Geplaatst op

Geboortekaartje

Het zou al te gek zijn, als je zelf een prima designersteam in je bedrijf hebt, om een voorgedrukt geboortekaartje te kiezen. En dus had ik een paar weken terug een intakegesprek met een van de projectleiders van Netlash, en mocht ik mijn wensen rond het kaartje kenbaar maken. Ik gaf de twee vorige kaartjes mee (die Dirk nog gemaakt had), wilde hetzelfde formaat en quasi dezelfde tekstindeling, en liet verder Stephen carte blanche. Alleen geen babyroze of barbieroze, had ik gevraagd: ik heb een hekel aan roze! Ze kennen me ondertussen wel een beetje bij Netlash, ik had er dus het volste vertrouwen in.

En jawel, ik kreeg een eerste ontwerp in de bus, met als kernwoorden: paars, herfst, een vleugje mystiek en cuteness. Ik vond het tekeningetje prachtig: licht gotisch, meisjesachtig, en mega schattig! Alleen… Ik zou de kleur nu niet direct als paars gedefinieerd hebben, wel als oudroze en pruim. Ugh. En dan bedoel ik ook: ugh.

Op mijn vraag werd het omgezet naar echt paars, maar dat werd veel te donker en te gotisch: op zich heel mooi, maar niks voor een klein meisje.

En toen vroegen ze me zelf een kleurenpalet te kiezen, wat ik ook gedaan heb, en zag het er fantastisch uit! Nog steeds heel erg paars, maar wel weer vibrant en fris 🙂 Ik ben er helemaal weg van, en ben van plan het tekeningetje op haar muur te schilderen, als ik me weer eens goed voel.

Bedankt, team Netlash!

Geplaatst op

Even schrikken

Daarstraks zat ik rustig in de leraarszaal (een springuur, weetuwel) toen plots mijn telefoon ging: de school van de kinderen! Kobe was blijkbaar gevallen op de speelplaats, en had een gapje in zijn hoofd. Niks ernstigs, wist ze te melden, het was in zijn haar, maar het bloedde nogal, en ze dacht dat het misschien best toch met zo van die hechtingsstrips werd toegetrokken. Of ik tijd had om te komen, of dat ze zelf naar de dokter moesten?

Ik zei dat ik kwam, spurtte richting secretariaat om mijn zesdes het volgende uur in de studie te zetten, en belde mijn fantastische huisartenspraktijk. Filip nam op, zei dat hij zelf op ronde was, maar dat Shari ook op ronde was in de buurt van de school, en dat hij haar zou bellen om langs te komen. En jawel, toen ik een kleine tien minuten later parkeerde aan de school, zag ik haar nog net binnengaan. De secretaresses ginder waren onder de indruk: gewoon een dokter op bezoek zeg, en zo snel! Shari knipte een stuk van Kobes haar weg (wat trouwens niet eens opviel want de rest viel erover), ontsmette het wondje, en plakte er effectief zo’n hechtingsstripje op. Kobe gaf geen kik, liet zich netjes doen, en dat was dat. Ik betaalde de dokter, bedankte haar en de mensen van het schoolsecretariaat, bracht Kobe weer naar zijn klas, reed terug naar mijn school, viste mijn zesdes op uit hun studie, en gaf les.

En liet eigenlijk dan stilletjesaan de adrenaline zakken en probeerde zen te worden.

Zo’n telefoontje, da’s niet goed voor het hart. Ook al zeggen ze dat het niks ernstigs is.

Geplaatst op

Ouderavond

Gisteren was er de ouderavond op school voor Wolf. Die wilde ik echt niet missen: alle mogelijke informatie over wat ze zullen leren dit jaar, welke methodes er gehanteerd worden, wat er van hen verwacht wordt, en ook praktische dingen zoals turnkledij en dergelijke.

Zijn juf, zuster Riet, heeft een ongelofelijk goeie indruk gemaakt op mij: een heel rustig mens, no nonsense, die heel goed weet wat ze doet, en blijkbaar ook na al die jaren nog steeds passie heeft voor haar werk. Zo heb ik ze graag.

De leesmethode die ze zullen gebruiken, is Maan Roos Vis, de meestgebruikte methode hier in Vlaanderen. Ik ben benieuwd, Wolf kan alvast intussen het woordje IK lezen.

Het parcours rond rekenen heeft me minder overtuigd: zowat alle dingen kan Wolf al, die heeft hij zichzelf geleerd. Bon, ze kunnen er maar goed ingestampt zijn dan. Al hoop ik dat hij niet afhaakt omdat hij het te makkelijk vindt. Maar het kan best zijn dat zijn juf dan gaat differentiëren. Dat zien we dan wel weer.

En verder? Behoorlijk wat discipline, voor de speelvogeltjes die ze toch nog zijn. En inspelen op hun aangeboren leergierigheid.

Ja, ik zie het helemaal zitten, dat eerste leerjaar. En ik heb het gevoel dat Wolf dat ook vindt.

Geplaatst op

Ijzer

Ik heb gisteren weer een ijzerspuit gekregen, en ik heb er stomweg keihard naar uitgekeken. Zonder sarcasme. Na de vorige spuit voelde ik me de volgende dag merkelijk beter, blijkbaar snakte mijn lijf ernaar. Dat kan ook niet missen, als je maar een waarde hebt van 6, terwijl de normale waarden tussen 13 en 150 liggen.

Helaas, ik voel ze nu nog steeds niet. Ik ben nog steeds even moe als dit weekend. Man, ik hoop dat ze snel inkickt, ik heb het echt nodig.

De dokter wil trouwens de frequentie opvoeren naar één per week, en heeft meteen al een afspraak voor volgende week vastgelegd.

Dit kleintje zal toch niet kunnen zeggen dat ik er geen moeite voor moeten doen heb. Puh.

Geplaatst op

Kiekens!

Weet je, zoals in elke job, gaat het ook in het onderwijs om de waardering. Die kleine dingetjes die het hem doen. Leerlingen die na de vakantie afkomen met een kaartje van de keizerlijke stamboom dat ze in Duitsland zijn tegengekomen en dat ze speciaal voor jou hebben meegebracht. Een leerling die jou uitkiest als vertrouwenspersoon om over problemen te praten. In het jaarboek zien staan dat ze jou de meest gepassioneerde leerkracht vinden. Dat soort dingen.

Of zoals vandaag: ik wil mijn klas binnengaan na de speeltijd met mijn zesdes, en zie twee lummels van vorig jaar in de gang. Na een allerhartelijkste begroeting vragen ze of ze soms een lesje nog mogen komen meevolgen. Good ol’ times en zo. Ik zie niet in waarom niet, en beide heren posteren zich op hun plaatsje van vorig jaar, net voor mijn neus. De ene heeft een pakje in de hand, het lijkt wel een pak friet of zo. Blijkbaar is het een cadeautje voor mij, en zijn Reinout zijn verpakkingsskills niet zo hoog :-p Ik doe het open, en zie een pakje Pampers New Born 🙂 Toch ongelofelijk lief?

Ze hebben overigens netjes opgelet in de les, zelfs af en toe antwoord gegeven, en wensten me na afloop veel succes.  Twee grote kiekens, geef toe! Maar man, ze hebben wel mijn dag goedgemaakt, en meer. Het moet toch zijn dat ze, ondanks alles, mijn lessen hebben geapprecieerd 🙂

Geplaatst op

Mosselen als verjaardagsfeestje

Gisteren is mijn vader 69 jaar geworden. Sinds een paar jaar is er een traditie in het leven geroepen, namelijk dat we dan met de ganse familie mossels eten. De eerste paar keren heb ik het bij me thuis gedaan, en daarna hebben mijn broers ook overgenomen 🙂

Deze keer was het dus weer hier, en ook al loop ik zo vreselijk moe, ik heb er enorm van genoten! Bart had gisteren de boodschappen gedaan, en vandaag was hij ook een ongelofelijk schatje! Opruimen, tafel dekken, voortdurend af- en aanlopen, en vooral ook de afwas doen. Zonder hem was het totaal niet gelukt! Bedankt, liefje!

We hadden natuurlijk ook het weer mee, en konden dus buiten zitten. Er werd druk geaperitiefd, en de kinderen kregen al op voorhand worst met frietjes en appelmoes, zodat wij daarna rustig konden eten.

opaaperitief

RoelandNand

Ik mocht zelfs mijn metekindje de fles geven (enfin, zolang mijn pijnlijke rug het toeliet tenminste).

Mariejulie

En toen nam Wolf (en later zelfs Kobe) het fototoestel over. De meeste foto’s zijn totaal onscherp en dus onbruikbaar, maar er zitten nog een paar goeie tussen.

De mossels zelf waren heerlijk, volgens een recept uit Ons Kookboek van den Boerinnenbond, met room en dille. Er is dan ook duchtig van gegeten.

Bart had als missie vooropgesteld: “Uw pa moet buitenrollen van teveel te eten, en uw ma mag daar niet over zagen want het is zijn verjaardag!” Dat is dan ook gelukt: hij had nog kaas voorzien, dan een licht dessert van verse ananas met muntsuiker (lijkt bizar, maar is overheerlijk) en voor mijn pa slagroom erbij, en dan zijn we weer naar buiten gegaan voor koffie en taart.

Een paar foto’s die de kinderen hebben genomen vandaag:

opa

Tul

Onze hond van bijna veertien jaar oud.

gekkebekkenwolf

Tegen zes uur was iedereen naar huis, en ben ik in elkaar gezakt in de zetel. En deed Bart de afwas en stak de kinderen in bad en bed.

Die vent van mij, he, da’s gewoon de beste!

Geplaatst op

Moe. Doodmoe.

Wat mijn gynaecoloog voorspeld had, komt toch ten dele uit: ik ben dood-, maar doodop. Niet zo erg als net na Frankrijk, toen ik me langs de straatstenen zou te slapen gelegd hebben, maar toch. Doodop. Gelukkig heb ik niet echt voorbereidingen meer (er is altijd wel wat te doen uiteraard), en zijn de verbeteringen nog niet aan de orde. Ik kan me dus in de zetel leggen, zodra ik thuiskom. Maar met twee actieve jongens in huis is dat natuurlijk niet hetzelfde als slapen.

Werken lukt voorlopig wel: ik kan zitten in mijn klas, en aan tucht heb ik geen gebrek, dus ik kan ook rustig blijven zitten als ik dat wil. En het lesgeven zelf, en de interactie met mijn  leerlingen, geeft me energie. Maar zodra ik mijn klasdeur achter me toe trek, valt de vermoeidheid weer op me. Zelfs boodschappen doen is me soms te veel.

Ach ja. Ik zie wel hoelang ik het uithoud. Mijn interimaris staat alvast standby, en ook dat is een hele geruststelling.

Geplaatst op

Werk

Ik heb het al vaker gezegd, en ik blijf het herhalen: ik doe mijn job verschrikkelijk graag!

We zijn nu twee dagen begonnen, en ik heb er al introductielessen, overzichten, klaslijsten, agenda’s en dergelijke onzin doorgedraaid. Ik heb intussen al mijn klassen gehad, en er ronduit plezier in gehad de meeste leerlingen terug te zien. En aan de reacties te zien was dat toch wel wederkerig 🙂

Er zijn zoveel andere jobs die ik wel zou zien zitten, maar ik betwijfel of ik daar ook zoveel voldoening uit zou halen. En dus blijf ik met volle goesting in het onderwijs, mijn zestiende jaar al. Jawel.

Geplaatst op

Tweede schooldag

En toen begon Wolf ’s morgens plots te huilen.

Blijkbaar was het hem een beetje te veel: de nieuwe school (hoewel, het is hetzelfde complex als de kleuterschool, en ze kennen ze dus al), de nieuwe verwachtingen, het moeten stilzitten in plaats van te mogen spelen, de nieuwe regels…

En blijkbaar was ook de turnles gisterenmiddag een beetje veel geweest: hij zit nu niet meer bij de kleutertjes, maar bij de basisgroep, waar het ook een stuk minder spelen is, en een stuk ernstiger wordt opgevat. Hij is nota bene stijf in zijn benen!

Ik vermoed dat het een combinatie is van hypersensitiviteit (waar ik overigens moeilijk mee omkan) en faalangst. Ik heb hem tegen me aan getrokken, een hele dikke knuffel gegeven, zachtjes op hem ingepraat, en zijn tranen weggeveegd.

En toen was hij er weer helemaal klaar voor, voor zijn nieuwe schooldag.

Geplaatst op

Eerste schooldag

(postje origineel geschreven voor Gentblogt)

7.00u. De wekker gaat af, voor het eerst in twee maanden zo vroeg. Ik rek me uit, en zie tot mijn grote vreugde dat buiten de zon schijnt. Dan kunnen we tenminste met de fiets naar school, en vermijden we de gigantische autochaos op deze eerste schooldag.

De kinderen wakker maken hoeft niet: zodra ze mijn voetstappen op de trap horen, zwaait hun kamerdeur open, en huppelen ze me allebei tegemoet. Ze hebben er duidelijk zin in! De kleren lagen al klaar, de boekentassen waren al grotendeels klaargezet, dus nu is er niet echt veel stress meer. Ze vinden het voor een keertje zelfs jammer dat ze te vroeg klaar zijn, en nog even mogen spelen.

eersteschooldag

Iets voor half negen zet ik Kobe in de fietsstoel, neemt Wolf zijn eigen fiets, en rijden we samen met papa naar school. Daar is de speech van de directrice net begonnen. Deze keer is er duidelijk voor geluidsversterking gezorgd, we verstaan alles prima, maar toch duren die twintig minuten te lang voor onze kinderen. Kobe, die net drie is en dus nog eens naar de eerste kleuterklas gaat, mag gelukkig al meteen naar de klas, en straalt als hij zijn juf terugziet. Als een echte ancien hangt hij zijn jasje aan de kapstok, zet zijn boekentasje in het rek, en loopt de klas binnen. Het feit dat ik hem moet terugroepen voor een knuffel zegt al veel: hij vindt het duidelijk leuk op school.

Wolf staat intussen nog buiten met zijn papa tussen de menigte, maar heeft wel al een paar vriendjes gevonden.

eersteschooldag2

Het wordt kwart voor negen, en ik zie veel ouders afscheid nemen en vertrekken, waaronder mijn wederhelft: de plicht roept, en de speech duurt verder.

speech

Wolf en co laten het niet aan hun hart komen: ze kletsen en giechelen honderduit, en dus heeft Wolf het maar half gehoord als de naam van zijn juf wordt afgeroepen. Vertwijfeld komt hij op me af: “Ik weet mijn juf niet zijn!” en de tranen staan in zijn ogen. Tsja, de stress van het eerste leerjaar zeker? Samen gaan we op zoek, en gelukkig weten we de klas zijn. De juf is er al, samen met een hoop klasgenootjes.

klas1

Snel kiest hij een bank uit naast een vriendje, en keurt me geen blik meer waard. Hier moet er wel geleerd worden, hé! Lezen, schrijven en rekenen, hij kijkt er immens naar uit.

klas2

Ik krijg nog een grote glimlach wanneer de juf alle ouders vakkundig buitenkuist, en daar moet ik het mee doen.

Het is wennen, elke keer weer, zo’n eerste schooldag, maar als je die stralende ogen ziet, laat je ze met een gerust hart achter, geloof me.