Geplaatst op

Reis…

Kijk, er zijn zo’n paar dingen waarvoor ik het zou laten om op reis te gaan. Eentje daarvan is – uiteraard – het verplaatsen op zich. Ik weet wel, voor veel mensen is dat een onderdeel van de reis. Maar als je, zoals ik, ziek wordt op alles wat beweegt, dan is de verplaatsing geen pretje. Ik kijk dus op tegen de vliegtuigreis, tegen de taxirit naar de Villa Vergiliana, en naar de verschillende busverplaatsingen. Alleen als ik zelf rij, heb ik er weinig tot geen last van. Zucht.

En het tweede is het valiezen pakken. Het is nu half tien ’s avonds, Bart gaat me morgenvroeg rond half acht richting de luchthaven brengen, en ik moet nog het grootste deel van mijn gerief samenrapen. En ik heb daar zo keihard geen zin in, eigenlijk.

Blah.

Ik heb dan maar massa’s kleren uit Merels kast gehaald en nieuwe dingen in de plaats gelegd, en was opgevouwen zodat iedereen alles heeft, en zo’n hoop onnozele dingen. Zoals Wolfs communiekaarten maken en bestellen. En Diablo spelen, dat ook. Zucht.

Geplaatst op

Valiezen

Ja, uiteraard hadden we hier al valiezen. De meeste daarvan zijn van die oversized sportzakken op wieltjes, maar geef toe, echt praktisch zijn die niet, tenzij je op kamp gaat, of zelf met de auto rijdt. Daarnaast hebben we nog oude Samsonites, van die keiharde dozen die twee van die hele kleine wieltjes hebben op de smalle kant, en die gigantisch vaak omvallen als je ermee probeert te rijden. Stevig, dat wel, maar ook niet erg praktisch.

Aangezien we dinsdag in alle vroegte voor een weekje naar Kreta trekken, en Bart in de rolstoel zal zitten of met zijn krukken zal stappen, kan hij moeilijk valiezen helpen dragen. Daarom hebben we er maar meteen drie grote nieuwe gekocht (enfin, ik had er één gekocht, ons ma is er daarna nog twee gaan halen), van die grote soepele bakken die vier wieltjes hebben, en die je zowel rechtop als schuin kan voorttrekken. Ze zijn ook gezellig knalgeel en dus makkelijk te herkennen.

Maar kinderen en valiezen, da’s zoals katten en dozen: daar moet ingekropen worden, elk om beurt. En zelfs Wolf past er dus nog in, zij het met enige moeite. Aanschouw.