Kobe en de olympiades

Dat Kobe een underachiever is, dat weten we al heel lang. Hij is dan ook te slim voor zijn eigen goed: zowat alles wat hij doet, lukt ook meteen. Zelfs fagot kostte hem weinig inspanning. Alleen rugby was zijn ding niet, maar ook dat heeft hij vijf jaar gedaan.

Op zijn rapport lezen we standaard de commentaar dat hij veel beter kan en dat hoor ik ook voortdurend van mijn collega’s. Bart en ik weten dat zelf ook natuurlijk. Maar ik moet toegeven dat hij momenteel echt wel goed bezig is: hij studeert meer en grondiger, zijn toetsen zijn globaal ook beter, maar voor bijvoorbeeld Frans heeft hij echt een basistekort opgelopen: hij heeft nooit de basisgrammatica gestudeerd en het kan hem ook vierkant gestolen worden. Dat breekt hem natuurlijk nu wel zuur op.

Maar dat hij goed is, dat wordt nu ook op een andere manier bevestigd. Vorig jaar had hij meegedaan met de wiskunde olympiade – ik geloof niet dat de leerlingen in de zware wiskunderichtingen veel keus krijgen – en had hij warempel met Benno de tweede ronde gehaald, terwijl hij nog maar in het vijfde zat. Toen hadden die twee beslist dat ze dit jaar gewoon aan àlle wetenschappelijke olympiades gingen meedoen, gewoon omdat het kan.

Bon, de eerste was de aardrijkskunde olympiade, tot groot genoegen van de leraar, want die had vorig jaar geen enkele kandidaat bereid gevonden. En warempel, allebei mogen ze door naar de tweede ronde ergens in het voorjaar. Goed bezig! De caesuur lag op 60% en Kobe is een van de 315 van de 1189 deelnemers die naar de tweede ronde gaan.

Twee weken later was er de chemie olympiade, met zes deelnemers, waaronder dus ook Benno en Kobe. Helaas voor Benno was hij er niet door, maar jawel, Kobe dus wel! Hier lag de caesuur op 69%.  Kobe haalde 77% en is daarmee een van de 327 van de 2417 deelnemers die naar de tweede ronde gaan.

In het voorjaar is er dan nog de fysica olympiade en de biologie olympiade, en natuurlijk ook nog die van wiskunde. Kobe gaat een druk programma tegemoet, want ook die tweede rondes liggen dan ergens. Hij weet wat gedaan op woensdagnamiddag, me dunkt.

Eersteschooldagfoto

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen – de post is ook enige dagen na dato geschreven, as usual – dat het eigenlijk de vierde-schooldagfoto is. Wolf was namelijk bij Arwen blijven slapen die eerste dag, en Kobe moest maar in de namiddag beginnen en sliep nog.

En de maandag had Kobe dispensatie wegens een zieke collega, en de dinsdag zag Wolf het niet zitten om zo vroeg op te staan wegens laat gewerkt de avond voordien. Maar woensdag, toen moest iedereen netjes op tijd op school zijn en had Wolf examen. Ergo: een foto!

En dus ook nog de foto’s van vorige jaren, want dat overzicht blijft prachtig. Kobe is nog een klein beetje gegroeid, ongeveer de lengte van zijn haar, maar vooral Merel is een stuk opgeschoten en alweer vrouwelijker geworden. Kobe ziet er eigenlijk ook wel wat matuurder uit, en Wolf is niet veel veranderd.

Echt, ik ben elke keer zo trots op mijn gebroed, die foto’s maken me zo blij…  Als ik hen zie, weet ik dat ik tenminste drie dingen goed heb gedaan in mijn leven.



366-sep01





Balletvoorstelling

Ik had de eer en het genoegen om, als meter van Marie-Julie, uitgenodigd te worden door mijn broer voor de balletshow van zijn dochter aan de balletschool van Deborah Verhasselt. Ja, dat is een eer, want er zijn altijd tickets te kort, ze krijgen maar een beperkt aantal tickets per danser. Ik ging dus met veel genoegen vandaag in een snikhete zaal zitten om mijn ogen uit te kijken. De hele kleintjes waren vooral echt schattig, maar Marie-Julie haar groep, echt al een keurgroep voor junioren, was ronduit goed. Ze winnen dan ook de ene wedstrijd na de andere. En dan zijn er nog twee leerlingen van me, achttienjarigen, die meedansen in de echte keurgroep en die dus ook meer dan uitstekend zijn.

Het werd een lange avond want al bij al bijna drie uur dans, maar meer dan waard: ik heb echt genoten. Chapeau voor de dansers, de choreografen en al degenen die meegewerkt hebben om zoiets op poten te zetten. Impressionant.

En eigenlijk werd expliciet gevraagd om geen foto’s te nemen, maar ik kon het, trotse meter zijnde, toch niet helemaal laten.

En dan toch een prachtige, professionele foto van mijn nichtje tijdens een fotoshoot en eentje tijdens de voorbereiding van het optreden…

myhandicap.com

Ik schreef het al eind mei: ik droom ervan om enige erkenning te krijgen van mijn rugprobleem.

Mijn gynaecoloog zei het al, totaal onthutst over mijn verklaring van wat ik in het dagelijkse leven kan en vooral niet kan: “Gij moet u laten opereren!” Maar laat dat nu net geen optie zijn, volgens mijn rugspecialist. Alleen als het echt niet anders kan, en dan nog… Het probleem is te zwaar, zit op de totaal verkeerde plaats waar nogal wat spieren, pezen en zenuwen passeren, het risico is te groot, de revalidatie te zwaar en de garantie op succes onbestaande. Mee leren leven dus.
Maar dat is geen sinecure, vooral omdat je standaard niet ziet dat er een probleem is. Wie me kent, weet dat en houdt daar gelukkig ook rekening mee. Behalve dan bijvoorbeeld mijn oudste broer, die vond dat ik “niet zo onnozel moest doen”. Juist ja.

En meestal valt het probleem inderdaad best mee: ik kan niet lang staan, ik kan niks tillen, maar ik kan nog grotendeels mijn huishouden doen, ik kan nog voltijds werken – dankzij de meegaandheid van mijn directie en vooral de roostermakers – en ik kan een goed deel van mijn hobby’s nog uitoefenen, zij het met hier en daar wat aanpassingen en heel veel goede wil van mijn vrienden.

Maar als het echt in mijn rug schiet, dan kan ik niks. Dan kan ik met moeite van mijn zetel tot aan de tafel, en dan nog alleen met een stok, krukken of een looprek. Dan kan ik me niet douchen, of toch niet deftig, want mijn benen en voeten kan ik niet wassen. Aankleden lukt ook niet zelfstandig, al is het wonderbaarlijk wat je met wat handigheid en de krul van een wandelstok wél allemaal kan. Maar kousen en schoenen zijn een no go. Dan kan ik niet voor mijn eigen eten zorgen, want ik kan me niet buitenshuis verplaatsen, maar ook niet eens een glas water nemen, want elk gewicht is te veel. Koken lukt niet, want potten en pannen zijn te zwaar en ik kan niet lang genoeg rechtstaan. Aan werken hoef ik zelfs niet te denken.

Bon, vandaag heb ik dan een overwinning op mezelf en mijn trots behaald: ik heb net een aanvraag tot erkenning ingediend bij Myhandicap. De tab stond vijf maand open, ik kon de stap niet zetten om zwart op wit toe te geven dat ik soms compleet hulpeloos ben. En nee, ik wil geen tegemoetkoming, geen parkeerkaart, geen extra hulp of voordelen. Enkel erkenning.

Want nee, mijn lijf is niet oké.

Trots

Terwijl ik hier in de zetel lig te liggen, geeft Bart het beste van zichzelf voor zijn bedrijf, zoals altijd. En dan zie ik dingen op Facebook passeren, en ben ik weer gewoon helemaal trots op hem. En denk ik vooral: “Dat is de mijne. Yup. Die van mij.” En dan gloeit dat vanbinnen, en ligt dat niet aan de pijn in de rug :-p

Rapport

Ondanks alle perikelen, pijnproblemen en concentratiestoornissen die erbij komen, kwam Wolf vandaag naar huis met toch wel een knap rapport.

Zijn laagste cijfer is één 7.5, dan drie keer 8, drie keer 8.5, twee negens en zelfs drie keer 9.5.

Ik was behoorlijk verschoten van dat rapport, maar dan in de positieve zin. Echt.

Naar mijn bescheiden mening zit er veel van de koppigheid van zowel de De Waelekes als de Rombautjes in mijn oudste zoon, ja. Hij weigert namelijk op te geven, en ik vind dat een positieve eigenschap. Ik ben trots op mijn zoon, en dat mag ook gezegd worden.

Sorry, Kamiel!

Ik stapte deze morgen net uit de douche toen ik het nieuws hoorde dat Kamiel De Bruyne, een ongelofelijk fijne oudleerling van me die destijds nog de prijs Latijn had gekregen, een Emmy had gewonnen. Jawel, een échte International Emmy Award voor zijn programma “Sorry voor alles”. Een welgemeende, nog kletsnatte YES! ontsnapte me. En toen hij zijn dankwoorden uitsprak en zei “Sorry mom for not becoming an engineer” kreeg ik zowaar tranen in de ogen.

Want Kamiel is een van onze beste allrounders ooit op school, met prijzen voor onder andere wiskunde als Latijn, en met een fenomenaal taalgevoel. En toen we hoorden dat hij geen burgerlijk ging doen, maar filmschool, hadden we zowat allemaal iets van: “Allez jong, Kamiel, wat doet ge nu? Serieus? Gij met al uw talenten? Maar bon, als dat is wat ge graag doet…” En ja, we schudden ons hoofd…

Wel, Kamiel. sorry daarvoor. Niet dat we er ooit aan twijfelden dat je het daar ook goed ging doen, daar niet van, maar toch: sorry. Want het is jouw keuze, en wat voor een keuze, en we hadden je iets volmondiger mogen steunen.We hebben dat daarna nog wel gedaan hoor: je hebt me nog gefilmd op school en op larp voor een van je projecten. Ik heb het eigenlijk nooit gepubliceerd: bij deze dus.

Nog eens proficiat, Kamiel. Je hebt er geen idee van hoe trots ik wel ben op een van mijn Latinisten. Serieus.

Prachtig rapport

Nee, ik heb het niet over dat van Kobe – die mag eens wat minder beginnen vertrouwen op zijn fenomenale geheugen in de klas – of dat van Wolf – die heeft er namelijk geen – maar wel dat van Merel. Tot hiertoe schatte ik haar in als de minst sterke van de drie, maar toch nog steeds bij de betere helft van haar klas.

Mja.

Haar laagste cijfer is een achtje, en ze haalt ganse reeksen tienen, onvoorstelbaar. Ik kan niet vergelijken met Kobes rapport omdat die het eerste heeft overgeslagen, maar ik ben er zeker van dat het beter is dan dat van Wolfs eerste studiejaar. Merel is vooral een keiharde, consciëntieuze werker. Ze zijn nog niet gans thuis, of die boekentas is al uitgeleegd, en die agenda ligt onder mijn neus om te tekenen. Nog nooit heb ik haar moeten aanzetten tot het maken van haar huiswerk, en vaak maakt ze zelfs meer dan opgegeven.

Is het nu omdat ze twee verstandige broers is tegen wie ze moet opboksen? Want opboksen doet ze, gewoon omdat die twee een pak ouder zijn en dus per definitie zo goed als alles beter kunnen dan zij. Maar ze laat zich gelukkig niet kennen, en doet dat fantastisch.

Zo trots op mijn dochter, echt waar.