Schot in de zaak

Zoals jullie op de foto in de vorige post kunnen zien, is eindelijk de verkavelingsvergunning binnen! Yes!

Die moet nu 35 dagen ophangen, vooraleer we aan de verbouwingen kunnen beginnen, wettelijk gezien. Helaas, er is ook nog zoiets als bouwvergunning. De architecte is nu volop bezig met die vergunning, en heeft alles al naar Stedenbouw gestuurd om het na te kijken. Het zag er goed uit, alleen de regenwaterput, die wettelijk verplicht is, moet nog toegevoegd worden.

Zodra de bouwaanvraag is ingediend, is het wachten op het goedkeuren daarvan, en dat is ongeveer drie maanden, jammer genoeg.

Maar dat zou betekenen dat we in juni eindelijk aan de werken kunnen beginnen. Oef. Hopelijk zelfs vroeger.

De volgende stap voor ons is dan natuurlijk aannemers aanspreken, offertes vragen, en concrete plannen maken. En beginnen dromen over hoe die nieuwe keuken er zal uitzien.

End of the Saga (part 1)

Ik hoop dat er vandaag eindelijk een streep onder de saga van de verkavelingsperikelen is getrokken.

Ik heb gisterenavond nog een hoop brieven zitten afprinten, een hoop bijhorende plannetjes geprint en ingekleurd, enveloppen geschreven, en papiertjes voor aangetekende zendingen ingevuld.

Deze ochtend heeft Bart de papieren dan getekend en heb ik ze in de loop van de voormiddag in de enveloppen gestoken.

Om dan vast te stellen dat ik twaalf getekende papieren te kort had. Want, ha ja, de dame van Stedenbouw had geteld hoeveel handtekeningen ze tekort had, en dat waren er volgens haar twintig. Ik had dus gisteren twintig exemplaren geprint en op Barts bureau gelegd, en er verder niet meer bij stilgestaan. Later op de avond had ik gemerkt dat de dame twintig adressen met ontbrekende handtekeningen had geteld, maar blijkbaar niet alle namen.

Deze namiddag heb ik dus een half uurtje op Barts kantoor doorgebracht (de jongens vonden dat zalig, want dan mochten ze MarioKart spelen op de Wii. Niet dat ze dat thuis niet hebben, maar op een ander is dat toch altijd wijzer) en gewacht tot hij uit vergadering was om die ontbrekende papieren te laten tekenen.

En dan naar het postkantoor, om 180,80 euro later terug naar huis te rijden, de bewijsjes van de aangetekende zendingen in te scannen, en ze door te sturen naar Stedenbouw.

Poeh.

Intussen heb ik wel via de Post een bericht gekregen dat ze mijn dossier goed ontvangen hebben. Als ze het nu nog zouden kwijtspelen, heb ik tenminste al dàt bewijs in handen. Want ik hou mijn hart vast.

Hele diepe zucht.

Deze voormiddag zat ik op een bepaald moment met tranen in mijn ogen. Echt. Ik moest moeite doen om niet helemaal in huilen uit te barsten.

Ik had namelijk net een telefoontje van Stedenbouw gekregen dat mijn dossier voor de verkavelingswijziging helemaal niet in orde was. Er ontbraken nog een aantal handtekeningen. Ha ja, want als een kavel  in eigendom van meerdere personen is, dan moeten zij àllemaal tekenen.

Ik had dat nog expliciet gevraagd aan de verantwoordelijke voor mijn verkaveling bij Stedenbouw, en die had me gezegd dat het voldoende was als per perceel één van de eigenaars tekende, ervan uitgaande dat als zij geen bezwaren hadden, de mede-eigenaars dat ook niet gingen hebben. Niet dus.

Ik legde dat uit aan de – overigens zeer behulpzame – dame aan telefoon, en zij ging het voor de zekerheid nog eens checken bij de adviseur, en me terugbellen.

Helaas.

In de codex staat volgende vermeld:

Alvorens zijn aanvraag in te dienen, verstuurt de eigenaar per beveiligde zending een afschrift van de aanvraag aan alle eigenaars van een kavel die de aanvraag niet medeondertekend hebben. De bewijzen van deze beveiligde zendingen worden op straffe van onontvankelijkheid bij het aanvraagdossier gevoegd.

Gelukkig was ze zeer tegemoetkomend: zij had toch al alle adressen aangeduid die ontbraken, en ze ging me haar lijst inscannen en doormailen. En aangezien de ingediende dossiers toch al kopies bevatten, mag ik dus morgen de bewijsjes van aangetekende zending voor haar inscannen en doormailen,  zodat ze onverwijld verder kan gaan met het dossier. En ik later deze week of volgende week de gele affiche kan gaan afhalen. Ze had die toch al opgemaakt, vandaar.

Ze wist me ook te verzekeren dat ze zeker niet de maximumtermijn voor het dossier gingen nodig hebben (zijnde ergens in maart), maar verwachtte het dossier rond te hebben begin januari.

Enfin, toch nog één meevaller dus.

Die ‘paar ontbrekende handtekeningen’ telde zij overigens als een twintigtal, ik kom aan tweeëndertig. 180 euro. En dus zit ik nu brieven uit te printen en enveloppen te schrijven. Alweer.

Verkavelingswijzigingsaanvraag is binnen

Oef.

Daarnet heb ik bij Stedenbouw het verkavelingswijzingingsaanvraagdossier binnengebracht. Eindelijk.

De hele zomer heb ik handtekeningen verzameld, daarna heb ik van de architecte het ingevulde dossier gekregen, en vandaag kon ik er eindelijk werk van maken.

Gisteren heb ik alle brieven voor de huiseigenaars die ik niet kon bereiken, opgesteld, met telkens een aangepast plannetje met uitleg erbij. Vijftien stuks, jawel. Deze morgen ben ik dan eerst naar de logopedie gegaan, en daarna richting postkantoor om die vijftien brieven aangetekend te versturen. 84 euro. Dan kopies in zesvoud van de bewijsjes van aangetekende zending, de dossiers in elkaar gestoken, en dan richting Administratief Centrum Zuid, waar ze me wisten te vertellen dat ik eigenlijk in Mariakerke moest staan. Maar dat ze het dossier wel wilden aannemen en nakijken of er wel alles inzat, alsof het met de post zou verstuurd zijn. Het bleek in orde te zijn, oef.

En dus viel er een pak van mijn hart. Een steen van mijn maag. Want dit dossier, het had toch enige voeten in de aarde. Nu moet ik nog wachten op bevestiging per post van de volledigheid van het dossier. Dan moet Stedenbouw het nakijken, en dan moet het ter goedkeuring voorgelegd worden aan het Schepencollege. Het kan dus nog wel eventjes duren. Maar bon, we zijn alweer een stap dichter.

(En dan heb ik mezelf beloond met een prachtig diepblauw-naar-paars-neigend hoedje, hemdjes voor Merel, een wollen truitje voor Bart, en een hoop volkorenkoeken van bij de Hema. En een vegetarische lunch bij de Pacha Mama.

lunch)