Robot aan het stuur: over de ethiek van techniek

Als eigenaar van de kantoorruimte van Wijs organiseert Bart regelmatig activiteiten en evenementen in nCube, de naam van, tsja, zijn stuk van het gebouw, zeker? Meestal zijn die evenementen enkel op uitnodiging voor de werknemers van Mandelbrot, voor een beperkt publiek dus.

Soms stelt hij ze echter ook open, zoals vanavond.

Businessfilosoof Jochanan Eynikel kwam er spreken over “Robot aan het stuur: over de ethiek van techniek “, niet toevallig ook de titel van zijn nieuwste boek.

Normaal gezien lukt het me nooit op dinsdag, maar omdat Wolf zijn hand heeft bezeerd, had hij voor één keertje geen gitaarles, en kon ik er dus wel geraken. En ik moet het toegeven, ja, het was bijzonder interessant.

IMG_2595

Want waar ligt de scheidingslijn tussen design en techniek? Wanneer spreek je nog van puur geprogrammeerde techniek, en op basis van welke logaritmes laat je een machine zelf beslissingen nemen? Of, om een praktisch voorbeeld te geven, als een zelfrijdende auto een ongeluk niet kan vermijden, maait hij dan twee kinderen of liever vier bejaarden van de weg?

Met de nieuwe robotica is er dus ook sprake van nieuwe ethische vraagstukken, en zijn we dan wel bereid om die op te lossen?

Enfin, meer daarover in Jochanans boek dus. Of u moet hem ergens op een van zijn lezingen aan het werk horen, dat kan ook, natuurlijk.

 

Elandje

Vandaag is Kobe vertrokken op sportplattelandsklassen, en hij had er enorm, maar echt enorm veel zin in. Gelukkig maar!

Bart zette hem af, terwijl ik ging lesgeven. Nu, op maandag moet ik maar lesgeven tot 12.05 uur, de rest van de dag heb ik vrij om te verbeteren en voor te bereiden. En wat zag ik plots, in de namiddag, in de zetel liggen?

Kobes eland.

Alleen als u Kobe niet kent, zou u zeggen: “En dan?” Want wie mijn Kobe wel een beetje kent, weet dat zijn elandje heilig is voor hem. Hij heeft die bij zijn geboorte gekregen van mijn nonkel Luc, en sinds hij een jaar of zo is, is hij onafscheidelijk met dat beest. Hij is nu negen, en soms vind ik het behoorlijk overdreven, zijn gehechtheid aan dat beest. Hij heeft intussen een ganse collectie pluchen elanden, trouwens.

Maar slapen zonder zijn eland? Dat lukt niet, aan geen kanten. Als hij ’s avonds bij het slapengaan zijn eland niet vindt, komen er dikke, dikke tranen.

En nu zag ik Eland dus liggen in de zetel. Vergeten… Mijn hart bloedde, want ik wist dat hij niet ging kunnen slapen zonder, en dat hij vooral echt ging huilen omdat hij hem niet mee had. Tsja… Maar om daarvoor nu speciaal naar Wachtebeke te rijden, een uur onderweg? Nee, dank u.

Maar toen viel mijn frank: meester Wim, de zorgleraar, gaat vanavond naar ginder om een casinospel te spelen met hen. Ik belde dus naar school, en jawel, meester Wim liep daar nog rond. Ik stak Elandje in een zakje, plakte er een sticker met een kusje op, en reed naar school. Wim zag het volledig zitten om het beest mee te nemen, gelukkig maar. Hij ging hem vanavond als prijs voor de winnaar tonen. Ik ben eens benieuwd…

Ik weet alleen dat ik een heel erg dankbare Kobe zal hebben…

 

Oudjes

Elke zondag, tenzij hij iets anders te doen heeft, komt ons pa hier eten. Af en toe komt ook Barts ma langs, en die twee komen blijkbaar wel goed overeen. En Bart, die amuseert zich dan al helemaal met voorgerechtjes en desserts, en een hoofdplat met alles erop en eraan.

En er was nog taart en chocolade, maar die staat niet meer op de foto. Enfin, gezellige namiddagen, dat wel.

Dikke poep

Blijkbaar is Merel niet de enige die zo van die complimenteuze uitspraken doet.

Delphine, mijn broers vrouw, kwam onlangs ook niet meer bij van het lachen. Alexander, mijn allerliefste neefje van 12, zat op een bepaald moment naar zijn mama te kijken, toch wel de volle maat 34, en merkte op:

– ‘Zeg mama, eigenlijk heb jij wel een dikke poep he’.

Delphines wenkbrauwen gingen omhoog.

– ‘Ja? Goh, ik heb dan ook wel al twee kindjes gekregen he, da’s normaal’.

Stilte.

En toen, na wat nadenken:

– ‘Ah ja, daarom dat tante Gudrun een nog veel dikkere poep heeft…’

Juist ja :-p

Johannespassie van Cantabile

Ik zing nu bijna een jaar in Cantabile, en dat zal helaas ook het einde zijn. Niet omdat ik niet wil blijven zingen, maar omdat Cantabile er na 58 jaar helaas mee stopt. De stemmen worden ouder, ze vinden geen nieuw volk meer, en we willen vooral niet afglijden. Nu zingt het koor nog op zijn toppunt, maar dat kan niet blijven duren, en dus houden ze de eer aan zichzelf.

Afsluiten doen ze met hun topstuk, de Johannespassie van Bach. Vorig jaar heb ik die niet meegezongen, maar nu dus wel. Enfin, driekwart, want bepaalde stukken krijg ik voorlopig nog even niet onder de knie. Sommigen onder de zangers hebben er al 60 uitvoeringen opzitten, I kid you not.

Wij doen er vier. Vandaag stond de eerste op het programma, in de Grote Kerk in Terneuzen, met het TY-orkest. Ik heb intens genoten, het stuk is echt prachtig.

Johannespassie

Morgen zingen we in Eeklo, en dan op donderdag 13 en vrijdag 14 april nog eens. De donderdag zingen we voor genodigden, en vrijdag valt dan definitief het doek, hier in de Sint-Catharinekerk in Wondelgem.

Goh, het gaat zelfs voor mij raar doen, en ik zing er amper een jaar. Wat gaat dat dan niet voor die anderen zijn, die er al meer dan 40 jaar zingen?

Soit, een enige en allerlaatste kans dus om Kamerkoor Cantabile aan het werk te horen. En mij te zien zingen onder de tenoren. Kaarten zijn bij mij te krijgen, uiteraard.