Geplaatst op

40.

Jawel, ook veertig, maar deze keer gaat het over mezelf.

Heb ik het er lastig mee? Hmm, ergens wel: ik behoor nu officieel tot de middelbare leeftijd, terwijl ik zelf nog vaak het gevoel heb van: “Kijk mama, zonder handen!” Ik betwijfel eerlijk gezegd of dat gevoel ooit weg zal gaan, ik voel me vaak nog jong en onervaren. Aan de andere kant zou ik niet opnieuw 18 willen zijn. Qua lijf wel, ja, maar niet qua geest. Ik heb ervaring, ik heb (een beetje) levenswijsheid, en ik heb eindelijk ook innerlijke rust. Ik ken mijn sterktes en mijn zwaktes en heb daar ook mee leren leven. En ik heb me al lang neergelegd bij het feit dat er dingen zijn die ik nooit in mijn leven zal gedaan hebben, ook al had ik dat wel gewild. Tsja. Life happens.

Maar de slotsom van veertig jaar is toch de volgende: ik ben een verdomde gelukzak! Ik heb een prachtig leven, en ik besef dat maar al te goed.

Ik heb een ongelofelijke man, met wie ik elk moment opnieuw zou trouwen. Die mij aanvaardt voor wie ik ben, bij wie ik mezelf kan zijn, en in wiens armen ik thuis ben, waar we ons ook bevinden. Dank je, liefje.

Ik heb drie prachtige, gezonde, gelukkige kinderen. Verstandig, lief, beleefd, spitsvondig, en zelfs ook mooi, al kan dat wel mijn moederhart zijn dat spreekt. Maar toch.

Ik heb een job die ik nog steeds ongelofelijk graag doe. Ja, er zijn momenten dat ik me naar school moet slepen, maar dat heeft iedereen wel eens, zeker? En er zijn dingen die ik liever doe dan administratie en examens verbeteren, maar alla. Als oudleerlingen me nog steeds met warmte begroeten, en zeggen dat ik een van de leraars ben die ze nooit zullen vergeten, zal ik het nog wel niet zo slecht doen, zeker? Of als mijn zesdes samenleggen, en in het laatste uur van de dag mijn bord voltekenen, ‘Celebration’ van Kool and the Gang opzetten, en zorgen voor chocomousse, yoghurt, petit Gervais en brikpakjes fruitsap (omdat ze weten dat ik blikjes nooit zou toelaten), dan is dat wel ok zeker? Vooral als we daarna zonder morren Tacitus vertalen :-p

Ik heb een zalig huis, waar ik dolgraag in woon. Ik prijs mezelf daar ook vaak gelukkig om: ruim, veel licht, gezellig, en vooral een thuis voor ons gezin. Ja, het is nog voor verbetering vatbaar (maar dat komt er binnen afzienbare tijd wel aan) en er ligt nogal wat rommel, maar bon, perfectie is een utopie, nietwaar?

Ik heb een fijne familie en goede vrienden. Ik heb mijn ouders, schoonouders en zelfs mijn beide grootmoeders nog steeds, en daar ben ik dankbaar om. Ik zie die mensen graag, en ik zou ze graag nog ongelofelijk lang om me heen hebben. Ik weet dat dat onrealistisch is, helaas, maar toch. Ik kan maar hopen.

Dus, heb ik het moeilijk met veertig worden? Ergens wel, omdat ik zal moeten leren loslaten. Maar ik ben een gelukkig mens, en die voorbije jaren kan niemand me nog afpakken.