Geplaatst op

Boo Raan

Barbara, mijn nichtje en vooral mijn trouwe kinesiste die me elke woensdag wat extra energie bezorgt, had al lang gezegd dat we nog eens samen moesten gaan eten. Ze weet dat Bart en ik wel fan zijn van het betere restaurant, en zelf zijn ze behoorlijk enthousiast over Boo Raan, het enige Thaise restaurant in de Benelux met een michelinster. Wij zeiden niet nee…

Enfin, vandaag stonden we dus om acht uur in Knokke voor een zeer gezellige avond. Maar wat het eten betreft bleven we een beetje op onze figuurlijke honger zitten. Ik geef toe, Bart noch ik zijn kenners van de Aziatische keuken. Dat is eens lekker, maar wij houden het doorgaans op Frans met een hedendaagse twist, denk Boury of Hertog Jan of zo.

Maar waarom dit restaurant dan een ster verdient, was voor ons beiden een raadsel. We gingen voor de ontdekkingsmenu waarbij je de gerechten deelt met elkaar: er komen grote schotels op tafel en ieder neemt wat hij wil. Lekker, uiteraard, blijkbaar ook authentiek, maar waarom deze loempia of deze gefrituurde garnaal nu beter is dan bij een ander restaurant, daar hadden we het raden naar. Jammer genoeg was ik vergeten vragen aan Barbara om bij het reserveren te vermelden dat ik zwaar intolerant ben voor komkommer, zodat ik een aantal gerechten helaas niet kon proeven, maar het is niet alsof ik honger had, verre van.

We hadden echter geen enkel moment iets van “wow”, terwijl we dat regelmatig hebben bij andere restaurants. Tsja.

Ik ging als enige voor een dessert, iets van Thaise pannenkoeken met banaan. Euh… De pannenkoeken waren iets tussen oliebollen en gefrituurd brood, bijzonder zwaar, maar de karamel was hemels. Eigenlijk is het me achteraf een beetje misvallen wegens veel te vettig, maar dat kon ik niet weten natuurlijk.

Soit, een zeer aangename avond gehad, dat wel, maar om dit restaurant nu een ster te geven? Ach, Michelin zal wel weten wat het doet, zeker?

Geplaatst op

Nieuw kot voor Wolf

Wolf had het al een tijdje gezegd: hij zit best wel graag op kot waar hij nu zit, namelijk in het gloednieuwe Billy-gebouw vlakbij Barts kantoor. Maar daar knelt ook het schoentje: het zit nog steeds, zelfs na een schooljaar, vol met kleine gebreken. En ja, het is ook echt wel duur voor wat het is, al ga je niet veel beters vinden voor minder geld.

Dat laatste had ook Wolf al vastgesteld, want hij was al een tijdje op zoek naar iets nieuws, met meer plaats, voor hemzelf en voor Tiemen. En voor twee man vind je wel dingen, maar wel voor ongeveer dezelfde prijs.

Gisteren stuurde hij plots iets door: dat hij iets wreed wijs had gevonden, en dat ze vandaag gingen gaan kijken. En vandaag kreeg ik een berichtje: of ik, als ouder, ook het contract wilde tekenen, want hij en Tiemen hadden effectief toegezegd en getekend. Maar ook al zijn ze volwassen, bij studenten willen ze ook graag de ouders laten tekenen.

Ik belde naar het makelaarskantoor, 18.00 uur bleek prima voor ons allebei – Wolf zat dan alweer in de les – en dan kon ze ons het kot ook wel eens tonen. Ik wilde graag met de fiets gaan, nu de zon eindelijk eens schijnt, en Bart zei prompt: “Ik ga mee!” Nog veel beter dus. Vrolijk fietsen we samen richting Sint-Pietersplein, tekenden het contract, bezochten het kot, en zagen dat het goed was. Ik hou ook wel van het steegje naar het water naast het gebouw.

Ze hebben elk een eigen kamer met bureau en dubbel bed, maar dus ook een kleine woonkamer met slaapzetel en tv, een keukentje met een tafeltje voor vier, een badkamer, een kleine berging en vooral ook een fijn terras, helaas zonder uitzicht. Ze betalen wel ongeveer evenveel, maar Wolf wilde zelfstandiger zijn, meer zijn eigen ding kunnen doen buiten zijn kamer, een ietsje huiselijker eigenlijk. En met Tiemen komt hij tegenwoordig gigantisch overeen, het zijn allebei ook heel ernstige gasten met een hart voor hun studies.

Soit, we waren nu in ’t stad, tussen de restaurantjes, en toen viel ons oog op een klein Thais restaurantje vlak naast zijn kot. Dat konden we nu toch niet weerstaan, toch? Gezellig op den bots met ons tweetjes, het was zalig. Letterlijk te nemen, aan de overkant.

De fietstocht naar huis was wat frisjes, mijn batterij was zo goed als plat, maar wat een onverwacht fijne avond!