Lectuur: “Dawnshard (The Stormlight Archive #3.5)” van Brandon Sanderson

Nu ik wist dat er novella’s waren verschenen in The Stormlight Archive reeks van Sanderson, kon ik daar maar beter verder mee doen, toch? Dit kortverhaal – amper 171 pagina’s – gaat over een van de meer intrigerende nevenpersonages, omdat het tot hier toe nog geen enkel verband heeft met het hoofdverhaal. De hoofdstukken in de hoofdboeken lopen vooralsnog wat verloren. Dit verhaal geeft al iets meer inzicht en legt al een paar knoopjes vast.

Rysn Ftori, die in de leer was bij een handelaar, heeft op een van de handelsmissies het gebruik van haar benen verloren. Dat heeft haar echter niet belet, nu haar leermeester dood is, om zijn werk verder te zetten als scheepseigenaar. En wanneer Navani Kholin een missie wil opzetten naar het eiland Akinah omdat daar rare dingen gebeuren met Stormlicht, en wanneer het zeer speciale en unieke huisdiertje van Rysn, de Stormlicht absorberende Chiri-Chiri ziek wordt en wellicht enkel een remedie kan gevonden worden op datzelfde eiland, tsja, dan heb je een verhaal, toch? En uiteraard hangt het voortbestaan van de hele wereld ervan af, zo hoort dat.

Klinkt clichématig, ik weet het, en toch weet Sanderson dat alweer zo magistraal te brengen en te verpakken, dat het helemaal zo niet aanvoelt. Zijn wereld zit zo knap in elkaar dat alles toch weer een invloed op alles anders heeft.

En ja, alweer een gelukkige lezer hier.

 

Lectuur: “Edgedancer (The Stormlight Archive #2.5)” van Brandon Sanderson

Sanderson is, gelukkig voor mij, een echte veelschrijver, maar dan wel op consistent hoog niveau. Ik vermoed dat ook gewoon zijn stijl me echt ligt.

Bon, ik had dus de tot hiertoe verschenen boeken van The Stormlight Archive gelezen met bijzonder veel genoegen, en zag pas dan dat er blijkbaar ook novella’s zijn verschenen, kortere verhalen over een van de nevenpersonages. Pas op, bij Sanderson, die al graag eens een boek van dik over de 1000 pagina’s schrijft, zijn zijn kortverhalen nog steeds 272 bladzijden lang.

Edgedancer gaat effectief over een van de nevenpersonages: Lift is een Knight Radiant tegen wil en dank, en ze is vooral een puberend meisje dat met zichzelf geen blijf weet. Ze weet enkel dat ze onafhankelijk wil zijn, ongebonden en eigenlijk vooral ook jong. Maar dat onafhankelijke wil niet zo lukken als je opgejaagd wordt. Lift gaat dan ook de confrontatie met haar achtervolger aan uit een gevoel van heroïsme, omdat Darkness ook andere ontluikende Knights Radiant uitmoordt.

Op zich is het wel een knap verhaal: het heeft weinig tot geen relevantie met de overkoepelende gebeurtenissen – vandaar ook een 2.5 en geen volwaardig boek – maar geeft wel een mooi inzicht in de ontstaansgeschiedenis van een van de personages en vooral ook wat een impact het zijn van een Knight Radiant heeft. Net daardoor is het ook wel wat vrijblijvender: het verhaal staat op zich, al zal je er geen barst van begrijpen als je niet eerst de eerste twee Stormlight Archive boeken hebt gelezen.

Alweer een pareltje van Sanderson dus, en eentje dat net iets sneller tussendoor leest.

Lectuur: “Rhythm of War” (The Stormlight Archive #4) van Brandon Sanderson

Deel 3 was al geleden van in januari, en ondertussen heb ik tal van andere boeken gelezen, waaronder nog een reeksje fantasy van Joe Abercrombie.

Maar deze bleven wel degelijk in mijn hoofd spoken en dus ging ik nog eens voor een klepper van meer dan 1200 bladzijden. Nee, zelfs ik begin niet lichtzinnig aan een dergelijk boek.

Was het het waard? Oh ja. Net zoals de vorige drie delen krijgt ook deze vlotjes 5 sterren van mij, en ook al is het zo’n klepper, dan nog is het telkens weer jammer wanneer hij uit is, en smaakt het naar meer.

We zitten opnieuw bij dezelfde hoofdpersonages, maar er komt een aantal nieuwe personages bij, enfin, toch als hoofdpersonages met een eigen point of view. De hele oorlog wordt daardoor opnieuw een pak genuanceerder, er is geen wit of zwart en elke partij is overtuigd van zijn eigen gelijk.

Wat ik vooral ook mooi vind, is dat een van de hoofdpersonages, een van de meest overtuigde strijders, Kaladin Stormblessed, stevig gebukt gaat onder PTSD, ofte een trauma dat hem verhindert zijn heldenrol op te nemen. Hij moet een andere manier zien te vinden om mee te draaien, een vredelievende rol op zich nemen, en hij mag alle twijfels laten zien, hij mag blokkeren.

Ja, ook in dit boek toont Sanderson zich een meester. Qua plot zitten er eigenlijk nergens dei ex machina tussen, het lijkt allemaal plausibel en zit ongelofelijk mooi in elkaar. En toch blijft het bij momenten gigantisch spannend…

Ik blijf enorme fan, jawel.

Lectuur: “Oathbringer” (The Stormlight Archive #3) van Brandon Sanderson

Ik blijf nog even bij de lectuur: ik zit wat achter qua besprekingen en aangezien ik nog in quarantaine zit, is er hier niet zo veel te melden…

Na nummer 2 is ook nummer 3 uit deze reeks een stevige klepper van maar liefst 1280 bladzijden, maar eigenlijk kan je er ook niet echt in schrappen, denk ik. Soms lijken bepaalde passages overbodig of niks met het verhaal te maken te hebben, maar later wordt daar dan toch weer naar verwezen of zat er een detail in dat toch belangrijk wordt.

Over de plot kan ik eigenlijk weinig zeggen: Sanderson heeft een heel eigen wereld, een heel eigen universum gecreëerd, zodat alles wat ik erover zou zeggen, compleet bizar zou lijken voor wie de eerste boeken niet heeft gelezen.

We krijgen – gelukkig – nog steeds dezelfde drie hoofdpersonages, maar een aantal nevenpersonages treedt steeds meer op de voorgrond, ook al leken ze in de eerste boeken insignificant. En ja, zoals vanouds zijn er ook enkele gesneuveld, zo hoort dat, en bij sommige vind je dat jammer, bij andere is het eerder van “Oef!”. Alleen zit er niet bij elk personage evenveel evolutie in. Waar Shallan en vooral Dalinar veel meer ‘vlees’ aan het personage krijgen, en je bij Dalinar meer en meer inzicht in zijn verleden en zijn karakter krijgt door onder andere verhalen uit zijn verleden, is Kaladin eerder statisch. Jammer, want hij is sowieso getormenteerd – ook dat hoort zo – en eigenlijk een van de meer intrigerende personages. Tsja.

De plot zelf neemt intussen epische vormen aan: er zitten een paar stevige WTF?’s tussen, de goden blijken geen goden te zijn, of net wel, naast de fysieke wereld is er intussen ook een deel in de schaduwwereld, en de mensen moeten een groot deel van hun gebied afstaan aan de parshmen.

Sanderson is, zoals in zijn andere reeksen, een meester in het opbouwen van vreemde werelden. Ja, als je die ten gronde zou analyseren, ben ik er zeker van dat je een aantal inconsistenties en misschien zelfs gaten zou vinden. Mij zijn ze in elk geval niet opgevallen, en ik ga voluit voor het leesplezier. En is er ergens iets dat niet helemaal klopt, dan veeg ik dat met de glimlach onder de mat. Want ik ga uren – letterlijk, uuuuren – weg van deze wereld richting Roshar niet laten vergallen door details. Ik geniet.

Lectuur: “Words of Radiance” (The Stormlight Archive #2) van Brandon Sanderson

Wat een rollercoaster zeg! Dit boek krijgt op Goodreads maar liefst een score van 4.73 op 5, en ik snap dat best. Had het eerste deel nog te lijden onder het situeren van de wereld, het ‘klaarzetten’ van de personages, dan hoeft Sanderson daar nu alvast geen tijd meer in te steken.

Ja, hij gaat nog regelmatig flashbacks gebruiken om meer duidelijkheid te scheppen over de achtergrond van zijn personages – met schokkende onthullingen bij momenten – en er zijn ook nog beschrijvende passages, vooral waar het om politiek gaat, maar in dit boek zit veel meer actie. Veel meer verontrusting, ook.

Dat de drie hoofdpersonages beetje bij beetje samenkomen, dat was uiteraard te verwachten – en de bedoeling, vermoed ik. Alleen is het mooi hoe Sanderson het aanpakt, niet volgens de geijkte wegen, maar toch telkens met een twist.

Over de plot zelf ga ik niks vertellen: dat lukt niet zonder er spoilers van te maken, is het niet voor dit boek zelf, dan is het voor boek één. Maar het draait nog steeds om Kaladin Stormblessed, de soldaat die opgeklommen is, Shallan Davar, de intussen iets minder naïeve edeldame, en Dalinar Kholin, nog steeds getormenteerde nonkel van de koning en de eigenlijke machthebber. Sommige nevenpersonages zijn verdwenen – net zoals George Martin draait Sanderson zijn hand er niet voor om om personages te laten sterven – maar er zijn dan weer andere bijgekomen.

Er zat een aantal razendspannende scènes in, sommige stukken lees je dan ook gewoon in een rotvaart door. En ja, je leeft mee met de personages, want ook al zullen de echte hoofdpersonages misschien niet meteen sterven, ze zullen sowieso niet gespaard blijven.

1200 + pagina’s? Jawel, laat maar komen.