Ganda
Gisterenavond stond plots Dirk Willaert hier. Ik ken hem van de VZW Legia, een forum voor experimentele archeologie, vooral dan in het Gentse. Dirk is, naast enthousiast amateur-archeoloog, ook schrijver geworden, en meer bepaald van de Ganda-reeks. Hij weet zeer veel over Gent in de brons- en ijzertijd en ten tijde van de Romeinse overheersing, maar wou niet het zoveelste droge geschiedeniswerk schrijven.
Daarom is hij aan een ganse reeks historische romans begonnen, onder de naam Ganda. Het eerste boek luistert naar de naam “Iunagos”, en het tweede heet “Volk van de Adelaar”. Dat laatste verwijst uiteraard naar de Romeinen, maar dan vanuit het standpunt van de lokale bevolking. De Romeinen zijn wel degelijk de agressors, de overheersers, de onderdrukkers die ze ook echt waren, maar waarover Julius Caesar schitterende propaganda heeft geschreven in het voordeel van de Romeinen.
Dirk had hiervoor af en toe eens een frase nodig in het Latijn, en daarvoor kwam hij bij mij terecht. Ik hielp hem met veel plezier, zonder enige moeite. Het was er echter nog steeds niet van gekomen om de boeken te lezen, en toen ik er toevallig op uit kwam dat hij een wedstrijd houdt waarbij je de twee boeken kan winnen, dacht ik: “Ik doe eens mee”. Dirk zag dat passeren, en was verwonderd: hij had me het tweede boek opgestuurd, maar dat was hier blijkbaar nooit aangekomen. En toen dacht hij: “Ik kom ze gewoon binnensteken zeg!”
Pas toen hij weer weg was, zag ik dat hij in elk boek een fijne dedicatie had geschreven, en dat ik in het tweede boek zelfs in het dankwoord vermeld sta! Môh! Dat was echt niet nodig, maar wel een leuke verrassing.
Zijn ze goed? Geen idee, ik moet ze nog beginnen lezen, maar ga eerst de Malazanreeks waar ik al een behoorlijk tijdje in bezig ben (11.000 + bladzijden) uitlezen. Maar het gaat over Gent in de tijd van de Romeinen, en de boeken krijgen goede kritieken, dus ik ben er vrij gerust in.
Ze zijn ook geschikt voor een jeugdpubliek, want eigenlijk zijn het een soort van coming-of-age romans, en als ik ze goed vind, ga ik ze alvast aanraden voor onze schoolbibliotheek. Kan maar interessant zijn!
Enfin, wil u ze zelf ook als cadeautje geven – ideale periode – dan kan je in de boekhandel terecht of op Dirks site, en wel hier. Of doe mee met zijn wedstrijd, nog tot 30 december. En weet me dan vooral te zeggen wat je van de boek vond. Ik zal hier nog een bespreking zetten, van zodra ik ze gelezen heb.
365 – 08 december 2017 – Gentbrugge
365 – 04 december 2017 – Gent Zuid
365 – 25 november 2017 – de torens
365 – 23 november 2017 – Ham
365 – 30 september 2017 – vitrinekunst in ’t stad
365 – 27 september 2017 – kraanvogels
Als de muizen van huis zijn, gaat de kat op restaurant
Startdag van de scouts, en dus waren ons drie mormels vandaag gewoon weg van negen uur ’s morgens tot vijf uur ’s namiddags. Woohoo!
Ware het niet dat Bart eigenlijk ziek is… Anders zouden we wellicht een uitstapje richting Brussel of Antwerpen gedaan hebben, of een sauna of zo… Dat laatste deden we vroeger regelmatig, maar komt er tegenwoordig niet meer van. Eigenlijk zou het wel kunnen, nochtans…
Maar bon, alle kinderen het huis uit dus, en Bart en ik zijn gewoon rustig in alle stilte thuisgebleven: beetje was doen, beetje lezen, beetje bloggen… Maar tegen de middag voelde hij zich gelukkig wel goed genoeg om naar ’t stad te gaan om iets te eten. Per fiets zat er niet in, maar we konden gewoon onder de Vrijdagmarkt parkeren. Bovengronds was er blijkbaar net een motortreffen: zo’n gigantische hoeveelheid moto’s! En vooral: wat een pokkeherrie toen ze vertrokken!
Wij hadden ons geïnstalleerd op het terras van de Savarin: toevallig het eerste waar plaats was, deels in de zon, deels in de schaduw.
Daarna liepen we even tot aan de Oude Beestenmarkt voor het onderhoud van een cache, keken we nog even hoe hard ze bezig zijn aan de Reep
en wandelden we rustig tot aan de Korenmarkt, waar uiteraard ijsjes te krijgen waren. Tegen dan was het meer dan genoeg voor mijn zieke wederhelft – bedankt, liefje, dat je al wilde rondlopen met mij – en reden we naar huis terug. Zeteltje voor hem, schoolwerk voor mij.
Maar ik was nog niet uitgewandeld, geef ik toe, en dus ging ik nog cachen, meer bepaald aan het Kasteel van Wippelgem. Ik kende dat, om eerlijk te zijn, niet.
Een echt lange wandeling was het niet, maar wel mooier dan ik gedacht had, en ik wist ook niet dat het domein rond het kasteel openbaar park/bos was. Bij de cache zelf kreeg ik problemen met de GPS op mijn smartphone: hij sprong van het een naar het ander. Ik stuurde een berichtje naar de legger, waarop die prompt terugbelde om me uit te leggen waar hij precies lag. Zalig!
Enfin, een aanrader dus. Alweer.
Pedagogische studiedag
De twee vorige jaren was de pedagogische studiedag er eentje geweest van vergaderen, een ganse dag lang. In 2014 was het een pak amusanter geweest: vergaderen in de voormiddag, en in de namiddag dan kajakken door Gent. Zalig!
Ook de directie had dat toen zo ervaren, en de laatste tijd is er sowieso al heel veel druk, dat extra vergaderen hoefde voor een keertje niet. Tussen half tien en tien werden we aan de kajakclub verwacht, en stonden er boterkoeken klaar.
Een deel wilde absoluut niet het water op, en die kregen dan een gegidste tocht doorheen Gent. Het grootste deel van het lerarenkorps kroop wél een kajak of kano in: veel kajaks per twee, sommige solo, en twee grote kano’s van tien personen. We vertrokken aan de Watersportbaan, peddelden de hele Coupure af, langs de Recolettelei en Ajuinlei, verder langs de Graslei, Gravensteen, en zo verder tot aan het Rabot. Daar stapten we uit, hielden een pauze samen met de wandelaars in de kantoren van Vizit, en peddelden toen terug. Amai mijn armen!
In het doorgaan deelde ik een kajak met onze nieuwe adjunct, en die had in zijn overmoed – hij had dat nog gedaan, kajakken, en was sportief, zei hij – voorgesteld dat ik enkel maar foto’s moest nemen, en dat hij wel zou roeien voor ons twee. Ik had voor de zekerheid toch maar een eigen peddel meegenomen, en heb dan ook het grootste deel van de tijd meegepeddeld. Ha ja, want het was verder dan hij had gedacht, verklaarde de adjunct. Hij was zelfs zó moe, dat hij deel twee gewandeld heeft, en er iemand anders in zijn plaats in de kajak ging.
Zelf zat ik in het terugkeren in een grote kano, omdat ik dan veel beter foto’s kon nemen, en dat was ook effectief zo. Ik heb ook hier wel het grootste deel meegeholpen, daar niet van.
Tegen twee uur waren we terug en was er barbecue, tegen half vier moest ik weg wegens kinderen oppikken. Maar ik heb echt zo’n zalige dag gehad, zeg, heerlijk!
Het verslag dat ik voor de schoolwebsite maakte, kan u hier bekijken. Iets algemener natuurlijk, en andere foto’s.