In bad

Ik kan niet zeggen hoeveel jaar het geleden is dat ik nog een bad genomen heb in plaats van een douche.

Ik vind een bad zo’n… verspilling. Verspilling van water, verspilling van tijd. Om een goed bad te prepareren ben je al bijna een half uur kwijt: badkamer in de juiste temperatuur, water laten lopen, kaarsjes, boekje… Ha ja, want je neemt niet zomaar even rap een bad, toch? Dan pak je toch simpelweg de douche?

Het laatste bad dat ik me echt kan herinneren, is toen ik weeën had van Merel. Wellicht zijn er sindsdien nog baden geweest, maar ik zou het echt niet meer weten.

Vandaag had ik om een of andere rare reden zin in een bad. De badkamer was sowieso al op de juiste temperatuur, ik had mijn boek – zoals altijd – bij de hand en ik was helemaal ontspannen, dus waarom ook niet?

Awel, ik heb ervan genoten, van dat hete water en dat schuim en die bubbels en dat niksen in dat water…

Blij dat het alvast nog eens gebruikt is, dat bad van ons.

Eerste echt zomerse vakantiezondag

Niet dat het vorige week geen zomerse zondag was, maar toen zaten we op het communiefeest van Marie-Julie, en dat is niet hetzelfde.

Vandaag maakte ik ettelijke potjes confituur dankzij het snijwerk van vader en dochter. Het zwembad, waarvan we vrijdag hadden vastgesteld dat het meer gaten bevatte dan het geheugen van een zwaar dementerende fruitvlieg en dat ik dus nieuw besteld had en dat gisteren werd geleverd – de lokale handelaars hadden er geen meer in voorraad – was eindelijk gevuld en kon gebruikt worden, de zomertent werd opgesteld om toch uit de zon te kunnen zitten, en ook de tuinmeubelen werden dankbaar gebruikt door ons pa.

Zomerse shenanigans, als het ware.

En toen ging ik, in het terugrijden naar Zomergem, nog een paar caches zoeken met ons pa in Vinderhoute. Of Merendree, geen idee welk grondgebied het precies was.

Op zijn zondags

Bart had een heel druk weekend, en daarom had hij me gevraagd om voor een keertje te koken op zondag, iets wat hij standaard doet.

Ik vroeg aan de kinderen wat ze wilden eten, en prompt kwam het antwoord: quiche! Ha ja, in deze coronathuiswerktijden is het Bart die steevast kookt – hij vindt dat ontspannend – en dat is niet iets wat op zijn menu staat.

Bon, terwijl Bart aan zijn bureau zat, maakte ik fluwelige bloemkoolsoep, een quiche met bacon, champignons en mozzarella en eentje met zalm en prei, en had ik in de Delhaize ook iets speciaals van dessert gevonden: een magische chocolate bombe (sic).

Dat was blijkbaar een bijzonder lekkere ijstaart met karamel en zeezout, in een schaal van chocolade. Normaal gezien moet je dan de chocoladesaus die erbij zit, opwarmen en zich een gat laten smelten doorheen de melkchocoladeschaal, maar daar hadden we het geduld niet voor. En daarnaast was er ook nog een overschot van op nieuwjaar, een fantastisch lekkere mango-ijstaart.

Enfin, en dan was er natuurlijk ook nog taart, twee soorten zelfs: een kleine merveilleux en een perzikentaart, want Merel houdt niet van slagroom.

’t Is niet alsof we op zondag mager gaan worden, da’s een feit.

Vriendjes…

Dat het alweer een hele rustige vakantiedag was, zonder echte plannen. Nu ja, ik had afgesproken met Robbe om hier gezellig iets te komen drinken, en Wolf had afgesproken dat Wout naar hier kwam om dan samen te gaan karten. Op mijn voorstel haalde Kobe er zijn maatje Levi bij. Alleen Merel kreeg geen vriendinnetje over de vloer: die waren allemaal met vakantie, zo bleek, of niet beschikbaar. Mja.

Robbe en ik installeerden ons in de tuin, ik met een koffie, hij met een streekbiertje, en we kletsten erop los.
Tussendoor kwam Wolf salu zeggen, en werden we natgespat door Kobe en Levi. Moet kunnen.

En toen was het plots zeven uur en was de namiddag voorbij gevlogen. Ik had niks gedaan, maar het vakantiegevoel was wel immens, en ik was heerlijk relax.

Sic fugit irreparabile tempus.

Uitslapen op woensdag

Ik ben een ongelofelijk verwend nest. Yep, ik geef dat grif toe. Ik heb dit jaar namelijk een bijzonder fijn uurrooster, en ik heb daarin de woensdag vrij.

Helemaal vrij.

En dan heb ik de allerliefste echtgenoot en kinderen ter wereld: die laten me op woensdag gewoon uitslapen! Muisstil staan ze op, en zelfs in alle stilte gaan ze de trap af. Heel, héél af en toe staat er eentje aan mijn bed om toch nog iets praktisch te vragen. En blijkbaar kan papa zelfs staarten maken in het haar van zijn dochter, als dat echt moet voor de zwemles.

Yep.

Ik ben een verwend nest.

Luie maandag

Dat mag je gerust letterlijk nemen: zowel ikzelf als de drie kinderen hadden vandaag de facultatieve vrije dag, een extra dagje vakantie dus. Heerlijk, en prima gekozen, want met het aantal zieken op school nu doet een extra rustdag geen kwaad.

We sliepen allemaal uit, ik hoefde niet eens te koken wegens nog macaroni over van zaterdag, en er werd gewoon huiswerk gemaakt of verbeterd, niet meer dan dat.

En tegen kwart voor vijf was ik genoodzaakt mijn kot te verlaten: een afspraak bij de gynaecoloog. Maar had het aan mij gelegen, ik was gewoon thuis gebleven: veel gemakkelijker, zeker als je dan nog zelf een koekebroodje kan bakken en zelfs daarvoor niet buiten moet.

Enfin, het bezoek aan de dokter kreeg wel een grappige wending: drie jaar geleden had ik die mens en zijn secretaresse aan de Google Calendar geholpen om hun afspraken van op verschillende plaatsen te kunnen beheren. Blijkbaar herinnerden zij zich dat beiden nog zeer goed, en op een  of andere manier kwam het gesprek weer op dat soort dingen. Bleek hij als fertiliteitsspecialist een zeer gerichte Facebookadvertentie te willen opstellen, maar lukte hem dat niet zo goed. Ik heb hem wat tips gegeven, en hij gaat me contacteren als het niet lukt.

LOL.

En tóch ben ik in de eerste plaats leraar Latijn hoor.

Nest

Vandaag werd een thuishangdagje. Letterlijk. Mijn lijf schreeuwde moord en brand van alle inspanningen van de vorige dagen, en dus werd de zetel mijn habitat. En duidelijk niet alleen dat van mij: de kinderen genoten ervan om in elkaars buurt te zijn, en besloten om ook met zijn drieën fijn te zetelhangen. Ze babbelden, speelden, computerden, en hingen rond.

Toen ik vroeg wat ze wilden eten, zei Wolf: “Pizza”, al lachend want dat hadden ze vrijdag blijkbaar ook al gegeten. En toen zei Kobe, die dat van zijn broer trouwens niet had gehoord: “Pizza”. En toen werd het een running gag, en jawel, wat hebben we gegeten? Pizza ^^ Ik kan niet zeggen dat ik dat erg vond, want dan hoefde ik niet eens te koken, en voor 17 euro eten voor ons allemaal, netjes aan huis gebracht? Dik in orde!

Op en bepaald moment hebben we zelfs lekker samen met zijn vieren gehangen, op en over elkaar. Het doet zo ongelofelijk veel deugd dat “mijne nest” weer compleet is, en dat we zelfs gewoon niks te doen hebben behalve gewoon bij elkaar zijn.  Ik ben blij dat Wolfs eerste week meteen ook gewoon een vakantieweekje is, want anders werd het meteen druk. Nu is het nog wennen met opnieuw drie kinderen, maar er is niemand rouwig om. Gelukkig…

Vakantiegevoel

Merel had vandaag een pedagogische studiedag, maar gelukkig moet ik op woensdag niet lesgeven. We maakten er, zoals ze zelf achteraf zei, een soort vakantiedagje van. Allez ja, ik werkte wel een paar uur voor school, maar eigenlijk viel dat best mee.

Ze mocht lang tv kijken, we namen samen een lange douche, haar haar kreeg een haarmaskertje, en daarna deden we boodschappen en kookten we samen. En in de namiddag maakten we aardbeienijs, een grote kom fruitsla, en stond er brood te bakken, terwijl Kobe met een vriendje aan tafel zat voor een groepswerk voor Nederlands.

We zongen, we dansten, we kookten, en genoten van een meisjesdagje. Meer moet dat soms niet zijn.

Rhodos dag 7: bekomen

Wolf had gisteren al lachend gezegd dat hij eigenlijk wel eens wilde uitslapen. Wel, dan zorgen we daar toch voor? Ik werd wakker om negen uur, en zag dat de kleintjes al volop filmpjes aan het kijken waren; Bart en Wolf sliepen nog. In alle stilte hebben we ons aangekleed, en zijn we met zijn drietjes gaan ontbijten, tot grote verbazing van de megavriendelijke obers. Ze moesten vooral lachen toen ik zei: “Ofwel eten, ofwel slapen!”

Om even te schetsen wat de kinderen zoal eten als ontbijt, heb ik vandaag foto’s genomen. Eigenlijk viel het nog best mee. En nee, Nelly, dat is géén reden om de volgende keer dat we bij jou zijn, extra eten te voorzien!

Ook Merel liet zich niet onbetuigd, al hield ze het beperkt.

En ik? Ik nam een grote kom vers fruit met Griekse yoghurt en een rijstpapje, en een kannetje koffie. Eigenlijk ook heel beperkt, tegenover de vorige dagen.

Tegen tien uur waren we terug op de kamer en maakten we de jongens wakker. Jawel, die sliepen nog steeds… Verder zijn we in de voormiddag gewoon de kamer niet uitgekomen: een beetje bekomen van gisteren, zeker? Het leverde volgende beelden op:

Na het eten staken er plots stevige dondertorens op en begon het effectief te donderen in de verte, maar dat was dan ook ongeveer dat. Tegen half vier trokken we nog maar eens naar het zwembad, waar ik vooral liggen lezen heb, terwijl de kinderen speelden met een Brusselaartje en een paar Franstalige kinderen.

En toen was het alweer avond, en gingen we eten in the Asian Corner. Niks speciaals, een allegaartje van inderdaad Aziatische gerechten: wel lekker, maar ook niks meer dan dat. De kinderen vonden de eetstokjes wel grappig…

Daarna staken we Merel in bed, en ging ik met een Baileys op het balkon zitten luisteren naar de traditionele Griekse muziek die wat verderop werd gespeeld. De dansen ken ik al, die hoefde ik niet speciaal te zien.

En morgen zitten we de ganse dag op een boot. Als dat maar goed komt…