Geplaatst op

Lentegevoel

Gisteren was het nog fris daar aan zee, maar vandaag vond ik het echt zalig! Tijd om de tuinkussens buiten te halen en ijsjes te eten.

Maar ik heb nu eenmaal geen zittend gat, en vlakbij aan de Zandbergen en het Wondelgemse kerkhof ligt een multi die al heel lang aan ’t pieken is. ’t Is eentje met projecties en zo, en dat kunnen we nu al wel, maar we hebben er ooit gestaan in volle zomer toen de tengels anderhalve meter hoog stonden, en dat leek me niet echt ideaal. Nu was het warm, en staan de tengeltjes nog maar tien centimeter, dus trokken Kobe, Merel en ik stevige schoenen aan, en trokken we naar ginder. De ene waypoint werd al iets vlotter gevonden dan de andere, maar we kregen een prachtig wandeltochtje en een fijne cache.

Ik was echter nog totaal niet uitgewandeld, maar de kinderen hadden geen zin meer, en dus trok ik op mijn eentje nog naar Wippelgem, naar Goed Ten Broeke, voor een drietal kilometer langs prachtige paadjes. Ik heb wel een half uur staan zoeken naar de cache zelf, maar bon, uiteindelijk toch gevonden. Oef!

Uiteindelijk was ik net op tijd terug thuis om te eten en dan een DnD sessie te spelen. Intens genoten vandaag, echt waar.

Geplaatst op

Hand-in-Hand quiz

Woensdag op de SQ quiz had Tom het me terloops gevraagd: of ik geen zin had om zaterdag mee te doen met een quiz in Wondelgem, in de Zulle. Ik zei niet meteen ja, omdat ik eigenlijk niet wist of ik daar wel goesting in ging hebben.

Deze voormiddag stuurde hij nog een smsje, en ik stemde uiteindelijk toch gewoon in: ik ging toch al helemaal aangekleed en opgetoeterd zijn, en het was niet alsof het verder dan drie minuten rijden was :-p

Om half acht zat ik dus in de Zulle, onze “nieuwe” polyvalente zaal waar ik eigenlijk nog nooit geweest was, en ik geloof dat ze er staat sinds 2015. Tot mijn verbazing was de organisatie in handen van een collega, en zag ik er ook nog andere bekenden en oudleerlingen.

En de quiz zelf? Die was best amusant, met hele leuke vragen, gebaseerd op de verschillende soorten televisiekwissen die er momenteel lopen op de diverse Vlaamse zenders. Blijkbaar zat ons team goed rond, want we haalden zowaar 218 op 225, en wonnen daarmee nog ook!

Al bij al een fijne avond gehad, yupyup. En meteen ook eens de Zulle van binnen gezien.

Geplaatst op

A cache a day keeps the doctor away

Allez ja, al dat rondlopen is toch goed voor de gezondheid ^^ Sporten kan ik niet, enfin, heb ik geen goesting voor, en veel dingen mag ik ook niet doen voor voet en rug. Komt dat even goed uit zeg! Maar wandelen dus wel.

Momenteel zijn we bezig met een streak: zo lang mogelijk elke dag minstens één cache doen. Intussen zitten we al een eind over de dertig, en we willen de 50 halen. Nog even doorzetten dus.

Gisteren, in het naar huis komen van de muziekles, ben ik met Wolf de oplossing gaan oppikken van een mysteriecache, en dat bleek in een bos te zijn dat Wolf kende van de scouts: het bunkerbos! Nooit geweten dat dat daar was, en ik passeer daar nochtans elke dag op weg naar school, ’t is dus ook nog eens vlakbij. Er zijn open pleinen, dichtbegroeide bossen, en vooral: bunkers. Ampel bunkers. En kunstmatige grotten, en vervallen huisjes. Vree, maar echt vree wijs. Samen vonden we probleemloos de cache, en Wolf toonde me nog een paar plekjes, zoals een grot die gedeeltelijk is afgesloten met een hele goeie reden:

IMG_0183

Vandaag wilde ik niet te ver lopen, en gelijk had ik: een gemene buikkramp deed me op een bepaald moment zelfs gewoon aanbellen bij een huis. Maar bon, ik met Merel en Kobe naar Lovendegem. Kobe had ik speciaal gevraagd omdat ik een aapje nodig had, en jawel, ik was zelf nooit in die boom geraakt. Kobe daarentegen…

IMG_0184

Enfin, drie caches later reden we in het gedruppel weer naar huis, maar toen hadden we toch alweer een portie frisse lucht binnen.

Goed bezig, zeg ik u.

 

Geplaatst op

76 jaar min een dag

Morgen wordt ons pa 76, jawel. En net zoals vorig jaar wilden we daarom samen gaan eten. Toen waren we nog naar het stadscentrum getrokken met hem en Nelly, maar deze keer besloten we in Wondelgem te blijven: we hebben er immers het onvolprezen Boneryck.

Tegen half één schoven we onze voeten onder tafel en werd er ons een zeer fijn menu voor de neus geschoven, zonder haasten, maar ook zonder wachten. Ons pa werd er helemaal lyrisch van, maar dat kan ook aan de wijn gelegen hebben.

Ik moet het toegeven, het wàs inderdaad ook zeer lekker. Helaas kreeg ik naar het einde toe buikkrampen – er doet een gemeen virusje de ronde – en ben ik thuis dan maar even gaan liggen. Pa volgde trouwens het voorbeeld, hij wilde een tukje doen, terwijl Nelly rustig een boekje zat te lezen.

Extra taart hadden we niet voorzien, maar dat was ook aan geen kanten meer nodig, we hadden eigenlijk al te veel gegeten.

Maar ons pa had genoten, wij ook, en meer moet dat niet zijn, als ge 76 wordt.