Acta Diurna de muliere ludenti
Yup, na al die jaren eindelijk nog eens als speler op een larp weekend! Het had wat voeten in de aarde – de vorige kon ik niet mee omwille van de rug, en die daarvoor waren we aan het wachten op Els – maar yup, eindelijk gelukt. Met vier van de zes, maar bon, we hadden een klein kampje, genoten van het goede weer, en zagen er fantastisch uit, toch?
De dag begon met croissants en vriendinnen, ik gooide er eentje af aan het station – we hebben nog moeten crossen! – en om half twaalf stapten ook de laatste twee dames hun auto in, terug richting Dordrecht.
Ik moet het eerlijk toegeven: ik heb genoten van de voorbije dagen, maar ik was ook blij dat de rust terugkeerde in huis: helemaal stil en kalm.
Die rust duurde maar heel even, want om tien voor twaalf stond mijn pa al hier, en was ik volop bezig met een gigantische pot macaroni met hesp en kaas te maken. Wolf had daar expliciet naar gevraagd, en Bart was nog niet terug van Rome, ik moest dus wel zelf koken. Maar het smaakte enorm, en we genoten ervan, vooral dan ook van het dessert: zelfgemaakt vers roomijs met caramel ^^
Tegen dan kwam ook Bart thuis en waren we weer compleet. Bart at, viel prompt in slaap, en ons pa en ik reden naar Doornzele om daar een cachewandeling te doen, maar dat viel precies gelijk wat tegen. We zijn dan nog naar Speybank gereden die we met enige moeite wél opgelost kregen, en tegen half zes waren we weer thuis.
Een doodgewone zondag dus, met alles erop en eraan. Oh, en ons pa had gewoon een bloemetje mee voor mij: prachtige rode potroosjes! Ik hoop maar dat ze een beetje blijven staan, want ze zijn prachtig met mijn witte amarylissen…
In oktober hadden we hier al eens samen gezeten voor Haven III, maar toen kon ik uiteraard niet mee gaan larpen door mijn kapotte rug. Mireille, Caterina en Hanneke zetten toen zeer overtuigende Akata neer, zo bleek achteraf uit alle verslagen.
Intussen zijn we een half jaar verder, is mijn rug nog absoluut niet oké – dat zal ook nooit meer goedkomen, maar bon – maar goed genoeg om een weekendje te gaan spelen. Ik was in november wel al een weekendje naar Omen gegaan, maar dat was als figurant en dus compleet anders.
Nu ga ik dus opnieuw spelen, mijn derde spelersrol ooit, en de eerste buiten Poort. Ik ga Els keihard missen, dat weet ik nu al: de laatste poorten speelden we voortdurend zij aan zij.
Ook Sabrina gaat nu mee, we waren dus met twee nieuwe spelers, en haar personage moest nog opgesteld worden en de rest bijgestuurd. En daarbij, gewoon een weekendje onder vriendinnen is ook zalig. Mireille was hier al van gisterenavond, ik had haar opgepikt in Drongen station. Bart zit intussen een weekendje in Rome met Jaguar, extra rust dus in huis :-p
Tegen de middag reed ik even naar Mariakerke om Chinees voor zes personen, en om één uur stonden effectief Hanneke en Sabrina hier. We waren net allemaal bediend toen ook Stefaan, man van Els en eigenlijk ook een echte Vos, hier stond. Hij had nog niet gegeten, we schoven een bord bij, en het werd extra gezellig. En ook al waren we met achten, er was nog steeds veel te veel eten :-p
Na het eten overliep Mireille even het concept van Haven, het spelsysteem, en gingen we aan de slag voor een personage voor Sabrina en meteen ook voor Stefaan, want bij hem was het ook beginnen kriebelen. Hij gaat nu nog niet mee doen, maar hopelijk wel de volgende. Yes! Dik in orde! Hij ging trouwens maar even blijven, had hij gezegd, maar het was toch ruim half zes voor hij weer richting Brugge vertrok ^^
Het was oorspronkelijk de bedoeling dat Mireille vanavond nog een trein naar huis nam, maar uiteindelijk is ze, samen met de andere twee, gewoon blijven slapen. Hehehe. Doodjammer dat Caterina er niet bij kon zijn, maar die heeft volgende week examens en was ijverig aan het blokken.
Enfin, vermoeiende, maar wel superwijze dag dus.
Zeg Els,
het is bijna Omen, en ik kijk er gigantisch naar uit. Haven heb ik al moeten missen, maar weete, ik heb de Vossen al weer grotendeels bij elkaar gekregen. We hebben hier weer in mijn living samen gezeten om de groep rond te krijgen, en het was wijs. Echt. Ge hadt er bij moeten zijn, we hebben u gemist. Mireille speelt een diefachtige rogue die ook kan genezen, Hanneke is iets druïde-achtigs met drankjes brouwen, Caterina heeft wat genezing maar ook veel andere dingen, en ik, ik ging voor full fighter gaan, met staf deze keer. Grote bek en al, kendet? Ik had nog iemand naast mij kunnen gebruiken met een zwaard en een schild die erop zou slaan als het beweegt, weete. Sabrina gaat er later ook nog wel bijkomen, en dan zien we nog wel.
Uw ventje hebben we voorlopig al mee gekregen als figurant op Omen. Ik hoop dat hij hem een beetje gaat amuseren, want ik zou hem doodgraag ook weer meekrijgen bij de Vossen. Het zal nooit meer hetzelfde zijn, Elske, maar we blijven aan u denken. Ik heb onlangs dat filmpje nog eens bekeken dat die oudleerling van mij gemaakt heeft, en gij zijt mij in mijn kleren aan het helpen, en uwe lach is gewoon aanstekelijk, jong!
Het larpvirus is dus al weer aan het kriebelen, maar weet ge wat mij vooral gigantisch deugd heeft gedaan? Ik heb vannacht gedroomd. De plot weet ik niet meer, maar het was ne gigantisch fijne live, stijl Poort, en wij waren weer samen. Ik herinner me vooral dat we ergens in een of andere herberg de slappe lach hebben gekregen, dat we samen schild aan schild stonden te vechten, en dat we op een bepaald moment al gibberend en gillend voor ons leven crossten, iets waar we alle twee zo goed in zijn, nietwaar… Om dan al hijgend en puffend blijkbaar in veiligheid te zijn, en prompt het uitgieren van het lachen.
Nee Els, larpen gaat nooit meer hetzelfde zijn zonder u. Maar zo lang dat ik nog kan dromen dat we samen spelen en onnozel doen, blijft ge nog wel een beetje bij mij. Ik weet ook niet wat het gaat geven als ik op Haven met de Vossen ga spelen, maar ge zit in onze achtergrond, ge zijt in het verhaal geschreven, en ge zijt er dus, wat ons betreft, bij. En weete? Als het beweegt, dan kloppen we derop. Beloofd.
Sinds Poort stopte in 2015 en ook Vestigo niet verder kwam dan één aflevering, kriebelde het om nog eens te beginnen spelen op een nieuwe larp. Haven was een ideale gelegenheid, maar het eerste evenement lieten we voorbij gaan, want wat zouden de Vossen zijn zonder Els? Het was dus gewoon een kwestie van wachten tot Els genezen zou zijn, en dan konden de Vossen als vanouds weer samen spelen.
Helaas… Het heeft niet mogen zijn.
Haven twee ging voorbij, want ik kon het niet, de Vossen zonder Els. Het was gewoonweg te vroeg.
Maar intussen is het weer beginnen kriebelen, en aangezien destijds Els zelf nog had voorgesteld om naar Haven te trekken met de Vossen, dacht ik dat het moest kunnen. In ons hart en ons verhaal is ze erbij, onze Katara. En dus schreven we ons in voor Haven, kregen we een heel fijn spelconcept toegespeeld van de spelleiding, en gingen we ervoor. Voorlopig met vier, nummer vijf staat klaar voor de volgende episode, en we zien wel of er nog volk bijkomt.
En toen gebeurde mijn rug, en trok dat een dikke streep door Haven voor mij. Alleen… Ik ben vast van plan om er de volgende keer wél bij te zijn, en het concept is nu eenmaal met àlle vossen, dus kwamen Mireille, Caterina en Hanneke vanmiddag naar hier om onze personages op te stellen en een achtergrond te verzinnen. Het werd een heerlijke, technische middag, met een fantastisch middagmaal dat Bart voor ons gekookt had, veel taart en snoeperijen, en vooral heel veel nadenken over vaardigheden, talenten, culturen, schmink, kledij, en alles wat nog bij een larp komt kijken.
Het was half tien tegen dat Mireille naar huis was, maar ik had een ronduit fantastische middag!
Lieve Els,
we leerden je kennen in een spel, maar je speelde zoals je ook in het echt was: lief, zorgzaam, geduldig, meelevend, maar ook grappig, levenslustig, en spitsvondig.
Aan je zijde vonden we altijd je paladijn terug, Stefaan, je maatje, je beschermengel, je andere helft. Samen hebben we gigantische avonturen beleefd, spannende momenten, intense emoties, diepe angst… En zo werd een vriendschap gesmeed, een band die niet meer stuk kon. We speelden samen, we leefden samen, we lachten samen. En zo zullen we ons jou ook herinneren.
Want toen het nieuws van je ziekte insloeg als een bom, weigerden we het te geloven. Onze Els, onze Elisabetha, onze Fleur, een van de Vossen, ziek? Nee, die kwam er wel door, geen probleem. En je vocht, je streed, je hield je sterk, en je weigerde op te geven. Maar dit gevecht was er een dat je niet kon winnen, Els.
En, om eerlijk te zijn, we kunnen het nog steeds niet geloven. Wie zal er nu aan onze zijde strijden? Wie zal er nu op kloppen, als het beweegt? Met wie gaan we nu tranen lachen, midden in de nacht?
Nooit zullen we je vergeten, Els. Dat kunnen we niet. Je bent een van ons, je bent altijd in ons hart. En samen met Stefaan en Arwen dragen we je met ons mee. Voor altijd.
Deze avond kreeg ik bericht waar ik totaal niet goed van ben.
Els, een vriendin die ik al jaren ken, met wie ik larp, die dan heel vaak met me meerijdt, mijn medekrijgster, mijn maatje naast mijn zijde, heeft het niet gehaald.
Ja, ze was zwaar ziek, lymfeklierkanker, maar de behandeling ging bemoedigend. Alleen was bij de laatste chemokuur haar lever lastig aan het doen. Maar niemand van ons die ook maar een moment dacht dat ze het niet ging halen. Niet Els, zo’n straffe madam zeg!
Ik weet het even niet meer.
Het enige wat ik nu kan doen, is op mijn blog alle fantastische momenten samen – voor zover dat die gedocumenteerd zijn – opnieuw bekijken, en huilen. Want we hebben fantastische, idiote dingen samen gedaan, en vooral gigantisch veel gelachen. En veel, veel meer herinneringen dan ik terugvind.
Els toch…
