Acta Diurna de muliere ludenti
Dat conclaaf van de Nachtkronieken waar ik het gisteren over had, wel, daar speel ik dus een kloosterzuster, zuster Hermien. Ze mag dan wel een vampier zijn, ze is eigenlijk door- en doorbraaf.
Er liep een paar fotografen rond, gisteren, en de foto’s zijn intussen ook binnen.
Ik speel al blijkbaar iets meer dan twee jaar af en toe eens Nachtkronieken, ofte de Antwerpse versie van de vampire-larp Camarilla. In het begin was het gewoon om ne maat een plezier te doen, maar intussen amuseer ik me zelf serieus met het rolletje dat ik destijds heb gekregen. Ik ben wel degelijk figurant, maar tegelijk weet ik zó weinig van de plot af, dat ik eigenlijk meer een speler ben.
Enfin, kloosterzuster Hermien was vandaag de ganse dag present in Antwerpen, waar we in een prachtig herenhuis twee “nachten” hebben gespeeld van een bijzonder belangrijk conclaaf, waar een aantal beslissingen moesten genomen worden inzake de ganse Kindredgemeenschap. Nachtkronieken is geen typische larp: er wordt niet echt gevochten, en er wordt vooral gigantisch veel gepraat, gekletst, geroddeld, gemanipuleerd, geïnsinueerd, en aan politiek gedaan. Wat het voorgaande een beetje redundant maakt, natuurlijk.
De hele dag een inbrave non spelen, het was eens wat anders. Maar ik heb me echt wel prima geamuseerd, en dat telt. Merci, organisatie!
’t Was weer zo’n meticuleus geplande dag vandaag.
Bart zette de kinderen af op school, en ik dronk koffie en gaf punten in. Tegen kwart over negen was ik op school, om kwart over twaalf was ik alweer op weg naar huis, en iets over half schoof ik een kant-en-klare maaltijd in de microgolf. Ik hou daar normaal gezien niet van, maar die champignonrisotto zag er best eetbaar uit, en ik ging toch geen tijd hebben om zelf te koken.
En jawel, twintig voor één stond mijn ma aan de voordeur, en een kwartier later belde schoonma aan. Het was namelijk grootouderdag voor Merel op school, en dan staat het daar ook altijd volledig vol geparkeerd. Aangezien zowel mijn pa – die niet mee was omdat hij zich echt niet goed voelde – als mijn schoonma, en eigenlijk ook mijn ma niet echt ver meer kunnen stappen, had ik gezegd dat ze naar hier mochten komen, en dat ik hen wel voor de deur ging afzetten. Aldus geschiedde.
Ik had nog tijd om mijn mails te lezen en koffie te drinken, en dan sommeerde ik Wolf in de auto, en ging het richting ziekenhuis. Zijn voet moest namelijk onder de magnetische-resonantiescanner. Ginder was dat precies ook strak getimed: we waren er om tien voor, meldden ons vijf voor aan aan de balie van de medische beeldvorming, en om twee uur lag Wolf al op de tafel. Knap!
Enfin, tijd genoeg dus om Bart te laten weten dat hij de dames niet hoefde op te pikken, dat ik dat wel ging doen, en om nog met Wolf tot aan de Fashion Loft te rijden om eens te kijken voor communiekleren. Een hemd en schoenen heeft hij al, nu nog een felblauwe broek en een deftige gilet. Helaas, we zagen niks dat ons aanstond, en liepen dan maar ’t Fabriekske binnen, om er in sneltempo een paar laarsjes voor mij voor volgend jaar aan 50% te scoren. Netjes!
Ik gooide Wolf thuis af en ging de oudjes ophalen, waarna we nog even bij ons thuis bleven kletsen, en ze tegen vier uur alweer huiswaarts keerden.
Om half zes mocht Kobe zich omkleden en eten, en ik bracht hem tegen zessen naar de scouts. Tegen zevenen onderging Wolf dezelfde behandeling, tegen achten ging ik Kobe weer ophalen. En toen ik om half tien wilde aanzetten om ook Wolf op te halen, stond die plots al voor de deur: Delphine had hem meegebracht. Leuk!
Enfin, drukke dag dus, maar eigenlijk zonder stress. Moet kunnen!
Voor gedichtendag iets heel eenvoudigs vandaag: een haiku, die wij twintig jaar geleden op onze trouwuitnodigingen schreven, en die intussen ook op de muur geschilderd staat in het toilet naast onze kamer. Gewoon, eenvoudigweg mooi.
Als er aan ’t leven
een kantlijn is, dan schrijven
wij daar verzen in.
Eigenlijk is dat wel handig, zo’n geautomatiseerde terugroep-email van de tandarts. Om de zes maanden stuurt ze een berichtje dat het tijd is voor een controle. Eigenlijk hadden we in september ook moeten gaan, maar om een of andere reden is dat overgeslagen geweest.
Enfin, vandaag dus alle vier naar de tandarts. Bij Wolf komen zijn nieuwe tanden traag maar gestaag door, daar waar zijn melktanden getrokken zijn. Al de rest was prima, net zoals bij Merel. Bij Kobe zat er weer een roze melktand tussen, een melktand die heel moeilijk vanzelf zou uitvallen, omdat het tandvlees er vanbinnen in was gekropen – vandaar de rozige kleur – en hij dus niet ging loslaten. Ze ging hem laten staan, maar van mij mocht ze hem meteen trekken. Kobe kreeg een lichte verdoving, en de tand was er meteen uit. Saar heeft nog even zitten prutsen om het tandvlees effectief uit de tand te prutsen, zodat ze hem als trofee kon meegeven.
En bij mij? Daar haalde ze weer enkel wat tandsteen weg en polijstte ze alles even, en dat was dat. Alle vier goedgekeurd, en weer in orde voor een tijdje. Oef!
We reden onmiddellijk door naar Evergem, om Kobe af te gooien op zijn muziekles, en reden daarna verder naar Sleidinge, op bezoek bij mijn oma van 104. Die was nog volop aan haar middagdut bezig, maar toen ik bij de verpleegsters een papiertje ging halen om een briefje achter te kunnen laten, kwamen ze haar wakker maken: ze had genoeg geslapen, anders ging ze vannacht niet in slaap geraken, zeiden ze.
Oma protesteerde toen ze wakker werd gemaakt: het was veel te koud, en ze wilde verder slapen. Helaas, geen medelijden, en iets later was ze naar toilet geweest en zat ze in haar stoel aan haar bureau. Sinds ze een aantal weken geleden gevallen is, is er serieus iets veranderd in haar, al is dat blijkbaar bij momenten. Ze is een pak minder responsief, leest ook bijna niet meer, en zit meestal gewoon naar buiten te kijken. Jammer! We probeerden een beetje een gesprek aan te knopen, vertelden vanalles, en zij had vooral oog voor Merel, wier haar ze prachtig vond. Mijn ongelofelijk vibrante, scherpzinnige oma is een beetje aan het verdwijnen, en hoe jammer ik dat ook vind, het is wel logisch, gezien haar leeftijd. 99 jaar verschil met Merel…
We pikten een geocache op aan een kapelletje wat verderop, dat ik nog nooit had zien staan, en reden opnieuw richting Evergem. Daar stond zowaar Merels juf aan de bushalte te koekeloeren, en ik stopte om haar een lift te geven. De hele rit naar Ertvelde zou ons te ver leiden, maar in Evergem dorp kon ze haar volgende bus nemen, het scheelde al een pak.
Omdat we nu nog een kwartiertje over hadden tegen dat we Kobe moesten ophalen, was het redelijk onzinnig om naar huis te rijden, en deden we nog deel 1 van een multicache midden in Evergem dorp. Het leuke aan geocachen is dat je dingen opmerkt die je daarvoor nog nooit had gezien. Zo wist ik helemaal niet dat er achter de kerk nog een grote kapel stond. Bizar!
Enfin, we pikten Kobe op, reden naar huis, maakten ons op voor Kobes rugbytraining, en Merel, Wolf en ik reden nog verder naar de Ikea. De laatste tijd is er nogal wat van ons servies gebroken, en we wilden aanvullen. En uiteraard waren er ook nog een hoop kleine dingen, zoals je die altijd meeneemt als je naar de Ikea gaat.
Goed gevulde dag dus. Maar eigenlijk ook wel een fijne dag. Meer van dat!
