Geplaatst op

Lectuur: de tweede Mistborn trilogie van Brandon Sanderson

Concreet gaat het om “The Alloy of Law”, “Shadows of Self” en “The Bands of Mourning”, en blijkbaar zou er nog een vierde en laatste boek moeten uitkomen, maar dat is al eventjes beloofd en is er nog niet.

Was ik al laaiend enthousiast over de eerste trilogie, dan vond ik deze gewoon nog beter. Het probleem is dat in de eerste boeken de hele wereld nog moet uitgelegd worden, met allomantie, feruchemie en hemalurgie op kop. Deze trilogie gaat ervan uit dat je de eerste drie boeken hebt gelezen en dat bovenstaande termen geen uitleg meer behoeven. Ze spelen zich een aantal honderd jaar later af, en de wereld is geëvolueerd van cloak and dagger naar Steampunk: een sfeertje van cowboys, vuurwapens, technologische vooruitgang zoals de opkomst van auto’s en stoommachines, terwijl er evengoed nog parasols en hoge hoeden gebruikt worden. En uiteraard zit de stevige scheut fantasy er perfect in verwerkt. Dat is het mooie eraan: net zoals bij de eerste drie boeken zit de wereld volmaakt in elkaar, zijn er geen hiaten en heeft alles een enorme vaart. Dat is ook nog een verschil: er is iets minder tijd voor gefilosofeer en getwijfel, ook al zijn ook nu de hoofdpersonages wel degelijk van vlees en bloed met hun tekortkomingen en twijfels.

De plot zelf geeft je de indruk van verzeild te zijn in een Indiana Jones verhaal: het gaat gigantisch vooruit, is enorm meeslepend en je leeft zodanig in dat het moeilijk is om de boeken weg te leggen. En niet alleen zijn er de twee mannelijke hoofdpersonages Wax en Wayne, de vrouwen zijn even sterk vertegenwoordigd met uitgewerkte persoonlijkheden en evolutie.

Ik kan eigenlijk al niet wachten op boek nummer vier waarin de plot zou moeten afgerond worden. Ik heb er trouwens ook al gigantisch van gedroomd: héérlijke avonturen in diezelfde wereld.

Grote fan, jawel. En nu, met wat tussenstops, de rest van Brandon Sandersons oeuvre. Kan niet fout gaan.

Geplaatst op

Aether Expo

Aether, het is duidelijk iets aparts, en iets dat vooral ook smaakt naar meer.

Ik had van spelleiding twee stevige rollen gekregen: enerzijds die classica waarover ik het gisteren had, anderzijds de rol van een ter dood veroordeelde engeltjesmaakster. Ik kan er geen details over geven – wie weet lezen er spelers mee – maar dat was heel intens. Ze zat in de gevangenis en kon dus maar af en toe bezocht worden, waardoor ik haar maar heel af en toe moest spelen. Maar ik heb er zelf een aantal keren door gehuild, ik heb verschillende spelers doen huilen – de emoties laaiden hoog op – en ik ben er zelfs in geslaagd spelleiding, die bij alle scènes aanwezig was omdat het te belangrijk was, twee keer de tranen in de ogen te doen krijgen. Mission accomplished!

Het idiootste was wel dat toen mijn eerste personage opgepakt, ondervraagd en in de cel gegooid was en ik nog een dik half uur had voor ik Aline moest spelen. Ik moest nog eten – de meesten hadden dat al gedaan – maar ik wilde dat niet raprap in een hoekje van het spelkot doen. Ik trok dus snel iets neutraals aan, zette een nieuw hoedje op, nam een bord eten, en ging in de grote zaal eten. Alwaar meteen iemand op me toekwam, die wellicht dacht dat ik nog mijn vorige personage was. Waarop ik ter plekke iets uit mijn duim zoog en me voorstelde als journaliste van de Raetsburgse Post. En meteen een gans verhaal te horen kreeg, een verzoek tot interview later, een visie op de expo kreeg – met toestemming te citeren – en een hoop extra. Euh…

Ik ben dan maar Aline gaan spelen, en een goed uur later teruggekomen als, jawel, die journaliste. Die heeft intussen massa’s contacten, zowel in de hogere als lagere echelons, samenwerkingsverbanden, artikels op stapels en een hoop informanten. Bijzonder grappig, gezien het feit dat het een zelfverzonnen personage is. Ik heb het ook doorgestuurd naar spelleiding en ze gaan het personage behouden, zeggen ze.

Ik schreef na het evenement in de groep van Aether op Facebook:

Man, wat was me dat zeg! Hoeden, waaiers, juwelen, enkels…
Ik heb me gigantisch goed geamuseerd, en ik wil vooral Raf en Peter bedanken voor het vertrouwen om me die ongelofelijke rollen neer te laten zetten. Ik ben het hele weekend druk bezig geweest, maar toch een paar hoogtepunten:
– het gesticuleren met de waaier. Bedankt voor de tip, dames, ik ga er me een paar extra aanschaffen.
– het openen van het artefact en het mooie spel errond. Sorry, lieverds!
– de ondervraging. Het was dan wel niet de ondervraging die je verwacht had, Bart, dit was ook een mooie.
– het immens mooie spel rond Aline. Steven en An: het was het waard.

En dan het feit dat ik even tussen twee rollen door toch ingame wilde eten, snel iets van gepaste kleren aantrok, ging eten, aangesproken werd, en plots een journaliste van de Gazet van Raetsburg bleek te zijn. Die intussen een deal of twee heeft, drie afspraken voor interviews, materiaal voor een artikel of zes, en waarmee ik me bijzonder goed geamuseerd heb.
Bedankt iedereen om mijn eerste Aether meteen een succes te maken. Ik kom terug.

 

Geplaatst op

Aether: wat een ervaring!

Bon, gisteren had ik dus officieel de weirdste larpinpaksessie die ik al gehad heb: lange rokken, hoeden, parels, hakjes, handschoenen, bontjas… Ik stelde me de vraag of er nog zo van die dingen waren die Aetherspecifiek zijn. Want ik had al het gevoel dat ik hier niet met mijn combats ga moeten aan komen zetten.

Gelijk had ik. Man, wat een ervaring! Je wordt meteen ondergedompeld én meegezogen in de maffe wereld die Aether is. Denk de Belle Epoque, maar dan in een wereld waarin er in 1890 een zware oorlog was die gans Duitsland heeft vernield en de kaarten grondig heeft geschud. Er zijn vreemde dingen aan de hand, en er is een stevige steampunk invloed: er zijn zeppelins, wapens allerhande, wagens, mensen die deels cyber zijn, rare machines… Denk Jules Verne, of His Dark Materials van Pullman.

De graad van afwerking, het oog voor detail is immens, iets wat ik nog op geen enkele andere larp heb gezien. De meeste deelnemers hebben zelfs visitekaartjes laten drukken met hun gegevens op, fenomenaal. Het bestek, de bediening, de kleren, de lettertypes, de kandelaars, de lampen, de telefoon…

Ik speel een classica die getrouwd is met een befaamd Duits archeoloog, en samen zijn we op zoek naar resten van Atlantis en Thule. En ik heb een voorwerp meegebracht uit IJsland, waar we op zoek waren naar bewijzen voor de Holle Aardetheorie van Plato.

Heerlijke rol om te spelen, overigens. Niet het hele rijke zoals Madame Lacroix van FN Herstal, of Madame La Duchesse d’Armagnac, maar toch wel die kringen. Fijn fijn fijn.

 

Geplaatst op

Vortex: de Aether editie

Wolf had er al maanden naar uitgekeken – letterlijk, want oorspronkelijk was deze jongerenlarp in november gepland. Maar bon, we stonden om zeven uur op, en tegen half acht zaten we in de auto, onderweg naar het Montfortcollege in Rotselaar. Berekoud, dat wel, maar zo lang het droog bleef, was dat eigenlijk niet zo erg. Wolf had dan nog de chance dat hij zogezegd van Rusland kwam en dus rond kon lopen in een dikke, dikke vest.

Het was bij momenten wat chaotisch, bij momenten ook een beetje saai (zoals in elke larp) maar eigenlijk heb ik me best wel geamuseerd. Bij Wolf zag ik zijn ogen stralen, ondanks de pijn, en ik heb het gevoel dat hij er echt van genoten heeft, van zijn dagje Steampunk. Hij zal het wellicht de volgende dagen wel moeten bekopen, maar dan heeft hij dit toch alweer gehad. Mét kunstig bespoten nerf geweren ^^