Cirque du Soleil

Bart had me een hele tijd geleden gevraagd of ik mee wilde naar Cirque du Soleil, op uitnodiging van KBC. Ik zei niet nee…

We waren welkom vanaf 17.00 uur in de Trade Mart, vlak naast het Atomium en de locatie van het optreden, maar we waren iets te vroeg, zodat we in de fantastische wind nog snel twee caches oppikten. En toen was er een zeer fijne receptie met eigenlijk gewoon uitgebreid buffet, en babbels allerhande. Alleen was het allemaal rechtstaand, en dat duurde wel redelijk lang, moet ik toegeven.

Iets na zevenen werden we in bussen geladen om toch de goeie kilometer verder afgezet te worden – met omweg – aan de ingang, en vergaapte ik me aan de gigantische tentconstructie.

En toen was er de voorstelling zelf. Ja, het decor was zeer indrukwekkend, en sommige losse nummers ook… Maar daar zat bij deze voorstelling mijn probleem: het bleef bij losse nummers, ik zag er totaal geen samenhang in. Ja, die artiesten kunnen er wel wat van, maar ik zat regelmatig te denken aan de Olympische Spelen topturnen, en hoeveel punten elke beweging zou opleveren… Misschien waren mijn verwachtingen wat te hoog gespannen, dat kan ook, maar eigenlijk bleef ik wat op mijn honger zitten. Dit was gewoon circus, maar dan op een hoog niveau. Maar met clowns, goochelaars, acrobaten, komische intermezzi die eigenlijk niet komisch waren…

Ja, er zaten fantastische acts in: het jonge koppel aan de trapezes, of de turners in het begin op de gelijke leggers, en de trampolinespringers die de trampolines vervangen hadden door soepele balken. En ja, de twee slangenmeisjes deden gewoon pijn aan de ogen, mijn mond viel open. Maar ik miste dus echt een rode draad, meer dan wat het decor te bieden had, want dat speelde een centrale rol. Maar wat hebben oerwoudmensen te maken met drie macho’s die een dame willen versieren op het strand, of indianen in een winterlandschap met in futuristisch fluo geklede springers, of Aziatische unicycle rijdsters met stevig servies?

Aan die indianen heb ik me overigens zitten ergeren: een act met rolschaatsen op een klein rond podium, waarbij het enige dat ze deden, was dat ze samen rondjes schaatsten, zij haar benen omhoog wierp om zijn nek – middel – stoere armen, ze zo even rondzwierden, stilvielen, en applaus in ontvangst namen. Maal vijf, minstens. Poëtisch, ja, maar niet meer dan dat. Maar dat zal wel aan mij liggen, veronderstel ik.

Waar ik wel stevig voor geapplaudisseerd heb, zijn de muzikanten. De muziek was live gebracht en gezongen, en chapeau! Daar zaten hele knappe dingen tussen, loepzuiver gezongen, fijne soundscapes…

Maar om eerlijk te zijn? Ik ben blij dat ik er geen 58 euro voor hoefde te betalen. Noem me gerust een dikke nek :-p

Na afloop gingen we opnieuw per bus de volle kilometer verder, en was er een uitgebreid dessertbuffet. Lang zijn we niet meer gebleven, want we moesten nog een klein uurtje naar huis.

Tsja.

Fijne avond gehad, dat wel, en het is eens een ervaring, maar Cirque du Soleil is duidelijk niks voor mij. Dat weten we dan ook alweer.