Geplaatst op

Gent Jazz

Awel, ik ben bijna beschaamd om het toe te geven, maar Bart en ik waren nog nooit op Gent Jazz geweest. Dat speelt zich tegenwoordig af op de site van de Bijloke, en is veruit het gezelligste, gemoedelijkste festival dat ik al gezien heb. Of zoals Bart het zei: “Helemaal op ons maat: niet te druk, lekker eten, fijne omgeving, de muziek niet te luid, en we kunnen met de fiets naar huis.” We worden oud, zeker?

Enfin, het begon eigenlijk allemaal nog beter, want we waren uitgenodigd door VOKA aan hun huis naast de Vooruit voor een fijne walking dinner op hun terras daar. En daarna namen we gewoonweg de boot tot aan de Bijloke, uiteraard met een klein omwegje of het werd wel heel kort.

We kregen nota bene elk nog een fijn budget in Jazztons om te spenderen aan eten en drinken, en liepen het grasveld op. We luisterden even naar ene Julia die iets bracht in de stijl van Björk maar minder goed, zetten ons even te babbelen met een van de vele bekenden die we tegenkwamen, en zochten iets uit om te eten.
Een ijsje en een bordje rijstpap met heel veel vers fruit later

zaten we ademloos te luisteren naar Joan Baez. Dat mens is 78, even oud als mijn pa en schoonma, maar stond daar wel in het begin helemaal alleen. Daarna werd ze bijgestaan door haar eigen zoon op slagwerk, een multi-instrumentalist (bas, piano, viool, percussie, gitaar, mandoline) en een tweede zangeres. Maar wat een présence, wat een stem!

Net voor het laatste nummer zijn we weggegaan: we hadden geen zin in de drukte en mijn rug vond het welletjes. We moesten dus wel nog een kwartiertje te voet terug naar de Vooruit en dan nog een twintig minuutjes naar huis fietsen, maar ik ben dol op een nachtelijke stad en genoot ook daar intens van.

Gent Jazz: ik ben fan.

Geplaatst op

Geocachen in Moerbeke

Véronique had het al lang gezegd: zodra we tijd hadden, zouden we nog eens samen gaan geocachen. Merel is op kamp, en dus waren het Véronique en ik met Wolf, Kobe en Léonore. We reden fluks richting Moerbeke om daar een rondje Euromunten te doen: 20 caches + bonus. Het hele rondje te voet was een beetje te veel, dus liepen we zo’n twee uur en deden er dan nog een paar per auto. Alleen de laatste drie waren er te veel aan: het was welletjes.

Deze foto’s zijn genomen met de gsm, Véro had haar fototoestel mee, dus misschien krijg je die later nog wel eens.

En onderstaande foto: zoek de Wolf.

Geplaatst op

Zwembadperikelen

De kinderen wilden al een paar jaar een echt zwembad. Nee, niet de ingegraven soort uiteraard, daarvoor is onze tuin veel te klein. Wel het opzetzwembad met een redelijke hoogte, waarin ze ook echt konden spelen in plaats van zo’n kinderzwembadje.

Hmm. Ik wilde dat eigenlijk ook al lang, het is een van de redenen dat we een rond terras hebben, om eerlijk te zijn.

Bon, we hadden er al twee jaar eentje liggen in het tuinhuis, een van 3.66 meter diameter met zo’n opblaasrand. Renzo vond het destijds te groot en had het weggegeven. En toen zei hij dat hij zijn zwembad van 3.00 meter met opblaasrand ook ging wegdoen, want er zat een gaatje in de opblaasrand door zijn katten, en hij ging dan maar switchen naar een zwembad met buizenframe. Hah, ideaal. We legden beide zwembaden open, en Wolf besloot dat het toch dat van 3.66 mocht zijn, ondanks het feit dat dat behoorlijk vuil was en dus stevig kuiswerk vergde. Een uur later konden we beginnen vullen en was het gaatje in de opblaasrand gestopt.

Helaas…

Er bleek een gat te zitten in het grondzeil. En toen nog een. En toen… maar liefst vijf stuks, die we niet meteen dicht kregen zonder deftige stopmateriaal. Een ervan was eigenlijk zelfs een scheur, waardoor we het niet zagen zitten om het alsnog te repareren. Meh.

En omdat de kinderen echt een van 3.66 meter wilden, heb ik dan maar een buizengeval besteld bij bol. In de hittegolf eind juni, en het was nog later ook, dus pas dinsdag kunnen beginnen vullen. Het is wel de max van een ding, ik moet het toegeven.

Op woensdag was het nog behoorlijk koud, maar donderdag, toen ik thuis kwam van de repetitie voor de proclamatie, bleken er plots gewoon vijf pubers in te zitten! En terwijl ik de tuinman buitenliet, kwam er nog een zesde aanwaaien, en wat later, toen er alweer twee vertrokken waren, nog een extra exemplaar. Zalig, toch?

Allez, we weten weer wat doen qua onderhoud. Maar als ik zie hoeveel plezier ze er al van gehad hebben – ook Kobe heeft er al in gespeeld met maatje Levi, en Merel en Feija ook – dan heb ik er dat gerust voor over.

Als er iemand nu nog een exemplaar wil van 3 meter doorsnede met opblaasrand waarin een klein gaatje zit: er ligt er hier nog een te krijg.

Geplaatst op

Ottertrotter

Toen Stereomoon – de band van larpmaatje Linus – aankondigde dat ze gingen spelen op het fijne festivalletje Ottertrotter in Mechelen, zag ik dat meteen zitten. Ik gooide het op Facebook en vroeg wie er mee ging, en dat waren er best wel wat, tot mijn grote vreugde. Wolf ging me ook vergezellen, want hij vindt Stereomoon ook niet slecht, houdt ervan om tussen mijn larpvrienden te hangen, en kent vooral ook, sinds de mini, de Kordaboys.

Jytte was afgekomen uit Gent, Mathias en Wim waren er uit Balen, Freya en Fré speelden een Mechelse thuismatch, maar ook An en Koen, Els, Danny, Annelies en Junior waren er, en ik ben nog iemand aan het vergeten. Soit, een gezellige bende dus. We keken naar het optreden, zagen dat het goed was, dronken veel, aten ook de nodige idiote dingen, en ik had een ongelofelijk gezellige middag, iets waar ik echt behoefte aan had. En Wolf, die amuseerde zich blijkbaar ook best wel met de Korda. Ha ja, die gasten zijn 22 en 24, een stuk dichter bij zijn leeftijd dan bij de mijne.

Enfin, zeker voor herhaling vatbaar.

Voor wie Stereomoon nog niet kent: een heel fijne folkrock met een ongelofelijk warme stem, vlot te vinden op Spotify et alia. Hun eerste CD heet Big Expectations en is een aanrader.

Geplaatst op

Living in ’t Park

Sinds vorig jaar heeft Wondelgem er een nieuw, kleinschalig festivalletje bij: Living in ’t Park. Ze noemen zichzelf een traag festival voor familie en vrienden, en dat klopt wel. In de Dries van Wondelgem, een klein bosachtig park rond de kerk, was het vooral gezellig. Zetels, hangmatten, een klein podium met dansvloer, verschillende workshops voor kinderen maar ook volwassenen, voorlezen, eetstandjes, lange gezellige tafels…
Vorige keren zijn we er niet geraakt, deze keer was ik het wel vast van plan. Het was dan ook ideaal dat Lieze haar verjaardagsfeestje eigenlijk in het park doorging, en dat wij daar dan ook maar blijven hangen zijn.
Het werd bijzonder gezellig en eten deden we dan ook maar ter plekke. Zelfs Wolf vond het er fijn. Merel is nog wat langer gebleven met haar vriendinnetjes, wij zijn rond een uur of acht naar huis gegaan.

Geplaatst op

Door Vlaamse velden…

Voor driehonderd euro en een hoop gedoe wilde ik wel eens rondrijden, en dus reed ik deze namiddag eerst terug naar Lochristi in de hoop er mijn zonnebril aan te treffen langs het paadje van gisteren. Helaas… Ik heb het twee keer helemaal afgelopen, maar niks meer te vinden natuurlijk. Meh.

Ik pikte nog ergens een cache op en reed naar Kruishoutem – Kruisem, tegenwoordig – omdat daar Barts nonkel in revalidatie zit na een nieuwe heup. En aangezien Bart zelf in Cannes zit, had ik beloofd even langs te gaan. Wat ik dus ook deed: we hebben een uur of zo in onvervalst dialect zitten kletsen.

En toen was het wel al zes uur, maar vond ik dat er een prachtig rondje geocachen in de buurt lag dat ik toch niet kon laten liggen. Ook wel genoemd: een stevige wandeling.

Ik werd er wel gebeten door een hond, een Ierse setter. Een dame liet net haar drie honden buiten richting haar auto toen ik voorbijwandelde. Plots voel ik dus een scherpe pijn in mijn kuit, en zien nog net de hond wegspringen. Ik spreek haar dus aan en zeg dat hij gebeten heeft. Haar reactie: “Dat heeft hij nog nooit gedaan!” “Euh mevrouw, dat kan, maar nu dus wel.” “Nee, maar dat heeft hij echt nog nooit gedaan!” “Euhm… en wat als dat bij een kind was? Da’s goed voor een levenslange hondenfobie!” Madam haalde haar schouders op en draaide zich om. Zelfs geen sorry. Meh.

Ik was maar tegen half acht thuis, maar dat deerde me niet: ik was heerlijk ontspannen. Ideaal om nog wat te verbeteren, dus.

Geplaatst op

Geocachen in Lochristi en omstreken

Vandaag moest ik in Lochristi zijn: ik heb er een heel leuk setje van een doosje voor dobbelstenen én glasonderzetters gekregen via GIFT. Het leek me een ideaal cadeautje voor Wolf. Nu ik er toch was, vond ik dat ik meteen een stevig rondje kon wandelen en geocachen. Kwestie van de rug in topvorm te houden in de examens en zo.

Ik dacht aan een multi van zo’n vijf kilometer, maar toen ik me aan de sporthal parkeerde, begon het er eigenlijk al vrij dreigend uit te zien: dikke grijze donderwolken. Goh, dacht ik, ik ben niet van suiker en ik zal het wel even uithouden, toch? Ik trok op weg en genoot intens van een mooie wandeling langs paadjes en wegels.

Tot plots het begon te gieten. Eerst nog een stevige regen die ik nog wel aan kon onder de bomen, maar toen werd het een heuse wolkbreuk. Met alles erop en eraan. Ik kon me gelukkig een beetje verschuilen onder een bosje, maar echt droog bleef ik toch niet. Maar ik stond er wel te genieten met een grote grijns op mijn gezicht. Wat ben ik toch een geluksvogel dat ik dit gewoon (nog) kan!

Na een twintigtal minuten minderde het wat en was mijn geduld op, en dus liep ik verder, mijn regenjasje (zonder kap) goed dichtgetrokken waardoor ik me wel te pletter zweette.

De cache zelf werd gelukkig goed gevonden, alleen werd het een dure wandeling: thuisgekomen haalde ik mijn zonnebril uit mijn jas, opende het doosje, en… foetsie! Serieus! Een quasi nieuwe bril van 300 euro 🙁

Ik denk dat ik morgen nog even ga kijken, ik weet waar en wanneer ik hem gewisseld heb voor mijn gewone bril. Ugh.

Geplaatst op

Half dagje Antwerpen

Nu ja, Antwerpen: ik stond rond half twaalf bij Lorre in Ter Hagen, deelgemeente van Rumst. Onderweg was ik nog een paar caches tegengekomen, onder andere een wel fijne in Temse.

We reden fluks door naar Antwerpen, want daar moest Lorre om drie uur zijn nieuwe contract tekenen, yay!
We zochten ons een gezellig hipsterrestaurantje, Fabrik, en zaten heerlijk op het terrasje in de zon te tetteren.

Ik  gooide hem om de hoek af aan zijn nieuwe kantoor en ging zelf – ik had nog een dik uur op overschot, ik wilde om vijf uur in Gent zijn voor Merels blokfluitles – geocachen in het stadspark. Mooi park, mooie beelden, lekke vijver :-p

Bij dat laatste beeld had ik trouwens touche: drie twintigers die uiteraard benieuwd waren wat ik daar liep te zoeken, en na de uitleg me gerust wilden helpen, en vooral om de halve minuut vroegen of ik wel oké was, daar in het struikgewas. En dat ik voorzichtig moest zijn. En dat ze ouder waren dan dat ze eruit zagen, en dat ik een knappe dame was, enzovoort enzoverder. Heel respectvol en best wel grappig!

Ik reed naar huis, pikte Merel op en samen gingen we nog snel naar de blokfluitles, voor de laatste keer (volgende week zit ik op klassenraden).

Aangename dag, zowaar!

Geplaatst op

Officiële foto’s

Op 18 mei zijn Roeland en Sarah getrouwd, dat kon u hier al uitgebreid lezen.

Er zijn toen ook officiële foto’s gemaakt door een heuse fotograaf. Van ons gezin heb ik er geen laten nemen, want Bart was er niet bij en dan is dat toch niet hetzelfde. Maar Sarah stuurde me een paar andere foto’s door, en die wou ik toch hier nog even kwijt.

Eerst de foto met alle Rombautjes.

Daarna de foto van ons pa met zijn kinderen.

Jeroen en zijn gezin staan er ook knap op, vond ik.

Tijdens de receptie, toen ze eigenlijk net naar huis gingen, was er nog een snelle foto van mezelf met de kinderen en Arwen. Ha ja.

En tot slot nog een foto van mezelf terwijl ik aan het speechen ben.