Geplaatst op

54

Omdat ik gisteren tegen negen uur al weg was en pas vannacht laat thuis kwam, werd mijn verjaardag vandaag gevierd. Eigenlijk doen we nooit veel meer dan een uitgebreid ontbijt, maar dat is ook meer dan voldoende, want dan zijn al mijn kinderen gewoon thuis en bij mij.

Wolf had speciaal boodschappen gedaan en een mango mee, een ice coffee, een Danio – dat is om een of andere reden ook een traditie, alsof we dat anders niet kunnen kopen – en chocolade. Merel was naar de bakker gereden om koffiekoeken, en Arwen had een prachtig boeket bloemen mee. En Kobe, wel, die was gewoon Kobe.

Als cadeautje kreeg ik een hele mooie, felpaarse drinkfles van Tupperware, wat nog steeds mijn voorkeur verdient. Merel kent me goed…

En meer moest dat niet zijn. Bart en ik geven elkaar geen cadeaus meer, ik zou trouwens niet weten wat, maar doen dus van die uitjes. En hij kookt voor me: een heerlijke vol-au-vent, compleet met Hollandaisesaus. Liefde gaat niet alleen bij mannen door de maag.

En er was taart, zoals dat hoort op zondag.

En ik, ik zag dat het goed was. Los van mijn rug zou ik niet veel veranderen in mijn leven, om eerlijk te zijn. Ik heb een fantastische echtgenoot, heerlijke kinderen, een job die ik nog steeds graag doe, een leuk huis naar mijn goesting, fijne hobby’s en genoeg geld om me geen zorgen te hoeven maken. Behalve dan die rug: wat kan een mens zich meer wensen?

Carpe diem, en op naar die 55.

Geplaatst op

Wijze woorden van mijn lief op zijn verjaardag

4 dingen voor 54 jaar.
Doe ermee wat je wil.
Lees ze. Deel ze. Negeer ze. Gebruik er eentje. Gebruik ze allemaal.
Ze zijn gratis, caloriearm en getest op mensen – vooral op mij.
1. Kijk naar de manier waarop kinderen dingen oplossen. Soms is eenvoud slimmer dan logica.
2. Lees af en toe de gebruiksaanwijzing van iets dat je al tien jaar bezit, want je ontdekt verrassend vaak dat je het toestel maar op 12 procent van zijn potentieel gebruikt – net als jezelf.
3. Spreek met jezelf af dat je tijdens meetings maar één tabblad mag openlaten, tenzij je écht wil dat je gezicht verraden wordt wanneer Slack tóch een melding laat zien.
4. Besef dat geluk geen marathon is maar een reeks kleine sprintjes die soms eindigen in struikelen, en dat dat oké is.
5. Laat je sleutels altijd op dezelfde plek. Chaos begint klein.
6. Zet je vuilniszak meteen in de vuilnisbak nadat je de oude hebt weggegooid, want je toekomstige zelf vloekt altijd net iets te luid wanneer die weer in een plastic-loze afgrond staart.
7. Probeer af en toe bewust te luisteren naar mensen zonder te wachten op je eigen beurt om te spreken, want echte aandacht is een zeldzame valuta die verrassend snel rendement oplevert.
8. Stop met gelijk willen hebben, tenzij het echt dringend is of over thermostaten gaat.
9. Ga op tijd slapen. De wereld ziet er véél minder dramatisch uit met acht uur op de teller.
10. Aanvaard dat je je jong voelt maar je knieën ouder klinken. Geluid is geen leeftijd.
11. Koop een plant die weinig nodig heeft. Dat geeft hoop.
12. Lach om jezelf. Je bent stand-upmateriaal en dat is een zegen.
13. Leg verse lakens op en kruip er vroeg in. Geluk hoeft niet spectaculair te zijn.
14. Zeg vaker sorry. Ook als jij technically gezien misschien gelijk had.
15. Kijk iemand écht in de ogen wanneer je praat. Dat is wifi voor je ziel.
16. Besef dat niemand weet wat hij doet. Sommigen verbergen het gewoon beter.
17. Koop een wasmand met handvatten, want niets confronteert je sneller met je sterfelijkheid dan een trap oplopen met een volle, wiebelende mand zonder grepen.
18. Wees mild wanneer je merkt dat je minder kan dan vroeger, want elke levensfase ruilt spierkracht in voor zachtheid en dat is geen achteruitgang maar een evolutie die stiekem precies op tijd komt.
19. Laat je schouders zakken. Ze dragen vaak meer dan nodig.
20. Stop even met praten wanneer iemand iets moeilijks probeert uit te leggen. Pauzes genezen misverstanden.
21. Stop met doen alsof jouw bedrijf ‘urgent’ is – echte urgentie is brand, waterlek of een klant die eerst belt en dan mailt en dan nog eens belt; al de rest is planning.
22. Weet dat geluk soms een boterham met choco is die nét goed smeert.
23. Ruim het aanrecht op. Een proper blad maakt je hoofd minder rommelig.
24. Gun jezelf rust, want je lichaam is een collega die niet zomaar ontslag kan nemen.
25. Loop elke dag vijf minuten zonder doel. De wereld vertraagt vanzelf.
26. Accepteer dat je geheugen soms buffert. Dat maakt je mens, geen machine.
27. Kijk oude foto’s terug om te glimlachen, niet om te vergelijken met wie je dacht te moeten zijn.
28. Gun jezelf de rust om niet overal een mening over te hebben, want sommige discussies zuigen alleen maar energie zonder ooit iets op te lossen, en dat is een belasting die je met plezier mag schrappen.
29. Complimenteer iemand onverwacht. Liefde is een vorm van micromanagement die wél werkt.
30. Laat drama voorbijwaaien. Je bent een mens, geen windvanger.
31. Neem af en toe de tijd om je afstandsbediening om te draaien en je te verwonderen over het feit dat je exact nul van die knopjes ooit gebruikt, want zelfs dat onbruikbare plastieken ding herinnert je eraan dat het leven vol opties zit die je nooit gaat ontdekken en dat dat perfect is.
32. Word zacht in je oordeel. Hardheid heeft nog nooit iemand geheeld.
33. Houd een noodvoorraad koekjes bij. Emotionele infrastructuur is belangrijk.
34. Sta soms stil zonder reden. Bewust niets doen is een levensvaardigheid.
35. Koester je partner. Liefde is een software die draait zonder interface maar met veel impact.
36. Besef dat je oven altijd precies één graad warmer lijkt dan wat je instelt, waardoor elk gerecht dat “ongeveer 20 minuten” moest bakken verandert in een culinair gokspel waarbij jij en de natuurkunde elkaar aankijken en denken: hoe zijn we hier beland?
37. Veeg de kruimels van tafel. Kleine orde maakt grote rust.
38. Laat verwachtingen los die je al jaren meedraagt. Ze zijn zwaarder dan je denkt.
39. Lees de achterkant van verpakkingen. Het universum verstopt wijsheid op rare plekken.
40. Gebruik een dekentje dat je gelukkig maakt. Comfort is volwassen rebellie.
41. Weet dat je gedachten soms te veel tabbladen open hebben. Sluit er tien. Minstens.
42. Adem diep in en uit wanneer iemand je irriteert. Zuurstof wint bijna altijd.
43. Kijk naar vogels. Ze hebben nul stress over pensioenplannen.
44. Accepteer dat sommige mensen in je leven verschijnen als mysterieuze footnotes in een boek waar jij de hoofdtekst niet van begrijpt, en dat je soms pas jaren later ontdekt dat die blijkbaar de belangrijkste passage vormden.
45. Beantwoord je mails niet sneller, maar slimmer – een trage “ja” is beter dan een snelle “misschien”, en een duidelijke “nee” redt meer agenda’s dan therapie.
46. Luister naar stilte. Ze heeft betere analyses dan de meeste mensen op LinkedIn.
47. Investeer in een goed paar schoenen, want je voeten dragen niet alleen je lichaam maar ook al je slechte beslissingen – dan mogen ze tenminste comfortabel zitten.
48. Vraag hulp. Niemand is gemaakt om alles alleen te doen, zelfs jij niet.
49. Eet af en toe groenten die je vroeger vies vond, want soms realiseer je op 54 dat je smaakpapillen ondertussen geüpdatet zijn naar volwassen firmware en dat rode kool nu wél “oké” is, mits correct bereid en zonder trauma’s uit de jaren ’80.
50. Laat iemand voorgaan. Generositeit is gratis premium content.
51. Begrijp dat het leven geen puzzel is maar een legodoos. Je bouwt zelf wel iets.
52. Liefde lijkt vaak minder op een grootse symfonie en meer op een gammele radio die kraakt maar toch altijd het juiste lied vindt. Imperfectie is misschien wel de meest betrouwbare frequentie.
53. Sluit de dag af met een ritueel. Een kleine finale houdt het leven samen.
54. En zeg elke dag, minstens één keer, tegen iemand: blij dat je er bent. Zelfs al ben jij die iemand.
Het leven is minder een grote theorie en meer een verzameling kleine, onnozele, prachtige micro-momenten die je rustig aan elkaar moet puzzelen zonder handleiding.
We doen allemaal maar wat.
Soms werkt het. Soms knettert het. Soms gaat het volledig mis en soms voelt het alsof het universum even knipoogt.
En als jij één van deze 54 dingen meeneemt, al is het maar “leg je sleutels altijd op dezelfde plek”, dan is mijn verjaardag officieel nuttiger geweest dan de meeste nieuwjaarsresoluties.
Bedankt om mee te lezen.
Bedankt om er te zijn.
En vooral: vergeet niet dat je eigenlijk elke dag een nieuwe versie van jezelf mag downloaden.
Versie 54.0 draait alvast verrassend stabiel.
Geplaatst op

Vijftien

Lieve Merel

Je wordt vandaag vijftien, en wat ben ik telkens weer trots op jou wanneer ik je zie! Ik vind het een groot verschil met vorig jaar: je bent echt geen kind meer, maar een knappe, zelfbewuste jonge vrouw.

Ja, uiteraard ben je af en toe nog een kind en kan je je gezellig idioot gedragen, maar meer en meer zie ik in jou al de prachtige volwassene die je aan het worden bent. Je hebt iets over je dat ik niet kan definiëren, maar wat ik jaar na jaar bij mijn eigen leerlingen zie. Opa noemt het ‘la beauté du diable’, typisch iets voor vijftien- en zestienjarigen. Ik vind je prachtig…

En dan heb ik het zeker niet alleen over je uiterlijk, ook al mag dat er zeker wezen. Je hebt een blanke huid die intussen helemaal gaaf is, lange blonde haren, blauwe ogen die nog steeds echt blauw zijn, van nature rode lippen, en een slank figuur met de juiste rondingen op de juiste plekken. Ik denk dat ik wel mag zeggen dat je een mooi meisje bent, al kan het natuurlijk wel zijn dat ik bevooroordeeld ben.

Maar het is vooral je karakter dat je zo mooi maakt. Je bent lief, zorgzaam, meedenkend, verstandig, creatief, vasthoudend. Aan de andere kant kan je verdomd koppig zijn, maar dat heb je van geen vreemden als ik zo naar je papa en mezelf kijk. Je durft gelukkig ook meer en meer van je afbijten, en daar zullen je broers dan wel weer voor iets tussen zitten. Maar je blijft steevast beleefd en respectvol, zoals het hoort.

Waar ik nog steeds ongelofelijk van geniet, is dat je na school vaak honderduit over je dag komt vertellen. Niet altijd, nee, soms ben je slecht gezind en dan komt er geen woord uit. Soms moet je ook gewoon stoom aflaten en dan stort je een hele woordenvloed over me uit, waar ik enkel maar naar kan luisteren. En ’s avonds, voor je gaat slapen, kruip je steevast bij mij in de zetel onder mijn deken. Dan vertel je over wat je bezighoudt, of doen we gewoon onnozel. Vaak resulteert dat in een gigantische lachbui, en dan voelen we je papa vanuit zijn zetel oogrollen, wat de hilariteit alleen maar vergroot natuurlijk.

Je bent intussen ook echt zelfstandig: je fietst met je vriendinnen naar de les Woord – alleen als het aan het gieten is, durf je mij wel eens te vragen om te voeren – doet zelf inkopen, stuurt me af en toe links van dingen die je wilt bestellen, regelt zelf afspraken, blijft na school hangen, dat soort dingen. Dat is ook maar normaal: ik wil graag zelfstandige kinderen. De eerste fuiven zijn intussen ook al een feit.

En vandaag hebben we uiteraard ook je verjaardag gevierd: zelfs Arwen was er speciaal voor blijven slapen. Je had scones gevraagd en scones gekregen: ik heb ze speciaal deze ochtend nog gemaakt, compleet met een versie van clotted cream. Papa was naar de bakker gereden om een hele resem koffiekoeken, en er was vers fruit en wel meer van dat soort dingen. We hebben speciaal ook samen een resem ballonnen opgeblazen en versiering opgehangen in jouw kleuren.

En er waren cadeautjes: dat van ons had je al gekregen in de vorm van je tekenmateriaal, maar je kreeg ook een heel fijn zakje met spulletjes van Wolf en Arwen, en een boekenbon van Kobe (al had die zijn factuur en niet de eigenlijke bon afgeprint).

En ja, er was chocoladetaart met 15 kaarsjes om uit te blazen, want ook dat had je expliciet gevraagd want daar ben je gek op.

Ach liefje, ik vind het zo zalig om je te zien opgroeien en te evolueren, en tegelijkertijd wil ik je zo graag bij me houden, als klein lief vogeltje. Maar zoals ik vorig jaar ook al schreef: ik kan niet wachten om te zien wat voor een prachtvrouw jij gaat worden. Je bent nu in elk geval al veelbelovend.

Ik zie je graag, Muis. Altijd. Voor altijd.

Geplaatst op

84

Ons pa werd afgelopen donderdag 84 jaar. Een hele prestatie, zeer zeker, al is hij intussen wat wankel te been, bij momenten nogal afwezig en dus ook niet aandachtig als we iets willen zeggen. Maar dat neemt niet weg dat hij nog steeds graag leeft, met smaak eet, veel leest en af en toe tv kijkt.

Zoals elke zondag kwam hij ook vandaag bij ons eten, en ook Roeland was erbij met de rest van zijn gezin. Door een misverstand was Jeroen helaas niet van de partij, maar dat had er wel voor gezorgd dat de hoop beperkt bleef, zodat ik simpelweg spaghetti met bollekes heb gemaakt zoals ons ma dat altijd deed, en dat er dan taart was en zo.

We zaten buiten, genoten van het heerlijke weer en tetterden honderduit. En ons pa zat erbij, keek ernaar, en vond dat het goed was.

Geplaatst op

Een verjaardagsdagje

Kobe werd dus achttien gisteren, waarvoor ik hem dan ook eens ongestoord liet slapen. Ongestoord is eigenlijk niet helemaal het woord, want de poetsvrouw ging vrolijk te keer in de gang met stofzuigers en dweilen, maar dat stoorde blijkbaar niet. Pas tegen kwart voor twee kwam de meerderjarige boven water, zodat ik naar de winkel kon om koffiekoeken en boodschappen voor de grote ketel macaroni met hesp en kaas ’s avonds.

Ik had Merel al tegen elf uur naar het appartement gevoerd, waar ze Wolf en Arwen ging helpen met schilderen. Tegen zes uur – ik was onderwijl aan het koken – ging Bart ze weer ophalen, zodat we met zijn zessen aan tafel zaten. Daarna had ik nog taart voorzien, gewoon omdat die zo leuk was: een grote minion. Alleen had iedereen eigenlijk al te veel gegeten, maar Kobe kon het toch niet laten om vakkundig het oog te verwijderen. Zo is hij dan wel weer.

En toen reden we in twee auto’s richting de Kinepolis, voor de Fantastic Four. Kobe had er geen behoefte aan om vanavond nog uit te gaan met zijn vrienden, gezien het feit dat hij zijn verjaardag vrolijk had ingezet ergens op het Sint-Baafsplein en pas tegen vijf uur in zijn bed was gerold. Maar de film met zijn allen, dat zag hij dan wel weer zitten natuurlijk. En toen bleken zijn vrienden alsnog naar de Feesten te gaan, en kon hij daar niet voor onderdoen natuurlijk.

Ik denk dat zijn verjaardag adequaat is gevierd, ja.

Geplaatst op

Achttien

Lieve Kobe

het is eigenlijk bijna niet te geloven dat je nu pas achttien wordt: je lijkt vaak zo veel ouder…

Je bent ook gigantisch veel veranderd het laatste jaar, en dat is niet onlogisch: je hebt er je eerste jaar unief op zitten. Alhoewel het er nog niet helemaal op zit: vanaf 1 augustus begin je opnieuw te blokken, want je hebt 8 van de 13 examens opnieuw, en dat is een pak. Maar je ziet het nog steeds zitten, en wij dus ook, al kan het wel dat je nog een paar vakken volgend jaar opnieuw mee moet nemen. Maar je zegt het zelf ook: dit is wat je wil doen, en je bent per slot van rekening nog maar net achttien…

Ja, je bent nog steeds mijn vrolijke warhoofd, mijn ADHDer, en we hebben daar samen steeds meer een band over, al kunnen we nog steeds enorm op elkaars zenuwen werken. Maar ik snap jou en jij snapt mij. Dank de goden, overigens, voor het bestaan van medicatie: zonder jouw Medikinet zou het studeren niet lukken, denk ik. En dank de goden voor jouw scoutsvrienden. Je studeert samen met hen en voor jou werkt dat prima. Ik zou het niet kunnen, maar ieder zijn methode, zeker? De scouts zijn sowieso jouw lang leven: je zit inmiddels in de leiding en gaat er 100% voor: vergaderingen, voorbereidingen, kamp, voorkamp, maar ook gewoon hangen in de STAM, op stap gaan met je scoutsvrienden, afspreken met hen, samen in een bandje zitten… Je bent nog aan het zoeken naar een coole groepsnaam, maar blijkbaar werkt het wel: twee man uit de scouts, daarbij Brecht van school als drummer, en jij dus op bas. Ik ben benieuwd om jullie eens te horen.

Op sommige vlakken ben je uiteraard nog steeds dezelfde: even nonchalant, vergeetachtig, maar ook gewoon slordig. Je laat overal spullen achter, ik moet dagelijks zagen over je kamer, je slaapt overal doorheen, en je concentratie is een ramp. Maar tegelijk ben je ook nog steeds het zonnetje: zodra jij binnenkomt met je grote stralende glimlach, de twinkeling in je ogen, je gekke dansmoves en je muziek, breng je een positieve vibe. Tenzij je slecht gezind bent of vroeg moet opstaan: ga dan maar uit de weg, want dan heeft een donderwolk er niks aan.

Het is vreemd dat je pas nu, met dat jaar unief achter de rug – nou ja – achttien wordt: je moet dringend eens werk maken van dat rijbewijs want dat kan je wel gebruiken bij de scouts, en ook pas nu mag je overal binnen. Meerderjarig zijn, het brengt ook wel wat verantwoordelijkheid met zich mee. Je zit bijvoorbeeld chronisch met een geldtekort: geen idee aan wat je dat allemaal uitgeeft, maar bon. Ik heb je bezworen dat je van je spaarrekening af moet blijven, want daar is dat geld niet voor bedoeld, voor het bijpassen van een drankrekening van de Gentse Feesten, of voor het aanschaffen van nog maar eens een paar nieuwe oortjes omdat je de vorige alweer kwijt bent. En om te werken voor je geld ben je naar de luie kant, en past het ook vaak niet in je agenda. Je wilde eigenlijk werken tijdens de Gentse Feesten, maar was natuurlijk veel te laat om daarvoor te beginnen kijken. Je krijgt nu wel geld voor de hulp bij het opruimen van opa’s huis, maar ook daar ben je liever lui dan moe en ben je al vaak gewoon thuis gebleven om hier te zitten niksen. Ach liefje, je moet het gewoon zelf weten, daar ben je nu eindelijk oud genoeg voor.

Zolang je maar beseft dat wij er altijd zijn voor jou, en dat je altijd bij ons terecht kan om je te helpen wanneer je jezelf in nesten hebt gewerkt, groot of klein. Of ook gewoon voor idiote vraagjes, zoals hoe je een quiche bakt – al heb je dat intussen stevig onder de knie – of hoe je best een scoutsteken op je hemd naait. En met die glimlach van jou krijg je hoe dan ook zowat alles van me gedaan, en dat weet je maar al te goed.

Liefje, ik zie je graag, al achttien jaar lang, en hopelijk nog veel, veel langer. Geniet er maar van, zolang je lekker student kan zijn, de verantwoordelijkheden best wel meevallen en wij nog steeds helemaal je vangnet zijn.

Geplaatst op

54 en woest

Maandag wordt Gwen 54 – ik volg in november – maar dan zit ze de hele dag in Brussel. En in juni doen wij al graag eens van ontbijtje. Vandaag stonden we dus om negen uur – en we vonden het allebei eigenlijk te vroeg – in de Brugsepoort bij Woest. Ik kende het niet, maar ik vond het er zeer aangenaam: je kon buiten zitten of binnen, of, zoals wij, strikt genomen binnen maar bij een volledig opengeschoven raam, dus eigenlijk ook buiten.

Ik had voor haar een mandje gemaakt, geïnspireerd op wat Merel doet voor haar vriendinnen. Er zat een soort lantaarn in voor buiten, met drie appelblauwzeegroene kaarsen en drie nepkaarsen op batterijen, een theelichthoudertje in dezelfde kleur, een snoer lichtjes voor eventueel rond de lantaarn, een fijn notitieboekje zoals ze vaak gebruikt, een set stylo’s in snoepkleurtjes en vooral… een fotoboekje. We gaan nu al jaren samen eten en dingen doen, en vrijwel elke keer neem ik wel een foto. In het begin was dat analoog, en die foto’s heb ik dus niet meer, maar ergens, zo’n 14 jaar geleden, begon ik digitale foto’s te nemen. Nee, ik heb ze lang niet allemaal teruggevonden, maar de recente waren wel oké. De helft heb ik afgedrukt als foto in het Kruidvat, de helft wilde hij niet afdrukken wegens te slechte kwaliteit en die heb ik dan maar hier op mijn printer afgedrukt. Resultaat: ik heb gisterenavond nog ettelijke uren zitten knippen en plakken en data zitten opzoeken, want ja, ik wilde er wel zo veel mogelijk de juiste datum bij zetten. Ik had dus een fotoboekje met foto’s van toen Merel en Lena-Mare nog baby’s waren, tot vorige maand.

Bart had het gezien, vond het wel mooi, maar zei dat hij dat niet zo leuk zou vinden wegens nogal confronterend. Ja, we zijn een pak ouder geworden in die tijd, dat klopt. Gelukkig ken ik mijn bestie wel een beetje, en zij begon zowaar te huilen toen ze het kreeg, zo zalig vond ze het. Kroniek van (een deel van) een vriendschap, als het ware.

En toen was er dus het ontbijt met uitgebreid buffet, zowel zoet als hartig, met basisdranken à volonté, met een heerlijke zalmbereiding maar ook eitjes en alles erop en eraan. Aanrader, jawel.

Een goeie twee uur later, toen we zelf al aan het denken waren om te vertrekken, kwamen ze ons vriendelijk vragen of we het zagen zitten plaats te ruimen voor een groot gezelschap dat kwam lunchen. Zo staat het ook op de website: ze voorzien twee uur voor het ontbijt.

Samen trokken we nog naar de Kringwinkel van de Haspelstraat, om de hoek, eentje die ze niet kende. Ik vond er zowaar, voor tien euro, een prachtige set van rok en iets tussen vestje en tuniek van Kaat Tilley, in een donkerpaars, en in perfecte staat. Ik was er meteen verliefd op, ik had het ook meteen in de gaten. Jammer genoeg is het niet mijn maat, maar dat deerde niet voor die tien euro. De rok is maat 42, dat zal dus een wensdroom blijven, maar het vestje, daar kan ik al in, al is het nog bijzonder krap en dus niet draagbaar. Maar het is wel een extra reden om verder te vermageren, en dan lukt het hopelijk wel.

Ik heb het trouwens even opgezocht: online zou ik het kunnen verkopen voor rond de 300 euro, denk ik. Serieus.

Enfin, ik was pas weer thuis tegen half één, maar wat een heerlijk ontspannende voormiddag in de examens, en wat een machtige uitdrukking op Gwens gezicht toen ze het fotoboekje zag. Héérlijk!