Concert: “Grosse Messe” van Mozart

Dat ik alweer een tijdje in een koor zing, dat wist u wellicht al. Momenteel zijn we keihard aan het oefenen op de “Grosse Messe  in C Minor” van Mozart: een prachtstuk, maar ook wel serieus moeilijk, zeker in het tempo dat wij het zingen. Vaak wordt het nogal sloom uitgevoerd, maar in een sneller tempo sprankelt het een pak meer, en voelt het meer Mozartiaans aan.

Enfin, ik wil u met heel veel plezier uitnodigen om te komen luisteren, en kaarten kan je via mij krijgen: 18 euro (15 euro voor -25 jaar). ’t Zal zeker de moeite zijn!

concert_mozart_2016_a5

De Grosse Messe, een onvoltooid meesterwerk

Voor dit najaarsconcert koos Cantabile voor een veeleer bijzonder werk : de Missa in c mineur van Mozart, KV 427. We combineren dit Magnum Opus met het ‘Adagio en Fuga’ KV 546 voor strijkorkest en het intense ‘Maurerische Trauermusic’ KV 477, allebei van dezelfde meester.

Van de ca. 70 religieuze werken die Mozart schreef, is de Missa in c mineur van Mozart, KV 427 zeker één van de meest besproken repertoirestukken, niet enkel vanwege het ‘onvoltooide’ aspect ervan, maar meer nog omwille van de intense Italiaanse invloeden en het bijna dramatisch-emotionele karakter die het werk kenmerken.

Onvoltooide meesterwerken zijn in de muziekgeschiedenis steeds weer een bron geweest van speculatie, romantiek en musicologische studie en ook bij dit werk is het niet anders. Het verhaal lijkt bewezen dat Mozart deze Missa schreef als protest tegen de in Salzburg regerende aartsbisschop Coloredo. Die man hield niet van langdurige en concertante missen en hij pleitte bij zijn hofcomponisten voor een hernieuwde liturgische dienstbaarheid. Hij stuurde onder andere om die redenen Mozart de laan uit, en wilde enkel nog sober werk in zijn hervormde kerkmuziek-beleving toelaten.

Mozart echter zag zijn kans schoon om zijn vroegere meester van het tegendeel te overtuigen en liet zijn vader een concert organiseren ter gelegenheid van zijn huwelijk met Constanze. In brieven tussen zoon en vader werd gesproken van het componeren van een ‘votiefmis’ en van ‘het tonen van de mature Italiaanse stijl aan het conservatieve Salzburg’. Bovendien schreef Mozart naar zijn vader Leopold dat zijn kersverse echtgenote de sopraansolo van het werk zou zingen, tijdens de creatie in de St.-Peterskerk te Salzburg, de thuiskerk van Coloredo, op 26 oktober 1783.

Het resultaat is magistraal en virtuoos : een missa in Italiaans-vurige stijl, trouw aan de opera-invloeden, voor orkest, solistenkwartet en koor. De geboorte van Mozarts eerste zoon, zou de oorzaak geweest kunnen zijn dat het werk nooit afgewerkt is geraakt, en dat op de première nog snel enkele delen werden gekopieerd uit zijn opera ‘Davide Penitente’ KV 469 (nl. het Agnus Dei).

Cantabile brengt het werk in de versie van musicoloog R.D. Levin, met weglating van de later door andere musicologen toegevoegde delen (uit bv. Credo), maar wel met het prachtige ‘Agnus Dei’ uit Davide Penitente en met de herneming van het Kyrie op nieuwe tekst ‘Dona Nobis Pacem’. We kiezen ervoor om de solisten ook in ensemble op te stellen als dubbelkoor-antagonist van het koor. Op die manier blijven we trouw aan de operagedachte van solisten en ensemble, en vergroten we de virtuoze kracht die intrinsiek in dit meesterwerk aanwezig is.

We wensen u een fijne concertavond toe !

Rotverwend

Soms word ik echt rotverwend door mijn kinderen!

Maandag hadden we het zwembadje opgezet, maar het regenwater was door het intense spelen al echt serieus vuil, en er was een aanslag op het grondzeil. En van de Cthulhusessie gisterenavond – in september buiten zitten tot half één in een T-shirt, serieus zeg! – was het terras ronduit smerig. Ik ben deze morgen, toen het nog min of meer fris was, dan maar het terras beginnen schuren en het zwembadje volledig proper maken. Als in: manueel geschuurd en gewreven, met kuismiddel.

De jongens waren zeer enthousiast, en vulden het meteen een stukje met kraantjeswater. Onze regenput is vrijwel leeg, vrees ik. En het water is een pak properder op die manier. Enfin, Chan speelde vrolijk mee tot drie uur, en toen moest Kobe zich klaarmaken voor de muziekles.

Toen ik terugkwam, zat Wolf heerlijk in zijn eentje in het zalige zwembad, en het zag er zó fijn uit, dat ik een bikini heb aangetrokken en erbij ben gekropen. Fantastisch fris, zalig gewoon! Zeker toen Wolf en ik er nog een ijsje bij namen…

img_1944

Wolf ging er dan uit, en liet mij heerlijk op mijn eentje in stilte genieten van de zon en het water, een koffie en mijn boek in de hand. En iets later kwamen hij en Merel aanzetten met een superdeluxe bananenmilkshake, compleet met rietje en versiering.

Als ik niet verwend word, zeg! Alleen jammer dat ik uit het water moest om Kobe terug op te halen van de muziekles, terwijl Wolf alle rugbygerief verzamelde, en Merel boterhammetjes smeerde voor het hele gezin. Goed gekweekt, zeg ik u!

Pokkeheet op de motor, zalig koel in de binnentuin

Meer dan dertig graden in september, nu vraag ik u. Serieus zeg!

Ik trok gisteren rond half twaalf sokken, laarzen, handschoenen en een dikke jas aan – tsja, verplicht bij wet – en zweette me steendood bij het uithalen van de moto. En zelfs op het machien zelf bleef het verschrikkelijk warm. Man toch! Ne mens moet er wat voor over hebben, als hij met de moto wil rijden in dit soort weer. En dat rijden op zich is niks, maar sta maar eens in volle zon een paar minuten voor het licht?

Aan de andere kant is er sinds vorige lente een heuse buitenklas op school. Nu ja, meer dan een paar stevige picknicktafels in de binnentuin is het niet, maar da’s meer genoeg voor bepaalde lessen met hogere jaars, als je geen bord of beamer nodig hebt. In dit weer is het er zalig zitten in de schaduw van de bomen, en met de kleine klasjes van achttien leerlingen lukt het net. Ik heb de buitenklas al gereserveerd voor elk uur met mijn vijfdes en zesdes deze week. Daarna zal ’t snel gedaan zijn met de lol, vermoed ik, maar in dit weer? Machtig gewoon!

Vriendjes

Soms is het hier een echt duivenkot, met vriendjes die binnen en buiten lopen. Chan, een vriendje van Kobe, zit hier bijna elke dag, en ook Rhune komt regelmatig langs. Ik vind dat helemaal niet erg, want ik stuur hen gewoon naar huis als het niet uitkomt.

Vandaag was het weer de moeite: ongelofelijk warm voor september, ik moet het u niet vertellen, en dus blies ik in allerijl het reeds opgeruimde zwembadje op, en vulde het. Chan zat hier en kreeg een zwembroek van Kobe, en Rhune reed snel even naar huis om er ook eentje te halen. Quinten, Wolfs beste vriend, kon helaas niet, of die was ook afgekomen.

Het watergevecht dat volgde, was best amusant om zien.

Maar gisteren is toch wel de hoofdvogel afgeschoten. Zondagavond, zeven uur, en de bel gaat. Twee kleine meisjes, vijf of zes jaar, aan de deur die vragen of Merel mag komen spelen. Mijn wenkbrauwen gingen ongeveer door het plafond, denk ik. Ik vroeg uiteraard of dit wel mocht van hun mama, en ja hoor, bevestigden ze me allebei, dat mocht. Ze wonen allebei wat verderop in de straat, dat wist ik. Enfin, Merel zag het helemaal zitten, en dus gingen ze buiten op de speeltuin. Toch voor eventjes, want om half acht is het echt Merels bedtijd. “En mama weet dat jullie hier zijn?” “Ja mevrouw”. Oké dan.

Wat later vroeg ik nog eens of hun mama wist waar ze waren. “Jaja, mama weet dat”, met grote stelligheid. Bon, zeker? Merel mocht nog even haar kamer laten zien, en daarna ging ik hen naar huis sturen. Toen ik dus tegen twintig over zeven de meisjes terug naar buiten stuurde, stopte meteen een auto voor de deur: een van de mama’s! Die wist natuurlijk aan geen kanten waar de dochters uithingen, en was in paniek gaan zoeken. Ook de andere mama, en nog een nonkel waren aan het rondrijden doorheen de ganse wijk.

Ik heb me verontschuldigd en verzekerd dat de meisjes bleven beweren dat hun ouders wisten waar ze uithingen, en de moeders begrepen dat volledig, maar waren vooral gigantisch opgelucht dat de meisjes terecht waren. En ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat ze dit niet snel zullen herhalen.

Tsja.

Paradox

’t Is ne keer wat anders, een larp waar je naartoe trekt met diamanten en parels aan, en op hakken.

Paradox is een immersieve ervaring, een namidddag/avondgebeuren, dat zich blijkbaar telkens in een andere tijd afspeelt. De eerste heb ik gemist wegens Wolfs communiefeest, maar deze was ik dus wel paraat, in het Chicago van 1928: drooglegging, speakeasies, mafia… We speelden twee mafiaclans die kwamen overleggen om samen tegen Al Capone in te gaan: een groep Ieren enerzijds, en een Italiaanse famiglia anderzijds. Bijzonder gespannen sfeertje dus, zeker als er nog een paar dingen fout beginnen lopen.

De aankleding was prachtig, en iedereen had enorm veel tijd en moeite in de kleren en attributen gestoken. Man, prachtig om zien!

Maar heb ik me geamuseerd? Goh… Mijn ‘doelen’ waren in het eerste kwartier al geregeld, en met de Ieren bleek praten maar niet te lukken: die zaten heel vaak samen in hun eigen drukkerij te praten. Eén personage waarmee ik heel graag had gepraat, is ongeveer een kwartier in ons deel geweest, en verder niet toegankelijk. Tsja. Ik heb me, om heel eerlijk te zijn, bij momenten verveeld. Ik ben dan ook aan geen kanten zo kunnen opgaan in het spel dat het achteraf in mijn hoofd is blijven zitten, zoals blijkbaar bij de anderen wel het geval was.

Volgende keer beter.

Maar de locatie was prachtig: een oude papiermolen in Hemiksem. Hoe spelleiding die mensen zo ver heeft gekregen dat ze alle gebouwen mét machines en materiaal voor ons hebben opengesteld, ik snap het nog niet. Niet dat er ook maar één dingetje verkeerd is gegaan of beschadigd is geraakt, maar toch.