Ik heb een oude gewoonte uit mijn vroegere school in Gentbrugge weer opgevist: de stressbal.
Ginder had ik een lokaal dat ik met niemand moest delen, en dus stond er een grote doos stressballen op mijn bureau. Zodra een van de leerlingen zat te dromen, of iets stoms zei, kreeg die een stressbal naar zijn kop. Hilariteit gegarandeerd. De leerling in kwestie mocht de stressbal dan bijhouden, en hem dan zelf naar een ander zijn kop gooien. Zelfs naar de mijne, als ik me weer eens versprak.
Ik kan u garanderen: na een tijdje riskeert niemand het zich nog om te zitten dromen, ze zijn allemaal een pak alerter.
Nu zag ik in mijn vierdes ook de herfstmoeheid toeslaan, en dus dacht ik: “Waarom niet?” Ik had alleen geen stressballen meer, alleen nog felrode stresskoetjes. Het zijn dus die stresskoeien die de nieuwe projectielen zijn geworden.
Werkt het? Tsja. In mijn ene klas zorgt het soms voor nog meer afleiding dan anders, maar bepaalde leerlingen varen er wel bij. En dat is uiteindelijk wat telt.