Park Claeys-Bouüaert

Een vrije, vrij zonnige en mooie dag, en wat doet een mens dan? Gaan wandelen, tiens. Omdat ik de vorige keer onder mijn voeten had gekregen dat ik mijn ma niks had laten weten, deed ik dat deze keer wel, en dus stonden mijn ouders ons om half vier op de parking van het Claeys-Bouüaert in Mariakerke op te wachten.

Ik heb er een blogpost over geschreven op Gentblogt, maar hier krijgt u van mij nog de familiefoto’s van de dag, want die staan uiteraard niet in de algemene post. Die vindt u overigens hier terug.

park01

park02

park03

park04

park05

park06

park07

park08

park09

park10

park11

park12

park13

park14

Paasmaandag

En ik die dacht dat het gisteren al een luie dag was… Bart was ook thuis (toch voor het grootste deel van de dag, hij is een paar uur zijn administratie gaan bijwerken), kookte, en wij luierden erop los.

De zon scheen, het was toch al zeven graden buiten, maar de zon deed haar best, en je kon bij momenten zelfs je winterjas uitdoen, buiten op het terras. Dus heb ik was opgehangen, struiken gesnoeid, het terras opgeruimd, beide tuintafels gekuist, en er eigenlijk serieus van genoten, samen met de kinderen. Bart heeft zelfs nog het gras afgereden!

Onze tuin ziet er al bijna lente-achtig uit. Zou misschien zo ook wel eens mogen, op de eerste april. Maar eigenlijk zaten we al bij al toch vrij snel weer binnen, lekker warm in de zon in de zetel, achter glas. En keken we een filmpje, en genoten van een dagje vakantie.

Uitslapen

Uitslapen, het is iets dat ik eigenlijk niet echt meer kan. Toch niet zoals vroeger, wanneer je als student gemakkelijk tot na de middag in je bed kon liggen.

Ik hoor dat wel vaker van mensen, dat ze, sinds ze werken en kinderen hebben, niet echt langer meer kunnen slapen, ook al zijn ze moe. Mij lukt het geregeld om tot negen uur te slapen in ’t weekend, als de kinderen stil genoeg zijn uiteraard. Alleen moet Wolf elke zaterdag om 8.30u op de muziekschool staan, dus dan heb ik sowieso pech.

Vandaag was er afgesproken dat Bart ging opstaan voor de kinderen. Wolf was weg op scoutsweekend, er waren er dus al maar twee meer. Rond half tien ben ik wakker geschoten van een huilende Merel, en ben ik gaan kijken. Bart zat net in de douche, en Kobe had een schaar afgepakt van Merel, want die mag daar uiteraard nog niet mee spelen. Gevolg: bleiting, natuurlijk. Tsja, nu ik toch op was, heb ik maar ontbeten met hen. En daarna vond ik dat ik eigenlijk toch nog wel een uurtje terug in bed kon kruipen, Bart had alles onder controle, ging boodschappen doen, en ging koken.

Ben ik wakker geworden om 14.15u. Echtig waar. Nooit gedacht! Maar ik was wel fijn uitgeslapen nu, natuurlijk ^^

Boeken in januari 2013 (en 2011)

In 2011 ging ik eens beginnen met het bijhouden van de boeken die ik las. Ik heb het een half jaar volgehouden, en toen is het project roemloos ten onder gegaan. Helaas. Maar bon, onderaan deze post vindt u alsnog wat ik gelezen heb in 2011, en wat ik ervan vond. Dat stond dus al meer dan een jaar te wachten hier in ’t klad.

Dit jaar ben ik ingezet met het uitlezen van het voorlopig laatste boek van Song of Ice and Fire, van George Martin: een steengoeie fantasyreeks waar de populaire serie Game of Thrones is gebaseerd. Ik heb de boeken met ongelofelijk veel goesting uitgelezen (meer dan 6000 pagina’s) maar ik heb er dus wel een tijdje over gedaan. Een half jaar, om preciezer te zijn, want de boeken zijn toegekomen op 18 juli. En ik zit al te popelen om het vervolg te lezen, om eerlijk te zijn.

Intussen heb ik me ook een Kindle aangeschaft, en ben ik daarop beginnen lezen. Ongelofelijk aangenaam, om eerlijk te zijn, en makkelijk.

Het eerste wat ik gedaan heb, is het boek dat ik vorig jaar op mijn tablet beginnen lezen was, uitlezen. Met een passie, want het is een ongelofelijk goed boek.

* The Kite Runner (Khaled Hosseini): ik ben het beginnen lezen omdat ik overal las dat het zo goed was. Het begin is nochtans nogal traag, en het is wat wennen aan de realistische stijl van Hosseini, en het gebruik van woorden in het Farsi. Ook het verhaal van zijn kindertijd is lang uitgesponnen en lijkt ietwat overbodig, maar later in het verhaal zal blijken hoe onmisbaar het relaas van zijn jeugd is. Het tweede deel heb ik in één ruk uitgelezen: zelfs tijdens het tafel dekken stond ik nog met het boek in handen. Een bijzonder emotioneel boek, hard en schrijnend bij momenten, over Afghanistan, pre en post Taliban, maar dan uit het standpunt van de schrijver als kind en later als man. Effectief een dikke aanrader.

* The Triumph of Caesar (Steven Saylor): eentje uit de inmiddels klassieke reeks Roma sub Rosa, ofte de avonturen van de fictieve Romeinse detective Gordianus in een voor de rest bijzonder accurate Romeinse setting met Cicero, Caesar, etcetera. Toch vond ik deze echt wel minder: Saylor heeft voor zijn ontknoping de toevlucht genomen tot een visioen, en geef toe, da’s toch een pure deus ex machina? Verder wel vlot geschreven, zoals altijd, en als verhaal rond Cleopatra, Caesar, diens vrouw Calpurnia en Cleopatra’s zus Arsinoë best te smaken. Alleen dus jammer van de magere ontknoping. Zo konden we het ook wel oplossen, ja.

Boeken uit 2011:

Januari:

Euhm… Niks, eigenlijk…

Februari:

En het is er opnieuw niet van gekomen. Zielig!

Maart:

* The House of Women (Catherine Cookson): utter crap :-p Maar ik heb het wel met plezier gelezen. Heel licht dingetje over vier generaties vrouwen in hetzelfde huis.

April:

* Dood in den vreemde (Donna Leon): opnieuw een vederlicht, maar best genietbaar boekje. Detectiveverhalen zijn wel mijn ding, ja. Geleend van een vriendin die het aanraadde, en ik kan begrijpen waarom.

* The curious incident of the dog in the night-time (Marc Haddon): wegens het winnen van een prijs meegenomen uit de bib, ook al omdat ik er al van gehoord had. Bizar boekje, dat je vooral doet nadenken. Het gaat om een ‘detectiveverhaal’ van een autistische jongen die op zoek gaat naar de moordenaar van de hond van de buren. Het bijzondere eraan is dat het in de ik-persoon is geschreven, en dat je dus een verrassende inkijk krijgt in het denkproces van een Asperger. Ik heb er zelf in de klas, en dan is dit behoorlijk verhelderend. En schokkend, af en toe, omdat je met je eigen vooroordelen geconfronteerd wordt. Een aanrader? Eigenlijk wel, ja. Een must voor wie met kinderen omgaat.

* The Picture of Dorian Gray (Oscar Wilde)

Een klassieker, uiteraard. Ik vond dat ik die toch wel mocht gelezen hebben. Wilde is een schitterend schrijver, maar soms verliest hij zich in ellenlange opsommingen, of pseudo-filosofische beschouwingen, en wordt het wat langdradig. Al bij al heb ik het toch wel graag gelezen, en zeker naar het einde toe had ik moeite om het weg te leggen.

* De dood draagt rode schoenen (Donna Leon): nog een deeltje van de eerder genoemde detectivereeks die zich afspeelt in Venetië. Goed geschreven, vlotte detective. Niks meer, maar ook niks minder.

* The old man and the sea (Ernest Hemingway): zwaar onder de indruk. In het begin niet, integendeel, ik had eerder een WTF? gevoel. Maar hoe de schrijver de strijd van een oude visser met een gigantische marlijn beschrijft, is indrukwekkend. Het is een kort boek, te lang voor een short story, maar er staat geen woord te veel of te weinig in. Dat staat ook op de flap, en ik vond dat nogal grootsprakerig, maar toen ik het uit had, snapte ik wat ermee bedoeld wordt. Uitgepuurd tot op het bot. En ik begrijp ook dat Hemingway in ’54 de Nobelprijs heeft gekregen. Respect.

Mei

Geen enkel boek uitgelezen, wegens gewoon geen tijd, en ’s avonds prompt in slaap vallen in de zetel.

Juni

* The Rottweiler (Ruth Rendell): een ouderwetse goed geschreven thriller. Ik heb er een tijdje over gedaan, met alle feesten hier in huis, maar uiteindelijk toch nog uitgeraakt. Niet slecht.

Juli

* The First Inspector Morse Omnibus:   The Dead of Jericho – Service of all the Dead – The Silent World of Nicholas Quinn (Colin Dexter): je weet wat je hiermee krijgt natuurlijk: detectiveverhalen met inspector Morse in de hoofdrol: goed geschreven, vrij cerebraal (post-prandial refreshments, anyone?) en knappe plot. En het feit dat ik, na de tv-reeks, telkens John Thaw en Kevin Whateley voor me zie, vind ik helemaal niet erg. Ontspanningslectuur van de bovenste plank. En eigenlijk drie boeken samen :-p

* The Great Gatsby (Scott F. Fitzgerald): een beetje hetzelfde gevoel als bij Hemingway: het duurt een tijdje voor je in de sfeer komt, en in het begin vraag je je ook af waarover dit in hemelsnaam gaat. Maar al bij al wordt het een zeer intrigerend boek, waarbij het open einde een onbevredigend gevoel achterlaat. Terecht geroemd als een van de grote meesterwerken.

Lopen springen vliegen, of toch zoiets

Ik heb mezelf weer wat aangedaan, door Wolf naar de muziekles te sturen, en de jongens allebei naar de rugby. Het begint dus, het heen-en-weergerij, ik voel me een echte soccer mom.

Ik moest lesgeven tot 12.05u, en door de jongens te voet naar huis te laten komen, waren we allebei thuis tegen vijfentwintig over twaalf. Nog net genoeg tijd voor mij om te koken, want Wolf moet om half twee in de muziekles zitten, tot drie uur. Dat is in Evergem, en daar kan hij niet zelf naar toe, dus ik moet rijden. Niet dat ik het erg vind, maar het is wel een georganiseer. Om drie uur doen we dan boodschappen, en daarna zitten we allemaal wat rustig thuis: ik werk, de jongens kijken tv.

Tegen half zes zet ik Wolf en Kobe aan tafel om iets te eten, want tegen zes uur begint hun rugbytraining, aan de Blaarmeersen. Allemaal goed en wel als Bart thuis is, dan haalt hij Merel op, en blijf ik in het clubhuis. Maar vandaag was Bart bezet, dus heb ik de jongens afgezet, ben terug naar huis gereden, net op tijd om Merel af te halen van de creche. We eten samen, ik smeer boterhammetjes voor de jongens, en we rijden terug naar de Blaarmeersen om hen op te pikken om half acht. Tegen dat we thuis zijn, is het acht uur. Merel in bed, jongens in de douche, en aansluitend ook in bed, uiteraard.

En dan is het half negen, en ben ik pompaf. Kan je het geloven?

Luie dag

Ik was eigenlijk half van plan om naar Zomergem te gaan, naar de kanaalfeesten aldaar, maar het is er gewoon niet van gekomen. Gisteren was een drukke dag, morgen wordt weer een drukke dag… en dus werd vandaag een luie dag. En dan bedoel ik echt wel lui.

Behalve dan die acht machines was die ik erdoor heb gedraaid: winterjassen, dekentjes, mutsen en sjaals, dat soort dingen. Maar verder? Beetje buiten rondhangen, zwembadje opblazen en vullen, beetje in de zon zitten, met de kinderen spelen, buiten eten… Dat soort zondag dus. Alles kan, niks moet. Heerlijk, toch?

Zelfs Bart zat spontaan buiten (in de schaduw onder de luifel, maar toch: een hele prestatie!) en genoot van het zalige weer. En Merel vond het zwembadje ook zalig, al wilde ze eigenlijk altijd maar erin en er weer uit, en er weer in en er weer uit. Ik denk dat het voor haar misschien toch wat te koud was, maar toch bijzonder aanlokkelijk, vandaar.

zwembadje

Als mijn bloterds zo verder doen, gaan ze dit jaar nog bruin worden en al! Ondanks de zonnecrème die overvloedig gebruikt wordt.