Geplaatst op

Pijp uit.

Serieus, het ging vandaag eigenlijk niet echt meer.

Van negen tot tien moest ik met mijn tweedes, waarvan de helft stopt met Latijn, de examens overlopen. Joy. Ik wist op een bepaald moment zelfs hun namen niet meer. Gelukkig waren de vragen van Latijn zodanig een tweede natuur, dat daar geen problemen zaten.

Van half elf tot twaalf moest ik dan mijn vijfdes en zesdes hun examen laten inkijken: beetje lastig, als je mondelinge afnam, maar bon. Ik heb intussen stapels toetsen gesorteerd en gebundeld, da’s ook al iets.

Daarna was er de lunch op school met een zeer uitgebreid buffet, en dat was dik in orde. Alleen had ik het gevoel dat ik elk moment in mijn bord in slaap kon vallen. Tsja…

En dan nog oudercontact van twee tot vijf, waarbij ik amper een handvol mensen heb gezien. Nu ja, het overgrote deel van mijn toetsen is eindelijk in archiefmappen geraakt.

Maar mijn pijp was uit. Ja, ik ben nog even mee iets gaan drinken op het terras op het einde van de straat, maar meer dan één ice-tea is het niet geworden. Tegen zes uur was ik thuis, ben ik in de zetel geploft, en prompt in slaap gevallen, tot grote verwondering van mijn vader, die de hele middag had gebabysit.

Dat het efkes genoeg is geweest, dus.

Geplaatst op

Nog zo’n dag…

Dat ik serieus moe aan het worden ben, om eerlijk te zijn. Gisteren was er nog een ganse dag van deliberaties, en vandaag…

We moesten om half negen op school zijn allemaal. Niet dat we echt iets te doen hadden, om eerlijk te zijn: mijn leerlingen werden maar verwacht om 10.10 uur. Maar er was dus nog genoeg tijd om rapporten te maken, wat administratie te doen, een paar foto’s te nemen, en tegen kwart voor tien naar huis crossen: mijn computer ophalen – er waren blijkbaar nog dingen nodig – en vooral ook Wolf halen. Hij wou echt zijn vrienden nog even zien voor de vakantie begon, en ging dus zijn rapport ophalen. Niet dat hij examens gedaan heeft, maar bon.

Tien over tien was ik in de Europazaal om rapporten uit te delen aan mijn vijfdes, en probeerde ik snel tussendoor nog wat speciale prijzen aan te passen: blijkbaar waren bij sommige de teksten toch niet oké. Dus: aanpassen, omzetten naar PDF, doorsturen, laten afdrukken en lamineren. Opnieuw.

Tegen half elf probeerde ik An Olaerts, journaliste van De Standaard, op te vissen, samen met haar fotografe, maar geen van beiden waren ergens te bespeuren. Ze waren helaas opgehouden in de file, maar bon, iets later verschenen beiden toch op het appel, voor een interview rond mode met mijn vijfdejaars. Dat heeft overigens een dik uur geduurd, en dan moest er nog een foto gemaakt worden.

Langer dan gedacht dus, want om twaalf uur stonden er zesdes op mij te wachten in de polyvalente zaal, aan compleet de andere kant van de school, het kon niet verder zijn. Ik ben een paar keer heen en weer gehobbeld, tot het interview afgelopen was en het geluid correct afgesteld was.

Juist.

En toen wilde de directie nog een paar laatste documenten, en was het half drie voor ik thuis was en iets kon eten.

Ik ben even gaan liggen, en heb mezelf tegen half zes in deftige kleren gehesen: de proclamatie! Concreet betekent dat eerst de klasfoto’s trekken, en dan tijdens de proclamatie zelf rondlopen met instrumenten en pupiters en zo.

En dan nog de receptie… Ik was tegen half twaalf thuis, met meer dan 11.000 stappen op mijn conto, en dat met een gemutileerde voet van amper een week geleden.

Juist ja.

 

Geplaatst op

Meet Saruman The White…

Wolf vroeg het al meer dan een jaar: dat hij dolgraag een nieuw katje wou, na het vroegtijdig heengaan van Radagast. Hij wou dat eigenlijk zelfs als communiecadeau…

Nu ja, Bart was niet echt te vinden voor het idee, hij is niet bepaald een kattenmens. Maar ik speelde wel met het idee. En toen een maand of twee geleden bij een vriendin uit de rugby een allerschattigst spierwit kitten voorbijkwam, tsja… Ik polste even heel terloops bij Bart, en er kwam geen gedecideerde nee uit, dus… zette ik gisteren op het boodschappenlijstje kattenbakzand en kittenvoer. Barts wenkbrauwen gingen even tot aan het plafond, maar bon…

Gisteren zijn we hem gaan afhalen, hier een kilometer of twee verderop. Het beestje is ongelofelijk tam, heeft amper een beetje gemiauwd, en vooral gigantisch veel rondgesnuffeld. En tegen een uur of tien durfde hij zich aan mijn voeten installeren. En nog iets later? Gewoon bovenop Wolf.

Dat komt helemaal goed, dat beestje. We hebben al een Gandalf de Grijze, we hadden eventjes een Radagast de Bruine, en nu is er dus Saruman de Witte.

Alleen moeten we nu nog zien te voorkomen dat er zich een episch gevecht ontwikkelt tussen beiden.

Geplaatst op

CRPS – alweer.

Vandaag eindelijk met Wolf naar de kinderrevalidatie, bij dr. Ruth Van Der Looven. Bijzonder sympathieke madame, het mag gezegd zijn. Ze luisterde nauwgezet, nam aantekeningen, onderzocht Wolf grondig, en sprak toen een vermoeden uit: CRPS. Hij heeft dat al eens gehad anderhalf jaar geleden aan zijn voet, hij is er dus gevoelig voor. Toen schreef ik deze uitleg:

Wolf heeft namelijk een Complex Regionaal Pijn Syndroom (CRPS), beter gekend als een Sudeck. Met andere woorden, zoals ik het aan hem heb uitgelegd: toen hij zijn voet omsloeg, is een van zijn pijnsensoren geactiveerd. Normaal gezien moet die, bij het genezen, langzaam uitgeschakeld worden, maar dat is dus niet gebeurd. Het letsel is intussen volledig weg, maar zijn hersenen willen dat blijkbaar niet geloven, en blijven pijnsignalen doorgeven. Mechanisch kan hij dus perfect sporten, maar die pijnsensor merkt belasting, en gaat dus nog meer pijn beginnen doen als tegenreactie.

Hmm. Er is niks te zien op geen enkele van zijn scans, behalve een heel licht restant van een trauma, en wellicht moet dat destijds de oorzaak zijn geweest. Aangezien zij zowat de dokter van de hopeloze gevallen bij kinderen is, ziet ze dit wel vaker passeren. Het is ook de meest logische conclusie: volgens de scans en dergelijke is er totaal niks mis. Mocht het gaan om een vicieuze cirkel van spierspanning en krampen, dan zou je de spanning in zijn rug moeten voelen, en zou druk ook pijn moeten doen. Niks van dat alles.

En de behandeling? Mja, een ander soort medicatie die hij geleidelijk aan moet opbouwen, zou verlichting moeten geven. En daarnaast zware kine om hem weer in beweging te krijgen, zodat zijn lichaam eindelijk doorkrijgt dat er niks mis is, en de sensor uitschakelt.

Blah.

Aan de andere kant zijn we nu wel weer een stap verder. ’t Is toch dat.

Geplaatst op

Wat een dag…

Zo’n dag die je beter niet doet met een vijf dagen geleden geopereerde voet, maar bon, meer dan 10.000 stappen moet toch kunnen, nee?

Het begon netjes met de deliberaties van de zesdes. Moest ik daarop aanwezig zijn? Goh, nee, niet echt, ik heb uiteraard een ziektebriefje, zelfs tot aan 21 juli, maarre… Het lukte toch om met de auto te rijden, en ik wilde graag bij de verdeling van de speciale prijzen aanwezig zijn. En in de namiddag was er de deliberatie van de vijfdes, waar ik klastitularis van ben. Verschillende schatten van collega’s hadden aangeboden om over te nemen, maar er waren wel degelijk problemen, en dan leid ik dat toch liever zelf. Kwestie van de collega’s niet met de shit op te zadelen. En tussendoor kon ik alweer niet blijven stilzitten, en nam ik nog wat foto’s van de sportdag van de eerste graad. Tsja…

Aansluitend was er de voetbal tussen zesdes en leraars, maar daar heb ik voor gepast: ik ben netjes gaan liggen thuis, terwijl een fijne collega met mijn toestel foto’s nam.

Maar tegen acht uur reed ik toch opnieuw naar school: de jaarlijkse barbecue van de zesdes, waar ik me telkens weer amuseer. Ik was moe en had er niet veel zin in, maar toen ik er was, viel ik precies weer een beetje op mijn pootjes. Per uitzondering heb ik dit jaar eigenlijk niet bij de leerlingen gezeten, maar ben ik bij een aantal jonge collega’s blijven hangen.

Fotoverslag vindt u overigens hier, op mijn betaald blog :-p