Vijfentwintig jaar, mijn lief. Vijfentwintig jaar geleden waren we allebei doodnerveus, naaide ik nog snel een behabandje van Kim, zat Erik achter de veren van mijn pa die nog maar eens veel te laat was, reden we met een koets de 100 meter naar de kerk, en gaven we elkaar ons jawoord.
En gaven we daarna een knaller van een trouwfeest.
Vijfentwintig jaar, mijn lief, horen we bij elkaar door dik en dun. Helaas de laatste tijd vooral door dik, maar dat terzijde.
Het ontbijt was standaard zondags ontbijt. Ja, vijfentwintig jaar, het doet wat met ne mens. Vaste kosten en zo.
(Voor u zich zorgen maakt: maagmedicatie, allergiemedicatie, foliumzuur en vitamine D)
Verder werd het een heerlijk gezapige dag, waarbij ik om half vijf Merel mocht gaan ophalen. Yes! Opa en Kobe waren mee, gewoon omdat we zo blij waren haar terug te zien.
En ’s avonds, ’s avonds gingen we samen de fiets op naar Gastof Rooftop Bar, om daar gewoon eenvoudig gezellig samen iets te eten. Een zesgangenmenu in een sterrenrestaurant hoefde niet meteen, na de culinaire escapades van vorige week.
Maar we zaten samen in onze eigen stad, op fietsafstand, in het zalige weer, op een fijne locatie, met een gewoon steengoeie vol-au-vent. Soms moet dat echt, maar echt niet meer zijn.
En een extra? De bediening was daar zo professioneel en vlot, dat we om zeven uur zijn toegekomen, een aperitief hebben genomen, hoofdgerecht en dessert, en dat we nog net op tijd terug thuis waren voor de voetbalfinale.
Happy Bart ^^