De spelleiding – ofte regie, zo u wil – van Aether had weer een fijn rolletje voor me uitgedacht: een naïeve, wereldvreemde non die even hard in de wetenschap als in haar religie gelooft. De plot: mijn onderzoeken gaan over het weghalen van kunstmatige lichaamsdelen – de-igorisatie – en die vervangen door donordelen, zodat de persoon in kwestie weer een menswaardig leven krijgt. Er lagen verslagen van mislukte experimenten in mijn labo, maar blijkbaar “doe je dat niet, andermans papieren doorsnuffelen”. Die zijn dus niet naar de spelers geraakt.
Vrijdagavond kwam een man met een onbruikbare kunstarm vragen om die te vervangen, ondanks alle risico’s die daaraan verbonden zijn, en kreeg ik – o toeval! – net een vers lijk binnen. Daar werden eigenlijk geen vragen rond gesteld. Bon, deze voormiddag voerden ikzelf en een drietal spelersdokters de operatie uit, met een contract en formele toestemming, en werden er geen ethische vragen gesteld. Tegen de avond begon de arm af te sterven en volgde een levensreddende spoedoperatie. Opnieuw: no questions asked.
Intussen liep ik rond met een afgehakte hand in een open doosje, wat enige verbaasde blikken opleverde, maar meer ook niet. Hmm….
Soit, ik heb me bijzonder goed geamuseerd met gans dat stukje plot, ik heb bijzonder fijne interacties gehad met medespelers en de gezichten waren soms wel de moeite, ja. En daarnaast heb ik tal van schotwonden verzorgd, levens proberen redden, patiënten verloren en is de arme wereldvreemde zuster compleet beginnen flippen wegens te veel: te veel volk in haar anders zo rustige klooster, te veel geweld, te veel indrukken, te veel gedoe. Ik ging dan met een van de priesters/dokters, die samen met mij die patiënt verloren had, even rustig praten. En toen gingen we de kerk binnen en bleek daar een aartsengel te staan, in interactie met een aantal anderen.
Soit, het heeft een uur fijn spel opgeleverd: gezongen, gepraat, ‘gebeden’ en vooral helemaal tot rust gekomen.
Yup, en toen was het half vier. Alweer. Maar yes, een hele fijne Aether.