Aether: de conclusie

Awel ja, dat het een zalige editie was! Op zich had mijn rol niet zoveel om het lijf, maar ik was wel continu in de weer en deed blijkbaar wel mijn deel van het spelplezier. Man, geen idee hoeveel volk ik verbonden heb, pijnstillers heb gegeven – lang leve de M&Ms! – spuiten heb gezet en dies meer. Mijn persoonlijke plot – een onverwacht weerzien met de vader van mijn 23jarige zoon die van diens bestaan niet af wist – viel een beetje in het water wegens te veel andere dingen, en het proces rond de verdwijning van medicatie werd zonder mij opgelost, zo bleek: ik was niet langer een verdachte en ging niet terechtstaan.

Ik heb me gigantisch geamuseerd, de rug was moe maar deed eigenlijk niet echt pijn, maar dat kan ook aan de pijnstillers gelegen hebben: mijn bakkes is echt niet in orde, maar daarover later meer.

Leuk was ook dat ik plots onverwacht nog mijn mafiabaas moest gaan spelen. Ik had gelukkig andere kleren bij die daarvoor konden dienen – en ik leende een bloes van Valerie – en het kwam al bij al nog wonderlijk goed uit toen spelleiding het me kwam vragen. De zuster was namelijk aan het bekomen van de drukte en de afwijzing van haar vroegere minnaar en had een whiskey gevraagd. Ze kreeg blijkbaar een vierdubbele, maar aangezien ze dat eigenlijk nooit drinkt, had ze dat niet door en kiepte ze dat in één teug naar binnen. Resultaat? Een behoorlijk zatte zuster die haar hart uitstortte bij een van de spelers. Tsja. Blijkbaar kwam dat bijzonder geloofwaardig over, want toen ik dat verder uitspeelde en Jonas me dan ook zogezegd in bed stak, kwam het bericht bij spelleiding – die op me zaten te wachten voor dat mafiastuk – dat ze me noodgedwongen in bed hadden gestoken. Waarop ik enkele minuten later, in andere tenue, vrolijk binnenwalste bij de regie en me klaar voor een confrontatie verklaarde.

Deze ochtend heb ik me ook gigantisch geamuseerd met het uitspelen van de kater, waarbij ik zeer twijfelachtig naar mijn karige ontbijt staarde, veel water dronk, ineenkromp bij elk geluidje en zeer weinig van zeg was. Het leverde me de vraag van Chelsey op of ik iets van Dafalgan of zo wilde. Waarop ik uiteraard nee zei, en pas tien minuten later haar euro viel dat ik helemaal geen alcohol drink en dus ook geen kater kon hebben. Score!

Soit, het was een goeike dus. En bonus: ik heb het net gehaald tot thuis zonder bij te laden.

Aether: zalige foto’s!

Sara Brys, ofte LittleCat, maakte weer zalige foto’s van de Aether. Uiteraard zijn er veel meer dan dit, maar ze heeft er wel een aantal getrokken die perfect de hectiek weergeven die bij momenten heerste in de ziekenboeg van de larp.

Daarnaast was er ook een zalig moment waarop een oproep werd gedaan om bloed te komen geven, en uiteraard eerst en vooral de politiekers hun ding kwamen doen, onder toeziend oog van de pers. Ik moest uiteraard wel de procedure uitleggen aan mijn assistent-zuster, onder auspiciën van een van de dokters.

Gelukkig kon ik af en toe heel even gaan liggen, soms in het gras bij de Ieren, maar ook soms gewoon in de ziekenboeg zelf omdat de heren op missie waren en er elk moment gewonden konden binnengebracht worden.

En tussendoor was er ’s middags een ongelofelijk buffet en ’s avonds een compleet diner met voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, allemaal aan tafel opgediend en afgediend. We worden immens verwend!

Aether Sintel in Baarlo

Het was alweer een stevig eind rijden, richting Baarlo, maar het kasteel was ook wel de moeite, ja.

En dit was uiteraard nog voor het volk zich aandiende, al stond het personeel wel al klaar. Goed zot, die mensen: zich een heel weekend vrijwillig uitsloven…

Mijn rol was dus hoofdzuster in de ziekenboeg van de hertog die zijn kasteel had opengesteld voor officieren, aangezien het front tegen de Pruisen – een alternatieve tijdlijn in 1925 – nu echt wel vlakbij was.

Ik had ook nog wel persoonlijke plot, maar vooral de ziekenboeg draaiend houden, wat soms wel wat inventiviteit en creativiteit vergde, maar waarmee ik me stevig heb geamuseerd.

De foto’s zijn overigens van Sara Brys, een van onze vaste larpfotografen.

Aether: verkiezingen!

Man, wat heb ik me vandaag al geamuseerd zeg!

Net zoals de vorige jaren ben ik figurant op Aether, de steampunklarp die zich afspeelt in de salons en de Ierse pubs van een alternatief 1925, waar de technologie hoogtij viert, maar we wel nog op het einde van het Victoriaanse zitten.

Er waren verkiezingen, en jawel, er moest campagne gevoerd worden. De verschillende politieke partijen zijn al een tijdje in opmars, mede door spelers. Zelf kreeg ik de rol van barones Gerhilde Van Valkensteen die op de lijst staat van de Conservatieve Christelijke Partij, op zich al een behoorlijke prestatie. Vrouwen hebben namelijk nog steeds geen stemrecht, het algemene stemrecht is er net doorgedrukt, mede door mijn toedoen. Arbeiders hebben één stem, adel nog steeds 50, werkgevers ook 50 en zo. Oneerlijk maar wel al beter dan daarvoor, toch? En ja, ik ben dan ook nog eens ondervoorzitter van mijn partij, wat ook redelijk ongezien is, zeker voor de conservatieven. Maar ook zij moeten mee met hun tijd, wat ervoor zorgde dat er een nieuwe partij ontstond, de Partij van Daadkracht en Actie (Partij van de Adel) die nog conservatiever is.

Soit, één en ander leidde op vrijdagavond tot een heerlijk, uitgebreid diner onder een grote tent op het gras, wat voor een fantastische sfeer zorgde. De rest van de avond werden politieke gesprekken…

En de zaterdag? Praten praten praten, campagne voeren, en in de namiddag een heus stembureau. Compleet met voorzitter, bijzitter, opvragen van paspoorten, controleren op de kieslijsten, the whole shebang. En daarna het telbureau en het bange afwachten in de gang. En bij spelleiding gaan met de officiële uitslag van ons ene stembureautje en kijken wat we ermee aanvangen.

’s Avonds was er dan vooral de coalitievorming, de formatie, het gedoe, en dus meer gesprekken. Een stuk persoonlijk plot, dat ook.

Maar ik heb me vooral al enorm geamuseerd, yup.

Aether 11: het experiment

De spelleiding – ofte regie, zo u wil – van Aether had weer een fijn rolletje voor me uitgedacht: een naïeve, wereldvreemde non die even hard in de wetenschap als in haar religie gelooft. De plot: mijn onderzoeken gaan over het weghalen van kunstmatige lichaamsdelen – de-igorisatie – en die vervangen door donordelen, zodat de persoon in kwestie weer een menswaardig leven krijgt. Er lagen verslagen van mislukte experimenten in mijn labo, maar blijkbaar “doe je dat niet, andermans papieren doorsnuffelen”. Die zijn dus niet naar de spelers geraakt.

Vrijdagavond kwam een man met een onbruikbare kunstarm vragen om die te vervangen, ondanks alle risico’s die daaraan verbonden zijn, en kreeg ik – o toeval! – net een vers lijk binnen. Daar werden eigenlijk geen vragen rond gesteld. Bon, deze voormiddag voerden ikzelf en een drietal spelersdokters de operatie uit, met een contract en formele toestemming, en werden er geen ethische vragen gesteld. Tegen de avond begon de arm af te sterven en volgde een levensreddende spoedoperatie. Opnieuw: no questions asked.

Intussen liep ik rond met een afgehakte hand in een open doosje, wat enige verbaasde blikken opleverde, maar meer ook niet. Hmm….

Soit, ik heb me bijzonder goed geamuseerd met gans dat stukje plot, ik heb bijzonder fijne interacties gehad met medespelers en de gezichten waren soms wel de moeite, ja. En daarnaast heb ik tal van schotwonden verzorgd, levens proberen redden, patiënten verloren en is de arme wereldvreemde zuster compleet beginnen flippen wegens te veel: te veel volk in haar anders zo rustige klooster, te veel geweld, te veel indrukken, te veel gedoe. Ik ging dan met een van de priesters/dokters, die samen met mij die patiënt verloren had, even rustig praten. En toen gingen we de kerk binnen en bleek daar een aartsengel te staan, in interactie met een aantal anderen.

Soit, het heeft een uur fijn spel opgeleverd: gezongen, gepraat, ‘gebeden’ en vooral helemaal tot rust gekomen.

Yup, en toen was het half vier. Alweer. Maar yes, een hele fijne Aether.

Richting Keulen

Jawel, ik ben zo zot om vandaag voor een larp tot voorbij Keulen te rijden, zo’n 3.5 uur rijden zonder de pauzes te rekenen. Daar gaat namelijk Aether door, een steampunklarp. En ja, ze zijn goed zot om zo ver te gaan zoeken naar een locatie, maar zodra ik het domein zag, snapte ik volledig dat ze er de afstand voor over hadden: het moet vroeger een klooster geweest zijn, en jawel, daar spelen we ook in. Er is een grote eetzaal, een groot salon, een nog veel grotere bibliotheek met meer dan 3000 boeken, schat ik, en voldoende kamers om meer dan 100 personen te slapen te leggen, met modern en proper sanitair. Maar: er zijn nog een hoop kleinere kamers voor onderzoeksruimtes voor de wetenschappers, voldoende ruimte voor de regiekamer, en vooral: op kelderniveau is er ook nog eens een volledige bruine kroeg, ideaal voor de Shamrock, de Ierse pub die er ook altijd moet zijn. En als extraatje: een heuse kerk, eentje die ontwijd is en waar we dus gerust zelf kunnen spelen en ons ding kunnen doen. Er staat overigens ook een echte kapel, maar aangezien die nog steeds gewijd is, laten we die gewoon met rust.

Enfin, reden te over om toch naar Keulen te rijden. Jarne reed als vanouds mee en ging ermee akkoord om mijn pakezeltje te zijn – lees: al mijn spullen naar de slaapkamer te dragen en terug – in ruil voor het vervoer.

Na zo’n kleine 300 kilometer zijn we even gestopt voor een plaspauze en een koffie – we waren vertrokken rond drie uur – en ook om bij te laden. Dat laatste was op dat moment nog niet strikt nodig, maar ik vreesde dat we de bestemming misschien wel zouden halen, maar niet meer voldoende stroom zouden hebben om nog terug in Keulen te geraken om daar dan te laden. Het was overigens amper de tweede keer dat ik extern ging laden, en de vorige keer was ook op een Aether, mét Jarne, in oktober 2022. Toen ging dat niet zo vlotjes, maar intussen is er wel één en ander veranderd qua laadfaciliteiten. Op een half uurtje aan de snellader had ik zowaar 150 extra kilometers op de teller staan, ofte van 42% naar 80%: wat een luxe!

Het was donker en nat toen we ter bestemming aankwamen, maar dat stoorde niet meteen: ik kon mijn auto gaan parkeren en tegen dan had Jarne een kamer voor ons gevonden én lagen al mijn spullen boven: dik in orde!

Helaas miste ik het begin van het spel: ik moest het hele weekend een non spelen, maar er waren blijkbaar niet voldoende nonnenkapjes, en die waren eventjes allemaal in gebruik voor een misdienst. Tsja…

Maar ik heb me wel prima geamuseerd die eerste avond, al ben ik relatief vroeg gaan slapen omdat de rug niet mee wilde. De week is echt gewoon te zwaar geweest…

Lectuur: “Le Royaume Immobile (Le Paris des Merveilles #3)” van Pierre Pevel

Na boek twee volgde, met enige tussenboeken, ook boek drie van deze reeks. In de eerste twee schetst de auteur vooral de wereld en zijn personages, waarbij die uiteraard wel een en ander meemaken.

Opnieuw duikt Pevel in de wereld van de magie, maar eigenlijk nog meer in die van de detective: Griffont moet proberen een goede vriend te vrijwaren van de beschuldiging van moord. Tegelijk moet de barones achterhalen waarom bepaalde anarchisten na zo veel jaar opnieuw op het oorlogspad zijn en ze terreuraanslagen plegen. Hangen beide zaken samen, of… En wie zit er eigenlijk achter de schermen aan de touwtjes te trekken?

Pevel brengt hier gewoon meer van het uitstekende zelfde: een detectiveverhaal met charmante hoofdpersonages in een magische steampunkwereld rond de jaren 1900. Spannend, meeslepend, vlot geschreven, licht.

Ik kijk uit naar een volgende deel!

Lectuur: “La Tempête des échos” (La Passe-Miroir #4) van Christelle Dabos

Eerlijk? Ik vond dit vierde en laatste deel van La Passe-Miroir een pak minder sterk dan de vorige. Misschien is het nieuwe er wat af? Feit is dat deel 4 zich op dezelfde arche afspeelt als de vorige, dus ook in Babel, zij het een ander deel. Ophélie laat zich vrijwillig opsluiten in een soortement gesticht omdat ze daar antwoorden kan vinden op de vraag waarom de wereld aan het vergaan is. Letterlijk, want de bestaande stukken wereld brokkelen af en telkens sneuvelen duizenden mensen.

Ophélie weet dat ze de kennis in handen heeft om die ondergang tegen te gaan – een held die de wereld moet redden, iemand? – maar kan die niet ontsluiten. Opnieuw moet ze een aantal fysieke en mentale beproevingen ondergaan, maar uiteindelijk slaagt ze er wel in haar antwoord te vinden. Maar het blijft maar de vraag, natuurlijk, of ze daar dan ook iets mee is…

Dabos wil in dit laatste deel eigenlijk te veel uitleggen, en dat stoort. Soms is die uitleg metafysisch en moet je het een keer of drie lezen voordat je er ook maar een iota van snapt, andere dingen zijn gewoon totaal irrelevant voor de rest van het verhaal. Sommige dingen zijn ook gewoon niet logisch, maar daar krijg je dan weer geen uitleg voor. De wereld zit nog steeds knap in elkaar, maar hier en daar is er toch een los eindje dat niet logisch ingewerkt geraakt. En vooral: het steampunkkantje, de fantastische werelden van Anima en de Pool komen gewoon niet meer aan bod. Jammer jammer jammer, want dat maakte het net interessant, samen met een aantal personages dat zonder meer aan de kant geschoven is.

Nog steeds goed, maar toch beduidend minder dan de voorgaande. Tsja. Het kan niet altijd 5 sterren zijn, toch?

Lectuur: “La Mémoire de Babel” (La Passe-Miroir #3) van Christelle Dabos

OPGELET: lichte spoilers!

Op het einde van het tweede boek was Ophélie verplicht teruggebracht naar Anima, haar eigen ‘planeet’ waar ze zich hopeloos verloren voelt, zonder doel, en ook zonder Thorn. Maar wanneer er zich een kans voordoet, ontsnapt ze en gaat ze richting Babel, een oosters aandoende arche waar ze vooral heel veel opzoekingswerk doet naar wat de wereld om zeep heeft geholpen en waar ze, wonder boven wonder, ook Thorn terugvindt. Maar uiteraard moet ze zich in honderdduizend bochten wringen, zit ze in een overgecontroleerde omgeving waarin Big Brother nooit ver weg is, en ziet ze gewoonweg af, zowel mentaal als fysiek. Zo hoort dat blijkbaar ook, in deze reeks.

Maar de spanning is regelmatig te snijden, de plot is ingewikkeld maar goed opgebouwd, de personages zijn nooit helemaal goed of helemaal slecht, en de steampunk sfeer is zelfs nog iets meer aanwezig op Babel dan in de vorige boeken. Ik blijf echt wel fan en ik ga door de boeken als een mes door de boter. Of zoals Wolf zegt: “Mama, je bent echt wel weer heel veel aan het lezen, he? Overdrijf je niet een beetje?”

Misschien wel. Maar deze boeken moeten dan maar zo leuk niet zijn.