Geplaatst op

Voorzichtige stapjes

Merel had vandaag scouts in Mariakerke, op het domein Claeys-Bouüaert naast mijn school: als je een bosspel wil doen, heb je natuurlijk wel een bos nodig. Ik moest haar tegen twee uur brengen, en vroeg aan ons pa of hij zin had in een kort wandelingetje. Categoriek schudde hij van nee, maar toen ik samen met Merel in de auto stapte, stapte hij plots toch naast me in.

Enfin, we parkeerden, voegden Merel bij de groep, en liepen zelf op ’t gemakje langs de lange laan richting het kasteel. En dat gemakje, dat mag je gerust letterlijk nemen, want ik had voor het eerst niet mijn laars aan, maar mijn MBT’s (Masai Barefoot Technology). Die geven een ongelofelijk goeie steun en vering, maar ’t was toch maar met een bang hartje. Gelukkig kan mijn pa ook bijna niet stappen zonder dood te vallen van het zuchten, dus we waren aan elkaar gewaagd.

We keken even naar het cricket, dan naar de spelende kinderen, en liepen nog wat verder tot aan het brugje. Daar werd het ons pa eventjes te veel, want de enige keer dat hij hier ooit geweest is, was samen met ons ma. Tsja.

We wandelden voorzichtig terug naar de auto, bleven opnieuw even naar het cricket kijken, en dat was dat.

En mijn voet deed eigenlijk lang zoveel pijn niet als ik had verwacht. Nog die chance.

Geplaatst op

Dakperikelen: opgelost!

Begin december had ik al eens iets geschreven over de losgekomen leien aan de zijkant van ons dak, enfin, muur met de gebuur. Ik had toen een foldertje in de bus gekregen, waarin men beloofde van binnen de 24 uur een offerte op te stellen. Niks van gehoord, uiteraard. Tsja…

Maar sinds kort – kan relatief zijn – is er een nieuw renovatiekantoor hier op de Evergemsesteenweg,  Klavertje Vier. Na zoveel keer bot gevangen te hebben, verwachtte ik er niet veel van, geef ik toe. Maar ik kreeg iemand aan de lijn, en die toonde zich bijzonder beleefd en bereidwillig. Ik mocht meteen de foto’s doormailen, maar hij ging ook zelf eens komen kijken, als dat kon. En jawel, nog diezelfde middag stond er hier iemand met argusogen te kijken naar de ontbrekende leien. ’t Is natuurlijk maar twee straten ver, maar toch: koe bij de horens, blijkbaar.

’s Avonds had ik prompt een – redelijk prijzige – offerte in de bus, en ging ik meteen akkoord. En donderdag, twee dagen later, zonder boe of ba, stonden er hier plotseling twee man met de nodige ladders, leien en ander materiaal. Tsja, die moesten toch niet echt binnen zijn, dus waarom ook niet? Een andere werf was iets vroeger gedaan dan verwacht, en dus konden ze dit er probleemloos bij nemen, zeiden ze. Enfin, ze klommen gezwind het dak op, vervingen wat moest, keken en passant even de afvoer van het garagedak na, ruimden netjes op, en dat was dat.

En vooral: zo moet dat zijn, vind ik. Prompt antwoord, en nog veel prompter uitvoering der werken. Ik ga met de glimlach die factuur betalen. En die mannen aanraden, dat ook, ja.

Geplaatst op

Odyssea!

Patrick Lateur heeft een nieuwe vertaling uit van de Odyssea, en in het kader van de Europese dag van het Grieks en Latijn – ik wist ook niet dat dat bestond – brachten twee acteurs een zang uit de theatermarathon van Michael De Cock.

De marathon zelf heb ik gemist – 24 uur is me ook wat te veel van het goede – maar de kans om gratis naar twee delen ervan te gaan kijken, samen met 84 leerlingen, lieten we niet liggen. En dus zat ik deze voormiddag in het UFO, en zag ik er stapels collega’s en bekenden. En genoot ik van de voorstelling, al vind ik persoonlijk de vertaling nog steeds vrij oubollig. Maar bon.

Enfin, het ernstiger verslag met foto’s vindt u hier, op de schoolwebsite. Ha ja, ik ga dat geen twee keer schrijven!

Geplaatst op

Nieuws van het voetenfront

Vorige week had ik eindelijk, na een wachttijd van een maand, een MRI van de getormenteerde voet kunnen laten maken. Vandaag kon ik dan mijn opwachting maken bij de dokter zelve, in de hoop dat de MRI iets zou prijsgeven van de geheimen in mijn voet.

Wel.

Op de MRI was nu ne keer niks te zien, zeg. Een klein beetje vocht misschien ter hoogte van de tweede straal, maar dat was dat.

Maar blijkbaar was dat op zich dan ook weer veelzeggend, want dat betekent dat het niks aan het bot is, ook geen artrose, en dat er wellicht aan de spier ook niks scheelt. Blijft over: pees en zenuw. Burssens wilde me meteen een inspuiting geven in de voet, om me dan een stevige wandeling te doen maken, maar helaas was dat geen optie, want ik heb helemaal geen schoenen bij, alleen maar mijn fameuze laars. Want wat wil hij bereiken? Hij gaat me inspuiten met een plaatselijk verdovend middel, en dan moet ik de voet echt belasten en forceren door bijvoorbeeld een stevige wandeling. Als dan op een bepaald moment – hij kent de exacte werkingsduur van het product – de voet toch weer pijn begint te doen, is het duidelijk de zenuw. Iets waar hij redelijk zeker van is, maar graag toch volledige zekerheid over heeft, voor hij begint te opereren en zo.

Enfin, volgende week dus hopelijk eindelijk een definitief verdict.

En zo blijft ne mens bezig…

Geplaatst op

Geld uitgeven

Ik heb het hier al vaker gezegd: ik ben eigenlijk een gierige pin. Ik geef echt niet graag geld uit, zeker niet voor kleren en dat soort onzin.

Maar mijn huis, da’s wat anders. Ik vind het ongelofelijk belangrijk dat ik een gezellig, aangenaam en leefbaar huis heb, eentje waarin ik graag thuis kom en waarin ik me elke keer weer graag nestel.

Dat onze zetel aan vervanging toe was, dat had ik al lang gezegd, en de nieuwe is er eindelijk van gekomen.

IMG_2592

Alleen… Ik heb destijds getwijfeld of we er ook nog de grote poef zouden bijkopen, de ‘hocker’. Da’s zo eentje die even hoog is als de zetel zelf, en die je kan bijschuiven om als het ware een bed te hebben. Ik wou eerst de zetel eens zien staan – hij is iets groter dan de vorige – en dan pas beslissen. En ik vond nu ook dat onze salontafel wel zijn beste tijd had gehad: het kleur past niet meer bij onze vloer, en er waren nogal wat beschadigingen aan.

Dus ja, vandaag ben ik dan maar met Wolf en Merel – Kobe zit in de notenleer – de poef gaan bestellen, en heb ik er meteen een salontafel bij gekocht in hetzelfde kleur als de vloer. Iets kleiner dan de huidige, dat ook.

Ik heb er trouwens ook een (goedkope) tuinsalon naar mijn goesting gezien, en Wolf is wild van een hangend ei. Hmmm…

Goh ja, ne mens weet waarvoor hij werkt zeker? Nu nog wel even wachten tot die dingen zijn binnengekomen.