Acta Diurna de muliere ludenti
Je hoort het, ’s avonds, op twitter, en je gelooft het eerst niet. Je gaat slapen, je slaapt rusteloos, en je wordt wakker met de keiharde feiten in je gezicht.
Ik heb me echt vandaag afgevraagd wat voor soort wereld ik mijn kinderen aandoe.
En dan zie je een foto als dit passeren. Hartverwarmend, en mijn geloof in de mens terug versterkend.
Want wat is het? De wachtrij voor het Bloedinzamelingspunt van het Rode Kruis, in datzelfde Parijs.
Merel kreeg haar verjaardagsfeestje met vier gasten, en jawel, zowel Lieze, Poppy, Louis als Mila kwamen af. Eigenlijk vond ze Lieze alleen al meer dan genoeg, maar bon. En uiteraard waren er eerst cadeautjes en dan taart. Ik was in de voormiddag trouwens nog gepasseerd langs de Zeeman, en had een allerschattigst lief kleedje voor haar opgepikt. Geef toe…
Wolf had andermaal meer dan zijn best gedaan, en had een zoektocht door het huis opgesteld op maat van zijn zusje. We vertelden hen dat er een schat in het huis verstopt zat, maar dat alleen prinsessen en een ridder die konden vinden. Ze mochten elk een kleur kiezen, en elke opdracht had een kleur met een prinsessenjurk (of ridderkostuum) in die kleur. Je had de gezichtjes moeten zien! Na afloop waren ze dus allemaal netjes getransformeerd.
En toen volgde er nog een muziekpak met gekke opdrachtjes.
Afsluiten deden zij met verstoppertje – daar hebben we een heerlijk huis voor – en ik met het bakken van mislukte pannenkoeken. Nog nooit tegengekomen, maar bon.
In elk geval vonden ze het allemaal heel leuk, en kreeg ik na afloop een dikke, dikke knuffel van mijn dochter. Daar gaat het per slot van rekening allemaal om.
Deze middag ben ik nog eens gaan eten met mijn twee beste vriendinnen uit het middelbaar. 32 jaar kennen we elkaar nu al, da’s eigenlijk best lang. En dus werd er weer over en weer getetterd als vanouds, over een heerlijke, uitgebreide croque in de Brazza. Dik in orde. We liepen nog mee met Kim tot aan haar huis, en daarna wandelde ik met Nathalie terug tot aan het station, omdat ik de nieuwe omgeving daar wel een beetje wilde verkennen, en ik zin had in een wandelingetje. Juist ja: we waaiden bijna weg, en toen begon het plots te gieten. Tot zover de wandeling, ik zag geen steek meer.
En vanavond ben ik voor het eerst in lang nog eens gaan picknicken met Merel, terwijl de jongens aan het trainen waren. Echt koud is het niet, en intussen was het gelukkig ook weer droog. Ik had er aan gedacht om zowel een zaklamp als mijn fototoestel mee te nemen, en dat gaf wel een leuk resultaat.
Ik snap dat dus niet, dat een grote gemeente als Wondelgem geen eigen postkantoor meer heeft. Toegegeven, ze moeten overal besparen, maar het dichtstbijzijnde postkantoor is hier op vijf kilometer van. Alle post vertrekt van daaruit, en hij is verschrikkelijk traag: drie dagen van centrum Gent naar Wondelgem, serieus zeg.
Omgekeerd moest ik vandaag postzegels hebben voor de verjaardagskaart van mijn grootmoeder. Uhhuh. Ik had geen zin om die vijf kilometer te gaan rijden, en passeerde een krantenwinkel. Enfin, dacht ik toch, het bleek een sigarettenwinkel te zijn, waar je enkele in een dikke mist rookwaren en kansspelen kan kopen. Ik ben er drie minuten binnen geweest – ze hadden geen postzegels – maar ik was ronduit misselijk van de rook, en van de geur die in mijn kleren bleef hangen. Rokers, ik snap ze niet.
Bon, ik ben dan toch maar naar de Delhaize gereden waar blijkbaar een postpunt is, en waar je dus postzegels kan kopen. Blah.
Ik moet het zeggen, ik ben helemaal in mijn nopjes met de tuin. Ik hou van het terras, de borders zien er deftig uit, en de haagjes zijn ze gisteren komen afwerken. Ons huis ziet er eindelijk proper uit, en eigenlijk ook een pak groter op deze manier. En vandaag heb ik langs het stenen lint dat de borders afboordt, 50 narcissen geplant. Ik kijk al zó uit naar de lente…
Bij deze nog wat foto’s, gewoon omdat het kan.
