Vijf jaar

Lieve kleine blonde prinses van me

je bent vandaag zowaar vijf jaar. Je keek er al een aantal dagen serieus naar uit, maar ja, het was een maandag! En dan nog een maandag waarop je een kleutersportdag had, op uitstap was, en dus geen cake kon meenemen naar school! Stel je voor! Maar ik kon je geruststellen: we gingen al een wafel eten voor jouw verjaardag in Amsterdam, maandagmorgen kreeg je je cadeautjes, en dinsdag mocht je dan cake meenemen naar school.

Deze morgen stond je dus te springen, met de kroon die ik gisteren nog snel maakte, op je hoofd. Je pakte je grote cadeau uit, en was gelukkig wildenthousiast: een groot poppenhuis in hout! Ik heb het deze voormiddag, terwijl jij naar school was, snel in elkaar gezet, liefje.

Soms weet ik niet wat ik met jou aan moet, Merel. Je bent nog steeds ongelofelijk lief en behulpzaam. Té, soms, want zo zit je bijvoorbeeld naar tv te kijken naar een programma van je broers, terwijl zij met moeite kijken en jij niet durft zappen. Of je brengt me koffie met steevast een echt koekje erbij. Zo van die kleine dingen, Mereltje, waarvoor ik je wel kan platknuffelen. Knuffelen, dat doe je ook bijzonder graag. Als ik overdag in de zetel durf gaan zitten, duurt het meestal niet langer dan een paar seconden of je ligt boven op mij, of je vleit je op zijn minst tegen me aan. Maar dat heeft ook zijn nadeel: ik ben degene die je in bed moet steken, en ik kan het niet even aan papa vragen. Zelfs als ik niet thuis ben, durf je te beginnen huilen omdat ik jou niet in bed kan/mag steken. En daar zit mijn grootste probleem met jou, Merel: je gehuil. Je begint op de meest onmogelijke momenten, voor de meest idiote redenen te huilen. Omdat je je jas niet dicht krijgt, omdat je je schoenen niet vindt, omdat je je handen moet wassen van mij, omdat het licht aanmoet, of omdat… je het zelf niet eens weet. Dan sta ik echt met mijn handen in mijn haar, meisje. Ik kan met alles om, met driftbuien, gezaag, valpartijen, ruzie, vermoeidheid, maar niet met dat gehuil van jou. Ik heb de neiging om kwaad te worden, uit te vliegen, jou in de hoek te zetten, of… Tsja, als ik maar niet naar jouw gehuil moet luisteren, want ik snap het totaal niet. En jij zelf ook niet, heb ik de indruk. Je wil dan wel stoppen met huilen, maar dat lukt niet.

Verder ben je nog steeds even eigenwijs als altijd: je commandeert je broers bij de spelletjes – tot het misloopt en je begint te huilen – loopt te zingen en te dansen, speelt met poppen en eigenlijk alles wat je maar kan personifiëren, en je babbelt honderduit. Dat vertelde ook je juf op school: dat ze soms verbaasd staat over je woordenschat, en hoe versatiel je bent in het gebruik ervan: je kan hetzelfde woord duidelijk in verschillende contexten gebruiken, en da’s blijkbaar vrij ongewoon voor een vijfjarige. Maar wat wil je, het zit duidelijk in je genen, van alle kanten, en ook je broers zijn nu niet bepaald op hun mondje gevallen: je neemt nogal wat over van hen.

IJdel ben je ook: je kijkt altijd in de spiegel of je kleren wel goed zitten, en o wee als je geen diadeem hebt die bij je kleren past, of als de kleuren van de rekkertjes niet overeenkomen met de kleur van je T-shirt. En je haar… Iedereen heeft er ook altijd commentaar op, op dat lange blonde haar van jou, en je beseft het maar al te goed: het is een van je grote troeven, samen met je helderblauwe kijkers en je rozerode mond. Je speelt dat haar ook graag uit, en draagt het dan ook liefst gewoon los met een diadeem. Als je opgroeit zoals je nu bent, Merel, dan ga je nog heel wat harten breken, lieverd.

Maar eigenlijk ben je gewoon mijn lieve kleine wondertje, Merel. Lief, zacht, geduldig, gehoorzaam, slim, mooi en nu ook vijf jaar. Ik kan het bijna niet geloven.

Klein feestje

Kobes vriendjes waren, op één na, allemaal op reis gisteren, en ook vandaag waren enkel de oma’s beschikbaar. Dus stellen we de algemene feestjes uit, en hielden we vandaag een mini-feestje met Omaly, oma en opa. Ik voorzag wat zoute knabbels voor bij het aperitief, er was boursinsoep, rosbief met een heerlijke sla en kroketjes – en de obligate boontjes met azijn voor mijn pa -, versgemaakt vanille-ijs met kersen, frambozen, meloen, blauwe bessen en aardbeien, en daarna nog koffie met chocoladetaart en mislukte aardbeien-yoghurttaart.

Meer dan genoeg dus.

En Kobe? Die genoot ervan om in het middelpunt van de belangstelling te staan, en samen met zijn opa de ijscrème uit de pot te schrapen. Merel was intussen blijkbaar zo moe, dat ze op mijn schoot in slaap is gevallen, en gewoon twee uur nog heeft liggen slapen in de zetel. Tsja…

Verjaar-dagje

Kobe glunderde bij het opstaan: er stond een pakketje in Duplo met een grote K op de tafel klaar!

Bij het openmaken zat er een doosje van lego in, met daarin een doosje, met daarin een doosje, met daarin een papiertje: een bon voor een bezoekje aan de speelgoedwinkel! Kobe was heerlijk enthousiast, je moet maar eens naar de laatste foto kijken!

En toen bleken er pannenkoeken als ontbijt te zijn.

IMG_7229

IMG_7230

Daarna mochten ze naar “De Boxtrollen” kijken, en ’s middags was er zowaar macaroni met hesp, kaas en champignons! Stel je voor zeg!

Het was er het weer niet naar om naar de Gentse Feesten te gaan, en dus werd er eerst naar Dierkens gegaan, om er een Lego Ninjago Airmaster te kopen, en de grote doos met het Ninjago basisstation. De hele verdere namiddag werd uiteraard daaraan gespendeerd, tot het tijd was om croques monsieur te eten. Wolf had nog geld staan, en kocht een goede step, waarmee hij de hele namiddag bus speelde voor zowel Kobe als Merel.

En Kobe bleef maar gaten in de lucht springen, zeker toen ik, zodra Merel in bed lag, aankondigde dat we ook nog naar de Lego Movie gingen kijken.

Te oordelen naar de gigantische platdrukknuffel die ik kreeg bij het slapengaan, had hij een leuke verjaardag.

Graag gedaan, Kobe!

 

Acht jaar

Lieve Kobe

het is al een uur of tien ’s avonds, en jij ligt net in je bed. Ja, verjaardagsjongens mogen al eens wat langer opblijven om naar een film te kijken, nietwaar?

Acht jaar… Ik kan het me echt niet meer voorstellen, liefje. Acht jaar geleden rook ik de geur van verbrand vlees, kroop een verpleegster bovenop mijn buik – ik zag het zelf niet eens, ik lag achter een gordijntje – en begon ze te duwen en te sleuren, en nog wat later toonde de gynaecoloog jou met trots aan mij. Ik kon je nog niet vastnemen, lieverd, de keizersnede moest eerst gehecht worden. Maar terwijl ik ongelovig lag te luisteren naar het geluid van een nietjesmachine, was jij samen met je papa verdwenen. Toen ik later naar mijn kamer werd gebracht, zat papa daar muisstil, met op zijn blote borst, onder een dekentje, een kleine Kobe met enkel een mutsje op. Je sliep heerlijk.

Maar ik wilde je liefst zo snel mogelijk in mijn armen, en zodra je bij mij werd gebracht, begon je heftig met je hoofdje te bewegen en je mondje te tuiten: je wilde drinken!

Dat is eigenlijk niet veranderd, Kobe: je bent nog altijd een enorm grote fan van eten, ook al ben je mager. Maar in alles wat je doet, ligt diezelfde passie. Jij kan zo blij zijn, dat de vreugde van jou afspat. Op diezelfde manier bezorgt ook elke pijn jou intense droefenis: een beetje droevig, daar doe je niet aan. Je gooit je ook telkens met diezelfde passie op elke nieuwe hobby, of dat nu lezen, origami, Skylanders of Lego is.

Aan de andere kant kan je ook heel snel iets van je afschudden. Waar Wolf nog dagen kan zitten piekeren over wat iemand gezegd heeft, ga jij dat veel sneller relativeren. Let wel, je herinnert je vaak maanden later nog woordelijk wat er gezegd werd, maar je kan het sneller een plaatsje geven. Je emoties zijn zeer intens, maar ook snel weer voorbij.

Eigenlijk ben je gewoon standaard een vrolijk ventje, Kobe. Je bent vrijwel altijd goed gezind, staat letterlijk te springen voor vanalles, en lacht om de domste dingen. En die domme dingen, die komen heel vaak uit jouw eigen gekke brein. Van papa mag ik het niet zeggen, maar jij bent echt wel een speciale, lieverd. Zo was het gisteren eerst aan het motregenen, en ging dat daarna over in miezeren. Jij noemde het prompt “larfregen”. Het duurde even voor ik door had wat je bedoelde… Je bent ongelofelijk creatief, zowel in je woordgebruik, als in origami, lego, alles eigenlijk.

Je bent ook een echte spons: alles wat je hoort of leest, neem je in je op,  verwerk je, en kan je daarna bezigen voor eigen gebruik. Je leert met andere woorden de feiten niet klakkeloos uit het hoofd, maar kan er ook echt iets mee doen. Je Engels, bijvoorbeeld, is beter dan dat van Wolf, en aangezien hij zijn Frans bijna altijd luidop leert, kan jij het intussen bijna even goed. Je hebt er vooral ongelofelijk veel flair voor, en bent niet bang om onderuit te gaan of fouten te maken, en dat is wel het grootste verschil met je broer, denk ik. Op school doe je het trouwens schitterend: je bent bij de eersten van je klas, en je munt echt uit in wiskunde en wereldoriëntatie. De fouten die je maakt, zijn meestal verstrooidheidsfoutjes, en de juf staat vaak versteld hoeveel jij eigenlijk weet. Je gaat ook vaak doordenken over de dingen: daarstraks vroeg je nog: “Mama, waarom heet een tafel eigenlijk een tafel, en geen foefaroempsi?” Ik legde jou uit dat het van het Latijnse tabula komt, en je vroeg je dan spontaan af waarom water dan in het Latijn aqua is, en niet lijkt op water.  In jouw geval kan ik makkelijk beginnen over semantiek, en over Romaanse en Germaanse talen, en zelfs over het Indogermaans. Zo heb ik jou ooit eens uitgelegd dat het feit dat de autolichten automatisch aanspringen, een kwestie van lumen is, en dat heb je dan ook aan je klasgenootjes versteld. Je wilde hen ook ooit uitleggen wat een lichtjaar was, en dat dat geen tijd maar een afstand is, maar dat vond zelfs jouw juf een brug te ver.

Maar tegelijk ben je de meest speelse van de hoop: in alles, maar dan ook werkelijk alles zie jij, door je ongebreidelde fantasie, een mogelijkheid om te spelen. Desnoods speel je met je eigen vingers, die dan plots ventjes worden en ganse conversaties houden waarmee je zusje dan strijk ligt van het lachen. Het zorgt er helaas ook voor dat je leven één grote chaos is, en dat opruimen een zware opgave is, omdat je in elk gevonden voorwerp een mogelijkheid tot spel ziet. Ik moet jou echt dwingen om een knop in je hoofd om te draaien en écht op te ruimen. Geloof me, ik ken het. Ik ken het bijzonder goed.

Eigenlijk, Kobe, ben je een fantastisch ventje! Lief, attent, charismatisch, creatief, gevoelig en bijzonder intelligent. En vooral ook mijn achtjarige zoon.

Gelukkige verjaardag, liefje!

70

Zeventig is ze vandaag geworden, mijn mamaatje. Een paar maanden geleden twijfelde ze zelf nog of ze dat ging halen, maar ze ziet er nog steeds stralend uit, ondanks alles.

IMG_6127

Vijf van de zes zware, zware chemokuren zijn intussen achter de rug. Veel mensen vragen me hoe het intussen met haar is, en ik moet telkens antwoorden: “Goh… Raar om zeggen, maar goed, eigenlijk.” De meeste mensen zijn namelijk hondeziek van die chemo, en ook wij gingen afwachten wat de invloed was op haar levenskwaliteit. Niet behandelen was geen optie, want dan had ze haar verjaardag inderdaad niet meer gehaald. Maar al bij al heeft ze er weinig last van. Moe, nog steeds, dat wel. En tintelende handen, en af en toe misselijk, maar verder valt dat precies nog mee.

Ze doet namelijk nog steeds heel het huishouden, rijdt het gras af, snoeit struiken, doet boodschappen… Ja, ze slaapt meer dan vroeger, doet steevast een middagdutje, en haar gigantisch dikke haarbos is stevig uitgedund, maar voor wie haar niet kent, valt het nog steeds niet op. En wanneer ze klaagt over die vermoeidheid, durft ze al eens vergeten dat ze intussen zeventig is, en dus geen springkonijn meer. Tsja…

Vandaag hebben de kinderen en ik bijzonder snel gegeten, en zijn we daarna de auto ingesprongen en snel naar Zomergem gereden. Daar was geen kat thuis, behalve, nu ja, de kat die kwam miauwen. Een telefoontje later wisten we dat ze een halve straat verder op restaurant zat met mijn broer, en zijn we tot daar gelopen, met een kaartje en een pak van zeventig rozen. Ha ja, zeventig word je niet elke dag!

Ze moest lachen, en genoot er duidelijk van ons te zien. We hebben snel iets gedronken, zijn de bloemen in een emmertje gaan zetten, en dan vlug richting muziekschool gereden, waar Wolf een tiental minuten te laat was voor zijn gitaarles. Ach ja…

Ik was blij haar te zien. Want ze beseft het niet altijd, maar we zien haar doodgraag, en ik mag het nog steeds niet gedroomd hebben dat ik haar zal moeten missen. Die dag zal er wellicht vlugger zijn dan ooit gehoopt, maar toch. Dit is voor jou, ma. Want moest het helpen, ik ging trainen en ik liep een marathon voor jou. Al moest ik hem strompelen…

11 jaar

Lieve Wolf,

eigenlijk is er niet zoveel veranderd sinds vorig jaar, moet ik toegeven. Ja, je bent alweer wat groter en wijzer, maar verder ben je nog steeds de ongelofelijk fijne jongen die je vorig jaar al was.

Je speelt nog steeds prima en met veel goesting gitaar, je doet het nog steeds schitterend op school, en je bent nog steeds de verstandige, zorgzame broer die je voordien al was. Maar toch zijn er kleine verschilletjes merkbaar.

Papa en ik keken bijvoorbeeld met een grote smile naar elkaar zaterdagmiddag: je had half en half afgesproken met Wout dat jullie gingen samenkomen zaterdagnamiddag, en blijkbaar had hij jou in de voormiddag tijdens de muziekles een paar keer proberen bellen. Je had toevallig je telefoon meegenomen, want het was een lange muziekvoormiddag met examen gitaar en dan nog je notenleerles. Na het eten ruimde je af, en liep je plots al smsend door het huis: je was concreet aan het afspreken met Wout om te gaan spelen. Niet meer via mij en Cindy, gewoon rechtstreeks. En toen papa vroeg wat je aan het doen was, antwoordde je afwezig: “Oh, niks hoor papa.” We herkenden er onmiddellijk een puber in, en moesten glimlachen om jou.

Je ging dit jaar ook voor het eerst op meerdaagse schoolreis. Kampen had je al gedaan, maar zo’n schoolreis nog niet, en je vond het blijkbaar zalig. Je hebt intussen ook twee trouwe vrienden: Lander en Wout, en vooral met die laatste spreek je dus regelmatig af. Het waren ook die twee die op je verjaardagsfeestje bleven, je eerste echte slaapfeestje, op je nieuwe kamer. Ook daar geniet je van: niet langer meer samenslapen met je broertje, maar je eigen kamer met groot bed, ingericht zoals een puberkamer, al zeg ik het zelf.

Je bent ook voor het eerst naar een concert gemogen, tijdens de Gentse Feesten. Het was zowaar na middernacht voor je in je bed lag, maar je hebt ervan genoten, zo met je mamaatje door de stad dwalen. Ik weet in elk geval dat ik ervan genoten heb, lieverd, en dat we dat vaker gaan doen. Oh ja.

Het was helaas ook het jaar van je eerste vechtpartij, maar dat kwam vooral omdat ze je vrienden ambeteerden, en daar kan jij absoluut niet tegen. Dat rechtvaardigheidsgevoel van jou, Wolf, dat gaat jou nog in de problemen brengen, geloof me.

Soms kan je wel al wat kribbiger reageren dan vroeger: je bent sneller op je tenen getrapt, gaat ook iets sneller tegenstribbelen, maar eigenlijk ben je nog steeds mijn grote knuffelbeer. En je hebt nog steeds niks liever dan dat ik ’s avonds jou in bed steek, bij jou kruip, en dat we dan nog tien minuten of langer liggen kletsen, onnozel doen en kriebelen. Geen idee hoe lang dat nog zal duren, Wolf, maar ik geniet er intens van. Jij ook, zo blijkt.

IMG_3533

Ik zie je graag, grote kleine man. Gelukkige verjaardag!