Véronique – Pagina 6

Eigenlijk is dit nog van vorige vrijdag, maar ik wou er een aparte post aan wijden.

Na al het gekajak was ik moe, dat geef ik toe. Maar het was inderdaad een prachtige dag, en Merel wist me te overhalen om toch naar de rugby te gaan. Ik had nog geen cache – ik had er na het kajakken gestaan, maar had toen de juiste gegevens niet bij en vond niks – en dus gingen Merel en ik een klein beetje verderop, in de buurt van de Sportstraat, naar een klein parkje. De cache hadden we snel, en Merel vond het kleine speeltuintje de max.

Maar we reden terug naar de Blaarmeersen, en gingen picknicken op ons vaste plekje op de pier in de gouden avondzon.

Toen we thuiskwamen, was ik dus nog meer moe, maar toch keek ik uit naar mijn date die avond. Jawel, rond half negen werd ik nog enkele straten verderop verwacht, bij het schoonste cadeau dat ik al van Gift Gent heb gekregen.

Ik wapende me met een goeie gilet, een fles advocaat en een pak Tony’s Chocolonely met karamel en zeezout, en belde aan bij Veronique. Die troonde me meteen mee naar de tuin achteraan, en samen speelden we vuurheks, terwijl we genoten van verse warme chocomelk, de advocaat en de chocolade, en vooral van elkaars gezelschap en het heerlijke vuur, onderwijl lange gesprekken voerend.

Helemaal warm en zen keerde ik later die avond naar huis terug, met de geur van houtvuur en vriendschap in mijn kleren.

Bedankt, Veronique!

14/08/201719/08/2017

Another day in paradise

We waren er nog niet geraakt dit jaar, bij Marc en Annemie hun paradijs in Zomergem. Maar vandaag zagen we het helemaal zitten. We zochten nog een vriendje, en dat vond ik in de persoon van Véronique. Ik wist dat ze helemaal lyrisch ging zijn als ze het zag ^^ Het was nochtans simpel: “Zeg, iets te doen straks? Ga je dan mee?”

We pikten in het gaan nog een geocache mee die eigenlijk net iets verder lag dan ik me herinnerde, en installeerden ons dan met bolderkar onder de boom naast de vijver. Ons pa, die ook afgekomen was, zette zich te kletsen met de gastvrouwe, de kinderen sprongen meteen in het water, en ik, ik leidde Véronique rond. Ze heeft me uiteindelijk maar liefst 70 foto’s doorgestuurd, waarvan ik u een kleine selectie geef, en da’s eigenlijk gewoon jammer.

Marc heeft achteraan een ganse moestuin, en daar staan sinds dit jaar ook enorme braambessen, van die grote, gecultiveerde zonder doornen. Alleen… Annemie vindt ze niet lekker, en ze smaken inderdaad niet zoals gewone bramen. Maar Véronique en ik sloegen aan het trekken, en mochten elk nog een krop sla en een courgette meenemen ook.

En de kinderen? Die amuseerden zich te pletter!

Ik hield er zowaar vijf potten prachtige gelei aan over, en alweer een herinnering aan alweer een prachtige namiddag!

19/10/201624/10/2016

366 – 19 oktober 2016 – verwenontbijt bij een vriendin

11/02/201620/02/2016

Een tuinhuis en een garage!

Als ge zo ’s avonds rond half tien nog aan ’t zeveren zijt met een vriendin op Facebook, kan het al eens gebeuren dat u rond half tien de volgende morgen plots aan de ontbijttafel bevindt, met het restje brood dat je nog had, gekookte eitjes, cornflakes en dat soort onzin. Compleet à l’improviste, maar wel supergezellig.

Een ideale start voor een zware dag, overigens: er moest een garage uitgeleegd worden en een tuinhuis opgevuld. Stand van zaken bij aanvang:

De rekken in het midden van de garage moesten uiteraard weg, maar ook de rekken aan de zijkant, zodat we wat meer plaats hebben. Het tuinhuis is er op zich groot genoeg voor.

Enfin, we begonnen eraan: de kinderen haalden alle bloempotten en andere spullen van de rekken en zetten die op de oprit, tot Wolf en ik de kleine rekken konden verzetten, en zij ze opnieuw konden opvullen, maar dan gestructureerder. Na een uur zag het er al zo uit:

Wolf en ik waren toen al met een volle auto naar het containerpark gereden…

Gelukkig kwam er na de middag versterking in de vorm van een oudleerling en medelarper. De bedoeling was eigenlijk dat hij enkel de rekken moest helpen verzetten, maar zo ver waren we helaas nog lang niet. Niet getreurd, naast een bijzonder scherp verstand en een nog scherpere tong heeft hij ook een stevig stel handen en is hij niet bang om die vuil te maken. En dus begon Jesse mee te boel uit te legen, tot we met enige serieuze moeite de twee rekken links op bovenstaande foto konden verzetten.

Na die rekken was er gelukkig stevige koffie, en zag de garage er al wat leger en het tuinhuis wat voller uit:

Ook al was het intussen toch redelijk behoorlijk rotweer, Wolf wilde niet opgeven. Want het mag er dan nog uitzien als een grote rommel, eigenlijk ging het snel.