verkoop kunnen we ook de volgende jaren didactische materialen en lesideeën blijven uitwisselen. Bovendien kunnen we financiële steun bieden aan sommige leerlingen en blijven wederzijdse bezoeken mogelijk. Onze financiële steun van VVOB dooft immers uit. We kozen bewust voor fair trade bedrijfjes die oog hebben voor het verbeteren van de socio-economische situatie van de lokale bevolking in Rwanda.

Je hebt de volgende keuze wat branding en maling van bonen betreft:

 Strong roast voor espresso  Bonen  –  500g  €12.00
 Medium roast voor filter  Bonen – 500 g  €12.00
 Medium roast voor filter  Gemalen koffie – 250 g  €6.00

Bestellen doe je door over te schrijven op rekening van de “ouderwerking KAM”  BE69 0015 9128 3178, met vermelding van wat je wil en de toevoeging “via Gudrun”. Ik zorg dan wel dat de pakjes – mooi verpakt in zwarte zakjes, overigens – bij jou terechtkomen.

Gewoon doen. Het is misschien niet goedkoop, maar je hebt er wel wat voor terug.

Geplaatst op

Rolluikperikelen

’t Is niet alsof er hier in mijn eigen huis niet voldoende klusjes te doen zijn, daar niet van. Maar toen Véronique vroeg of er iemand haar kon helpen met haar gesneuvelde rolluiken, zei ik niet nee. Ze heeft een heel mooie living met drie grote ramen die uitkijken op de tuin. Het luik van het rechterraam was al maanden kapot, maar nu begon ook het middelste, met de tuindeur, te mankeren. Straks zat ze helemaal in het donker. Nu zijn gewone rolluiken – niet de elektrische versie – zowat de meest low-tech constructies die je je kan indenken, en wellicht al in meer dan 100 jaar niks veranderd. ’t Is gewoon een kwestie van weten wat je moet doen.

Na het middageten reed ik dus tot bij Véro, bekeken we de boel eens, reden naar de Brico om rolluiklint, nieuwe afdekplaatjes en opvulschuim, en ging ik aan het werk. Je moet daar dus echt mee twee voor zijn, gewoon om dingen vast te houden. Enfin, na een uurtje of twee was rolluik nr.1 helemaal gefikst, en stond nummer twee klaar voor herstel, want mijn rug vond één rolluik per keer meer dan welletjes.

Ik denk dat ik nu vooral een gelukkige Véro heb, die nu ook zelf weet hoe ze zo’n rolluikriem kan vervangen.

Geplaatst op

Drukke zondag

Voor een zondag was het vandaag eigenlijk behoorlijk hectisch. We moesten deze middag namelijk gaan eten in Kruishoutem voor nonkel Stafs verjaardag, maar Kobe is op scoutsweekend, en kon maar afgehaald worden tegen half twaalf ten vroegste.

Iets voor negenen stond ik dus op, bakte de verse croissantjes, gaf en passant de eenden nog eens eten, schminkte me al volledig, en stapte tegen half elf al in de auto. Langs mijn neus weg zei ik tegen Bart nog dat hij me maar moest bellen als hij me nodig had. Waarop hij: “Goh, ik denk dat ik het wel alleen af kan…”

Ik was een half uurtje vroeger vertrokken om in de stralende zon nog een paar caches daar in Sint-Niklaas te zoeken, en dat deed ik dus. Ongelofelijk zalig weer!

Maar terwijl ik daar ergens aan een bosrand liep, ging de telefoon: “Schat, de douchekraan is kapot, ze blijft maar stromen! Wat moet ik doen?” Oi! De thermostaat van die kraan is al een jaar of twee kapot, denk ik, maar de service van Villeroy en Boch is nu niet meteen om over naar huis te schrijven, je moet dit hallucinante verhaal nog maar eens lezen. Toch had ik een maand geleden een poging ondernomen om iemand te contacteren, maar helaas. Nu was het ding blijkbaar helemaal gesneuveld. “Euh, het water uitzetten misschien?” “En hoe doe ik dat?” Ik overwoog even om een uitleg te beginnen over het zoeken een klein leidingkraantje achteraan de cabine, maar dacht toen dat het misschien simpeler kon tot ik weer thuis was. “Zet de hoofdkraan uit?” “En waar vind ik die hoofdkraan?” ’t Is dat mijne vent voor de rest zo ne zaligen is, want voor zijn praktische kant ben ik niet met hem getrouwd, nee. Enfin, hij kreeg het water toch afgesloten, en vertrok op zijn eentje al richting Kruishoutem zo rond half twaalf. Wij gingen dus wel achterkomen naar het restaurant zelf.

Ik pikte Kobe op die nog niet klaar stond, zoals eigenlijk beloofd, en we zaten dus een kwartiertje achter op schema. Ach ja… Thuis draaide ik de hoofdkraan weer open zodat Kobe kon douchen, kleedde ik me om, laadde mijn auto vol kinderen, en reed naar ’t Raadsel in Kruishoutem. De kleintjes konden niet snel genoeg op de trampoline buiten zitten, terwijl wij genoten van het heerlijke eten, het gezelschap, en het humeur van mijn schoonmoeder.

De drie grote – Louis, Margaux en Wolf – wilden tussen voor- en hoofdgerecht snel een cache zoeken die vlak in de buurt lag, maar lieten zich meeslepen naar de volgende caches, en verdwenen bijna drie kwartier van de radar, goed om de start van het hoofdgerecht te missen. Het restaurant vond dat gelukkig niet erg, maar Nelly was ziedend. Tsja, pubers, dat was in onze tijd niet anders, ik heb daar ook nog voor onder mijn voeten gekregen op familiefeesten.

Enfin, tegen half vijf vertrokken we opnieuw, en Merel en ik hadden zin om de rest van het lokale cacherondje af te werken. Alleen… intussen was het beginnen motregenen. Goh, niet erg, dachten we, ’t zal wel stoppen. Ja gij… Waren we bij de eerste cache nog relatief droog gebleven, dan was het bij de tweede cache al serieus aan het regenen, en dan vonden we het ook gewoon niet meer leuk. We zijn dan maar naar huis gereden, onze pyjama’s aangetrokken, en gezellig in de zetel gekropen. Ideaal einde van een drukke zondag.

Oh ja, en tussendoor zijn Bart en ik er toch nog in geslaagd om met vereende krachten, zoekwerk en denkwerk de douchecabine toch van het waternet af te sluiten, zodat de rest van het huis weer water heeft. Lang leve afsluitkraantjes op logische plaatsen… *roloog*

Geplaatst op

Een bijzonder vreemde, emotionele dag…

Het begon met een sneeuwtapijt dat nog van gisteren was blijven liggen: om half negen zag alles nog wit, maar gelukkig waren de wegen best wel berijdbaar.

Gelukkig, want ik moest om half tien in Eeklo staan, in de Oostveldkerk, voor een van de droevigste dagen (mag ik hopen) van dit jaar. De kerk zat stampvol voor Klaartje, en de dienst was ongelofelijk aangrijpend en emotioneel. Mijn hart ging uit naar mijn nonkel Bart en hun vier kinderen, en Bart gaf me een enorme knuffel toen ik hem heel even mijn deelneming betuigde na afloop.

Ik zag het niet zitten om al onmiddellijk naar huis te gaan, ik wilde even uitwaaien en mijn gedachten ordenen, en dus ging ik eventjes geocachen. De sneeuw was intussen helemaal verdwenen…

Gelukkig was er thuis de warmte van het gezin en het eten dat Bart voor me gekookt had, en dat hielp, al voelde ik wel dat ik een pak stiller was dan anders. De kinderen waren dan ook extra lief.

En toen, plots, hoorde ik gekwaak. “Kijk mama, wat doen die eenden in onze tuin?” Jawel, een koppel eenden had zijn toevlucht gezocht op ons terras, en we konden het dan ook niet laten om hen te voederen. Niet al te veel, natuurlijk, want dat is niet goed voor hen, maar ze waren dat wel duidelijk gewoon, ze kwamen zelfs heel erg dicht.

Het vrouwtje was zelfs ronduit nieuwsgierig naar wat we binnen aan het doen waren, en of daar niet meer brood te rapen viel.

En ’s avonds, toen keken we gewoon met zijn allen samen naar een film, met de gordijnen dicht, wat kaarsen, en een stapel heerlijke dekentjes.

Geplaatst op

Uitvaart 2018 (a.k.a. 100-dagen)

Alweer die tijd van het jaar, ja. Nu zal het rap beginnen gaan, en voor we het goed en wel weten, is het weer grote vakantie.

Maar vandaag was er dus nog de Uitvaart. Het is het eerste jaar in tijden dat ik eigenlijk zo goed als van niks wist. Ik ben degene die die Uitvaart begeleidt, maar behalve het podium bestellen heb ik dit jaar zo goed als niks moeten doen. Tsja, wel zo gemakkelijk, maar aan de andere kant: zou het wel goed zijn? Zou het er niet over zijn? Waren ze op tijd klaar?

Allez ja, gisterenavond tijdens de doorloop zag ik dat het goed was, en heb ik al smakelijk gelachen met sommige filmpjes. Ze waren bijzonder origineel dit jaar, het mag gezegd zijn.

De halve voormiddag heb ik overigens gezocht naar mijn nonnenoutfit, de kleren die ik aandoe als ik non ga spelen bij Camarilla. Ik had die blijkbaar netjes in de kast gehangen, waar ik een keer of drie gekeken heb, maar die plakte aan een ander kledingstuk en viel dus niet op. Grmbl.

Enfin, de fijne filmpjes en foto’s kan u op de schoolwebsite bekijken, en wel hier. Ik geef u hier alvast een van de foto’s mee.