Een ezel verslijt eerst aan zijn poten, zeggen ze

En ik ben duidelijk een ezel. Enfin, ezelin.

Ik heb zondagmorgen namelijk mijn rechtervoet verstuikt. Na twee dagen als ne zot rondcrossen in de bossen, stap ik gewoon een drempel af, op een boomworteltje, en klak – voet omgeslagen. Zucht. Ik ben even blijven zitten, in de ijdele hoop dat het wel ging overgaan, die pijn. Maar om eerlijk te zijn ken ik mijn eigen lijf zo onderhand wel een beetje, en dan vooral mijn poten.

Ik ben na tien minuten rechtgekrabbeld, en heb me richting strijdtoneel begeven. Al mankend, maar het viel allemaal nog mee. Ik heb er dan ’s middags wat zalf op gesmeerd en een basis tape aangelegd, en toen ging het wel. Het stond dik, maar gelukkig niet blauw, de gewrichtsbanden zijn dus niet gescheurd.

Intussen is het wel meer pijn beginnen doen, en ging ik maandag naar school op mijn Allstars met mijn stevig enkelverband aan. Ja, ik heb dat, want – zie titel. En de wandelstok van mijn grootvader is ook goed van pas gekomen.

Enfin, ik hoop maar dat het snel geneest, want voorlopig ziet het er niet bijzonder goed uit: het verergert niet, maar het betert ook niet. En volgende week is er GWP, waarbij ik behoorlijk veel moet wandelen.

Ach ja, ik ben gelukkig een harde. En het is ook niet de eerste keer, want – zie titel. Juist ja.

Brussels Girl Geek Dinner 62

Niet alleen ben ik op de vorige Girl Geek Dinner geraakt, ik was er ook deze keer gewoon weer bij!

Samsung had ons uitgenodigd op zijn beurs in Paleis 3 van de Heizel, met alles erop en eraan. Er werd vanalles gelanceerd, en ik wilde de uitleg wel eens horen.

Maar eerst kreeg Murielle Scherre, gekend van (en eigenlijk ís ze) La Fille d’O, het woord. Met bijzonder veel overgave vertelde ze hoe ze de Apple producten beu was en ze buitengekegeld had, en hoe blij ze was met de dingen van Samsung. Promotiepraatje, zei u? Ik ben er zeker van dat Murielle een paar van haar spullen wel gesponsord gekregen heeft, maar zo uitgebreid demonstreren, met zoveel toepassingen die duidelijk écht in gebruik zijn, dat kan je maar als je zelf ook echt enthousiast bent. Ik had het hiervoor niet zo voor la Scherre, maar eigenlijk feitelijk is ze een serieus wijs wijf.

IMG_0908

Helaas heb ik zelf het geld niet voor nieuwe hoogtechnologische snufjes, en ben ik met een Apple fanboy getrouwd (wiens spullen ik telkens krijg, dus mij hoor je niet klagen) en dus ging het eigenlijk allemaal een beetje aan mij voorbij. De ‘guided tour’ heb ik gevolgd tot bij het education program dat ik bijzonder frustrerend vond: prachtig allemaal, met ongelofelijk veel mogelijkheden, en ook ongelofelijk buiten budget. Zucht. Wij zijn op school (ASO-school van meer dan 600 leerlingen) al blij dat elk lokaal een eigen internetPC heeft met beamer, en er twee computerlokalen zijn met elk zo’n 25 PC’s. Oude, maar tegenwoordig wél al allemaal met een flatscreen, wat een hele verbetering is. Tot een jaar of twee geleden draaiden ze zelfs nog op win 95…

IMG_0911

En toen was er dus die frustratie, en ook de lokroep van een heerlijke visburger. En haakte ik af. Ook al was de intelligente wasmachine, bestuurbaar met smartphone, best wel interessant, en zagen die gebogen tvschermen er echt wel super uit: ik heb al mijn toestellen al, en door de verbouwing is er niet echt budget voor vernieuwing.

Maar het mag gezegd worden: Samsung is blijkbaar écht wel goed bezig, als ik zo de vernieuwingen zie.

Waar ik eigenlijk wel jaloers op ben, zijn de tectiles: voorprogrammeerbare NFC tags die je ergens op kan kleven, en als je er dan je (Samsung)telefoon tegen houdt, neemt die automatisch die instellingen over. Of zoals Murielle zei: “Ik heb er ene in mijn auto plakken, en als ik mijn telefoon erop leg, schakelt die automatisch over op Spotify”. Nice!

Ik heb er in de goodiebag zelfs een setje gekregen, maar kan er dus helaas niks mee doen. Wie met andere woorden tot hier heeft gelezen, een Samsungtelefoon heeft die daarmee compatibel is, en ze wil: laat een commentaar achter, en ik verloot de tiles op 7 april.

Wat zat er nog in die goodie bag? Een leuke Rayban zonnebril, mini producten van Dove (altijd welkom!), gadgets van Cointreau en een grappige tanktop.

Dank je, Samsung! Dank je, Murielle, en vooral ook: dank je, Clo, voor de organisatie!

Zeeklassen

Dat hij deze morgen voor het eerst op schoolreis is vertrokken. En dat hij er ongelofelijk veel zin in had.

Het is niet de eerste keer dat Wolf een aantal dagen van huis weg is: hij is al drie keer op kamp geweest met de scouts. Maar toch: het blijft raar doen, zo’n kind minder in huis.

Veel werk had ik er niet aan: hij had van school netjes een afstreeplijstje meegekregen, en maakte dus zelf zijn valies. Uiteraard heb ik hier en daar meegeholpen, en alles nog eens nagekeken, maar toch: zo’n zelfstandige zoon, da’s toch een gemak.

Wat ongelofelijk wijs is, is dat de school een speciale website heeft gemaakt, met daarop het programma, een contactformulier om berichtjes achter te laten voor hen, en vooral: massa’s foto’s, elke dag weer. Op die manier kan ik netjes volgen wat hij allemaal uitspookt. Blijkbaar was het vandaag mooi weer aan zee, en genoten ze volop.

Ik ben benieuwd met hoeveel straffe verhalen en hoeveel zand hij naar huis zal komen. Ik zal de stofzuiger maar alvast klaar zetten vrijdag.

5510374_orig

8515384_orig

9747154_orig

Vossen

Het was een weekend van

– fijne dames om me heen
– een Britse vriendin op bezoek die mee kwam als woudelf
– ongelofelijk veel Engels
– nieuw plaatstaal aan mijn lijf, ofte schouderkappen en een kraag
– massa’s gevechten
– lap krijgen, en ook geven
– orken, weerwolven en andere weerbeesten, barbaren, gouden wezens, een steenbeest, en vooral nog meer orken
– rondlopen in de bossen en verse lucht opdoen
– heling en vooral veel reparatie aan mijn harnas
– eten op de meest bizarre uren, maar wel voortreffelijk eten
– vreemde rituelen
– gelakte nagels
– jonge liefde, altijd mooi om zien

Kortom, het was weer larp.

Lest we forget…

Op Nands verjaardag, drie weken geleden, heb ik met mijn vader, broer, en Sarahs vader een wandelingetje gemaakt naar het plaatselijke soldatenkerkhof. Ik wist dus van geen kanten dat er in Machelen-aan-de-Leie zo’n kerkhof was, laat staan dat er meer dan 750 Fransen begraven liggen.

Het was er stil in de lentezon, en daarom ook des te indrukwekkender. Het ergste vond ik eigenlijk de data: bijna alle gesneuvelden waren uit de laatste maanden van de oorlog, in 1918 dus, en verschillende zelfs van na de wapenstilstand.

IMG_8110

Wat me raakte, en ik meteen ook prachtig vond, was het feit dat de geloven er zonder meer door elkaar liggen. Christenen naast moslims naast neutrale graven, zonder onderscheid. Zoals het hoort, eigenlijk. Allemaal om dezelfde reden gestorven, helaas.
IMG_8113

IMG_8116

IMG_8112

IMG_8115

Eén graf was versierd, en was ook net iets groter dan de anderen: dat van een Engelse luchtmachtofficier.

IMG_8114

We werden er stil van.

Zolang we het maar nooit vergeten. Nooit.

They went with songs to the battle, they were young.
Straight of limb, true of eyes, steady and aglow.
They were staunch to the end against odds uncounted,
They fell with their faces to the foe.

They shall grow not old, as we that are left grow old:
Age shall not weary them, nor the years condemn.
At the going down of the sun and in the morning,
We will remember them.

They mingle not with their laughing comrades again;
They sit no more at familiar tables of home;
They have no lot in our labour of the day-time;
They sleep beyond England’s foam