Geplaatst op

Omen IV

Ik heb gigantisch veel geluk gehad: ik vertrek straks op Omen, de donkere, grimmige, harde larpwereld die zich afspeelt in een vikingwereld.

De eerste twee heb ik meegemaakt en intens van genoten, nummer drie heb ik helaas gemist omdat toen Bart net zijn knie had gebroken en dat weekend werd geopereerd, en ik sowieso anders de zaterdag een stuk zou gemist hebben omwille van de begrafenis van Vic.

Het had niet veel gescheeld of ik was er deze keer ook niet bij geweest: ik had gewoon te lang getreuzeld met mijn inschrijving, en toen was het plots volzet. Blah. Maar toen ik spelleiding contacteerde toen die rollen aan het verdelen was, en zei dat ik toch nog steeds kandidaat was, sprongen ze een gat in de lucht: blijkbaar hadden ze nog een vrouwspersoon nodig met slecht karakter. Perfect! Er was toch net iemand die zich uitgeschreven had, dus het kon wel.

In elk geval heb ik daarstraks efkes de larpkamer overhoop gehaald om mijn larpjurken te vinden, en ik ga de kledingmaster van dienst laten kiezen. Ik heb al het meest bizarre mailtje gekregen, eerder deze week: “Zeg Gudrun, mogen wij een pruik voor u kopen?” Euh, ja zeker? Ik ben benieuwd. Mijn personage is een burggravin die regent is van de prins, de toekomstige groothertog, en verwikkeld in een bitse opvolgingsstrijd met haar broers. Eigenlijk heeft ze best wel een hoog Cersei-gehalte (voor mijn ma en anderen die dat niet kennen: een personage uit de reeks Game of Thrones).

Ik ben benieuwd, en ik kijk er keihard naar uit!

Geplaatst op

Lena-Mare

Gisteren was het Barts verjaardag, vandaag was het die van Lena-Mare, Gwens dochtertje dat tien dagen jonger is dan Merel.

Aangezien Lena-Mare een tijdje geleden plots aan tafel verzucht had: “Mama, ik mis Merel”, had Gwen ons ook uitgenodigd om gisteren, samen met de grootouders, een stukje taart te eten. Merel zag dat eerst niet zitten toen ik het haar dit weekend vertelde – ze heeft dat asociale trekje van mij – maar vandaag konden we niet snel genoeg vertrekken naar Sint-Amandsberg. We gooiden Kobe af op de muziekles, en reden door. Wolf verdween meteen met Ernest, en Merel en Lena-Mare stonden zowaar rond elkaar te dansen van contentement. En toen moest er dringend getekend en gespeeld worden, zoveel was duidelijk.

We aten een stukje bijzonder fijne taart, en ik moest helaas alweer weg met Wolf: Ernest moest sowieso toch studeren, en ik moest om half vijf Kobe alweer ophalen in Evergem.

Merel en Leentje keken me met grote ogen aan: moest Merel écht al weg? Echt? Maar Gwens ouders, die in Lembeke wonen, moeten quasi voorbij ons deur passeren, en die hebben Merel dan rond een uur of zes afgezet, moegespeeld, maar blijkbaar wel heel blij.

Zo van die kleine feestjes bij goeie vrienden, dat zijn zo van die dingen die het leven echt wel fijn maken. Bedankt, Gwen!

Geplaatst op

44

Mijn liefste wordt vierenveertig vandaag. Veel spel maken we hier ten huize niet van verjaardagen, maar hij kreeg wel cadeautjes: zelfgemaakte tekeningen van de kinderen, een cocotte voor stoofschotels, en de Japanse messen uit de Delhaize, wat hij zelf gevraagd had.

Veel was het niet, maar hij had dan ook voor Vaderdag die pokkedure Kitchen Aid gekregen, die meteen voor zijn verjaardag en kerstpakje was. ’t Zal nog niet zijn!

Maar bij deze nog eens een gelukkige verjaardag gewenst, liefje!

Geplaatst op

Tafel 24

Soms heb ik toch echt een wijs leven. Gisteren kreeg ik bijvoorbeeld een bericht van Bart: of ik nog een babysit kon vinden voor vanavond, want we waren uitgenodigd voor een speciale avond in het Design Museum, Tafel 24.

Euh.

Ik trommelde mijn ma op, en zei ja.

Tegen half zeven stond er twintig man in de inkomhal van het Design Museum, en een enthousiaste gidse leidde ons rond door de Design Derby tentoonstelling die momenteel opgesteld staat, waarbij telkens Belgisch design gejuxtaposeerd staat met Nederlands design. Wel interessant om eens te zien, eigenlijk.

Tegen acht uur kwamen we aan bij een wel heel speciale tafel, waar ons de bedoeling van de avond werd uitgelegd. Vierentwintig gasten, waaronder een chef-kok (die er deze keer niet bij was wegens nog in zijn restaurant) nemen plaats aan twee handgemaakte (en vree wijze, maar ook onbetaalbare) grote tafels, amper 70 cm breed, zodat je gedwongen wordt om te praten. Bij het aperitief en bijbehorende hapjes staan de tafels nog op sta-hoogte, en je krijgt ook geen individuele bordjes, maar je moet zelf borden en bestek ronddelen en zelf gaan opscheppen. Dat zorgt meteen voor een heel informele sfeer. Ik stond aan tafel met onder andere mensen van de Interieur Biënnale van Kortrijk, een dame van een bedrijf dat een nieuwe app maakt voor kunst en musea, en een koppel van Flanders DC.

Eindelijk – geen minuut te vroeg, mijn benen en voeten waren compleet doorgestaan – werden de tafels naar beneden gedraaid, naar zithoogte. Het museum had een allegaartje aan stoelen voorzien, waarbij de ene duidelijk beter zat dan de anderen. Er werd vrolijk verder gekletst, en er kwam een hoofdgerecht. Nog later ging de tafel nog naar beneden, en kon je op een lage stoel, een deken of een kussen gaan zitten, Japanse stijl. Er kwam een massieve chocoladetaart op tafel, en ik kon beginnen snijden. Het feit dat je zelf snijdt en ronddeelt, zorgt al helemaal voor het ongedwongene.

De jongedame voor mij had ik bij de eerste blik afgedaan als een zelfvoldane, overgestileerde blonde trut, maar ze bleek gigantisch mee te vallen en was helemaal geen trut, wel integendeel. Ik heb bijzonder smakelijk gelachen met alle verhalen, en ik had een fantastische avond, om eerlijk te zijn: kunst, uitleg, creatieve mensen en lekker eten.

Meer moet dat écht niet zijn.

Geplaatst op

Arduino

Intussen zitten we aan les zeven van de Arduino lessen van ArdLab, en ik blijf het ongelofelijk wijs vinden. Hans steekt telkens nieuwe dingen in elkaar, en dus speelden we vandaag met een Arduino Mega en vooral een touch screen. Amusant, jong!

Eigenlijk programmeren we niks zelf: hij stuurt ons de sketches op voorhand door, we laden die op naar het Arduinobord, en daarna overlopen we de sketch en bekijken we wat het ding nu precies doet. Je leert dus vooral andermans code lezen en ermee omgaan of wijzigen. Want waarom zou je zelf van nul beginnen, als alle code zomaar op het net te vinden is? Je moet er natuurlijk wel aan uit geraken, en dat is nu precies wat we leren.

Het is behoorlijk wiskundig, maar blijkbaar kan ik na vijfentwintig wiskundeloze jaren nog steeds redelijk volgen. Niet dat ik er wellicht ooit iets mee ga doen, of me zelf een Arduino bordje ga aanschaffen: zo fanatiek ben ik niet. Maar ik vind het principe erachter fantastisch, en ik ben blij dat ik het snap.