Krachtcirkel Knorretje

Er zijn zo van die feestjes waarvan je op voorhand weet dat je er veel te lang gaat blijven hangen. Of dat die kans toch zeer reëel is.

Neem nu de verjaardagsfeestjes van T. P. uit O. Ik ben uit respect voor mijn rug maar om half negen toegekomen, in plaats van half zeven. De hele tuin stond vol met fijn volk, er werd een Ardeens gebraadje in hooi op de barbecue geroosterd, terwijl er nog tal van andere varkensdelen een hittekuur ondergingen, en er was drank. Veel drank, want hier en daar stond ook al een tent opgesteld.

Ik heb heerlijk aan een kampvuur van opfikkende meubelen gezeten, fijne en minder vreedzame verhalen uitgewisseld met zeer aangenaam gezelschap, en om half een verklaarde ik dat ik naar huis ging. Waarna ik langs de keuken passeerde om slaapwel te zeggen, en iets over twee alsnog verklaarde dat ik naar huis ging.

Zo’n feestjes dus.

Mooi, toch, om de vakantie mee af te sluiten?

Geocache initiatie

Toen Thomas toekwam, was het nog aan het regenen, maar eigenlijk klaarde het vrij snel op. De jongens speelden Arq, en haalden daarna de Kolonisten van Catan uit, kwestie van geen schermen meer te mogen :-p

Barbara, mijn nicht én steun en toeverlaat als het op kinesiologische avonturen aankomt, had gevraagd om aan Thomas eens te tonen hoe Geocaching eigenlijk werkt, want ze vermoedde dat hij dat wel leuk zou vinden. Na een ijsje trokken we er dus op uit, en legden eerst een nieuwe cache in de buurt van het Meulesteedse Ei. Zo had Thomas meteen door hoe het in elkaar zat. Daarna reden we verder richting Oostakker, om er een cache op te pikken op de fietsbrug over de Kennedylaan. We waaiden er bijna af, maar het was een aangename, warme wind, en de cache was snel gevonden.

Daarna reden we richting Oostakker Dorp, waar we drie caches oppikten, eentje op de markt, eentje in een voortuin, en eentje in een parkje wat verderop.

Wolfs rug hield het nog wel even uit, verklaarde hij, en dus gingen we nog voor de multicache “Bootje varen” rond de twee veren over de haven. Het is echt wel een fijne multi, alleen de eindstache ligt een beetje op een groezelige plek. Maar de wind en het water waren een fijne combinatie, met poëzie op het veer!

Merel nam nog een selfie met mijn grote toestel, en toen was het meer dan welletjes voor iedereen. Het was dan ook tegen zessen toen we weer thuis waren, maar het was alweer een fijne middag. En ik denk dat Thomas de geocache app wel zal downloaden…

IMG_1599

En nog een dagje zonder de kinderen te zien, of toch nauwelijks

Het is de laatste werkdag, en het is maar best ook, want mijn pijp is uit. Enfin, morgen of overmorgen kom ik nog wel eens terug, wellicht, maar officieel is het vandaag.

Deze morgen zat ik al om half negen met de leerlingen van de vierdes op school, om rapporten uit te delen en stand by te zijn om de boeken te laten ophalen. Om half elf mochten de leerlingen dan hun examen komen inkijken en bespreken. Omdat er sowieso weinig animo was – de laatste dag + de warmte – kon ik ondertussen toetsen en dergelijke sorteren. Ambetant werk, maar het moet wel gebeuren.

Om half één mochten we de leerlingen de laan uit sturen, en werden we verwacht voor een algemene personeelsvergadering waarop algemeen directeur Brynaert ons zou toespreken. Ik zat al eventjes op hete kolen: wie ging onze nieuwe directie zijn? Want ik heb dit jaar heel fijn samengewerkt met Anja, maar vooral met onze nieuwe adjunct Marino. Helaas… Anja wordt effectief de nieuwe directeur – yay! – maar we zijn Marino wel kwijt: hij wordt directeur van de middenschool van het Lyceum. Op zich een mooie promotie, maar toch sterk gemengde gevoelens. En toen viel ik van verbazing bijna van mijn stoel. Want uiteraard werd ook de nieuwe adjunct aangekondigd, en dat werd, totaal onverwacht voor mij, de vrouw van mijn neef, zijnde Sofie Vercoutere! Een vriendin en familie dus! Ik stuurde haar onmiddellijk een smsje, en ze zei dat ze inderdaad niks had mogen zeggen. Kan ik wel begrijpen, maar man, wat een verrassing! Enfin, ik weet nu al dat ze dat heel goed zal doen, ik heb er het volste vertrouwen in.

Daarna zijn we met een aantal blijven picknicken in de binnentuin, waar het in de schaduw heerlijk toeven was. De broodjes kwamen misschien wel wat laat, maar smaakten des te beter.

Ik ben nog heel even langs huis gegaan om een brood te gaan brengen. Ha ja, ik kon er de jongens niet om sturen, want die waren na school opgehaald door Barbara, een ander nichtje, die Barts kinesiste is en wier zoontje vandaag een verjaardagsfeestje gaf. En niet zo maar een verjaardagsfeestje: een heus bosspel met alles erop en eraan! Dat kan, als je in de Lembeekse bossen woont natuurlijk!

Ik repte me terug naar school voor het oudercontact, waar ik toch de volle vier personen heb gezien op drie uur tijd. Maar tegen het einde kreeg ik knallende koppijn. Een Panadol van een gram haalde blijkbaar zelfs niks uit, maar toch nog bedankt aan de gulle collega die me probeerde te helpen. Ik reed naar Lembeke, en zag intussen ronduit scheel van de koppijn. Ginder heb ik een boterhammetje gegeten in de hoop dat dat iets zou uithalen, maar helaas.

De hele weg terug heb ik keihard op mijn tanden zitten bijten om me toch maar op de weg te concentreren, maar zodra ik thuis kwam, ben ik richting toilet gespurt en beginnen overgeven. Tsja. Daarna heb ik me op de zetel gelegd, met een kussen op mijn kop, en heb me twee uur niet verroerd, kotsmisselijk. En toen was het plots voorbij. Compleet. Zomaar. Ik heb zelfs nog met Bart naar tv gekeken en een ijsje gegeten. Bizar. Ik vermoed dat het migraine was, als ik het zo hoor. Bleh.

Maar nu is er dus vakantie. Of, zoals Wolf blijkbaar had verkondigd tegen Barbara: “50% kans dat mama morgen of overmorgen ziek wordt. Het is elk jaar van dat.” Juist ja.

Vakantie, zegt u?