Omdat we totaal niks moesten betalen van Ellen en Jan voor ons verblijf, vond ik het niet meer dan billijk dat we het huisje grondig gepoetst achterlieten. En dus stonden we op rond acht uur, ontbeten, en togen aan het werk. Alles werd met nat afgestoft, gestofzuigd en gedweild, de badkamer, keuken en toiletten werden grondig schoongemaakt, en alle rommel netjes opgeruimd.
Tegen half twaalf zat alles in de auto en zag alles er netjes uit, en trokken we de deur achter ons toe, met een welgemeend “Salu, huisje, hopelijk tot volgend jaar!” vanwege Kobe.
De jongens wilden nog snel even een kijkje nemen naar de dam, maar de sluizen stonden weer open, en alles stond uiteraard onder water. Maar Wolf was in zijn nopjes toen hij zag dat je zelfs met hoog water de dam duidelijk kon zien, en dat er zelfs nog plukjes gras in zaten.
Even ter vergelijking: een fotootje van gisterenmiddag, waar je links datzelfde steigertje kan zien.
In de stralende zon – nu nog wel – reden we naar Monschau, net over de Duitse grens, om daar te gaan eten. We wilden eigenlijk de Burgau gaan bekijken, maar die was alweer – net zoals vorig jaar – afgesloten voor publiek wegens openluchtopera. Bummer. Monschau blijft natuurlijk wel een aardig stadje, waar geen barst te beleven valt, maar waar het wel mooi is. Merel kreeg dit jaar wel zo’n steentje zoals de jongens vorig jaar, en was daar zeer blij mee. De kinderen speelden zelfs op dezelfde speeltuin als vorig jaar…
Net toen we om half drie de auto instapten, begon het te druppelen. En toen te regenen. En toen zelfs te gieten. Alweer. We reden verder door Duitsland, via Aachen, naar Maasmechelen. Ha ja, want als we direct vanuit Monschau naar huis waren vertrokken – met tussenstop in Leuven om de sleutels af te geven – hadden we in de vrijdagavondse file rond Brussel gezeten, nee bedankt.
We reden dus een half uurtje om naar het Maasmechelen Outlet Shopping Center, waar er zelfs mensen vanuit Gent speciaal 500 km voor rijden. Ik moet zeggen: ik snap het niet. Ja, het is inderdaad een hoop merkenwinkels op een kluitje, maar wie wil er nu enkel kleren van pakweg Burberry, River Woods, DKNY, Hilfiger? Het zijn die van vorig seizoen aan 30% korting, maar het blijven allemaal dure, en veelal saaie kleren. Ik vond er gelukkig wel knappe donkerblauwe jassen van Timberland voor de jongens, en dat was waar we eigenlijk naar op zoek waren. Intussen waren we wel doorweekt, want het is eigenlijk een lange winkelstraat, geen overdekt shopping center. Enfin, ik weet nu ook dat ik er echt niet meer naar terug hoef.
We bolden naar Leuven, staken de sleutels in de bus, aten onze sandwichkes op in de auto (want het was nog steeds aan het regenen), en kwamen tegen half negen aan in ons eigenste huisje.
Een prachtige vakantie gehad, maar je eigen huis doet toch ook altijd weer deugd, zeker als daar ook de armen van je liefste bij horen.
Nog eens bedankt, Ellen en Jan: het was fantastisch!
