Acta Diurna de muliere ludenti
Gisteren zes vrienden over de vloer, vandaag alweer feest: Marne, mijn lieve metekindje, wordt twee!
En dus zaten we met de hele familie heerlijk te brunchen bij hen thuis. De kinderen speelden boven en we hoorden hen joelen tot beneden. De volwassenen praatten en dronken, en aten van de rijkelijk gevulde tafel.
En we zagen allemaal dat het goed was.
Gelukkige verjaardag, Marneke van me!
Wolf die er zo trots op is dat hij stilaan zijn oma aan het inhalen is.
Eigenlijk was het, achteraf gezien, een beetje overmoedig van me. Maar ik had er eerlijk gezegd geen idee van dat de “eindfase” van onze verbouwingen zo’n impact op me zouden hebben. En eigenlijk was het ook de bedoeling dat het “af” was op 15 december, met nog een week extra voor kleinigheden.
Vanavond zijn er namelijk zes vrienden van ons komen eten. Het lag al ongeveer drie maanden vast, met moeilijke agenda’s en ploegenwerk en zo. Tot gisteren zijn ze nog vrij intensief aan het sleutelen geweest aan de keuken, en ook vandaag zijn er nog dingen in het honderd gelopen. Zoals een afvoerprobleem, waardoor het water van de afwas plotseling in de schuiven liep, en verder op de grond. De loodgieter komt morgenvoormiddag kijken. Oh, en het feit dat de deur van de nieuwe ijskast weer los is gekomen, waardoor we die eigenlijk niet kunnen gebruiken. Goed bezig.
Maar bon, vrienden dus. Waarvan ik de meesten al veel te lang niet meer gezien had, en die ik dus al lang weer eens wilde verwennen.
Bart zorgde voor een plethora aan hapjes, zodat er geen voorgerecht meer nodig was. Zelf had ik een enorme ketel lamsvlees met acht groenten klaargemaakt, en daar is duchtig van gegeten. En als nagerecht was er een recept van Sofie Dumon, een ‘verrassingspotje‘. Eigenlijk is het heel simpel: peer met chocolade in een vuurvast potje, afdekken met bladerdeeg, en vijftien minuten in de oven. Daar had ik ook versgedraaid vanille-ijs bij gemaakt: netjes getimed zodat het ijs klaar was tegen dat het desserttijd was, en dus ongelofelijk smeuïg.
Op die manier hoefde ik nauwelijks in de keuken te staan, alleen af en toe eens te gaan kijken, dingen op te warmen, of in de oven te schuiven. En had ik ook in de namiddag alle tijd om aan het nieuwe inductievuur en de nieuwe kookpotten te wennen.
Het werd een bijzonder gezellige avond, met geanimeerde gesprekken. En de wetenschap dat ik, ook al zie ik hen niet vaak, toch echt wel fijne vrienden heb.
Dank u, jongens!
Sommige van die dagen, die zijn er gewoon te veel aan. Zeker als je moe bent. Wat zeg ik? Doodop. Aan het eind van mijn Latijn. En in mijn geval wil dat wel wat zeggen, ja.
Deze morgen begon rustig: ik moest pas om half tien op school zijn, om de overblijvende rapporten uit te delen, en de leerlingen examens te laten inkijken. Het laatste uur heb ik hen zelfs Imaginatio laten spelen (de Latijnse versie van Pictionary) omdat het wat te lang duurde…
De receptie van de collega’s die met pensioen gaan, heb ik aan me laten voorbij gaan – sorry, dames! – wegens absoluut geen receptiemens, en eigenlijk ook geen tijd. Want die receptie begon pas om 13.15u, en ik had nog te veel te doen.
Ik moest namelijk nog dringend naar de Ikea. Dringend, ja, want ik heb nu een inductiekookplaat, en geen inductiekookpotten. Klein probleempje om te koken dus. Tsja. De potten van Ikea waren me langs alle kanten aangeraden als prima prijs-kwaliteitsverhouding, en dus stond ik om kwart voor een in de Ikea. Tot mijn grote verwondering was er amper een rij in het restaurant, en had ik dus zelfs genoeg tijd om er te eten.
Ik laadde mijn kar vol met Ikeaspullen, reed naar huis voor – alweer – een afspraak met de planner en de schrijnwerker die de kastdeurtjes kwam hangen, pakte nog snel wat cadeautjes in, en haalde de kinderen van school.
Ze kregen een vieruurtje, we werkten samen aan de kerstboom, en ik gooide tegen vijf uur Wolf af aan de muziekacademie voor zijn kerstconcert later.
En toen liep het mis. Om zes uur begon zijn gitaarconcertje, en de juf had ons gemaild dat het niet in de academie zelf was, maar in het Muda, dat er net naast ligt. Ik reed er met Merel naartoe en ging blijven, Bart ging met Kobe, en ging dan met de twee kleintjes terug naar huis om Kobe tegen half zeven af te zetten aan de scouts, en Merel in bed te steken.
Waar we beiden niet op gerekend hadden, was de gigantische file aan het kruispunt R4-Evergem. Geen van ons moet dat ooit nemen op vrijdag op dat uur, vandaar. We hadden nog elk een andere route genomen, waardoor ik net iets eerder was, en stipt om zes uur op de speelplaats stond met Mereltje aan de hand. En toen vond ik de ingang niet. Ha ja, want ik zocht naar het Muda, en daar waren alle deuren dicht. De secretaresse wist van niks, want alle klassen en instrumenten hadden tegelijk kerstconcert op alle mogelijke locaties. Ik heb alles afgelopen, ben uiteindelijk toch in de Academie binnengegaan, via een gang of drie naar de gitaarklas gelopen, en daar stonden inderdaad wegwijzers. Blijkt dat je binnendoor naar het MUDA kan, via overdekte speelplaatsen en een resem gangen. Het was tien over zes toen ik puffend met een kleine Merel binnenstoof in de zaal, om vast te stellen dat Wolf al klaar was met spelen. Zucht.
Bart was intussen net op de speelplaats aangekomen. Ik heb Merel terug bij hem gebracht, en zij zijn weer weggereden, waarop ik me terug bij Wolf voegde, me uitputtend in verontschuldigingen tegenover het ventje. Ik was er echt het hart van in.
Blijkbaar was dat ook zijn juf opgevallen, want na het stuk van de middelbare graden, vroeg ze of iemand het erg zou vinden dat ze de eerstejaartjes nóg eens zou laten spelen, omdat er een mama was die het gemist had. Ik vond het ongelofelijk lief, en Wolf en zowat vijftien anderen haalden hun gitaar weer te voorschijn en speelden voor mij het Vredeslied en Adeste Fideles.
En ik, ik vond het leven toch nét weer dat ietsje aangenamer.
Eigenlijk een beeld van gisteren, vanuit het UZ.
Deze morgen hoefde ik me niet op te jagen: de klassenraad van de vierdes begon weliswaar om half negen, maar mijn eerste klas was pas de vierde, en er waren wel wat problemen te verwachten. Geen nood: een collega ging me SMSen als ze aan de derde klas gingen beginnen.
En toen werd het later en later. En trok ik toch tegen half elf richting school, alwaar ik nog een uur of twee op mijn vingers zat te draaien. Helaas had niemand dat trage verloop verwacht, ook ik niet, en had ik eigenlijk een Straffe-Madammenlunch in het Pand, met een lezing van rector De Paepe, om half een. Niet dus.
Aansluitend ging ik rond een uur of twee Nathalie oppikken, om dan Kim te gaan bezoeken in het UZ. Lang gingen we toch niet kunnen blijven wegens te vermoeiend voor haar, en het plan was om tegen half vier netjes en relaxed de kinderen op te pikken.
Juist ja.
Om half drie was ik buiten uit de klassenraad, belde ik naar Nathalie dat ze zich moest klaar houden over tien minuten – ze bood zelf aan om meteen ook een boterham met kaas en een pakje Sultanakoekjes mee te nemen, aangezien ik niks gegeten had – en stoof naar het station. Ik gooide nog net niet Nathalie in de auto, we reden naar het UZ, en dachten dat het allemaal wel vlot zou gaan. Tot zelfs de bovenste verdieping van de parking eivol bleek te staan. Ik wurmde me nog net in een klein gaatje tussen twee scheef geparkeerde auto’s (drie cm over aan elke kant, zo bleek, bij het inrijden), en we repten ons naar Kim.
En toen was ik niet alleen gestresst door het vele haasten, maar ook nog emotioneel de kluts kwijt.
Ik gooide Nathalie weer thuis af, reed in sneltreinvaart naar de school van de kinderen, die intussen toch al in de opvang zaten, was thuis om half vijf, had tien minuten tijd om snel iets te drinken, laadde de drie kinderen weer in de auto, en zat om vijf uur in de wachtzaal van de dokter om op afspraak wratjes te laten verwijderen bij Wolf.
Twintig voor zes draaide ik de oprit weer op, gooide de kinderen naar binnen, smeerde in sneltempo een paar boterhammen, griste een flesje water mee, gaf Bart in het voorbijgaan een zoen, en haastte me naar het oudercontact. Ook dat was volgeboekt, dus ik stond ouders te woord van zes tot kwart over negen. Mijn boterhammen heb ik opgegeten terwijl ik mijn examens weer opruimde, zo rond half tien.
En toen ben ik naar huis gereden, en in de zetel geploft. En heb ik me ontfermd over de drie blaren die ik mezelf blijkbaar bezorgd had op mijn tenen. Tiens, hoe zou dat toch gekomen zijn?
Ook bij de collega’s slaat enig surrealisme toe.
Zo na de examens zijn het gewoon rare dagen. Op het ene moment razend druk, en het andere moment val je dan weer compleet stil. Tsja…
Gisterenavond waren de punten binnen, en viel de stress van het verbeteren eindelijk weg. De combinatie met de verbouwingen was namelijk dodelijk.
Deze morgen stond ik om negen uur in ’t stad, om 23 zesdejaars te tellen, en dan met de ganse groep vijfdes en zesdes naar Moonrise Kingdom te gaan. Ik had nog niet echt van de film gehoord, en eigenlijk moest ik beschaamd zijn.
Het is een film van topregisseur Wes Anderson, met als cast onder andere Edward Norton, Frances McDormand, Bill Murray, Bruce Willis, Tilda Swinton, en twee schitterende kinderen in de hoofdrollen. Het verhaal is heel simpel: twee buitenbeentjes van kinderen ontmoeten elkaar toevallig, en besluiten een jaar later samen weg te lopen. Er wordt een ware klopjacht op hen georganiseerd, en intussen gaat het stormen… De film heeft een hoog surrealistisch gehalte, zowel qua beeldvoering als qua verhaal, en is bij moment om te schateren, terwijl de ondertoon eigenlijk bloedernstig is. Hij deed me enorm denken aan iets van de Coen broers, en ik heb echt genoten. Het feit alleen al dat al onze leerlingen muisstil bleven, terwijl het voor sommigen echt niet hun ding is, zegt al veel. Als u die nog niet gezien heeft: kijken. Echt waar.
Ik probeerde nog in de Hema iets te vinden van cadeautje – zo van die typische kleine cadeautjes voor scouts en muziekles: minder dan 3 euro, en zowel voor jongen als voor meisje – spurtte naar huis, stelde vast dat de keuken compleet ingepalmd was door werkmannen, en besloot dan maar om de kinderen van school af te halen en meteen naar de McDonalds te rijden. Niet dat ze dat erg vonden :-p
We aten snel, reden naar huis, wachtten op oma die kwam babysitten, en reed toen naar school voor de klassenraden. Waar overigens het wachten begon: alles ging bijzonder traag vooruit, zo bleek. Tsja, het is niet alsof we de tijd met opzet verprutsen, we spreken over elke leerling zolang als nodig blijkt. Tussenin kon ik nog even naar huis om hier op te ruimen, trok opnieuw naar de klassenraad, en belde toen naar Bart dat het zo lang duurde dat mijn ma gewoon ging blijven, en rechtstreeks naar de quiz ging. De rugby gingen we meteen ook schrappen wegens anders echt teveel knoop in de agenda. Tsja. Na de klassenraad sprong ik nog snel even binnen in de Lidl, kocht een bak snoep voor Wolfs gitaarlescadeautje, twee ledsleutelhangers voor Kobe voor de scouts, en sprintte naar huis.
Ik was dolgedraaid toen ik tegen zeven uur thuis kwam, en ik denk dat ik tegen negen uur al in slaap lag in de zetel.
Trop is teveel.
