Geplaatst op

Via Leuven, Boutersem en Eupen naar Champagne

Ik weet intussen niet meer de hoeveelste keer het is dat we naar het huisje van Ellen en Jan in Waimes gaan, maar ik weet wel dat het een beetje voelt als thuiskomen. Ellen had aangeboden dat we ook nu weer vijf dagen mochten komen, aangezien zij er zelden in de week zijn, en dat het huisje dan maar kan gebruikt worden. Wij zeiden natuurlijk niet nee.

Het plan was om vanmorgen om half acht op te staan, het moment dat Bart naar zijn werk vertrekt. Nu, hij is me wel een kus komen geven, maar blijkbaar heb ik me daarna gewoon omgedraaid en verder geslapen tot negen uur. Juist ja. Maar ook de kinderen zijn intussen geroutineerd in het inpakken, en dus zaten we om elf uur gepakt en gezakt in de auto, met kleren, laarzen, speelgoed, jassen, levensmiddelen en massa’s computers.

Iets over twaalf stonden we in Leuven om de sleutel op te halen, en we gingen dan maar eten in de ViaVia in de Parklaan. Dikke aanrader, trouwens. We hebben er zeer lekker gegeten, maar moesten halverwege toch naar binnen vluchten wegens te fris op het terras. De spaghettis zijn er trouwens zodanig groot, dat we wellicht nog een keer met zijn vieren kunnen eten van het restorestje dat ze ons hebben meegegeven.

We pikten een paar geocaches mee, en reden naar Boutersem om daar aan vrienden een autozitje af te geven, en wat onnozel te doen op de plaatselijke speeltuin naast een cache.

En daarna ging het in één rit met de nodige file naar Eupen, ietwat laat voor een vieruurtje, maar ideaal om de benen te strekken en een ijsje te eten in het uitstekende ijssalon aldaar.

IMG_0097

En natuurlijk nog even op de speeltuin, daar heb ik nu eenmaal aapjes voor.

Tegen half zes draaiden we de oprit in Waimes op, tegen zessen was alles geïnstalleerd, de bedden opgemaakt, alles uitgepakt, en zat iedereen ontspannen waar hij wilde. Ik bakte met het brood van gisteren boterhampannenkoeken, en zag alleen tevreden gezichtjes. Thuis is waar je computer automatisch op de wifi zit. Wel, we voelden ons thuis.

Nog eens bedankt, Jan en Ellen!

Geplaatst op

Front 242

Ik zeg het al lang, dat ik nog eens een concert van Front 242 wil zien. Toen Lieven, vroegere kotgenoot van Bart en rabiaat Front-fan – hij heeft ze ongeveer een 50tal keer gezien, denkt hij – vroeg of ik dan niet mee ging naar W-festival, zei ik ook gewoon ja. Hij had twee tickets op de kop kunnen tikken voor 50 euro, dat was dus best mooi.

Maar gisteren kreeg ik alsnog VIP-tickets in de schoot geworpen voor vandaag: een van Barts kennissen, toen ze hoorde dat ik vandaag ook kwam maar niet als VIP, had daarvoor gezorgd. Meer dan dik in orde dus!

Eigenlijk had ik wel wat vroeger willen komen, maar Lieven moest in de namiddag nog naar een babyborrel en kon maar rond 19 uur vertrekken. Daardoor misten we onder andere T’Pau, China Crisis en Big Country, maar ook het eten. Geen nood, we kregen elk voor 20 euro aan bonnetjes, zowel voor eten als voor drinken op het terrein. Dik in orde, wat mij betreft. Het VIP-eten zal misschien wel wat fijner geweest zijn, maar het was sowieso gratis, dus ik klaag helemaal niet. En een heerlijk dessertje hadden we wel nog ^^

We liepen het terrein op, luisterden naar Fisher-Z terwijl ik een wrap met gegrillde haloumi binnenspeelde – er waren vandaag merkelijk meer eetkraampjes dan gisteren, maar blijkbaar hadden nu de meesten zelf eten mee van thuis – en daarna gingen we eerst nog even iets drinken. We hadden gedacht dat de rij aan de frieten, die Lieven per se wilde, wat korter ging zijn tijdens het optreden van Tom Bailey van Thompson Twins, maar helaas, het pakje slecht gebakken frieten kostte ons meer dan drie kwartier aanschuiven… En het is niet dat de muziek van Bailey het er veel beter op maakte, want de mens kon niet bijzonder goed toon houden, helaas. Intussen had ik zelf in de rapte nog een Angus Beef Burger gehaald, en ook al was die lekker, hij lag me bijzonder zwaar op de maag.

We hadden nog net tijd om nog iets te drinken en vruchteloos een cache te gaan zoeken, en wurmden ons toen redelijk vooraan tussen het volk voor Front 242. En jawel, die loonden meer dan de moeite. Ik weet eigenlijk niet waarom ik nooit eerder gaan kijken ben, maar ik weet wel dat ik nu op zoek ben naar kaarten voor hun uitverkochte concerten begin december in de AB :-p

Enfin, ik heb door het dolle heen staan dansen, net zoals de mensen om me heen, en intens genoten. En de oordopjes, die kwamen maar af en toe van pas, die hoefden eigenlijk niet. Het zijn vooral lage tonen, en je voelt de bassen doorheen je ribben dreunen. Bij de bisnummers zijn we nog even tot aan de tweede rij gegaan, en da’s eigenlijk best leuk.

We zijn wel niet meer gebleven voor Red Zebra: Lieven moest vroeg op om te werken, en ik ben niet zo voor die groep. Resultaat: tegen één uur was ik weer thuis, met nog steeds een grote grijns op mijn gezicht.

Nu nog kaarten te pakken zien te krijgen voor december. Jawel. Een partner in crime heb ik blijkbaar al ^^

Geplaatst op

W-festival

Toen Bart me een tijdje geleden vroeg of ik zin had om met hem mee te gaan als VIP naar het W-Festival in Amougies, had ik maar een halve blik op de line-up nodig om ja te zeggen. W staat namelijk voor Wave, en van daaruit ook Gothic, New Wave en Electro. De zondag was nog beter geweest, maar bon, ik klaag niet ^^

Rond half twee laadden we de kinderen in de auto en reden richting Ronse. Ha ja, Amougies ligt op tien minuten van Barts thuis, en dus konden de kinderen probleemloos terecht bij Nelly. Die zag dat helemaal zitten, voorzag éclairs, ijsjes en ’s avonds zelfs pannenkoeken. Daarna gingen ze daar wel slapen, en wij namen hen dan mee naar huis, zo midden in de nacht.

Om half vier liepen Bart en ik het festivalterrein op, en zagen meteen dat het goed was. W-Festival is voorlopig nog kleinschalig, maar eigenlijk net daarom behoorlijk gezellig. We kletsten wat, aten een fantastisch dessertje, en luisterden nog naar een paar nummers van The Kids, terwijl we het terrein verkenden.

IMG_0070

We bleven tussen de optredens door telkens in de VIP hangen, kletsten hier en daar, en genoten van het heerlijke weer.

Iets voor vijf gingen we kijken naar Sian Evans, de vroegere frontvrouw van Kosheen, en man, wat een stem zeg! Bart vond de meeste van haar liedjes wat te soft en te braaf, maar ik genoot. Het mens ziet er tegenwoordig uit als een gemiddelde huisvrouw, dronk tussendoor haar wijntje en had het over haar kinderen, maar zodra ze haar stem openzette… Ik heb nog zelden iemand zich zo zien amuseren op een podium. Alleen de keuze van de jurk was niet ideaal in die strakke wind…

IMG_1836

Daarna kwam Blancmange, en ook al ken ik niet veel van hun nummers, ze waren echt goed. Ik zet deze mannen iets prominenter in mijn playlist, voortaan. Ik vond het ook wel heel charmant hoe de zanger echt gewoon even zijn job kwam doen en daar van genoot: losse broek, T-shirt met lange mouwen, hand in de zakken, en maar zingen. En vooral zichzelf niet al te ernstig nemen.

IMG_1837

Het contrast met Peter Hook van vroeger Joy Division en New Order kon niet groter zijn… Die man straalde een en al arrogantie uit, nam de ene machopose na de andere aan, en werkte eigenlijk op mijn zenuwen. Het optreden was nochtans wel goed, en ik had ook nooit gedacht om ooit nog live Blue Monday of Love will tear us apart te horen. En heb ik staan dansen als een halve zot? Jazeker. Zo lang ik maar niet naar die mens moest kijken. En Peter Hook mag dan wel goed zijn, hij is vooral geen Ian Curtis…

Na Blancmange, die stopten om 19.35u, was het de bedoeling om te gaan eten, vonden wij. Bart ging al meteen door naar de VIP, ik ging eerst nog even plassen. Het resultaat? Alle eten was gewoon op. Bart had blijkbaar nog een normaal bord gehad, ik had enkel nog wat gratin dauphinois en twee grote ravioli’s. Tsja… Blijkbaar was er eten besteld voor 270 mensen, zo wist de dame van de catering me te vertellen, en waren er 410 binnen in de VIPruimte. Kan niet missen dat er te kort was. Er waren ganse groepen die zelfs totaal niks meer hadden. Die kregen dan bonnetjes voor de food trucks op het terrein, maar ook daar was een stevig probleem: 5 eetstandjes voor 5000 man, waarvan er twee al om half acht compleet uitverkocht waren. Bij de rest moest je gemiddeld drie kwartier aanschuiven… Niet bepaald de bedoeling als je een VIP-ticket gekocht hebt, dacht ik zo. Ik had geen klagen: wij waren er op uitnodiging, maar ik geef het toe, ik heb nog iets gegeten toen we thuis kwamen.

Enfin, om tien uur was er dan Anne Clark featuring HerrB, en dat was een beetje een downer, vonden we allebei. De muziek is op zich niet slecht, maar twee stilstaande mensen op een podium, waarvan de ene gekleed is als een bomma en met een monotone stem teksten declameert, tsja, dat heb je eigenlijk wel een beetje gezien na een kwartier. Gelukkig was de videoshow, of hoe noem je zoiets, wel intrigerend, om niet te zeggen hypnotiserend.

De bedoeling was geweest om nog naar The Human League te kijken, maar mijn voeten deden pijn, mijn rug deed lastig, ik had mijn klop gekregen, ik had het koud en ik had honger. Oud worden, zeker? Ook voor Bart en vooral voor zijn knie was het welletjes. We zijn dus naar Ronse gereden, hebben er de kinderen uit het bed gelicht en in de auto gedropt zonder dat Omaly wakker is geworden, en waren om half een thuis.

Yup, laat die catering nu nog in orde komen, en W-Festival is echt wel oké.

Geplaatst op

Van kappers, kringwinkels, kinesisten en keuvelen

’t Is toch een gemak, zo’n kapper die eigenlijk feitelijk met pensioen is, maar toch nog een paar klanten doet. Dat zorgt ervoor dat je belt, en meteen de ochtend daarna mag komen. Merel en ik stonden dus om tien uur bij Marie-Jeanne. Merel schrok even toen we de deur openstaken: niet alleen Vigo, de bruine retriever was thuis, maar blijkbaar ook twee logés: een kleiner ras, en nog een golden retriever. Juist ja! Maar sinds haar kennismaking met Lola, de hond van bij de rugby, is het al veel beter met haar kunofobie. Om niet te zeggen: veranderd in een gewone gezonde achterdocht tegenover honden.

Een en ander resulteerde in het volgende tafereel:

IMG_0055

En ondertussen zette Marie-Jeanne stevig de schaar in mijn pluimhaar, met een toch wel fijn resultaat, ja.

We reden naar huis, maar moesten voorbij de Kringwinkel aan de Dampoort passeren, en dus stopten we even. En kocht ik een hoop schoolgerief voor in mijn klas, twee T-shirts voor Merel, een hele knappe handtas in bruin leer voor amper 5 euro, een rode leren brillendoos, een paar boeken van Geronimo Stilton voor Kobe, een paar boekjes voor Merel en nog een hoop gerief. Het resultaat was dat het al na twaalven was tegen dat we thuis waren. Op zich nu niet zo’n probleem, ware het niet dat ik zo’n beetje vergeten was dat we om half twee al bij de kinesist moesten staan, en ik nog boodschappen moest doen en nog moest koken. Tot overmaat van ramp dook net op dat moment de tuinman op om een paal voor de hangmatten te betonneren, en moest ik die mens nog uitleg en gerief geven. Juist ja.

Om half een stond ik in de supermarkt, deed al crossend de boodschappen voor die middag én voor de gasten die ’s avonds kwamen eten, en om vijf over één stond ik alweer thuis. Ik trommelde mijn legioen op, zette iedereen aan het groentesnijden, gooide de pasta in het water, en stelde wat later vast dat dat de traagste factor was in het koken, want de rest van dit recept was netjes op tijd klaar. En nog meteen gezond en calorie-arm ook :-p

Wolf en ik aten in sneltreinvaart, en jawel, om half twee gooide ik hem af bij de kine. Ik reed meteen door naar wat verderop in Evergem om de dagelijkse cache op te pikken, en stelde vast dat er een andere verdwenen was.

Thuisgekomen maakten Merel, Kobe en ik de tiramisu, ruimden we op, draaide ik het voorgerecht in elkaar, zette de tafel, en dat was dat.

En om zeven uur stipt – Bart stond nog in de file vanuit Brussel te koekeloeren – stonden mijn neef en zijn vrouw aan de deur voor een gezellige avond met lekker eten en heel veel geklets.

Sommige dagen zijn gevuld voor je het goed en wel beseft, en zijn ook voorbij voor je het goed en wel door hebt. En in dit geval was dat jammer!

 

Geplaatst op

Ikea

Buiten was het aan het regenen, en toch wilde ik even buitenkomen, al was het maar om Wolf in beweging te houden.

En toen, jawel, kreeg ik het lumineuze idee om naar de Ikea te gaan. Dan moest ik geeneens koken, win-win!

In de Ikea bleek dat idee niet zo lumineus, maar eerder alledaags te zijn. Nogal wat mensen waren namelijk op datzelfde idee gekomen, waardoor ik dik een half uur stond aan te schuiven aan de rijen van het restaurant. Gelukkig waren de kinderen al gaan zitten, en kon ik gewoon het eten onder hun neus schuiven. De risotto met scampi is trouwens een aanrader.

IMG_0049

We zeulden de obligate bloempotten, badmat en andere kleine brol mee, ik kocht een houten rek voor in de berging, en dat was dat.

We reden nog even om doorheen Sint-Denijs-Westrem – nog nooit eerder dat gemeentehuis gezien, trouwens – om een cache op te pikken, en Merel was de SuperCacheheldin!

IMG_0051

En dat, lieve lezertjes, was alweer een vakantiedagje voorbij. Of gevuld, ’t is maar hoe u het bekijkt.