Geplaatst op

Doktersdagje

Om tien uur zaten Kobe en ik bij de tandarts, en Merel was voor de gezelligheid ook mee. Ja, die vindt de tandarts bijzonder leuk, om een of andere reden. Kobe vond het minder, want ook al had hij deze keer geen gaatjes, zijn tanden waren blijkbaar slecht gepoetst, en er moest ook een tand uit. Een van zijn melkkiezen zat een beetje los, maar had een lange, lange wortel en ging dus lastig doen bij het uitvallen. De nieuwe tand zat al netjes klaar, en dus heeft de tandarts hem gewoon uitgetrokken.

Na de middag werden we verwacht bij dr. Van der Looven, Wolfs revalidatiespecialiste. Ze keek, en zag dat het goed was, maar dat er nog een lange weg te gaan was. Enfin, eerst keek haar assistent, luisterde, onderzocht, en zei toen dat hij toch even met haar ging overleggen. Een twintigtal minuten later kwam hij terug met de boodschap dat we meteen naar haar bureau mochten doorschuiven, dat ze hem zelf toch nog even wilde onderzoeken. Maar ze zei ook meteen dat ze al een gans andere Wolf zag dan eind juni. Aangezien het, langzaam maar zeker, vooruit gaat, wil ze bij de behandeling blijven: nog steeds vrij zware maar specifieke pijnstillers, en kinesitherapie. En vooral geduld. Dat bewees ze door hem zonder meer vrij te schrijven van de schoolse sportlessen tot eind 2017. Voor de rest moet hij vooral zelf aanvoelen wat lukt en wat niet lukt, en veel proberen bewegen.

IMG_0039

Aangezien we aan het proberen zijn om zo lang mogelijk minstens één geocache per dag te vinden – een streak – liepen we daarna even tot aan de vroegere ingang van het UZ, aan de De Pintelaan. Daar zit er namelijk een cache, een “bizar cacheke”. Nu bleek dat toch wel aan het Bizar Café te zijn, zeker? En in dat café verkopen ze geen alcohol, maar wel ijsjes! Ik had nog op voorhand gezegd tegen de kinderen dat we een ijsje konden gaan eten, als ik in de buurt iets van ijsjes vond. Karma, jong! Kobe liep dus terug naar de auto om mijn handtas te halen, en we aten op ons gemak een ijsje. Een bespreking van de locatie krijgt u later nog.

IMG_0046

Enfin, we reden fluks weer naar huis, want intussen was het al tegen zessen, aten, en om half acht zat ik met Wolf bij de kinesist. ’t Is bijna zo erg als tijdens het schooljaar, momenteel…

Maar er is tenminste verbetering in zicht, en daar zou ne mens alles voor doen.

Geplaatst op

Feestmaal op een feestdag, en dan cultuur

Hoogdag vandaag, en wat doet ne mens dan? Jawel, zijn ouders nog eens uitnodigen. ’t Is niet dat we ons pa nog niet gezien hadden de voorbije dagen: zondag was hij hier geweest, en gisteren hadden we hem gezien bij de vijver.

Maar als Nelly toch kwam eten, dan kunnen we hem net zo goed ook vragen: die twee hebben toch altijd vanalles om over te babbelen, de beurs en de gezondheid en zo.

Bart had andermaal een feestmaal voorzien, met een hapje, en dan zalm met pasta en een groentebereiding die ongelofelijk lekker was, een kaasbordje met een verse vijg die Nelly had meegebracht, druiven en bramen uit Marcs tuin, en een dessertje met mijn eigenste bramenconfituur. Oh, en cake, daarna. Kobe had zelfs een appelzwaantje gemaakt.

Er moest een aantal dingen besproken worden, maar daarna kegelden we de oudjes ongenadig buiten: ik wilde per se met het ganse gezin nog naar de Verbeke Foundation in Stekene, en het is niet alsof de vakantie pas begonnen is.

Enfin, we liepen rond in een prachtige tuin waar de aliens waren neergestreken, oordeelden dat de serres een beetje op Tattooine leken, genoten ook van de collages in het binnendeel (waar Merel en Kobe zelf ook een collage vormden), zagen dat het welletjes was voor Wolfs rug, en dronken er iets. En keken dan nog naar het andere binnengedeelte.

Tegen half zes waren we thuis, en nog wat later stonden er vijf potjes vijgenchutney te blinken. Wat doet ne mens anders met 800 gr. bijzonder rijpe verse vijgen?

 

Geplaatst op

Another day in paradise

We waren er nog niet geraakt dit jaar, bij Marc en Annemie hun paradijs in Zomergem. Maar vandaag zagen we het helemaal zitten. We zochten nog een vriendje, en dat vond ik in de persoon van Véronique. Ik wist dat ze helemaal lyrisch ging zijn als ze het zag ^^ Het was nochtans simpel: “Zeg, iets te doen straks? Ga je dan mee?”

We pikten in het gaan nog een geocache mee die eigenlijk net iets verder lag dan ik me herinnerde, en installeerden ons dan met bolderkar onder de boom naast de vijver. Ons pa, die ook afgekomen was, zette zich te kletsen met de gastvrouwe, de kinderen sprongen meteen in het water, en ik, ik leidde Véronique rond. Ze heeft me uiteindelijk maar liefst 70 foto’s doorgestuurd, waarvan ik u een kleine selectie geef, en da’s eigenlijk gewoon jammer.

Marc heeft achteraan een ganse moestuin, en daar staan sinds dit jaar ook enorme braambessen, van die grote, gecultiveerde zonder doornen. Alleen… Annemie vindt ze niet lekker, en ze smaken inderdaad niet zoals gewone bramen. Maar Véronique en ik sloegen aan het trekken, en mochten elk nog een krop sla en een courgette meenemen ook.

En de kinderen? Die amuseerden zich te pletter!

DSC_1967

Ik hield er zowaar vijf potten prachtige gelei aan over, en alweer een herinnering aan alweer een prachtige namiddag!

 

Geplaatst op

Geocaching: sluis nummer 7

Al een heel tijdje ben ik bezig met een geocachereeks “Sluizen van Gent”. Dat is domweg begonnen toen ik voor school een GPS-zoektocht in elkaar had gestoken, die me bracht naar de Sint-Jorissluis, aan de achterkant van het Baudelopark. Dat was zo’n mooi en totaal onbekend plekje, dat ik er vorig jaar in maart een geocache wegstak, toen nog onder de naam “Reke”, de naam van de straat. Een tweede, totaal onbekend maar o zo mooi plekje was de Tolhuissluis, aan de kop van de Wiedauwkaai, waar je de Muidebrug ziet liggen, met eind augustus dus ook een cache.  En toen had ik plots twee sluizen, en dacht ik dat ik daarmee maar verder kon gaan. Waarom ook niet? Ik herdoopte “Reke” naar de “Sint-Jorissluis”, en voegde nog de Kasteelsluis (aan de Hagelandkaai) en de nieuwe Scaldissluis (aan de Reep en de Oude Beestenmarkt) toe, op 12 november vorig jaar.

Wat opzoekwerk leerde me dat er nog een grote sluis was aan de bocht van de Vlaamse Kaai, en die doopte ik toen abusievelijk de Brusselsepoortsluis, terwijl dat eigenlijk de Gentbruggesluis moest zijn. Eind januari kreeg die zijn eigen cache, en was sluis nummer 5 een feit. Toen rijpte overigens al het idee om er echt een reeks met een bonuscache van te maken. Dan steek je in elke cache een code, en aan de hand van die codes krijg je een nieuw set coördinaten, waar dan de bonuscache te vinden is.

Toen ik begin deze vakantie met de auto naar de garage moest, viel me plots op dat er aan de Keizersvest, het begin van de Brusselsesteenweg, óók een sluis zat! Dat bleek dan de net gerestaureerde Brusselsepoortsluis te zijn. Ik stak er samen met de kinderen op vier augustus een cache weg, en voegde bij de meeste sluizen een code toe.

Gisteren ben ik dan op mijn eentje ook de Scaldissluis gaan voorzien van een vers potje, mét code, en daarna doorgereden naar de Coupure: op het einde daarvan, op het knooppunt met de Recolettelei en de Verloren Kost, lag vroeger namelijk de Sint-Agnetesluis. De sluisdeuren zijn al lang weg, daar liggen nu gewoon twee bruggen, met daartussen een haventje voor plezierbootjes. Enfin, ik stak er een cache weg, wilde hier thuis die cache registreren, en kreeg prompt bericht dat hij afgekeurd was wegens te dicht bij een andere cache of waypoint van een multi. Welke dat dan is, kunnen ze niet zeggen. Zucht.

Ik vandaag dus terug naar ginder, met Wolf, om eerst een korte maar fijne multi te doen in de Willem Tellstraat wat verderop. En jawel, die bracht ons toch wel naar een plekje op vijf meter van waar ik mijn cache had verstopt! Kan niet missen! Enfin, Wolf en ik hebben dan maar een nieuw plekje uitgezocht, en dat bleek vanavond dan wel goedgekeurd te zijn. Sluis nummer zeven is een feit.

Nog wat meer opzoekwerk leerde me dat er in Gent ook nog verschillende keersluizen zijn of waren, maar daar ga ik niet aan beginnen, want dan worden het er écht wel veel. Alleen het Rabot zou ik nog willen toevoegen, want ook dat was vroeger een keersluis, en dat gebouw verdient ook echt wel een cache.

En dan moeten Wolf en ik nog een bonuscache verzinnen. Daar zou hij iets speciaals van willen maken, ook iets met water, maar we zijn er nog niet helemaal uit wat of hoe.

Als iemand inspiratie heeft: laat maar horen!

Geplaatst op

Fietsen!

Merel en fietsen, dat was tot hiertoe een probleem. Principieel heb ik geen enkel van ons kinderen leren fietsen: dat is een taak voor de papa. Ik heb er trouwens ook de fysiek niet voor, en zeker al niet de rug om zo gebogen te staan.

Vorig jaar had Wolf Merel een paar keer geholpen, maar nu kan hij dat natuurlijk niet. En om eerlijk te zijn, we vergeten het ook altijd… Maar bon, vandaag vroeg Merel het met een allerliefste glimlach aan Bart, en jawel, ze sloegen aan het oefenen. Een kwartier later kwam Merel binnenstuiven: “Mama, mama, ik kan fietsen!” Prompt werd het me gedemonstreerd: het is nog met wat hulp en vooral morele steun van Bart, maar ja, ze kan al een eindje zelfstandig fietsen!

En trots, trots!!

Allez, en nu nog oefenen dat we met de fiets naar school kunnen.