Ik weet niet wat er scheelde vandaag, maar ik had echt geen zin in gedoe, in mensen, in drukte… Misschien had het te maken met het feit dat tegen elf uur hier iemand stond die de haag kwam scheren, en ik me noodgedwongen daar mee bezig hield, en er de hele dag lawaai was. Misschien was het de warmte, die zich op mij had gezet tijdens het kuisen en wieden van het ellenlange voetpad en bijhorende goot. Maar bon, dat is nu toch gedaan geraakt, eindelijk.
De tuin ziet er propertjes uit, gelukkig maar.
Maar eigenlijk had ik afgesproken met een ganse bende van een man of vijftien, allemaal larpers, om vanavond naar de Feesten te gaan. Ter herinnering van Els, met wie we een jaar of twee geleden nog geweest waren.
Om eerlijk te zijn? Ik zag het echt, maar echt niet zitten. Ik had geen behoefte aan mensen, en ik ben zo al niet de meest sociale persoon. Niet dat het geen fijne mensen zijn waarmee ik afgesproken had, wel integendeel, het merendeel ervan beschouw ik echt als vrienden. Daar had het ook niks mee te maken. Gewoon… Tsja… Koppijn en een meh-gevoel.
Ik heb dan maar afgezegd, heb in alle stilte in de tuin zitten lezen, dan mijn haar opnieuw gekleurd – van zacht ros naar donker kersenzwart, eigenlijk te donker om goed te zijn, maar bon – en eigenlijk gewoon genoten van de stilte.
Toen ik de foto’s zag passeren, vond ik het wel jammer, maar iets in mij zei toch: oef! Juiste beslissing, dus.