Ik was zondag nog vergeten een filmpje toe te voegen, van onze fameuze M3. Geef toe, zijn ze niet schattig?
366 – 21 januari 2016 – bijna in de verkeerde auto.
Lopen en vliegen.
Een ongemeen drukke dag, waarin er werd lesgegeven – uiteraard – maar waarin ik ook om kwart over zeven al in de auto zat om ons ma op te halen en naar de chemo te brengen, waarbij we dan vrolijk twintig minuten stonden aan te schuiven in Vinderhoute. Ik had een half uur speling gerekend bovenop een half uur autotijd – 7.35u stond ik bij ons ma, 8.30u moest ik lesgeven – maar dat viel tegen, ik was een paar minuten te laat. Dju.
Om twaalf uur belde ik ons ma, en bleek ze tegen half een klaar te zullen zijn. Wolf had instructies gekregen om thuis zelf de klaarstaande lasagne op te warmen, en deed dat met verve. Ik reed richting UZ, het duurde alsnog tot tien voor één voor we buiten waren op de chemo-afdeling, en toen besloten we om daar ter plekke iets te eten, ik was blauw van de honger.
Enfin, tegen half drie was ik thuis: net genoeg tijd voor een koffie, om dan de kinderen in te laden en te zorgen dat Kobe tegen drie uur in de muziekles zat in Evergem. Helaas: op het moment dat we wilden vertrekken, begon Merel onbedaarlijk te huilen dat haar oor pijn deed en dat ze niet mee wilde. Ik gaf haar een lepel Nurofen, vroeg aan Wolf of hij alsjeblief gewoon thuis wilde blijven met haar en haar in de zetel te doen slapen, en reed naar Evergem. Kobe werd afgedropt, en ik reed door naar Sleidinge, naar Tuinhouthandel Demeyer, om ons tuinhuis te regelen. Daar ben ik bijzonder snel en correct geholpen, en dat deed mijn humeur al enigszins opklaren.
Ik was nu toch vlakbij, en dus reed ik nog even naar oma om nieuwjaar te wensen, maar ze sliep heel rustig, en ik had het hart niet om haar wakker te maken. Volgende week beter.
Het had geen zin meer om meteen naar huis te rijden, want dan mocht ik onmiddellijk weer aanzetten, diezelfde weg terug naar Evergem om Kobe op te halen. Het was me te koud en te vochtig voor een geocache, en dus ging ik maar ondergoed halen in de Zeeman, en reed daarna om Kobetje.
Kobe heb ik meegegeven met een vriendje richting rugby: ik zag het niet meer zitten om zelf te rijden en dan naar de Ikea te gaan, zoals ik eigenlijk gepland had. Merel had trouwens, terwijl ik weg was, een uur stevig geslapen, en was weer helemaal springlevend. Nog dat geluk.
366 – 20 januari 2016 – geheimschrift
Deurproblemen
Goh ja, ik had het al gemerkt dat onze deur af en toe lastig deed, dat ze niet altijd zomaar in het slot viel. Maar zondag kreeg ik een telefoontje van een maat van Wolf die aan ons deur stond: of we wisten dat de voordeur openstond? Uiteraard niet, dat was niet echt de bedoeling. Maar hij kreeg ze ook niet dicht, helaas.
Toen we thuis kwamen, was er geen probleem, en had ik er ook verder niet bij stilgestaan. Ook maandag was alles blijkbaar toch redelijk in orde.
Toen ik vanmiddag over de middag – ik geef les tussen tien en twaalf, en dan weer van kwart voor twee tot half vier, met nog een vergadering – thuis kwam, stond de deur effectief open. Hmm. Ik trok ze dicht, zette de boodschappen in de ijskast en kast, en vergat de deur compleet.
Tot ik om half twee opnieuw richting school wilde vertrekken, en het slot niet wilde meewerken. Als in: de deur ging niet dicht. Qué? Ik bleef proberen: hard, zacht, stevig tegen duwen, zelf een ferme bonk: geen resultaat. Ik verzette met een paar vijzen het gat iets verder naar voor, maar ook geen resultaat. Maar ik kon toch moeilijk willens nillens mijn deur open laten staan? Ik belde naar school dat ik iets later ging zijn, want dat ik aan het vechten was met mijn voordeur. Serieus zeg.
Maar bon, ik ging er heel even bij zitten en gebruikte mijn verstand, en redeneerde dat het enkel maar kon zijn dat de deur wat gezakt was. Maar wij hebben een inbraakveilige deur, eentje die je niet zomaar openkrijgt met een bankkaart of zo. Moeilijk te zien dus. Ik probeerde nog eens de deur te sluiten, trok ze op haar plaats, en tilde ze toen wat op. En jawel: klik!
Ik sprong in de auto en reed naar school.
Toen ik tegen zessen thuis kwam, stond de deur alweer op een kiertje, maar waren de kinderen wel thuis. Ook zij hadden ze niet dicht gekregen, en ik had er niet aan gedacht hen te bellen.
En toen wilde ik het slot bijregelen, en vond ik het juiste materiaal niet in de puinhoop van de garage. Serieus, dat tuinhuis begint gigantisch op mijn zenuwen te werken, ik vind gewoon niks terug, en doordat al het gerief uit het tuinhuis in de garage is gepropt, breek je er ook haast je benen. Enfin, ik nam dan maar de schroefmachine en die bleek stevig genoeg, zodat drie minuten later de deur opnieuw probleemloos in het slot viel.
Al een chance dat ik een beetje handig ben, zo van tijd tot tijd.
366 – 19 januari 2015 – ijskoud
Weight Watchers na twee weken
Ik ben nu twee weken bezig met de WW, en ik ben eigenlijk wel content, ja.
De eerste week was toch wel de moeite: 1,2 kilo eraf! ’t Was ook nodig, ja. En toch heb ik nog taart gegeten, en een dikke éclair binnengespeeld en dat soort dingen.
De tweede week, die begon prima, maar tegen ’t weekend was ik eraan voor de moeite, want toen was er nieuwjaarsfeestje van Wijs, en knabbelde ik de zaterdag ook nog wel wat, en was er zondag dat feest bij ons ma. En ik moet toegeven dat ik me niet echt ingehouden heb. Maar die eerste vier dagen was ik eigenlijk toch wel serieus wat af, zodat de uiteindelijke balans een status-quo was. Works for me.
Enfin, we zien wel waar het eindigt, maar voorlopig heb ik er geen probleem mee. Ik heb geen moment honger, en ik eet ook nog wel wat chocolade en zo. Alleen weet ik dat er na verloop van tijd telmoeheid intreedt. Maar bon, voorlopig hou ik het nog wel even vol. Het moet.
En dat stuk oreotaart van vanmiddag? 8 punten voor gerekend. Dus ja, het kan!
366 – 18 januari 2016 – oreotaart
Nieuwjaren
Jawel, er wordt hier nog steeds naarstig genieuwjaard. Ons ma wist dat ze op nieuwjaar zelf te moe ging zijn – uitgaan, jaja – om echt een volledig ‘feest’ te geven, en het was eigenlijk nogal à l’improviste dat we daar toen allemaal waren. We hadden natuurlijk toen wel de nieuwjaarsbrieven gelezen, ha ja. Maar een familiefeest? Dat was voor vandaag gepland.
Ons ma zag er tegenop om voor zoveel man – acht volwassenen, zeven kinderen – eten te voorzien, en dat begrijp ik maar al te goed. Maar ze heeft wel een brigade aan jongere mensen in huis, en dus brachten Roeland en Sarah een pleiade aan hapjes mee, had Delphine voor heerlijke zalm met toast en vooral een bijzonder lekkere tomatensalade gezorgd, en zorgden Bart en ik voor drie grote schotels versgemaakte lasagne. Ons ma moest dan natuurlijk wel nog de tafel zetten en zo, en zij had ijsbuche voorzien, maar het scheelt toch echt wel een pak werk.
Ons pa had redelijk fantastische wijn bovengehaald, eentje zelfs die volgens de Vivino-app tegen de 500 euro voor een fles ging. Het smaakte, kijk maar naar de gezichten van de heren hierboven.
En de afwas? Met een dergelijke brigade is dat eigenlijk ook snel geregeld.
Ik had in elk geval een bijzonder fijne namiddag, en de kinderen duidelijk ook. De vier jongens waren op een bepaald moment hijgend binnengekomen: ze hadden buiten op het terras een ijsbaan gemaakt en amuseerden zich te pletter! En de meisjes, daar had oma mijn oude kamer voor opgewarmd, en die waren daar rustig aan het spelen.
Merci, ma!
366 – 17 januari 2016 – zeven
