Schildmaagd

Schildmaagd spelen, da’s duidelijk amusant! Ge wordt gerespecteerd langs alle kanten, niemand durft u zomaar aan te spreken, en als ge uw klep open zet, luisteren ze allemaal. Een beetje zoals leraar zijn, dus.

Nee, serieus, ik vond het echt wel fijn, vandaag. Ik heb heerlijk samengespeeld met andere schildmaagden, een serieuze confrontatie aangegaan met de Bhanda Korr, en een pracht van een huwelijk uitgespeeld. Een van de dames had een mandje bloemetjes mee. Daar hebben de priester van Hymir en ik eens goed mee gelachen: we hebben er een old skool mis van gemaakt, met liters bloed, en bloederige handen op het gezicht.

Of zoals iemand achteraf zei: “Wat the fuck was dat, jong!”

Yup. Fijn fijn fijn.

 

Gemengde gevoelens

Eigenlijk heb ik zelden of nooit gemengde gevoelens voor ik op larp vertrek. Ja, soms wel omdat ik vreselijk moe loop en het druk heb, maar eigenlijk valt dat goed mee.

Deze keer dus wel, en dat heeft alles te maken met Els.

Ik weet het echt niet, hoe ik straks ga reageren. Weet je, toen ik daarstraks met Wolf naar huis reed – zijn rug begint zorgwekkend veel zeer te doen, hij reed liever met mij mee – bedacht ik plots dat de larp in De Pinte was en niet in het verre Limburg, en dat het dus amper 20 minuten rijden was. En dat ik dan Kobe nog gerust van zijn fagotles kon afhalen. Dat ik dan, om me een slaapplaatsje te houden, wel eventjes zou bellen naar…

Juist ja.

Een van de andere spelers heeft een A3 blad met foto’s van Els gemaakt, en ze gaan een klein herdenkingshoekje maken, en een rouwschriftje leggen en zo.

Ik weet niet hoe ik me ga kunnen houden als ik daar toekom en iedereen zie, en zelf een plaatsje moet zoeken en zo.

Zucht.

Larpen gaat nooit meer hetzelfde zijn.

Kluts kwijt

Yup, ik ben mijn kluts kwijt.

Gelukkig kan ik op school een knop in mijn hoofd omdraaien, en lukt het wel.

Maar verder…

Nee, vandaag even niet. Echt.

Eventjes alles stil

Deze avond kreeg ik bericht waar ik totaal niet goed van ben.

Els, een vriendin die ik al jaren ken, met wie ik larp, die dan heel vaak met me meerijdt, mijn medekrijgster, mijn maatje naast mijn zijde, heeft het niet gehaald.

Ja, ze was zwaar ziek, lymfeklierkanker, maar de behandeling ging bemoedigend. Alleen was bij de laatste chemokuur haar lever lastig aan het doen. Maar niemand van ons die ook maar een moment dacht dat ze het niet ging halen. Niet Els, zo’n straffe madam zeg!

Ik weet het even niet meer.

Het enige wat ik nu kan doen, is op mijn blog alle fantastische momenten samen – voor zover dat die gedocumenteerd zijn – opnieuw bekijken, en huilen. Want we hebben fantastische, idiote dingen samen gedaan, en vooral gigantisch veel gelachen. En veel, veel meer herinneringen dan ik terugvind.

Els toch…

Poort28

Ongeplande knipbeurt

Bart was zaterdag de hele dag weg, en Wolf moest naar de AMC aan de Poel. Kobe kon gerust alleen blijven, maar Merel wilde wel mee: dan konden we gezellig met ons tweetjes in ’t stad lopen. Maar toen kreeg ik een ingeving: zou het niet het moment zijn om met Merel even tot aan de kapper te gaan? Haar puntjes moeten dringend bijgeknipt worden, het ziet er wat slordig uit – zoals Delphine me al meermaals wist te vertellen. Ik wou het echter niet laten knippen voor haar communie, omdat net die dunne witblonde sliertjes zo mooi waren.

Enfin, ik gebeld naar Marie-Jeanne, en die zag het zitten om dat bij te knippen. Wij dus de halve ring afgereden om in vogelvlucht toch wel 500 meter te overbruggen, en het knippen was een feit.

Daarna reden we de rest van de ring af, terug naar de Poel, waar we gezellig op het terras iets dronken tot Wolf afkwam.

IMG_3057

Geen idee waar en wanneer Wolf volgend jaar AMC heeft, maar voor mij mag dat gerust opnieuw op zaterdag op de Poel zijn. Beetje duur in parkeerkosten, maar bon, dat nemen we er graag bij.