Awel ja, dat het een zalige editie was! Op zich had mijn rol niet zoveel om het lijf, maar ik was wel continu in de weer en deed blijkbaar wel mijn deel van het spelplezier. Man, geen idee hoeveel volk ik verbonden heb, pijnstillers heb gegeven – lang leve de M&Ms! – spuiten heb gezet en dies meer. Mijn persoonlijke plot – een onverwacht weerzien met de vader van mijn 23jarige zoon die van diens bestaan niet af wist – viel een beetje in het water wegens te veel andere dingen, en het proces rond de verdwijning van medicatie werd zonder mij opgelost, zo bleek: ik was niet langer een verdachte en ging niet terechtstaan.
Ik heb me gigantisch geamuseerd, de rug was moe maar deed eigenlijk niet echt pijn, maar dat kan ook aan de pijnstillers gelegen hebben: mijn bakkes is echt niet in orde, maar daarover later meer.
Leuk was ook dat ik plots onverwacht nog mijn mafiabaas moest gaan spelen. Ik had gelukkig andere kleren bij die daarvoor konden dienen – en ik leende een bloes van Valerie – en het kwam al bij al nog wonderlijk goed uit toen spelleiding het me kwam vragen. De zuster was namelijk aan het bekomen van de drukte en de afwijzing van haar vroegere minnaar en had een whiskey gevraagd. Ze kreeg blijkbaar een vierdubbele, maar aangezien ze dat eigenlijk nooit drinkt, had ze dat niet door en kiepte ze dat in één teug naar binnen. Resultaat? Een behoorlijk zatte zuster die haar hart uitstortte bij een van de spelers. Tsja. Blijkbaar kwam dat bijzonder geloofwaardig over, want toen ik dat verder uitspeelde en Jonas me dan ook zogezegd in bed stak, kwam het bericht bij spelleiding – die op me zaten te wachten voor dat mafiastuk – dat ze me noodgedwongen in bed hadden gestoken. Waarop ik enkele minuten later, in andere tenue, vrolijk binnenwalste bij de regie en me klaar voor een confrontatie verklaarde.
Deze ochtend heb ik me ook gigantisch geamuseerd met het uitspelen van de kater, waarbij ik zeer twijfelachtig naar mijn karige ontbijt staarde, veel water dronk, ineenkromp bij elk geluidje en zeer weinig van zeg was. Het leverde me de vraag van Chelsey op of ik iets van Dafalgan of zo wilde. Waarop ik uiteraard nee zei, en pas tien minuten later haar euro viel dat ik helemaal geen alcohol drink en dus ook geen kater kon hebben. Score!
Soit, het was een goeike dus. En bonus: ik heb het net gehaald tot thuis zonder bij te laden.