Acta Diurna de muliere ludenti
Jawel, en deze keer voor de verjaardag van beide jongens. Ha ja, want Wolf had zo’n feestje niet gekregen, en vond dat eigenlijk wel jammer, al was het maar voor de cadeautjes :-p
Bart had de inkopen gedaan, ik heb me nergens iets van moeten aantrekken. Er was taart, en ’s avonds was er een uitgebreid buffet. En gelukkig was er ook zon, zodat we een behoorlijke tijd buiten hebben kunnen zitten.
Omdat Kobe nog altijd gigantisch in zijn dinoperiode zit, was een uitstapje naar Expo Dino World sowieso al gepland. Toen Bart via via dan ook nog aan groepskaarten kon geraken, was de datum snel vastgelegd. Wij vandaag dus richting Brussel, om tegen tien uur aan de Expo te staan.
Was het de moeite waard? Goh ja, ik denk het wel. Maar ik geloof dat we allemaal iets meer spektakel hadden verwacht, iets meer ‘Walking with Dinosaurs’. De vijfendertig dino’s zijn knap, heel mooi gemaakt, maar dus ook wel statisch. Ja, ze bewegen, in de zin dat er staarten zwiepen, muilen open en dicht gaan, voorpoten bewegen, en ook koppen op en neer gaan. Je krijgt er een audiogids bij, die netjes overal een uitleg geeft. Diezelfde uitleg staat trouwens ook op pancartes.
Daarnaast is er ook een 3Dfilm over de evolutie, met speciale aandacht voor de dinosauriërs. Hoewel de film dus duidelijk begint met de Big Bang, overal een tijdslijn gegeven wordt, en eigenlijk volledig Darwins theorie illustreert, moest ik toch even (bitter) lachen met de voorzichtige frase: “Sommige wetenschappers beweren dat de mens afstamt van de apen”. Juist ja.
Is het een aanrader? Mja, als je met dinogekke kinderen zit zeker. Maar het is misschien toch wel best te combineren met een ander uitstapje, want op een dik uur stonden we alweer buiten.
Soms vinden ze het maar zo-en-zo, die kampen, en dan ligt het meestal aan het feit dat er een paar pestkoppen in de groep zit, maar deze keer waren onze jongens laaiend enthousiast over hun kampen.
Kobe vond het jammer dat hij niks nieuws leerde over dino’s, maar vond het wel bijzonder amusant, en Wolf, die maakte gel, en marsepein, en deed allerhande proefjes, en vond het de max.
Vandaag hadden ze ook hun ’toonmoment’, waarbij Kobe een dinodansje deed, en Wolf met Marthe een kijkdoos had gemaakt, en blijkbaar een toneeltje opvoerde.
Ik zit al tijden te zeggen tegen ons ma dat ze veel beter zou zijn met een iPad dan met haar vaste computer beneden. Ha ja, want ze moet altijd naar beneden in mijn vaders bureau gaan zitten, waar het meestal te koud is voor haar. De computer boven zetten is geen optie, vindt ze, want dan staat hij in de weg. En eigenlijk leest ze enkel haar mails, een paar krantenartikels en zo, zoekt ze occasioneel iets op, leest dit blog, bekijkt haar Facebook, en dat is het wel zowat. Ideaal dus voor een iPad. En wil ze dus toch een langere mail schrijven, dan kan ze nog altijd die PC opstarten.
Een iPad dus. Die ik kunnen kopen heb (een 1, wifi, 32 GB) voor 130 euro, knappe beschermhoes inbegrepen. Bon, maar daar moet ne mens dus wel wifi voor hebben. Ik dus naar Zomergem, gewapend met voornoemde iPad, een berg kabels (want ik wist niet hoe lang hij ging moeten zijn) en een D-Link. En bleek het allemaal zo simpel nog niet te zijn. Want de modem gaf wel aan dat hij linkte naar de router, de router gaf aan dat hij signaal kreeg en dat hij wifi uitzond, en van de PC kon ik de router accessen, maar helaas: geen internetverbinding op PC noch wifi. Zucht.
Ik ga nog eens iemand proberen zoeken die me kan helpen, en anders de duurdere maar simpeler oplossing: een Apple Airport Extreme: 199 euro, maar het ding installeert wel zichzelf. Tsja.
En dan moeten mijn kinderen ook niet meer klagen dat ze bij oma geen wifi hebben, néh.
De eerste echte logé voor de kinderen. Marthe, uiteraard ^^
Wat doe je als je auto voor een paar uur in de garage moet, en je intussen wel met je tweejarige dochter opgescheept zit?
Juist, je steekt je fiets in de koffer, laat je auto achter, en fietst dan fluitend met de dochter in het fietsstoeltje langs het Zuidpark naar de Zuid.
Daar hebben we rustig een tweede ontbijt genomen in de Panos, het hele winkelcomplex rondgelopen (en alleen maar een slaapkleedje voor Merel gekocht, kunst!), overgestoken naar het Dienstencentrum omdat we nog ons adres op de IDkaarten moeten laten wijzigen (een klein uur wachttijd was me toch te veel) en dan op het Vooruit-terras iets gegeten met een vriendin. Tegen dan was er al een smsje binnengelopen dat de auto klaar was, zijn we rustig teruggefietst, en vrolijk naar huis teruggekeerd.
Met een doodbrave, ongelofelijk lieve dochter, die de hele tijd flink gestapt heeft, geen enkele keer heeft gezaagd of lastig gedaan, en me een fijne voormiddag heeft bezorgd. Meer van dat!
Kijk, iedereen die al eens een boodschappenlijstje voor een ander opstelt, weet hoe moeilijk het is om een specifiek product te omschrijven. Zeker als het om broodbeleg gaat, heb je tientallen soorten, en sta je er zelf niet bij stil. Zo is Bart al met Kwatta choco melkchocolade thuisgekomen, omdat ik gewoon ‘Kwatta choco’ had opgeschreven, en er niet bij stilgestaan had dat er meer was dan de zwarte, ofte ‘puur’. Tsja.
Trouwens, hoeveel tijd ik al verloren heb voor de koelkasten in de winkel, op zoek naar die ene soort salami zonder look tussen de tientallen aangeboden soorten…
Delhaize heeft daar nu iets op gevonden, iets wat ik ronduit de max vind: het heeft al zijn eigen huismerkvleeswaren gewoon een nummer gegeven, groot en duidelijk. En dus moet ik geen etiketten en opschriften meer zitten lezen, ik weet dat ik salami nr. 25 wil. Simpel, snel, eenvoudig, en eigenlijk ook de max. En op het boodschappenlijstje hoef ik ook enkel maar dat meer op te schrijven. Geloof me, het is een reden te meer om het huismerk te verkiezen boven de merkproducten.
Of ben ik nu de enige die het zo ziet?